ข้าอาศัยทำนาให้ร่ำรวยมหาศาล - ตอนที่ 941 ไม่มีทางเสียหรอก ตอนที่ 942 ขอบคุณนาง

ตอนที่ 941 ไม่มีทางเสียหรอก / ตอนที่ 942 ขอบคุณนาง

ตอนที่ 941 ไม่มีทางเสียหรอก

พลังวิญญาณของฟ่านโยวและลั่วเจินลอยกระจายอยู่โดยรอบ

แน่นอนว่าพวกเขาตายสนิทไปแล้ว แม้ว่าไม่ได้ทำให้เขาทรมานมากนัก ซึ่งน่าเสียดายอยู่บ้าง แต่โบราณกล่าวไว้ว่าฝ่ายตัวร้ายจะตายเอาได้เพราะพูดมากเกินไป หากนางเอาแต่พูดยืดยาวแล้วมีเทพเซียนมาช่วยฟ่านโยวพาตัวเขาไปซ่อน นางอยากลงมืออีกก็คงเป็นการยาก

ปรากฏว่าเป็นไปอย่างที่คาดการณ์ไว้ การเคลื่อนไหวที่ใหญ่โตถึงเพียงนี้ดึงดูดเทพมามากมาย

มองดูมีพลังอำนาจไม่น้อยเสียด้วย

“เทพฟ่านโยว…” เหล่าเทพเพิ่งจะเห็นฉากที่เขาและลั่วเจินระเบิดพอดี เทพเซียนแต่ละคนต่างก็อกสั่นขวัญหาย

“จักรพรรดิปีศาจจู๋อิ๋งหรือ!” ทำให้ราชันปีศาจปรากฏตัวออกมาได้ เกรงว่าก็คงไม่มีผู้อื่นแล้ว

ซ่งอิงและชางเวยยืนอยู่ตรงข้าม นางไม่ตระหนกตกใจกลัวเช่นกัน “มาได้จังหวะจริง ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าก็จะได้ไม่ต้องเสียแรงไปหาด้วยตนเอง”

“พวกเจ้าเทพเซียนคอยบีบบังคับเผ่าพันธุ์ของข้าให้ทำนู่นทำนี่มาหลายปี บัดนี้ข้ากลับมาแล้ว ข้าจะขอเป็นตัวแทนโลกปีศาจประกาศสงครามกับพวกเจ้า!”

ซ่งอิงแสดงพลังอำนาจออกมา น้ำเสียงเย็นชาลอยเข้าหูเหล่าเทพ ถึงขั้นให้ความรู้สึกราวกับจะกระชากวิญญาณออกไปจากร่างอยู่เล็กน้อย “ตั้งแต่วันนี้ไป หากไม่ส่งตัวสัตว์ปีศาจทั้งหมดของโลกปีศาจข้าคืนมาภายในหนึ่งวัน ข้าจะไปตามฆ่าบรรดาพวกเจ้าในโลกเทพ ไม่สนว่าจะเป็นเทพ หรือเป็นสัตว์!”

“แน่นอนว่าหากพวกเจ้าอยากได้ความสะใจ ไว้ทันทีที่ส่งคืนกลับมาแล้ว ข้าจะให้ความสะใจแก่พวกเจ้าเช่นกัน ทั้งสองฝ่ายกำหนดจำนวนคนแล้วไปสู้กันที่ทะเลชางเซิงสักสนาม ไม่ว่าแพ้ หรือชนะ ข้าล้วนยอมรับทั้งสิ้น!”

ซ่งอิงพูดจบ มองเห็นข้างกายเทพผู้นี้มีสัตว์เทพทรงพลังน่าเกรงขามอยู่ตนหนึ่ง นางจึงแสยะยิ้มเย็นชาแล้วยื่นมือออกไป ทำให้สัตว์เทพตนนั้นม้วนเข้ามาหา

“วันนี้ ข้าจะเอามันกลับไปเป็นสัตว์พาหนะสำหรับขี่ของข้าก็แล้วกัน” พูดจบ ซ่งอิงและชางเวยก็กลับโลกปีศาจทันที

พวกเขาหายตัวไปในชั่วพริบตา

เทพเซียนเหล่านี้มิใช่ว่าตามหากลิ่นอายของโลกปีศาจไม่เจอ เพียงแต่ยังไม่รู้ว่าตอนนี้สถานการณ์ของโลกปีศาจเป็นอย่างไร จึงไม่กล้าไล่ตามไปสุ่มสี่สุ่มห้า

อีกทั้งต่อหน้าเทพเซียนมากมายเพียงนี้ กลับเอาตัวสัตว์เทพตนหนึ่งไปได้โดยตรง เห็นได้ว่าจักรพรรดิปีศาจตนนี้ทรงพลังเพียงใด!

