คนใสซื่ออย่างข้ามีเมตตาจะตาย - บทที่ 396 คุณธรรม
ในสถานที่พักของราชันสุ่ยจวิน ลูกน้องของเขากำลังรายงานผลเก็บเกี่ยวในครั้งนี้ หลังจากฟังจบ ราชันสุ่ยจวินก็เอ่ยชม “ไม่เลว เรื่องนี้สามารถดำเนินการต่อได้ เจ้าต้องตั้งใจทำให้ ดี พยายามร่วมมือในความเคลื่อนไหวครั้งนี้”
เผ่าปิศาจคนนั้นลังเลเล็กน้อย “ราชัน บริวารมีเรื่องหนึ่งไม่เข้าใจ”
“เรื่องอะไร?” ราชันสุ่ยจวินเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ กับลูกน้องที่เชื่อใจของตนเอง ระดับความไม่ยอมฟังคำพูดคนอื่นของเขาลดลงนิดหน่อย
“ราชัน ครั้งนี้สังหารสัตว์ทะเลในพื้นที่พันหลี่ไปเกือบครึ่ง ถ้ายังสังหารแบบนี้ต่อไป เมืองไป่เหอจะไม่มีสัตว์ทะเลใดๆ นับร้อยปี ถ้าต่อไปเมืองไป่เหอไม่มีสัตว์ทะเลจะกลายเป็นเมือง งร้าง” เผ่าปิศาจผู้นี้เป็นกังวลอย่างยิ่ง ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปคงขุดสุสานให้ตนเอง
ราชันสุ่ยจวินมองเขาและเอ่ยอย่างจริงใจ “เจ้านึกว่าข้าไม่รู้จริงๆ หรือ? ว่าทำแบบนี้จะทำให้สัตว์ทะเลรอบเมืองไป่เหอลดลง แต่ตอนนี้ไม่มีทางเลือก ข้าจำเป็นต้องทำแบบนี้ เดิมทีย ยังครุ่นคิดอยู่ว่าจะสังหารสัตว์ทะเลอย่างไรดี คิดไม่ถึงว่าจะส่งสตรีผู้นี้มาให้ข้า”
“ความหมายของราชันคือ…” เผ่าปิศาจคนนี้ฟังไม่เข้าใจเลยสักนิด รู้ชัดๆ ว่าทำแบบนี้เมืองไป่เหอจะล่มสลาย เพราะเหตุใดยังต้องทำเช่นนี้
ราชันสุ่ยจวินลุกขึ้นยืนเดินเข้ามาในห้องโถงอย่างช้าๆ จากนั้นเอ่ยว่า “การรบเบื้องหน้ารุนแรง มีเพียงเมืองไป่เหอของพวกเราที่อยู่รอดปลอดภัย เผ่าปิศาจจำนวนมากส่งสารมาขอความช่วยเหล ลือจากข้า พวกเขาต้องการวัตถุดิบปริมาณมากหลอมสร้างของวิเศษ และต้องการเน่ยตานมาเพิ่มพลังบำเพ็ญเพียร ในโลกวิญญาณทั้งหมด สถานที่ซึ่งสามารถล่าได้วัตถุดิบและเน่ยตานปริมาณมากมีเพ พียงเมืองไป่เหอที่อยู่ในร่องทะเลลึก”
“ราชัน แต่ถ้าทำเช่นนี้ต่อไปเมืองไป่เหอจะอยู่ในภาวะตกต่ำไปนับร้อยๆ ปี!” คิดไม่ถึงว่าราชันจะยอมทำลายตนเองเพื่อสถานการณ์ใหญ่ ไม่สนใจว่าโลกวิญญาณที่ตนเองอยู่จะเปลี่ยนเป็นเสื่อ อมโทรม ถึงครอบครัวล่มจมก็ต้องสนับสนุนเผ่าอื่นๆ อย่างสุดกำลัง
