ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 146 สุดท้าย เธอจะแก้ต่างให้ตัวเองครั้งหนึ่ง

สายตาแบบนั้นของเขาเห็นได้ชัดว่าเกลียดเธอจริงๆ เธอยังจะกล้าขอร้องให้เขาช่วยได้ยังไงกัน?

ภายในใจเขา เป็นเธอที่ปล่อยมือหยาดฝนออก ทำให้หยาดฝนตกลงจากหน้าผา!

หรือว่า ตอนนี้เธอจะหน้าด้านขอให้เขาช่วยอีกงั้นเหรอ บอกว่าตัวเองทนไม่ไหวแล้ว ขอให้เขามาช่วยตัวเอง?

แต่ถ้าเธอขอร้องแล้ว เขาจะช่วยเธอขึ้นไปจริงเหรอ?

เพราะยังไง เธอเป็นคนปล่อยมือผู้หญิงที่เขารักมากที่สุด ตกลงไปยังหน้าผาลึกนั้น

เธอกลัวตายก็จริง โดยเฉพาะลูกในท้องของเธอ ถ้าเขายืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอก็คงขอร้องให้เขาช่วยไปแล้ว

แต่เขาอยู่ไกลเกินไป เธอทนไม่ไหว ถึงขีดจำกัดแล้วจริงๆ ไม่สามารถอดทนอีกต่อไปได้……

ในตอนที่ลมเย็นพัดผ่านหู เชอร์รีนจะไม่กลัวได้ยังไงล่ะ?

เธอกัดฟันอดทนกับความรู้สึกของความตายที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เธอแอบพูดในใจกับตัวเองว่า ถ้า……สมมุติว่า……ครั้งนี้เธอยังมีชีวิตอยู่……สิ่งแรกที่จะทำเลยนั่นก็คือ ‘หย่ากับเขา’!

ออกัสตัวสั่นอย่างรุนแรง ต่อมา ความรู้สึกเจ็บปวดก็ไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเขา วินาทีนั้น สมองเขาว่างเปล่า ฝ่ามือใหญ่ของเขามีเหงื่อท่วมไปหมด

หัวใจ เหมือนถูกควักจนว่างเปล่าไปหมด การกัดกร่อนที่แสนจะเจ็บปวด ว่างเปล่าและเจ็บปวดสะท้านหัวใจ……

ต่อมา ในใจเขาก็เกิดความเกลียดชัง ทั้งโกรธและเกลียด แต่กลับไม่รู้สาเหตุของความโกรธและเกลียดนั้น เพื่อหยาดฝน หรือคนอื่นกันแน่……

หัวใจกระวนกระวาย วินาทีนั้น ร่างกายสูงโปร่งของเขากระโดดลงไปยังหน้าผาอย่างไม่ลังเล

วินาทีนั้นเอง ในสมองของเขายังคงว่างเปล่า และสิ่งเดียวที่คิดได้คือความเกลียด!

ภูเขาลูกนี้ไม่ได้สูงมาก ถ้าตกลงไปก็อาจจะมีชีวิตรอดกลับมาได้!

แต่ที่น่าแปลกใจคือ ในตอนที่เขากระโดดลงไป ก็ไม่เคยคิดว่าจะมีชีวิตรอดได้ เขาแค่อยากจับเธอมา แล้วทรมานเธออย่างโหดเหี้ยม จากนั้นก็บีบคอเธอให้ตายคามือไปเลย!

ตัวของเขาดิ่งลงไปเร็วมาก แถมยังคร่อมตัวเธอเอาไว้ อีกอย่าง น้ำหนักของผู้หญิงหนักกว่าผู้หญิงอยู่แล้ว เลยดิ่งลงไปเร็วกว่า

และเห็นได้ชัดว่าทั้งสองโชคดีมาก ตอนที่กระโดดลงไป ก็ตกลงไปในแอ่งน้ำพอดี

เขาพลิกตัวและโอบเธอไว้ในอ้อมกอดแน่นๆ จากนั้นก็ให้แผ่นหลังตัวเองตกลงไปในน้ำแทน นำมาซึ่งความเจ็บปวดที่ยากจะอธิบายเป็นคำพูดได้ ทำเอาน้ำกระเด็นและสาดแผ่นหลังเขาทั้งหมด เพื่อที่จะรับแรงกระทบนี้แทนเธอ

แม้จะเป็นแบบนี้ เธอก็กระอักน้ำไม่น้อยเหมือนกัน และสลบไปในที่สุด

ออกัสพาเธอว่ายขึ้นมาจากน้ำ เขาวางตัวเธอลงบนพื้น แล้วกดหน้าอกเธอเบาๆ พยายามกดให้น้ำออกมาจากปากเธอให้ได้มากที่สุด ต่อมา เขาก็โน้มตัวลงไป ลิ้นควานเข้าไปในฟันที่ปิดแน่นของเธอ จากนั้นก็เริ่มทำการผายปอด

ต่อมา ลมหายใจเธอเริ่มถี่ขึ้นเรื่อยๆ เหมือนจะตื่นแล้ว ออกัสกัดฟัน แสยะยิ้มเย็นชา และดึงเธอออกห่างจากตัวเอง จากนั้นก็ปล่อยให้นอนอยู่บนก้อนหินอย่างนั้น

มองตัวเองผ่านน้ำใสสะอาด หางตาเขาเหลือบเห็นเส้นผมตัวเองเปียกปอนไปด้วยน้ำ เสื้อผ้าบนตัวก็เหมือนกัน เสื้อของเขาขาดเล็กน้อย สภาพดูโทรมแต่ก็ดุร้าย

เมื่อกี้เขาคิดอะไรอยู่กันแน่? เขาช่วยเธอได้ยังไงกัน!

