ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 132 หรือว่า คุณไม่รู้สึกขยะแขยงเหรอ
“เธอพูดไปได้แค่ตรงนี้ ส่วนคุณกลับยังจะไปง้อเธอ ดังนั้น ถึงแม้คำถามเมื่อกี้คุณไม่ได้ตอบฉัน แต่ตอนนี้ได้ให้คำตอบฉันแล้ว ฉันเข้าใจ และก็เข้าใจความหมายของคุณดี คุณไม่ต้องการฉันจริงๆ ไปง้อเธอเถอะ คำพูดพวกนั้น ถือว่าฉันไม่เคยพูด……”
หยาดฝนปล่อยมือที่กำแขนเสื้อเขาตั้งแต่ต้นจนจบ ถอยหลังไปสองสามก้าว มองเขาอยู่ไกลๆ
ละอองน้ำที่ปกคลุมในดวงตาในที่สุดก็ไหลลงมา เลื่อนมาที่แก้มขาวเนียนของเธอ แล้วตกลงไปที่พื้นตามคาง สุดท้ายก็หายไป
บางคนแม้แต่ร้องไห้ก็ยังเป็นฉากที่สวยงาม อ่อนแอจนทำให้คนสงสาร เธอเองก็มีภาพลักษณ์ของหญิงสาวที่แสนบอบบางละเอียดอ่อนอยู่แล้ว ตอนนี้พอน้ำตาไหล ทำให้จนตาเปียก พอดูแล้ว ก็ยิ่งรู้สึกน่าสงสารมากขึ้น
ตอนนี้ รูม่านตาสีดำของออกัสเหมือนกับหมึกดำที่ละลายไปไม่ออก ทั้งดำ ทั้งหม่น ลึกและรุนแรง เงียบเชียบ แต่กลับบ้าคลั่ง
ขณะเดียวกัน คำพูดพวกนั้นตอนที่เชอร์รีนออกไปก็วนอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา ทำให้แม้แต่ลมหายใจของเขาที่ออกมาจากจมูกก็เหมือนจะพาพร้อมเปลวไฟ โกรธมากจนแทบจะบีบคอเธอให้ตายด้วยมือเดียว！
และหยาดฝนที่อยู่ไม่ไกลกันนั้นกลับมีน้ำตาคลอเบ้าตา เปลวไฟแห่งความโกรธนั้นทำให้อารมณ์ของเขาแย่สุดขีด
เงยหน้าขึ้นมา มองน้ำตาของเธอแวบหนึ่ง ในใจก็สงบลงแปลกๆเหมือนน้ำนิ่ง ไม่มีระลอกคลื่นอีก แค่ทำให้อารมณ์ของเขานั้นซับซ้อนทนไม่ค่อยไหว และหงุดหงิด
แต่ว่า ออกัสกลับไม่เข้าใจความคิดให้ชัดเจน แต่พูดตามความทนไม่ไหวและหงุดหงิดนั้นออกไปอย่างอธิบายไม่ได้ว่า：“ใครว่าไม่ต้องการคุณล่ะ？”
พูดออกไป หยาดฝนก็ตะลึงงันอยู่ที่เดิม เดิมทีน้ำตาที่กำลังไหลออกมาอย่างมีความสุขก็หยุดลง ใบหน้าอันสวยงามอ่อนโยนนั้นยิ้มเหมือนดอกไม้ สะอึกสะอื้นเล็กน้อย：“ฉันรู้อยู่แล้ว คุณไม่มีทางไม่ต้องการฉันแน่ ไม่มีทาง……”
ตอนได้ยินว่าตัวเองพูดอะไรไปอย่างชัดเจน สายตาเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย
แต่ หลังจากประโยคนี้พูดออกมา กลับไม่รู้สึกผ่อนคลายหรือมีความสุขใดๆเลย กลับมีความตึงเครียดและหนักใจที่พูดไม่ออก เหมือนว่าเขาทำอะไรผิดไปต่อคุณหญิงเชอร์รีน！
เมื่อนึกถึงคำพูดที่เธอพูดเมื่อกี้ สายตาเขาก็หรี่ลงมากขึ้นอีกครั้ง รู้สึกตลกกับความคิดแบบนั้นที่ออกมาจากใจตัวเอง！
เดิมทีในใจเขารักหยาดฝน ตอนนั้นที่แต่งงานกับเธอ นั่นก็เป็นข้อตกลง ตอนนั้นก็พูดกับเธอชัดเจน และเข้าใจเพียงพอแล้ว
เธอมีความอดทนพูดแบบนั้นต่อหน้าผู้ชายคนอื่นได้ แล้ว ทำไมเขาต้องคิดว่าทำอะไรผิดไปต่อเธอด้วยล่ะ？
……
อาโนเห็นอารมณ์ของเธอไม่ดีนัก จึงเสนอว่าจะพาเธอไปชมวิวที่ข้างริมน้ำ แต่ถูกเชอร์รีนแก้ตัวปฏิเสธ
ดังนั้น เลยไม่ได้หยุดไว้ อาโนขับรถพาเธอไปส่งที่ชั้นล่างของคอนโด เชอร์รีนเหนื่อยล้าหน่อยๆ แค่พูดฝันดี แล้วหันกลับเดินเข้าไปในลิฟต์
ในสายตานั้นเห็นร่างของเธอหายไป อาโนก็สตาร์ทรถ แล้วออกไป
เชอร์รีนเปิดประตูคอนโด ไฟในห้องรับแขกสว่าง เงยหน้าขึ้น ก็เห็นชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา
เหมือนจะได้ยินฝีเท้า เขาหันตัว ริมฝีปากบางๆยังคาบบุหรี่ สีหน้าหม่นลงจนคิดว่าปกคลุมไปด้วยเมฆ เหลือบมองมาที่เธออย่างเขม็ง
คิ้วขมวดขึ้นมาก เธอแปลกใจเล็กน้อย
พอเธอไป ก็ไม่มีใครมารบกวนพวกเขาอีก พวกเขาสามารถสนุกกับการออกเดต ช้อปปิ้งได้เต็มที่ แต่คิดไม่ถึงว่า เขาจะกลับมาเร็วกว่าเธอ
ก็แค่ เขากลับมาเร็ว หรือช้า หรือไม่กลับมาเลบ ก็ไม่เกี่ยวกับเธอ
เชอร์รีนวางกระเป๋าลงบนโซฟาอย่างเหนื่อยล้า เปิดตู้ที่หัวเตียง หยิบบัตรเอทีเอ็มที่อยู่ตรงมุมเงียบๆออกมาจากด้านใน
บัตรใบนี้ ตั้งแต่ต้นจนจบก็ไม่ใช่บัตรที่เธอควรใช้ ไม่ว่าจะเมื่อก่อน หรือว่าตอนนี้ ที่เธอทำได้ ก็แค่ยอมรับชะตากรรม
เธอถือไว้ในฝ่ามือ ลุกขึ้น แล้วออกไปหน้าห้อง พอดีเลย ออกัสก็เดินเข้ามา ไม่ได้หยุดฝีเท้า จคงจนเข้าด้วยกัน
หน้าผากเจ็บเล็กน้อย แต่ก็เจ็บสู้ในใจไม่ได้ เชอร์รีนก้มหน้าลง หยิบบัตรเอทีเอ็มนั้นออกมาจากฝ่ามือ แล้วยื่นให้เขา
นิ้วมือเขี่ยที่เถ้าบุหรี่ รูม่านตาสีดำของออกัสมองไปที่เธอ เหมือนจะกลืนเธอไปอย่างแรง ไม่ได้ยื่นมือไปรับ
“ไม่เอาเหรอ？บัตรเอทีเอ็มใบนี้ต่อไปฉันใช้ไม่ได้แน่ เพราะฉันจะรู้สึกขยะแขยง ดังนั้นถ้าคุณไม่เอา ฉันจะทิ้งลงถังขยะ”
“ขยะแขยง？”เสียงทุ้มต่ำเล็ดลอดออกมากฟันอย่างผิดปกติ มือใหญ่ของออกัสยื่นออกไป บีบไหล่ของเธอไว้ กำแขนแน่นอย่างแรง
แต่ไหนแต่ไรไม่เคยมีใครทำให้เขาโกรธได้ถึงจุดนี้ แม้แต่หยาดฝนก็ไม่เคยทำ！
เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่กระตุ้นเส้นตายของเขา และทำให้เขาโกรธจนเกือบจะติดไฟสำเร็จเอง！
ความโกรธและเดือดดาลที่รับในวันนี้เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยรู้สึกมาในหลายสิบปีนี้ ถ้าไม่ระบายออกไป เขาจะบ้าได้！
ความเจ็บที่ไหล่ทำให้คิ้วของเชอร์รีนขมวด แต่เธอกลับยิ้มบางๆ พูดว่า：
“ยกตัวอย่าง ถ้าฉันถือบัตรเอทีเอ็มของผู้ชายที่ฉันรักสุดหัวใจ และรหัสก็ต้องเป็นวันเกิดของเขา ซึ่งพวกนี้คุณรู้ดีทั้งหมดอยู่แล้ว แล้วฉันก็ให้บัตรเอทีเอ็มกับคุณ และให้คุณไปใช้ได้ตามสบาย คุณไม่รู้สึกขยะแขยงเหรอ？”
คิดๆดูแล้วเธอก็รู้สึกว่าทั้งไร้สาระและเสียดสีผิดปกติ！
สามีของตัวเองถือบัตรที่ตั้งใจเปิดให้หยาดฝนยื่นให้เธอ ขณะเดียวกันก็บอกเธอว่า รหัสของบัตรคือวันเกิดของผู้หญิงในใจเขา กลับให้เธอเอาไปใช้ตามสบาย
เขาไม่รู้สึกตลก แต่เธอกลับรู้สึกขยะแขยง ความขยะแขยงแบบนั้นออกมาจากส่วนลึกของหัวใจ
“ในเมื่อคุณไม่รู้สึกขยะแขยง แต่ฉันรู้สึก ขยะแขยงจนไม่อยากจะกินข้าวสักคำหนึ่ง คุณออกัส ตอนนี้คุณเข้าใจหรือยัง？”
ระหว่างที่พูด เธอก็เอาบัตรเอทีเอ็มนั้นโยนใส่ในอ้อมแขนของเขาอย่างเด็ดเดี่ยว……
ทุกครั้งที่รูดบัตร กลับต้องกดวันเกิดของศัตรูหัวใจ ผู้หญิงที่ไหนบ้างจะรับได้？
หรือบางที อาจจะมีผู้หญิงที่รับได้จริงๆ แต่เธอไม่ได้ เธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น
สายตานั้นเพ่งไปเล็กน้อย ออกัสปล่อยมือใหญ่ที่บีบไหล่ของเชอร์รีนออก จนถึงตอนนี้ ในที่สุดเขาก็คิดได้ว่ารหัสของบัตรเอทีเอ็มใบนี้คือวันเกิดของหยาดฝน
หลุดออกจากพันธนาการ เชอร์รีนขยับบริเวณไหล่ที่เจ็บเล็กน้อย ท่าทางนั้นเย็นชาและไม่แยแส
“เรื่องหย่าฉันพูดถึงไม่ได้ ได้แต่ให้คุณออกัสมาพูดเอง ดังนั้นฉันจะไม่พูดจาไร้สาระพวกนั้นให้มาก แล้วก็ ฉันเหนื่อยหน่อยๆ อยากพักผ่อน ขณะเดียวกันฉันก็คาดหวังว่าสถานการณ์เช่นนี้เราสองคนจะนอนร่วมเตียงกันได้ แต่ฉันเชื่อว่า คุณออกัสจะเป็นสุภาพบุรุษ ไม่ให้สาวตั้งครรภ์นอนโซฟาอย่างแน่นอน”
พูดคำพูดพวกนั้นเองเออเองเสร็จ ก็ไม่รอให้ชายหนุ่มพูด ปิดประตูห้องต่อหน้าเขา แล้วล็อกด้านใน
พอเงียบลง เธอจึงนอนบนเตียงใหญ่ด้วยความเหนื่อยล้านิดหน่อย เตียงใหญ่หรูหราสไตล์ยุโรป เพียงพอสำหรับสามคนที่จะนอน
ตอนนี้นอนแค่เธอเพียงคนเดียว ดูกว้างขวาง และเดียวดายมาก ……