หลังจากซ่งอิงจากไป โลกเทพก็โกลาหลเล็กน้อย

มีผู้เรียกหาสงคราม แต่ก็มีผู้ต้องการความสงบสุขเช่นกัน

เทพเซียนที่เป็นแกนนำแห่งการต่อสู้ แน่นอนว่าคิดจะใช้สัตว์ปีศาจที่อยู่ในโลกเทพแห่งนี้เป็นตัวประกัน ทำให้จักรพรรดิปีศาจยอมรับความพ่ายแพ้

แต่เรื่องนี้กลับถูกคนจำนวนมากปฏิเสธ อย่างไรเสียจักรพรรดิปีศาจก็มีสถานะพิเศษ และอยากจะเป็นดั่งโลกเทพก็ง่ายดายเหลือเกิน หากแก้แค้นเพราะสาเหตุนี้ ไม่ว่าสัตว์เทพ หรือเซียนรุ่นเล็กของโลกเทพก็คงจะรับไม่ไหวเป็นแน่

ดังนั้นกลุ่มผู้ที่ต้องการความสงบจึงเสนอแนะว่าตอบรับคำขอของซ่งอิงเสีย ส่งสัตว์ปีศาจทั้งหมดกลับไป จากนั้นก็ไปสู้กันที่ทะเลชางเซิง คลายความโกรธแค้น หากชนะ เผ่าพันธุ์ปีศาจก็ไม่มีถ้อยคำใดพูดได้อีก

ในช่วงเวลาอันสั้น แน่นอนว่ายังตัดสินใจไม่ได้

ซ่งอิงไม่รีบร้อนแต่อย่างใด

ในวันแรกของโลกเทพที่นางจับสัตว์เทพตนนี้ได้ พอวันต่อมา ซ่งอิงก็ให้สืออิ๋งวางเพลิงเขาลูกหนึ่งในโลกเทพ

สัตว์เทพมีดวงจิต ย่อมหนีได้อยู่แล้ว แต่ว่าบนภูเขายังมีพืชเซียนอีกมากมายซึ่งกลัวไฟเป็นที่สุด จึงได้รับความเสียหายไปเป็นจำนวนมาก

พืชเซียนเหล่านี้เดิมทีมีความหวังได้กลายเป็นเซียนเช่นกัน เพียงไฟมอดไหม้ครั้งเดียวก็ถึงแก่ความตายแล้ว ซ่งอิงกลับไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด หากนางเป็นเพียงซ่งอิง แน่นอนว่าจะไม่พาลไปยังผู้ที่ไม่มีความผิด แต่บัดนี้นางเป็นจักรพรรดิปีศาจ หลายปีมานี้ บรรดาปีศาจรุ่นเล็กตนอื่นๆ ก็ไม่มีโทษไม่มีความผิดใด แต่ยังถูกพวกเทพรังแก ชีวิตน้อยๆ บทจะตายก็ต้องตายไปเสียดื้อๆ เลยมิใช่หรือ

หากนางไม่ใจร้ายเสียหน่อย เกรงว่าเทพเซียนเหล่านี้คงคิดว่าคำพูดของนางเป็นเพียงการล้อเล่นเท่านั้น!

ไฟไหม้ครั้งใหญ่ครานี้ทำให้เผ่าพันธุ์เทพงุนงงไปตามๆ กัน

เพราะเทพเซียนในยุคโบราณต่างก็กล่าวไว้ว่าจักรพรรดิปีศาจเป็นผู้มีเมตตา ไม่เคยเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์

ดังนั้นจึงคิดว่าต่อให้สัตว์เทพถูกจับไป อยู่ในโลกปีศาจแห่งนั้นก็คงไม่มีทางถูกปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม…

ดังนั้นพวกเขาจึงคิดว่าจะค่อยๆ ปรึกษากัน ไม่ได้รีบร้อนจนเกินไป

แต่ตอนนี้…

ไม่นึกเลยว่าจะวางเพลิงกันจริงๆ

ภูเขาลูกนั้นไม่ใหญ่ พืชเซียนที่มีภูมิปัญญาถือว่าไม่มากนัก แต่นั่นก็เป็นสิ่งมีชีวิตนี่ จักรพรรดิปีศาจผู้นี้เห็นได้ชัดว่าที่ผ่านมาไม่เคยสังหารหมู่ เหตุใดตอนนี้…