“ครั้งนี้เพื่อให้เผ่าปิศาจสังหารสัตว์ปิศาจมากมายขนาดนี้ ถ้าข้ารักษาดินแดนของเผ่าอื่นๆ ไว้ไม่ได้ เผ่าปิศาจของพวกเราทั้งหมดก็จะถูกกักอยู่ในพื้นที่เล็กๆ ในเมืองไป่เหอ การสู้ รบครั้งนี้จะให้เผ่ามารและเผ่ามนุษย์มีเปรียบทั้งหมดไม่ได้ อีกทั้งเมืองไป่เหอไม่มีสัตว์ทะเลแล้ว เผ่ามนุษย์และเผ่ามารที่นี่ก็จะจากไป พวกเราสกัดพวกมันไว้ที่นอกพื้นที่พันห ลี่ สังหารทิ้งเสีย!” ราชันสุ่ยจวินเอ่ยอย่างเย็นชา
บริวารเอ่ยถามอย่างกังวลอยู่บ้าง “ราชัน เผ่าทะเลซึ่งเดิมอาศัยอยู่ในเมืองไป่เหอจะทำอย่างไร? ถ้าไม่มีสัตว์ทะเล ที่นี่แทบจะไม่มีพลังชีวิตใดๆ เลยนะ ถ้าประชาชนก่อเรื่องขึ้นมาจะทำ ำอย่างไร? มิสู้บอกทุกคนตรงๆ ว่าพวกเราสังหารสัตว์ทะเลเพื่ออะไร คาดว่าพวกเขาคงไม่คัดค้าน ยังอาจจะจะนำสิ่งที่ได้มาไปสนับสนุนการสู้รบ”
“ไม่ได้ จะให้เผ่ามนุษย์และเผ่ามารรู้เรื่องนี้ไม่ได้ ให้พวกเขานึกว่าพวกเราตาบอดเพราะความละโมบและทำลายตนเองด้วยความโง่เขลาเถอะ อีกทั้งตอนนี้ก็มีเป้าหมายที่สามารถเบี่ยงเบนค ความโกรธแค้นของมวลชนได้” ราชันสุ่ยจวินเอ่ย
บริวารคนนี้ครุ่นคิด พลันเข้าใจขึ้นมา ”ราชันหมายถึงคือคนที่ชื่อจินเฟยเหยา?”
“ถูกต้อง ตามความเห็นข้า นางไม่ใช่เผ่าปิศาจที่แท้จริง ทว่าเป็นพวกเผ่ามนุษย์ที่ถูกวิญญาณจริงของสัตว์เทพบรรพกาลรุกราน ถึงมีครึ่งหนึ่งเป็นเผ่าปิศาจของข้า ทว่าพวกนางก็ไม่นับเป ป็นเผ่าปิศาจที่แท้จริง เรื่องนี้ได้แต่เสียสละนาง ให้นางรับความโทสะของมวลชนแทน” ราชันสุ่ยจวินส่งเสียงขึ้นจมูกอย่างเย็นชาแล้วสั่งการลงไป “พวกเจ้าไปหลอมยามังกรคำรามออกมาหน น่อย หลังจากสิบครั้งสิ้นสุด ราคาต้องพุ่งทะยานแน่ ถึงตอนนั้นก็รับซื้อสิ่งของจากมือทุกคนในราคาต่ำ จำไว้ ก็เหมือนครั้งนี้ที่ต้องการให้ทุกคนไปสังหารสัตว์ปิศาจด้วยกัน ส่งคนออกไ ไปพยายามกดราคา สร้างภาพว่าถ้าไม่ขายก็เน่าคามือออกมา”
“ขอรับ ตอนนี้บริวารจะไปแจ้งพวกเขาให้เร่งหลอมยาทันที”
อย่างที่ราชันสุ่ยจวินจัดการ จินเฟยเหยาก็ไม่ได้ครุ่นคิดถึงความนัยเบื้องหลังนี้ หาตานศักดิ์สิทธิ์ให้ได้มากพอก่อนค่อยว่ากัน
ใช้เวลาหนึ่งปี แต่ละเดือนออกไปหนึ่งครั้ง จากนั้นบรรทุกเต็มเอียดกลับมา เผ่ามารและเผ่ามนุษย์รู้สึกได้ว่าเบื้องหลังแปลกประหลาด คนที่มีสมองไม่น่าทำแบบนี้ แน่นอนว่าพวกเขาที่มอ องดูอยู่ด้านข้างย่อมคิดเช่นนี้ ทว่าเผ่าปิศาจที่มีพลังบำเพ็ญเพียรต่ำเหล่านั้นถูกเหยื่อที่บรรจุเต็มถุงเฉียนคุนมอมเมาจนสูญสิ้นความคิดไปแล้ว สังหารอย่างเบิกบานใจสุดๆ
