ข้าแค่อยาก "กิน" อย่างเงียบๆ - บทที่ 5 หนี้ส่วนตัว

หลังจากนำถุงเงินออกมาแล้ว เจียงหยวนก็ได้นำเงินออกมาราวๆหนึ่งร้อยเหรียญทอง ก่อนจะเดินตรงเข้าไปในร้านที่มีชื่อว่าเก้าวิญญาณที่เป็นร้านยาที่ใหญ่ที่สุดภายในเมือง

ที่เขามาที่นี่ก็เพราะเสียงในหัวและเพื่อเม็ดยา

ในตอนที่เขากินยารวมพลังเข้าไป เขาก็เข้าใจวิธีการหลอมยารวมพลังขั้นสมบูรณ์มาในทันทีราวกับว่าเขาได้ทำการหลอมยารวมพลังมานับแสนนับล้านครั้ง จนกระทั่งมันฝังอยู่ในหัวของเขา

นี่ทำให้เขามั่นใจว่าจะสามารถหลอมยารวมพลังได้

“ช่างเป็นแขกที่หาได้อย่างอยากยิ่งนัก ข้าสงสัยนักว่านายน้อยเจียงต้องการสิ่งใด”

เมื่อเห็นว่าเจียงหยวนเข้ามาในร้าน ผู้ดูแลร้านยาก็รู้สึกประหลาดใจขึ้นมาในทันที แต่แน่นอนว่าเขาก็ยินดีต้อนรับทุกคนที่นำเงินมามอบให้เขาถึงหน้าประตูแบบนี้

“ข้าต้องการหญ้าฟื้นพลังวิญญาณหนึ่งต้น ดอกไม้น้ำเงินหฤหรรณ์สองดอก ดอกไม้แดงสี่กลีบสองดอก และผงหินกระจ่างสักหน่อยน่ะ”

เจียงหยวนพูดชื่อสมุนไพรออกมาอย่างเจาะจง พร้อมกับนำเงินหนึ่งร้อยเหรียญทองมาวางลงบนโต๊ะ เขาคิดว่าเงินเท่านี้น่าจะเกินพอแล้ว

“นายน้อย โปรดอย่าได้มาพูดเล่นกับข้าเลย เงินหนึ่งร้อยเหรียญทองนี่ย่อมไม่เพียงพอ มันซื้อได้เพียงแค่ดอกไม้สำน้ำเงินหฤหรรษ์เพียงเท่านั้น ไม่สิเอาจริงๆ แม้แต่ดอกไม้สำน้ำเงินหฤหรรษ์นั่นก็ยังใช้ถึงหนึ่งร้อยห้าสิบเหรียญทอง และหากท่านต้องการตัวยาทั้งหมดนั่นต้องใช้เงินทั้งหมดห้าร้อยเหรียญทองถึงจะได้”

เจ้าของร้านพูดออกมาด้วยรอยยิ้มแห้งๆก่อนจะนำดอกไม้สีน้ำเงินที่ดูแปลกตาออกมาสองต้นจากชั้นเก็บยาด้านหลัง

“ถ้าอย่างนั้น ข้าจะมาจ่ายคืนในภายภาคหน้าแล้วกัน”

เจียงหยวนนิ่งคิดก่อนจะพูดออกมา

“ไม่ได้ขอรับ ร้านนี้ไม่รับการเชื่อเงิน อีกอย่าง ด้วยสถานะของท่าน ทางร้านเองก็ไม่กล้าที่จะยอมให้ท่านเชื่อสินค้าได้ นายน้อย จะดีกว่าถ้าท่านกลับไปที่ตระกูลแล้วไปขอเงินมา…”

“ให้เขาไป”

เป็นตอนนี้ที่มีเสียงของสาวน้อยได้ดังขึ้นมาจากด้านในของร้าน

“คุณห…..” เจ้าของร้านมีท่าทางเปลี่ยนไปในทันทีก่อนจะพูดออกมา “….เสี่ยวหยู ในเมื่อเจ้าพูดออกมาแบบนั้น ข้าจะฟังเจ้า”

“ขอบคุณมาก เจียงหยวนผู้นี้จะนำเงินมาใช้คืนในอนาคตอย่างแน่นอน”

เจียงหยวนที่รับรู้ว่าตัวเองได้รับการช่วยเหลือจากหญิงสาวคนนี้ก็ได้หันไปหาแล้วพูดออกมากับนาง

“ไม่ต้องหรอก ข้าแค่ต้องการให้เจ้าติดหนี้ข้าเอาไว้ เจ้าค่อยใช้คืนข้าเมื่อข้าร้องขอในภายภาคหน้าก็พอ”

เมื่อพูดจบ หญิงสาวก็หันหลังและเดินเข้าร้านไป

เป็นตอนนี้ที่เจียงหยวนได้เห็นใบหน้าของหญิงสาวได้อย่างกระจ่างชัด

หญิงสาวคนนี้มีอายุราวๆยี่สิบแปดปีและมีใบหน้าที่น่ารักจิ้มลิ้มพร้อมรอยยิ้มหวานและดวงตาที่ดูใสกระจ่างคู่หนึ่ง คิ้วของนางโค้งได้รูปจนทำให้นางดูสวยงามเลยก็ว่าได้ นางอยู่ในชุดบ้านๆทั่วไปจนทำให้เขาไม่เห็นรูปร่างของนางได้อย่างชัดเจนนัก นี่ทำให้เขาไม่อาจมองเห็นถึงอายุที่แท้จริงของนางได้

“ฮืม เจ้าไม่ต้องการงั้นรึ”

หญิงสาวที่รับรู้ถึงการจับจ้องของเจียงหยวนก็ได้ยกคิ้วขึ้นเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาเบาๆ

เจียงหยวนที่ได้สติก็พูดตอบออกมา “แน่นอนว่าข้าต้องการ ขอเพียงแค่ไม่ใช่อะไรที่เกินมือข้า ข้าย่อมช่วยเจ้าอย่างแน่นอน”

เมื่อหญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็พูดตอบออกมาด้วยรอยยิ้มหวาน “ถ้าอย่างนั้นก็รับไปซะ แล้วตอนที่พวกเราพบกันครังหน้าก็อย่าได้ลืมว่าเจ้าติดค้างข้าอยู่ล่ะ”

“ขอบคุณ ข้าไม่มีวันลืมแน่นอน”

เจียงหยวนที่รับตัวยามาแล้วก็ได้เดินออกจากร้านไปโดยไม่พูดอะไรออกมาอีก

“คุณหนูใหญ่ เจียงหยวนผู้นี้คือขยะแห่งเมืองเทียนหยางแห่งนี้ แม้ท่านอาจจะไม่รู้จักเพราะท่านมาจากเมืองหลวง แต่เมื่อหนึ่งปีก่อน เขาที่เปรียบได้ดั่งบุตรแห่งสวรรค์นั้นได้…..”

ในทันทีที่เจียงหยวนจากไป ผู้ดูแลร้านที่ไม่ชอบในสิ่งที่เกิดขึ้นก็ได้รีบเข้าไปพูดคุยกับหญิงสาวเพื่ออธิบายเรื่องราวในทันที

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ข้ารู้ดีว่าเขาเป็นใคร ชื่อเสียงของจางหยวนผู้นี้เองก็ได้แพร่กระจายไปถึงเมืองหลวงเหมือนกันเมื่อไม่กี่ปีก่อน” เมื่อพูดจบ หญิงสาวก็ได้หัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนบันไดของร้าน

ในตอนที่หญิงสาวเดินขึ้นบันไดไปนี้ได้พูดราวกับบ่นพึมพำออกมา

“สิ่งที่เขาต้องการนั่นก็คือตัวยาหลักที่ใช้หลอมเม็ดยารวมพลัง ท่านพ่อต้องการให้ข้าไปยังเมืองต่างๆในประเทศยอดยุทธแห่งนี้เผื่อว่าข้าจะได้พบเจอในสิ่งที่น่าสนใจ”

“ขอข้าดูหน่อยก็แล้วกันนะว่าเจ้าเป็นคนแบบไหน ขยะแห่งตระกูลเจียง”

หญิงสาวพูดพลางยิ้มออกมาและจ้องมองไปยังเจียงหยวนที่เดินจากออกไปไกลแล้ว