ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 177 คุณ มีสองทางเลือก
สายตาจ้องมองเธอ ดวงตาที่เรียวเล็กของเขาก็หรี่ลง
แต่ซารางไม่ได้สนใจการก่อตัวของอะไรบางอย่างระหว่างพวกเขา ราวกับว่าวที่ล่องลอยไปในสายลม รีบวิ่งไปที่ต้นองุ่น เสียงร่าเริงของเด็กน้อยก็ดังล่องลอยไปในสายลม“สาวน้อยเก็บองุ่นถือตะกร้าใบหนึ่ง นุ่งกระโปรงสั้นในตอนเที่ยงเดินไปทั่วในไร่องุ่น เธอเก็บองุ่นได้มากที่สุด มากจนเหมือนดวงดาวที่นับไม่ถ้วน ！”
เมื่อได้ฟังเพลงที่ถูกดัดแปลงของเด็กน้อย อารมณ์ที่น่าเบื่อมานานของเชอร์รีนก็หายวับไปในทันที อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา เจ้าเด็กคนนี้ช่างดื้อจริงๆ เจ้าตัวความสุข！
ใบหน้าขาวนวล อ่อนโยน มุมปากยกโค้ง หยักขึ้นเพียงน้อยนิด ก็เกี่ยวเข้ากับหัวใจของออกัส จนหวั่นไหว
สายตาที่จ้องมองมา เชอร์รีนก็รู้สึกถึงมันได้ แต่ก็ไม่ได้สนใจ ทำราวกับเขาเป็นธาตุอากาศและตามซารางไป
เมื่อครู่ เด็กน้อยยังคงตื่นเต้นอยู่เลย แต่พอ ตอนที่มายืนอยู่ตรงหน้าของต้นองุ่น ก็เหมือนมะเขือเหี่ยวที่ยืนต้นตาย
ยู่ปากเล็กๆ และเขย่งเท้า ยืนแขนป้อมๆ ใบหน้าเศร้าเสียใจ“หม่ามี๊ เอื้อมไม่ถึง”
อดกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ได้ เชอร์รีนอุ้มเธอขึ้นมา ทันใดนั้นเด็กน้อยก็ยิ้มร่า มือเล็กที่นุ่มนิ่มยื่นออกไปเก็บพวงองุ่น
ที่ตรงส่วนหัวยังเป็นเขียว พวงองุ่นสีม่วง สองแม่ลูกยืนอยู่ใต้ต้นองุ่น ยิ้มอย่างร่าเริงสดใส และอบอุ่น
ความโกรธในใจของออกัสค่อยๆจางหายไป ถูกความอ่อนโยน อบอุ่นใจ และความอิ่มเอมใจเติมมันจนเต็ม
บ่อยครั้งที่ยื่นพวงองุ่นมาให้เชอร์รีน จากนั้นก็จูบไปที่แก้มของเชอร์รีนอย่างว่าง่าย พูดเสียงหวานว่า“หม่ามี๊ หนูจะร้องเพลงให้ฟังนะ ”
“เพลงเมื่อกี้เคยฟังแล้ว เปลี่ยนเพลงใหม่ได้ไหม ? ”
“ได้อยู่แล้ว……”ริมฝีปากเธอเริ่มขยับ เสียงใสๆก็ดังขึ้นอีกครั้ง“มองหาองุ่นหาองุ่น หาเจอพวงใหญ่ๆคำนับทักทาย แล้วจับมือ เอาองุ่นพวงใหญ่ไปอีกพวง！”
เชอร์รีนอดไม่ได้ที่จะกระแอมไอ พูดชมเชย “ซารางเก่งจังเลย！ร้องดีมาก！”
ยิ้มจนตาหยี ซารางยกมือที่นุ่มนิ่มขึ้นอีกครั้ง แล้วเด็ดองุ่นต่อ
แต่ว่า ผ่านไปได้ไม่นาน เชอร์รีนก็รู้สึกเหนื่อยแล้ว โดยเฉพาะที่แขน ทั้งเมื่อย และทั้งเหน็บชา แทบจะอุ้มซารางไม่ขึ้นแล้ว
ในตอนที่เธอกำลังจะวางซารางลงพื้น เพื่อสะบัดแขนนั้น มีใครบางคนก็เร็วกว่า ยื่นแขนยาวๆออกไป ออกัสอุ้มร่างของซารางไว้ในอ้อมแขนทันที
เชอร์รีนตะลึง จ้องมองไปที่แผ่นหลังของเขา จากนั้น เพียงครู่เดียว ก็ถอนสายตาออก
ออกัสรูปร่างสูงใหญ่และแข็งแรง ก็จึงย่อมอุ้มได้สูงกว่าเชอร์รีน ยื่นมือไป ซารางเด็ดองุ่นที่มีสีแดงจนม่วงมา“หม่ามี๊ อ้าปาก”
เมื่อเห็นสายตาที่เร่งรีบของเด็กน้อย เธอก็จนใจ ก้าวเดินไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง แล้วกินมัน
องุ่นที่นี่กับองุ่นที่ซื้อในร้านขายผลไม้แตกต่างกันมากจริงๆ สด หวาน และฉ่ำน้ำมาก
ดึงมือเล็กๆกลับ เธอก็เด็ดลูกที่ทั้งเล็กและทั้งเขียวมาลูกหนึ่ง มีแผนร้ายในใจ มองไปยังออกัส พูดด้วยเสียงที่นุ่มนวล“คุณอา อ้าปาก”
ออกัสจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ดวงตาที่เรียวยาวก็เลิกขึ้น และไม่ยอมอ้าปาก
“คุณอาไม่ชอบองุ่นที่ซารางให้เหรอคะ？”เธอกะพริบตาปริบๆ“คุณอาต้องเกลียดหนูแน่ๆเลยถึงไม่ยอมกิน หากเป็นคุณอาองค์ชายกับคุณอาสุดหล่อ พวกเขากินมันไปแล้ว ”
สิ่งเดียวที่เขาไม่อยากได้ยินคือการเปรียบเทียบกับสองคนนั้น เขาโน้มตัวมา งับองุ่นเขียวในมือเล็กๆของเธอเข้าปาก
ทันใดนั้น รสชาติที่ทั้งฝาดและเปรี้ยวก็ไหลเวียนอยู่ในโพรงปาก ลูกกระเดือกของออกัสขยับขึ้นลง และความเปรี้ยวที่ยากจะทานทนนั้นทำเอาเขาลืมตาแทบไม่ขึ้น จนใบหน้าที่หล่อเหลาบิดเบี้ยวไปด้วยเล็กน้อย
นี่มัน！เปรี้ยวจี๊ดเลย！
เมื่อเห็นดังนั้น ซารางก็ชอบอกชอบใจ หัวเราะคิกคัก เสียงสดใสราวกับนกแก้ว “หม่ามี๊ ดูหน้าคุณอาสิ！”
ทันทีที่หันไปมอง เชอร์รีนก็พบกับใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่ม ที่เห็นเพียง คิ้วที่ขมวดกันแน่น ตาหยี กัดฟันกร่อน และดูเหมือนสับสนเล็กน้อย ราวกับโกรธแค้นองุ่น อดไม่ได้ที่อยากจะทุบให้แหลก
การเหลือบมองนั้น ทำให้เธอหัวเราะออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เขาในแบบนี้ ก็เหมือนคนที่หมดหนทางจริงๆ
และในเวลาเดียวกัน อาการตึงเครียดในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาของเธอ ก็เหมือนจะได้ผ่อนคลายลง
เสียงหัวเราะของแม่ลูกทำให้เขามีความสุขมาก นัยน์ตาที่ดำขลับราวกับหมึกก็เผยความอ่อนโยนออกมาเล็กน้อย แต่ใบหน้าก็ยังคงแกล้งทำเป็นโกรธเคืองอยู่ มือใหญ่ยกร่างของซารางโยนขึ้นไปในอากาศ
ในตอนแรก ซารางยังรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย กรีดร้องเสียงดัง และปากก็เอาแต่ตะโกนร้องว่า“หม่ามี๊！ช่วยด้วย！ หม่ามี๊！ช่วยด้วย！”
เมื่อถูกโยนไปสักสามสี่ครั้ง เธอก็ไม่ได้รู้สึกกลัวมันอีก กลับชอบที่ถูกโยนแบบนี้ เพราะเธอรู้ดี ว่าคุณอาใจร้ายไม่ปล่อยให้เธอล่วงลงกับพื้นเป็นแน่ ！
หลังจากที่สนุกกันจนพอ ซารางมองไปที่องุ่นที่ทั้งแดงและลูกใหญ่ด้านบน ปากเล็กๆของเธอก็เริ่มจะน้ำลายไหล โลภขึ้นมาเล็กน้อย“คุณอา ตรงนั้น！”
เพียงแต่ว่า ที่ตรงนั้นดูจะสูงเกินไปสักหน่อย ออกัสยกร่างเล็กๆของเธอให้สูงสุดมือ แต่ก็ยังห่างไกลอยู่มาก เอื้อมไม่ถึง
ใบหน้าเล็กๆมีความเศร้าซึม แต่ว่า เมื่อเธอกวาดตามองไปยังหม่ามี๊ที่ยืนอยู่ข้างๆ ดวงตาสีดำขลับก็กลิ้งกลอกไปมา
เธอเอื้อมไม่ถึง เพราะเธอเตี้ยเกินไป แต่ว่า หม่ามี๊สูงขนาดนั้น หม่ามี๊ต้องเอื้อมถึงแน่ๆ
“หม่ามี๊ นั่งบนไหล่ของคุณอา แล้วเด็ดองุ่นที่ทั้งแดงและลูกใหญ่นั้นมาให้หน่อย ได้ไหมคะ ? ”
ไม่แม้แต่จะลังเล เชอร์รีนพูดตอบกลับว่า“ไม่ได้ มีองุ่นอีกตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องเลือกองุ่นที่อยู่ด้านบนนั้นด้วยล่ะ ？”
“เพราะองุ่นนั้นทั้งแดงและลูกใหญ่ หนูอยากได้อันนั้น ”ซารางมองดูองุ่นที่อยู่ด้านบน
“อย่าดื้อ ทำแบบนั้นคุณอาไม่ไหวหรอกบี้แบนกันพอดี ”เธอขยับมุมปากเล็กน้อย
ซารางที่กำลังจะตอบ น้ำเสียงที่ลุ่มลึกก็ดังขึ้นมา และพูดอย่างนิ่งสงบว่า “ไหว คุณเชอร์รีนเต็มที่ได้เลย……”
เมื่อได้ยินดังนั้น ศีรษะเล็กๆของซารางก็พยักหน้าให้ราวกับไก่จิกข้าวเปลือก“ คุณอาเป็นลูกผู้ชาย ถูกหม่ามี๊ทับจนแบนไม่ได้หรอก เหมือนสัตว์ประหลาดที่สู้อุลตร้าแมนไม่ได้ หม่ามี๊ก็ทับคุณอาให้แบนไม่ได้หรอก！”
เมื่อได้ยินคำเปรียบเปรยที่ไร้สาระนั้น เชอร์รีนก็แทบจนปัญญา ในหัวเล็กๆของเธอทำไมถึงได้เอาแต่คิดอะไรที่มันอีนุงตุงนังแบบนี้
อีกอย่าง เด็กน้อยไม่รู้ประสาไม่ว่ากันแล้วนี่ทำไมเขาต้องเออออห่อหมกไปด้วย ?