ส่วนเผ่าปิศาจขั้นแปลงจิตได้รับแจ้งจากราชันสุ่ยจวินแล้ว ถึงจะรู้สึกว่าการทำลายตนเองเพื่อช่วยเหลือผู้อื่นเป็นการทำร้ายคนมากเกินไป ทว่าเพื่อเผ่าปิศาจทั้งมวล ยังรู้สึกว่าจำเป็นต ต้องทำเช่นนี้
ในที่สุดสิบครั้งก็สิ้นสุดลง รอบเมืองไป่เหอว่างเปล่า เผ่าปิศาจทั้งหมดล้วนเต็มไปด้วยความสำราญใจ วัตถุดิบและเน่ยตานที่เพิ่มมากขึ้นก็ขายให้ร้านในเมือง ทว่าเนื่องจากปริมาณมากเก กินไป หอไห่เฉวียนจึงเป็นฝ่ายลดราคารับซื้อ รู้สึกว่าราคาต่ำจนเกินจริงมากไป เผ่าปิศาจจำนวนมากเก็บสินค้าไว้ในมือหรือเปลี่ยนเป็นขายให้ร้านเล็กๆ
ทว่าร้านเล็กๆ ของเผ่าปิศาจส่วนมากส่งคนไปเข้าร่วม ตอนนี้ในคลังมีเพียงพอ จึงไม่คิดจะรับซื้อชั่วคราว ร้านของเผ่ามารและเผ่ามนุษย์กลับคิดจะรับซื้อ ทว่าถูกราชันสุ่ยจวินลอบส่งคน ไปกระจายข่าวว่าโลกวิญญาณอื่นๆ ที่ถูกเผ่ามารและเผ่ามนุษย์ยึดครอง สังหารสหายร่วมเผ่าพันธุ์อย่างไร เพิ่มระดับความโกรธแค้นของเผ่าปิศาจ ทำเอาเผ่าปิศาจทั้งหมดชิงชังเผ่ามารและเผ่า ามนุษย์ ถึงสิ่งของเน่าคามือก็ไม่ยอมขายให้สองเผ่านี้
อีกทั้งในเมืองยังไม่มีภาพความกลมเกลียวเหลืออยู่ ใช้เวทมนตร์ต่อสู้กันไม่ได้ก็มีเผ่าปิศาจหลายสิบคนรวมตัวกัน เจอคนเผ่ามารหรือเผ่ามนุษย์บนถนนก็ห้อมล้อมใช้หมัดชกต่อย ร่ำรวยแล้ วก็ว่างท่ากร่าง เผยนิสัยป่าเถื่อนของเผ่าปิศาจออกมา สถานที่ซึ่งเผ่ามารและเผ่ามนุษย์อยู่ถูกขว้างก้อนหิน เดินบนถนนก็ถูกล้อมโจมตี ได้แต่อยู่ในบ้านไม่กล้าออกมา
ส่วนวงเวทใหญ่ในเมืองไป่เหอได้ยินว่าร้ายกาจยิ่ง อย่างไรก็ยังไม่มีคนเคยทดลอง ภายใต้การยั่วยุเช่นนี้ มีคนเผ่ามารและเผ่ามนุษย์ลงมือตอบโต้ จินเฟยเหยายืนอยู่ข้างหน้าต่างใน บ้านตนเองเห็นความร้ายกาจของวงเวทใหญ่กับตา ผู้บำเพ็ญเซียนเผ่ามนุษย์ที่ถูกบีบให้ลงมืออย่างหมดหนทาง เพิ่งใช้เวทมนตร์ฟันเผ่าปิศาจคนหนึ่งที่ขว้างก้อนหินใส่ตนเอง
จากนั้นเห็นรอบกายพลันปรากฏม่านแสง จากนั้นได้ยินเสียงดังฉึก เผ่ามนุษย์พลังบำเพ็ญเพียรขั้นกำเนิดใหม่ช่วงต้นคนนั้นถูกบดจนกลายเป็นเศษเนื้อในม่านแสงเล็กๆ ในพริบตา แม้แต่หยวนอิ งก็ไม่มีโอกาสหนีรอด ถูกบดขยี้ไปพร้อมกัน สุดท้ายม่านแสงที่เต็มไปด้วยคราบโลหิตอันนั้นก็ลอยออกจากเมืองเอง หลังจากหายไปเองเศษเนื้อทั้งหมดก็กระจายในทะเล
แหลมคมอย่างยิ่ง!