แม้แต่เทพชีมู่ที่หลบอยู่ก็ยังแอบสนใจในสถานการณ์ภายนอก ได้ยินข่าวนี้ก็อดเหน็บแนมไม่ได้

ที่ผ่านมาหรือ

ที่ผ่านมาตอนที่นางยังดีกับโลกเทพอยู่ ฟ่านโยวและจักรพรรดิสวรรค์ผู้นั้นร่วมมือกันกวาดล้างเผ่าพันธุ์ของนาง! ตอนนี้นางกลับมาแล้ว ยังคิดจะให้นางใจดีเหมือนตอนนั้นได้อีกหรือ ไม่มีทางเสียหรอก!

ตอนที่ 942 ขอบคุณนาง

ภูเขาเทพลูกเล็กๆ หนึ่งลูกถูกทำลาย แต่กลับทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่ในโลกเทพ และพิสูจน์ให้เทพเซียนได้เห็นว่าการตัดสินใจของจักรพรรดิปีศาจไม่ใช่เพียงคำพูดล้อเล่นเท่านั้น

เพียงแต่ยังมีเทพเซียนหลายคนที่คิดว่าจักรพรรดิปีศาจเพียงแค่จงใจแสดงความสามารถของตนเท่านั้น

ถึงแม้เป็นจักรพรรดิปีศาจ อยู่ในโลกเทพแห่งนี้ก็อยากมาก็มาอยากไปก็ไปตามใจไม่ได้ ตราบใดที่โลกเทพแห่งนี้เพิ่มการป้องกันอย่างแน่นหนา หากจักรพรรดิปีศาจกล้าเข้ามา เช่นนั้นก็กำจัดนางเสีย!

น่าเสียดาย ความคิดที่เทพเซียนรุ่นเล็กเหล่านี้คิดเองเออเองนั้นถูกโต้กลับในทันที

โดยสรุปคือมีเทพเซียนหาข้อมูลอ้างอิงอันน่าเชื่อถือมาส่วนหนึ่ง

ในนั้นมีประวัติของจู๋อิ๋งอยู่

ในตอนแรกโลกนี้ถือกำเนิดหยินหยางและธาตุทั้งห้า ตอนนั้นนางยังเป็นเพียงกลุ่มอากาศธาตุที่ลอยไปมา แต่เป็นเพราะกลิ่นอายที่แตกต่างของนาง ตอนที่ยังไม่ทันได้รู้ตัว นางก็ได้ครอบครองโลกใบหนึ่งไปแล้ว หลังจากผ่านไปอีกหลายปี เผ่าพันธุ์ปีศาจค่อยๆ ถือกำเนิดขึ้น เนื่องจากความแข็งแกร่งของจู๋อิ๋งตลอดจนความเข้าใจพื้นฐานในวิธีการของโลกปีศาจที่ใช้การบำเพ็ญตบะตลอดจนฝึกฝนเรียนรู้ เพื่อหาผู้ที่พึ่งพิงได้ จะได้ไม่ให้ถูกรังแก บรรดาปีศาจเหล่านั้นจึงถือว่านางเป็นหัวหน้าของปีศาจทั้งหมด

จักรพรรดิปีศาจผู้นี้ปกครองโลกปีศาจมาหลายปี แม้ว่าในตอนแรกลึกลับเป็นพิเศษ แต่โลกปีศาจก็รุ่งเรืองมากภายใต้การนำของนาง

นอกจากนี้ จักรพรรดิปีศาจตนนี้…

เดิมทีก็ไม่ถือว่านางเป็นปีศาจ

นางอยากฝึกฝนเป็นเทพก็ย่อมทำได้ อยากเป็นปีศาจก็ทำได้ หากนางคิดแอบเข้ามาในโลกเทพจริง เกรงว่าแม้แต่จักรพรรดิสวรรค์ก็คงดูไม่ออก!