ในตอนที่เธอปล่อยหยาดฝนตกลงไปจากหน้าผา เขากลับทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยเธอเนี่ยนะ อืม เขาบ้าไปแล้ว ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ แต่ว่า ความรู้สึกว่างเปล่านั้นก็กลับหายไปแล้ว

เขากวาดตามองร่างของเธอด้วยแววตาที่ดุร้ายและมืดมน เขาไม่รอช้า รีบลุกขึ้นแล้วตามหารอบๆ เขาเจอหยาดฝนอยู่ในท่ามกลางใบไม้แห้ง

แม้เธอจะไม่โชคดีเหมือนพวกเขาสองคน แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรเลย อย่างน้อยก็ไม่ได้ตกลงมาโดนก้อนหิน ใบไม้แห้งข้างล่างตัวเธอหนามาก ทำให้แรงกระแทกน้อยลง

แต่ว่า ใบหน้าของเธอถูกกิ่งไม้บาดหลายแผล หน้าข้างซ้ายยังดีหน่อย แต่ข้างขวากลับถูกบาดรุนแรงมาก แทบจะใช้คำว่าไม่เหลือเค้าโครงเดิมมาอธิบายได้เลย หนำซ้ำยังมีคราบเลือดเกาะอยู่บนนั้นด้วย

ออกัสจ้องหยาดฝนไม่ละสายตา เขารู้สึกเจ็บปวด ก็เหมือนกับบาดแผลลึกบนใบหน้าของเธอ

เขารู้สึกสงสารและอุ้มหยาดฝนขึ้นมาอย่างระมัดระวัง เขาสังเกตเห็นข้างๆมีถ้ำอยู่ เลยเข้าไปก่อกองไฟในนั้น จากนั้นก็อุ้มหยาดฝนเข้าไปไว้ในนั้น

ฝนตกหนักขึ้นเรื่อยๆ ไปไหนไม่ได้แล้ว ถนนจากตรงนี้ออกไปยังไม่ได้สร้าง ไม่สามารถเดินไปได้เลย อีกอย่าง อาการของหยาดฝนก็จะปล่อยไว้นานไม่ได้อีก

ตอนที่เชอร์รีนตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ในถ้ำ ตรงหน้ามีกองไฟและเปลวไฟระยิบระยับอยู่ อืม เธอยังไม่ตาย!

สองมือพยุงร่างที่ปวดเมื่อยขึ้นมา เธอลุกขึ้นมานั่งช้าๆ จากนั้นก็เห็นออกัสที่นั่งอยู่ในนี้ด้วย และหยาดฝนก็กำลังนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ทั้งสองดูตัวติดสนิทสนมกันเป็นพิเศษ

ตอนที่ตกลงมา เสื้อผ้าบนตัวของหยาดฝนถูกฉีกจนขาดทั้งหมด ตอนนี้ เหมือนถูกออกัสถอดออกทั้งหมด

ท่อนบนของเขาเปลือยเปล่า และหยาดฝนก็เปลือยเปล่าทั้งตัว นอกจากกางเกงในกับยกทรงแล้ว เธอก็ไม่ได้ใส่อะไรไว้เลย สีหน้าของเธอซีดเซียว และหน้าข้างขวาก็ถูกบาดจนเป็นแผลลึกซะด้วย

ออกัสกอดเธอเอาไว้อย่างระมัดระวัง ให้ร่างกายของเธอแนบชิดกับร่างกายของเขาไว้ มือใหญ่ที่เห็นข้อกระดูกได้อย่างชัดเจนก็ปัดผมสองข้างของเธอออกไป

ได้ยินเสียงแล้ว แต่ออกัสกลับไม่เงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยซ้ำ ทำเหมือนว่าเธอไม่มีตัวตนอยู่เลย

เมื่อกี้ ตอนที่อยู่บนยอดเขา เธอก็ตายใจไปนานแล้วล่ะ ตอนนี้มาเห็นภาพแบบนี้อีก ความผิดหวังก็เพิ่มขึ้นมาอีก

บนภูเขาฝนตกหนักมาก แถมยังเป็นถ้ำที่หนาวเหน็บ เชอร์รีนก็หนาวมาก โดยเฉพาะเสื้อผ้าที่แนบชิดร่างกายอย่างเยือกเย็น เธอหนาวจนตัวสั่นคลอนและกัดฟันสั่นไม่หยุด