จินเฟยเหยารู้สึกว่าวงเวทนี้น่ากลัวกว่าที่เล่าลือกัน มิน่าเล่าทุกคนจึงไม่กล้าก่อเรื่องที่นี่ จะก่อเรื่องได้อย่างไร แม้แต่ตอบโต้ก็ยังทำไม่ได้ กลายเป็นเนื้อสับทันที
“พั่งจื่อ หวั่นซี ทางที่ดีพวกเจ้าสองคนอย่าออกนอกบ้าน โดยเฉพาะหวั่นซี ตอนนี้เจ้ามีฐานะเป็นเผ่ามนุษย์ ออกไปจะเกิดเรื่อง และอีกไม่นานบรรยากาศในเมืองจะแย่ยิ่งกว่านี้” จินเฟยเห ยาสั่ง
หวาหวั่นซีก็เดินไปข้างหน้าต่าง มองภาพภายนอก เอ่ยเบาๆ “คิดหาวิธีพามังกรปิศาจจากไปเร็วหน่อยได้หรือไม่ ข้าเห็นว่าถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป อีกไม่นานเผ่าปิศาจในเมืองจะโกรธแค้นเจ้า”
“ข้าก็อยากไป แต่ไปไม่ได้ ใครให้เนื้อของเจ้าหมอนั่นยาวขนาดนี้ ยาวน้อยหน่อยก็ไม่ได้ เกรงว่าผ่านไปไม่นาน คงต้องทนอยู่อย่างอัปยศอดสู” จินเฟยเหยาเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจ ไม่นำเรื่ องนี้มาใส่ใจสักนิด ก็แค่อยู่อย่างเต่าหดหัวไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย
สามปีต่อมา เรื่องที่ราชันสุ่ยจวินพูดก็เกิดขึ้นจริงๆ ผู้บำเพ็ญเซียนเผ่ามารและเผ่ามนุษย์ส่วนมากจากไป ตอนแรกแยกกันไป ต่อมาพบว่ามีผู้บำเพ็ญเซียนตายอยู่นอกพื้นที่พันหลี่ รอ อบด้านไม่มีสัตว์ทะเลแล้ว หนึ่งเดียวที่สามารถสังหารคนได้คือเผ่าปิศาจ หลังจากหารือกัน เผ่ามนุษย์และเผ่ามารจำนวนมากจึงนัดออกจากเมืองพร้อมกันสิบกว่าคนหรือหลายสิบคน เช่นนี้จึง งสามารถออกจากโลกวิญญาณชิงหลิวอย่างปลอดภัย
ส่วนเผ่าปิศาจในเมืองก็พบเห็นเรื่องเช่นนี้มานานแล้ว เนื่องจากในมือมีวัตถุดิบและตานสัตว์ปิศาจปริมาณมาก เปิดร้านไม่มีคนซื้อสิ่งของ ส่วนคนที่ในมือมีสิ่งของก็พบว่าไม่มีใครรับซื อ ยามังกรคำรามแพงขึ้นทุกที สิ่งของในมือแลกยามังกรคำรามไม่ได้ เผ่าปิศาจจำนวนมากได้แต่เริ่มใช้เน่ยตานฝึกบำเพ็ญอีกครั้ง
ทว่าเน่ยตานมีสิ่งเจือปน ประสิทธิภาพเทียบยามังกรคำรามไม่ได้ ทุกคนจึงเริ่มลนลาน ในเวลานี้เอง หอไห่เฉวียนรอให้ร้านค้าใหญ่ๆ หลายร้านเริ่มรับซื้อวัตถุดิบและตานสัตว์ปิศาจในราคา ต่ำเกินไป คนเผ่าปิศาจจำนวนมากรู้สึกว่าราคาต่ำเกินไป ไม่ถึงหนึ่งในสิบส่วนของยามปกติจึงตัดสินใจรอดู แต่เรื่องราวกลับเกินกว่าที่พวกเขาคาดคิดไว้ ประตูร้านค้าเหล่านั้นกลับมีเ เผ่าปิศาจจำนวนไม่น้อยมาต่อคิว พวกเขาขายสิ่งของในมือตนเองอย่างบ้าคลั่ง