ครั้นข้อมูลนี้แพร่งพรายออกไปพวกเขาก็หมดหนทางแล้ว

จะไม่คำนึกถึงเทพเซียนในโลกเทพตลอดจนสัตว์เทพเพียงเพราะพวกสัตว์ปีศาจไม่ได้กระมัง

พวกเขาจึงทำได้เพียงตกลงตามคำขอก่อนหน้าของจักรพรรดิปีศาจ

เทพชีมู่ลอบเก็บตัว เข้าใจว่าเรื่องนี้คงมาไม่ถึงตน แต่คิดไม่ถึงว่าฟ่านโยวจะตายแล้ว คนเดียวที่มีไมตรีกับจักรพรรดิปีศาจก็มีเพียงเขา แม้ว่าเขาเก็บตัวอยู่เช่นนี้ ก็ต้องถูกเหล่าเทพระดับเสินจวินในโลกเทพเชิญออกไปจนได้

เป็นคำขอร้องที่นุ่มนวล

“ให้ข้านำสัตว์ปีศาจไปส่งถึงโลกปีศาจก็ย่อมได้ แต่ต้องรับรองให้ได้ว่าในโลกเทพของเราไม่มีรังของสัตว์ปีศาจ และต้องไม่มีไข่สัตว์ปีศาจแม้แต่เพียงฟองเดียว!” เทพชีมู่กล่าวทันใด

ครั้นเอ่ยถ้อยคำดังกล่าวออกไป เทพระดับเสินจวินคนอื่นๆ ก็เผยสีหน้าอึดอัดเล็กน้อย

เทพชีมู่แสยะยิ้มเย็นชา “ดูสิ พวกเจ้าคิดว่าข้าโง่หรือ จักรพรรดิปีศาจผู้นั้นเป็นคนธรรมดาหรือไร ยิ่งไปกว่านั้น ชางเวยยังเป็นคนจากโลกเทพของเรา ที่ตำหนักของพวกเจ้ามีสัตว์ปีศาจกี่ตน มีหรือชางเวยจะสืบไม่ได้ อีกอย่าง ต่อให้ไม่มีชางเวย จักรพรรดิปีศาจก็สัมผัสถึงกลิ่นอายของสัตว์ปีศาจที่อยู่ในโลกเทพแห่งนี้ได้!”

“อีกเดี๋ยวข้าพาเหล่าสัตว์ปีศาจไปส่ง พูดอย่างเต็มปากเต็มคำว่าไม่เหลือสัตว์ปีศาจในโลกเทพแล้วแม้แต่ตนเดียว ทว่าวันหน้าวันหลังหากจักรพรรดิปีศาจพบด้วยตนเองว่าพวกเจ้ายังแอบกักตัวสัตว์ปีศาจเอาไว้ส่วนหนึ่ง ถึงตอนนั้นใครจะซวยเล่า อยากให้ข้าเจอเหมือนฟ่านโยวหรือ ฝันไปเถิด!” เทพชีมู่ปิดที่เทวสถิตของตนเองทันทีที่พูดจบ ขับไล่เทพเซียนทั้งหมดออกไป

หากเป็นราชันปีศาจเหล่านั้น จะตบตาก็คงตบตาได้ ไม่น่ากังวลอะไรนัก อย่างไรเสียราชันปีศาจส่วนใหญ่ก็ค่อนข้างหัวรั้น หากตั้งใจหน่อยก็ยังพอหาจุดอ่อนได้ จากนั้นค่อยคิดหาวิธีโดยยึดตามจุดอ่อนเหล่านี้

แต่จักรพรรดิปีศาจผู้นี้มีจุดอ่อนตรงไหนเล่า

นึกถึงเขาตอนนั้นสง่างามเช่นนี้ ตามเกี้ยวพาราสีนางอย่างหน้าไม่อาย นางยังไม่เหลียวมองเลยสักนิด มิหนำซ้ำยังโยนเขาเข้าไปในถ้ำงูอีก

แน่นอนว่าในตอนนั้นเขาไม่รู้เช่นกันว่านางเป็นจักรพรรดิปีศาจ หากรู้ เขาจะเป็นฝ่ายกระโดดเข้าไปในถ้ำงูเองโดยไม่ต้องให้นางจับโยน

มีแต่พวกคิดสั้นเท่านั้นแหละจึงได้เข้าไปตีสนิทจักรพรรดิปีศาจ

เขารอดจากสมัยโบราณที่เอะอะก็สู้รบมีชีวิตรอดมาถึงตอนนี้ได้ ไม่ใช่เพราะเขาเป็นเทพระดับเสินจวิน แต่เป็นเพราะเขารู้ความต่างหากเล่า!

“เฮ้อ อันที่จริงข้ารู้สึกขอบคุณนางไม่น้อยทีเดียว” เมื่อกลับมายังตำหนักเทวสถิตของตนเอง เทพชีมู่จึงได้ส่ายหน้าพึมพำ

เทพธิดาที่คอยปรนนิบัติรับใช้มองเขาอย่างไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจความหมายของเทพชีมู่