ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 1 คืนหนึ่งกับมหาเศรษฐ
เช้าตรู่
ดวงตาของเชอร์รีนขยับเล็กน้อย ความรู้สึกแรกหลังจากตื่นขึ้นมาคือปวดไปทั้งตัว
เธอก้มศีรษะลงมอง บนตัวไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ แม้แต่ชุดชั้นในที่ใกล้ตัวที่สุดยังหายไป
มองไปรอบๆ ห้อง ในห้องเหมือนจะมีแค่เธอคนเดียว?
แต่สีแดงสดบนผ้าปูที่นอน ยังมีเสื้อผ้าชายหญิงที่กระจัดกระจายบนพื้น แสดงให้เห็นว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้น……
นี่มันอะไรกัน
เป็นเพื่อนเจ้าสาว ทำไมถึงเสียตัว
เธอหายใจถี่กระชั้นลุกจากเตียงทันที เหงื่อเย็นออกแผ่นหลัง รีบเอาโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะหัวเตียงมากดโทรหาเพื่อนสนิทอย่างนาโน
“เมื่อคืนเธอเมามากจนไม่รู้เหนือรู้ใต้ ฉันได้แต่พาเธอไปที่ห้อง 8802 ที่ยู่ยี่เตรียมไว้ล่วงหน้า มีอะไรเหรอ”
“ในห้องนอกจากฉันยังมีใครอีกไหม”
“ยังจะมีใครได้อีก มีแค่เธอคนเดียวสิ เดี๋ยวฉันมีธุระต้องทำ ไว้ค่อยคุยกันนะ”
มือที่ถือโทรศัพท์มือถือค่อยๆ ลดลง เชอร์รีนหลับตาลง รู้สึกสมองมึนงง เสียงดังตุ้บๆๆ
“เตรียมเสื้อผ้าให้พร้อม ส่งมาที่ห้อง 8804” เสียงทุ้มหนักดังมาจากประตูห้องน้ำ
ในห้องยังมีคนอื่นเหรอ
เชอร์รีนสะดุ้งตกใจทันทีและเงยหน้าขึ้นมอง ชายคนหนึ่งกำลังพิงกรอบประตูห้องน้ำ เสื้อคลุมอาบน้ำสีขาวห่อหุ้มร่างกายอันแข็งแรง
เธอดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ มองเขาอย่างตกตะลึงพรึงเพริด “ทำไมคุณถึงปรากฏตัวอยู่ที่นี่”
เขาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวในงานแต่งงานเมื่อวานไม่ใช่เหรอ
นาโนบอกว่าในห้องมีแค่เธอไม่ใช่เหรอ แล้วเขานี่มันเรื่องอะไร
“ทักษะการแสดงของคุณนี่ดีพอจะเป็นนักแสดงเลยนะ ดีมากจนล้นเหลือ”
ออกัสพิงกรอบประตูห้องน้ำ หัวเราะเย็นชาอย่างสบายอารมณ์
ได้ยินแล้วเธอก็ขมวดคิ้ว “คุณหมายถึงอะไร”
ออกัสหรี่ตามองเธอหัวจดเท้า “เริ่มด้วยการดึงดูดความสนใจ จากนั้นพอผมเมาก็แอบเข้าห้อง ต้องยอมรับนะ ขั้นตอนการเตรียมการเหมาะเจาะมาก……”
เชอร์รีนพยายามระงับความโกรธในใจ สีหน้าพลันเย็นชาลง “คุณแน่ใจนะว่าตัวเองไม่ได้จินตนาการฟุ้งซ่าน ต้องไปโรงพยาบาลหรือเปล่า”
ออกัสนั่งลงบนโซฟา ขายาวไขว่ห้าง จุดบุหรี่สูบ
“ความทุ่มเทควรได้รับการตอบแทน ในเมื่อเมื่อคืนคุณทุ่มเทไปแล้ว แน่นอนว่าควรได้รับรางวัลตอบแทน พูดมา คุณต้องการอะไร”
“ป่วยจริงๆ นั่นแหละ!”