“ซารางเด็กดี ไม่ดื้อนะ องุ่นที่นี่ก็ลูกใหญ่มากเหมือนกัน เรามาเด็ดที่นี่กัน ดีไหม ？”
“ไม่ดี！”เด็กน้อยตอบกลับเสียงดัง หันหลังให้ และไม่สนใจเธอ เห็นชัดว่าไม่พอใจแล้ว
เมื่อเห็นดังนั้น เชอร์รีนก็กดเสียงต่ำ “ซาราง หม่ามี๊กำลังจะโกรธแล้วนะ！”
“เห็นๆอยู่ว่าหม่ามี๊เป็นคนผิด หม่ามี๊ยังมาโกรธอีก ถ้าหนูโตเหมือนหม่ามี๊ ก็ไม่ต้องให้หม่ามี๊มาช่วยหรอก！”เสียงของเธอดังมากขึ้น และไม่สนใจคนทั้งสอง
ขาเรียวยาวก้าวเดิน ออกัสเดินมายืนอยู่ตรงหน้าของเชอร์รีน จากนั้น ร่างที่สูงใหญ่ก็นั่งยองลงกับพื้น ขยับริมฝีปากบางๆ “ขึ้นมา”
เขาเรียกเธอขึ้น เธอก็ต้องขึ้นงั้นเหรอ เชอร์รีนมองเขาแวบหนึ่ง และไม่ได้สนใจ
เมื่อเห็นดังนั้น ดวงตาเรียวยาวของออกัสก็หรี่ลง มองเธอด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ความรู้สึก จากนั้นมือใหญ่ก็แยกขาสองข้างของเธอออก เบียดร่างกายที่กำยำแทรกเข้าไป ให้สองขาพาดลงไปที่ตรงไหล่กว้างของเขา จากนั้น ก็ลุกขึ้นยืน
ร่างกายลุกหยัดขึ้นจากพื้นทันที เชอร์รีนตกใจอย่างมาก ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความโกรธและความตระหนก “ออกัส！”
“จับให้แน่น ไม่อย่างนั้น เกิดอะไรขึ้นรับผิดชอบเองนะ……”ริมฝีปากบางของเขายกหยัก พูดเสียงทุ้มต่ำ
ร่างกายไหวสั่นเล็กน้อย สองมือของเธอก็รีบวางไว้บนศีรษะของเขา กัดฟันและพูดว่า“ออกัส วางฉันลงเดี๋ยวนี้เลยนะ ！”
“คุณอาสุดยอด！คุณอาเยี่ยมไปเลย！คุณอาอย่าปล่อยหม่ามี๊ลงนะ ！” ซารางมีความสุขขึ้นในทันที ไม่ลืมที่จะพูดเร่ง “หม่ามี๊รีบเด็ดเร็ว！ไม่อย่างนั้น คุณอาไม่ปล่อยหม่ามี๊ลงแน่！”
ในตอนนี้ เห็นชัดว่าทั้งสองกลายเป็นพวกเดียวกันไปแล้ว และเชอร์รีนก็ตัวคนเดียว
“ออกัส！”เสียงของเธอเล็ดลอดออกตามไรฟัน และออกแรงดึงทึ้งไปที่เส้นผมของเขาด้วยความโกรธเคือง
ชายหนุ่มราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร ปล่อยตัวตามสบาย ยิ่งไปกว่านั้น ยังพูดเตือนเธอด้วยความหวังดีว่า“คุณมีสองทางเลือก ทางเลือกแรกคือแข็งทื่อมันอยู่แบบนี้ กับทางเลือกที่สองคือเก็บองุ่นให้เร็ว จากนั้นก็จบ……”
เชอร์รีนแทบอดไม่ไหวที่จะฟาดไปที่ศีรษะของเขาสักสองที ภายใต้ดวงอาทิตย์ ใบหน้าที่แดงก่ำของซารางจากแดดยังคงพูดเร่งเร้าไม่หยุด
ในที่สุด เธอก็เลือกที่จะยอมแพ้
ดังนั้น ก็เกิดเป็นภาพดังกล่าว ร่างที่สูงใหญ่ของชายหนุ่มที่ยืนตัวตรง และมีหญิงสาวนั่งอยู่บนไหล่ของเขา
ร่างกายเล็กๆของซารางก็ราวกับปลากระดี่ได้น้ำ อยู่ใต้ต้นองุ่นแล้วคอยสั่งการ“หม่ามี๊ทางซ้าย นั่นอีก หม่ามี๊ทางขวา ！”