เพิ่งผ่านไปสองวัน ราคารับซื้อต่ำลงอีกขั้นหนึ่ง เรื่องนี้ทำให้ทุกคนในเมืองตกใจกลัว ถ้าไม่ขายเร็วหน่อย ราคาอาจจะยิ่งต่ำลงอีก คนที่คิดจะรอดูก็ถูกเคลื่นมวลชนทำให้หวั่นไ ไหว ทั้งหมดเบียดเสียดกันขายสิ่งของอยู่ในร้านค้าหลายร้านนั้น
ที่โชคดีคือ ถึงหลังจากนั้นราคาจะลดลงบ้างทว่าก็ไม่ได้ลดลงอย่างรุนแรง ไม่เพียงเผ่าปิศาจธรรมดาขายสิ่งของในมือ แม้แต่เผ่าปิศาจที่เปิดร้านเล็กๆ ก็แบกถุงเฉียนคุนขนาดใหญ่หลายถุ ง นำสินค้าทั้งหมดมาขาย
มองเผ่าปิศาจที่เบียดเสียดอยู่ตรงประตูหอไห่เฉวียนเหล่านั้น จินเฟยเหยาแทะเนื้อแห้งมังกรปิศาจในมือพลางเอ่ยว่า “ใกล้แล้ว อย่างมากที่สุดหนึ่งปี คนพวกนี้ก็จะมาล้อมประตูบ้าน ข้า ข้าอยากกลืนเนื้อมังกรปิศาจให้หมดในคำเดียวจริงๆ รู้ชัดๆ ว่าหลังจากนี้ตนเองต้องถูกคนนับหมื่นประณาม ข้าก็ยังจากไปไม่ได้”
“ราชันสุ่ยจวินหลอกใช้คนเก่งจริงๆ สิ่งของส่วนมากล้วนเข้ากระเป๋าเขา แต่กลับให้เจ้ามาแบกรับความผิด คนที่เอาตานศักดิ์สิทธิ์เจ็ดหมื่นกว่าเม็ดไปอย่างเจ้ากลับไม่มีทางไปหาเรื่องเขา ได้” หวาหวั่นซีเอ่ยยิ้มๆ
พวกนางสองคนได้ส่วนแบ่งสองเท่า ตานศักดิ์สิทธิ์ที่ได้มามีถึงเจ็ดหมื่นกว่าเม็ด ถ้าไปสังหารเอง ร้อยปีก็คงสังหารไม่ได้มากขนาดนี้ ถึงตานศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้จะมีขนาดเล็กมาก ประสิทธ ธิผลเทียบกับทายาทสัตว์เทพไม่ได้ แต่โชคดีที่มีปริมาณเยอะ
ถึงราชันสุ่ยจวินจะหลอกใช้นาง แต่นางก็หลอกใช้เผ่าปิศาจทั้งเมืองให้ช่วยนางทำงาน คนที่โชคร้ายเพียงหนึ่งเดียวคือคนเผ่าปิศาจธรรมดาเหล่านั้น
“เขาฆ่าไก่เอาไข่แบบนี้ ข้าเดาว่าเนื่องจากการรบเบื้องหน้า ทำสงครามมีค่าใช้จ่ายมหาศาล ได้ยินว่าคนเผ่ามนุษย์และเผ่ามารที่เป็นฝ่ายเหนือกว่ามาตลอดถูกสยบแล้ว ทว่าผู้บำเพ็ญเซี ยนขั้นว่างเปล่าของทั้งสองฝ่ายยังไม่ได้ลงมือ เพียงแต่ให้การสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ถ้าราชันสุ่ยจวินทำเพื่อเก็บสำรองไว้ในวันหน้า เขาก็เป็นคนที่เด็ดเดี่ยวจริงๆ ข้าไม่รู้ว่าเผ่ ามารจะเสียสละแบบนี้ได้หรือไม่ ทว่าเผ่ามนุษย์ต้องไม่ยอมทำแน่นอน” จินเฟยเหยาเอ่ยพลางหัวเราะหึๆ เช่นกัน
YOU MAY ALSO LIKE