ควันที่คละคลุ้งทั่วห้องทำให้เชอร์รีนไอออกมาเบาๆ อย่างทนไม่ไหว เอื้อมมือดึงผ้าห่มมาห่อตัว แล้วเอ่ยถามเขาว่า “ห้องของคุณหมายเลขอะไร”
“8804” ออกัสมองเธอบางเบา
เธอคิดจะทำอะไรกันแน่ เขาเริ่มสนใจขึ้นมานิดหน่อย……
เชอร์รีนต่อสายหาแผนกต้อนรับส่วนหน้าของโรงแรม และจัดการเปิดลำโพง “รบกวนถามค่ะห้องของฉันคือหมายเลขอะไรคะ”
“สวัสดีค่ะท่านแขกผู้มีเกียรติ หมายเลขห้องของคุณคือ 8802 ค่ะ……”
8802?
ออกัสสีหน้าเปลี่ยน ตัวแข็งทื่อไปเล็กน้อย
เมื่อครู่ยังไม่ค่อยแน่ใจว่าใครกันแน่ที่เป็นคนผิด ตอนนี้เชอร์รีนหงุดหงิดใจจากก้นบึ้ง และมีความมั่นใจอย่างมาก
“คุณชายออกัสตอนนี้จะอธิบายยังไง ทักษะการแสดงที่ยอดเยี่ยม และขั้นตอนการเตรียมการที่เหมาะสมมาก ทุ่มเทและตอบแทน คุณไม่รู้สึกว่าน่าขำเหรอ”
เมื่อมีความมั่นใจ น้ำเสียงของเธอจึงแข็งแรงไปด้วย
“ก่อนที่ทุกอย่างจะชัดเจนไม่ควรตัดสินใจเร็วเกินไปใช่หรือไม่ เหยื่อคือฉัน แทนที่จะเป็นคุณชายออกัส คำพูดเหล่านั้นเมื่อครู่ คุณชายออกัสควรขอโทษฉันหรือไม่”
เชอร์รีนเชิดหน้ามองเขา เส้นเลือดตึงแข็ง แนวกรามคมชัดเฉียบดั่งมีด ด้วยความเซ็กซี่เฉพาะตัวของผู้ชาย แต่ดวงตาที่ลึกซึ้งและอันตรายเช่นเสือชีต้า พาให้คนค่อนข้างหวาดกลัวและหวาดหวั่น
แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็ต้องการล้างความบริสุทธิ์ให้ตัวเอง เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเธอ ถ้าเขาไม่ขอโทษ เธอจะต่อสู้จนถึงที่สุด!
ในขณะที่เธอเล่นจิตวิทยาอย่างเข้มข้น จู่ๆ เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นกะทันหัน
“ขอโทษ”
“ฮะ?”