กองไฟนั้นอยู่ตรงหน้าเธอ มันอยู่ใกล้มาก แต่ก็เหมือนอยู่ไกลมากเหมือนกัน เธอลุกขึ้นไปนั่งตรงมุมถ้ำ หนาวแค่ไหน ก็ไม่เท่าความหนาวที่ออกมาจากหัวใจหรอก

ตั้งแต่เริ่มจนจบ เขาไม่เคยเงยหน้ามองเธอเลยด้วยซ้ำ ยิ่งไม่มีคำพูดอะไรด้วย ที่ก่อกองไฟ ก็แค่อยากปกป้องหยาดฝนคนรักของเขาก็เท่านั้น ทำเหมือนนั่นเป็นทรัพย์สมบัติล้ำค่าของเขา

ภายในถ้ำนั่งกันอยู่สามคน แต่บรรยากาศกลับเงียบจนทำให้คนรู้สึกขาดอากาศหายใจ ขนาดหายใจยังลำบากเลย

นานมาก หยาดฝนก็ไอคอกแคกเสียงเบา ลืมตาขึ้นมาช้าๆอย่างเหนื่อยล้า พอเห็นออกัสแล้ว น้ำตาเธอก็ไหลออกมาทันที น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม เธอเจ็บจนทนแทบไม่ไหว

“หยาดฝน ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่นี่แล้ว……” น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาเบาและอ่อนโยนมาก มือใหญ่เช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ เพื่อไม่ให้น้ำตาโดนแผลอีก

หยาดฝนเขยิบเข้าไปในอ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นนั้นเล็กน้อยตามสัญชาตญาณ ตอนนี้เธออ่อนแอมากและร่างกายแทบจะฉีกขาดออกเป็นเสี่ยงๆเหมือนตุ๊กตาเศษผ้า

ความหนาวเหน็บนั้นได้พรั่งพรูมาอีกครั้ง ความหนาวนั้นแผ่ซ่านออกมาจากเสื้อผ้าที่เปียกปอนและร่างกาย เธอหดตัวอยู่ตรงนั้นด้วยร่างกายที่สั่นเทา และมองดูท่าทีหวานแหววของสองคนนั้นด้วยแววตาที่เย็นชา

เธอก็หนาวเหมือนกัน แต่กลับไม่มีใครกอดเธอไว้เลย เธอก็กลัวเหมือนกัน แต่ไม่มีใครปลอบประโลมเธอ แล้วคอยพูดกับเธอว่า ไม่ต้องกลัวนะ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว เธอก็เจ็บเหมือนกัน แต่กลับไม่มีใครเข้ามาลูบบาดแผลเธอเลยด้วยซ้ำ……

เพราะสามีของเธอกำลังหวานแหววอยู่กับมือที่สาม ไม่มีเวลามาสนใจเธอ อีกอย่าง ตอนนี้ เธอในสายตาเขาแล้วก็เป็นแค่เพชฌฆาต ที่ทำร้ายหญิงที่เขารักจนถึงขั้นนี้!

เธอหดตัวเป็นก้อน ตัวสั่นไม่หยุด และเอาหัวมุดลงไประหว่างเข่า

แม้เธอจะไม่ชอบหยาดฝน แต่เห็นเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอก็ดีใจมากเหมือนกัน

เพราะถ้าหยาดฝนเป็นอะไรไป ทุกคนคงคิดว่า หยาดฝนตายเพราะเธอ ถ้าเธอไม่ปล่อยมือ หยาดฝนก็คงไม่ตาย

อย่างน้อย ตอนนี้หล่อนยังไม่ตาย ความรู้สึกผิดและโทษตัวเองก็หายไปทันที……

ทันใดนั้น เชอร์รีนก็ปวดท้องมาก เธอกัดฟันหันหลังให้สองคนนั้น แล้วจับท้องตัวเองเอาไว้……

แต่ไม่มีคนสังเกตเห็นเธอที่นั่งขดตัวอยู่ในมุมหรอก และไม่มีวันสังเกตเห็นด้วย……

ภายในถ้ำเงียบมาก มีเสียงพูดคุยของหยาดฝนกับออกัสดังขึ้นเป็นระยะ

และเชอร์รีนก็ยังคงเงียบไม่พูดไม่จา มือก็จับท้องไว้ไม่ปล่อย เธอท่องในใจหลายร้อยครั้งว่า ลูกจะต้องไม่เป็นอะไร……

เธอพยายามอดทนมานานขนาดนี้ ก็เพื่อลูกในท้องของเธอ ตอนนี้ลูกจะมาจากเธอไปแบบนี้ได้ยังไงกัน?

แม้จะรู้สึกเจ็บเป็นระยะ แต่เธอก็กัดฟันอดทนกับความเจ็บปวดได้!

ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าหยาดฝนยังไม่รู้ตัวว่าหน้าตัวเองเป็นยังไง เธอปวดเมื่อยไปทั้งตัว และขดตัวอยู่ในอ้อมกอดเขา ได้สติบ้างเป็นบางครั้งบางคราว