เขาขอโทษออกมาอย่างง่ายดายมาก เชอร์รีนยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง มองเขาอย่างอึ้งๆ
ออกัสขยี้ปลายบุหรี่ในที่เขี่ยบุหรี่ แล้วเชิดคางขึ้นเล็กน้อย ปลายนิ้วถูหน้าผาก “ขอโทษ เมื่อคืนดื่มมากไปหน่อย เลยเข้าผิดห้อง”
เชอร์รีนเตรียมพร้อมต่อสู้กับเขาแล้ว แต่เขามาขอโทษ ถ้ายังโวยวายอีก เหมือนว่าตนจะหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผล
เธอเป็นคนมีเหตุผลเสมอมา และชอบวิธีการที่นุ่มนวลมากกว่าแข็งกระด้าง
อีกอย่างเธอไม่ได้อยากทำให้เป็นเรื่องใหญ่ เพราะเป็นงานแต่งของยู่ยี่ มันไม่ดีถ้าส่งผลกระทบต่อเธอ
ไม่มีอะไรจะพูด เธอจึงไม่พูดอะไรเลยแล้วกัน ยังไงครั้งนี้ก็เปลี่ยนความจริงไม่ได้ เวลานี้แค่อยากออกไปจากที่นี่
เธอคว้าชุดชั้นใน แล้วมุดทั้งตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ขลุกขลักสวมใส่ชุดชั้นใน
สายตาตกลงไปยังกองผ้าห่มที่บิดตัวไปมาเหมือนหนอนผีเสื้อ ริมฝีปากบางของออกัสยกยิ้มขึ้น ยิ้มเล็กน้อยจนแทบดูไม่ออก
กระทั่งออกมาจากผ้าห่ม สายตาของเชอร์รีนพลันไปตกที่รอยสีแดงสดบนผ้าปู่ที่นอนโดยไม่ตั้งใจ
เธอชะงักอยู่กับที่ หัวใจเจ็บแปลบ
บนผ้าปูที่นอนสีขาวเรียงรายไปด้วยสีแดงสด มันด่างพร้อยลายตา!
มองตามสายตาของเธอ โดยธรรมชาติแล้วออกัสก็เห็นรอยแดงนี้ด้วย เขาพูดด้วยสีหน้าเฉยเมยผิดปกติ “ในเมื่อเป็นความผิดของผม โดยธรรมชาติแล้วก็จะชดใช้ให้ เพราะฉะนั้นคุณเรียกร้องได้เลย จริงสิ……”
คำพูดหยุดลงครู่หนึ่ง เขามองเธออย่างพิจารณา ก่อนจะพูดอีกว่า “จะรีแพร์เยื่อพรหมจรรย์ ก็สามารถทำได้หมด……”
กลั้นหายใจ ด้วยความโกรธจัด หน้าอกของเชอร์รีนจึงขยับขึ้นลงอย่างต่อเนื่อง เค้นรอดไรฟันออกมาสองคำ “ทุเรศ!”
จากนั้น เธอมุ่งหน้าเดินไปไม่หันกลับ กำลังจะออกจากห้องสวีทอยู่ในไม่ช้า แต่ออกัสย่างสามขุมเข้ามาอย่างรวดเร็ว แล้วจับข้อมือเธอจากด้านหลัง
“มีเรื่องอะไรอีก” เชอร์รีนมองเขาอย่างโกรธจัด
“ดื่มยาคุมกำเนิด……”
ด้านนอกมีคนมาเคาะประตู จากนั้นชายในชุดสูททางการก็เข้ามาหลังจากได้รับอนุญาตแล้ว และส่งยาให้ “ท่านประธาน นี่คือเสื้อผ้าของคุณ และนี่ยาครับ”
ผู้ชายคนนี้ ช่างรอบคอบจริงๆ!
เขาคิดว่าตนอยากมีลูกกับเขางั้นเหรอ เป็นคนปัญญาอ่อนเพ้อฝันหรือไง!
ดื่มยาด้วยความว่องไว แล้วเชอร์รีนก็ก้าวเท้าเดินออกไป
เดินถึงปากประตู เท้าหยุดกะทันหันเหมือนกับนึกอะไรขึ้นได้ หันกลับมาเย้ยหยัน
“เสน่ห์ของคุณชายออกัสดารายังเทียบไม่ได้ แถมเงินทองก็เทียบไม่มีใครเทียบเทียม ทว่าอันที่จริงแม้จะมีเสน่ห์มาก แต่มั่นใจในตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า”
นิ้วยาวที่กำลังกลัดกระดุมเสื้อหยุดนิ่ง เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ออกัสนิ่งอึ้งอยู่กับที่……
ครู่ใหญ่ต่อมา เขาดวงตาดำเข้มลึกล้ำ กระตุกริมฝีปากยิ้มด้วยความรู้สึกสนใจ
ผู้หญิงคนนี้ เขาจะจำเอาไว้!
