ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 18 เขารู้แล้วเหรอ
รถเข้าโค้งสวยงาม ตรงเข้าจอดในโรงรถ
สายตาเห็นกระเป๋ากับเอกสารที่ทิ้งไว้ตรงเบาะหลังผ่านกระจกสะท้อนในรถ ออกัสขมวดคิ้วเล็กน้อย ร่างกายสูงยาวแข็งแรงเอี้ยวตัวเอื้อมแขนยาวหยิบเอากระเป๋ากับใบผลตรวจมาพร้อมกัน
จากนั้น สายตาลุ่มลึกของเขาก็ถูกตรึงอยู่บนตัวหนังสือไม่กี่คำ แล้วสีหน้าก็พลันเปลี่ยนไปโดยอัตโนมัติ……
วันนั้น ต่อหน้าเขา เธอดื่มยาคุมกำเนิดที่ผู้ช่วยนำมาให้แล้ว……
ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะตั้งครรภ์ แต่ตอนนี้ ใบผลตรวจที่โรงพยาบาลออกให้อยู่ในมือเขา ไร้ข้อสงสัย
หรือว่า เธอแอบทำเล่ห์กลอะไรในนั้น
ออกัสคิ้วขมวด มือใหญ่กำใบผลตรวจจนขึ้นข้อขาว หรี่ตา เอาโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรออก
ยังคงกำลังดึงความคิดออกมาจากความช็อค ทันใดนั้นเสียงกริ่งโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น เชอร์รีนสะดุ้งตกใจ หัวใจแทบหยุดเต้น
หยิบโทรศัพท์มือถือบนเตียงขึ้นมา ดูหมายเลขที่แสดงบนหน้าจอ ใจเธอเต้นรัวแรง แม้แต่โทรศัพท์มือถือก็แทบจะถือไม่อยู่
เป็นสายจากออกัส……
เขาต้องเห็นใบผลตรวจแล้วแน่ๆ……
ตัวสั่น ตึงเครียด เธอกดตัดสายมือถือด้วยความสั่นกลัว พยายามฟื้นฟูให้หัวใจที่เต้นเร็วเกินไป
ทว่า หน้าจอสว่างขึ้นอีกครั้ง เสียงกริ่งดังก้องในห้องเงียบอีกรอบ
ยังไม่ได้ยกมือขึ้นกดรับ เธอถือมันไว้แบบนั้น หลังจากรอมานาน หน้าจอก็ดับลง
ถอนหายใจโล่งอก ใจเชอร์รีนทั้งชัดเจนและเข้าใจแจ่มแจ้ง ว่าเด็กคนนี้ที่อยู่ในท้อง เธอต้องตัดสินใจโดยเร็วที่สุด
ไม่ว่าจะเป็นการเก็บไว้ หรือเอาออก……
ตรงประตูห้องหลงเหลือช่องว่าง เธอสามารถได้ยินเสียงหัวเราะของแม่อย่างชัดเจน และเสียงเด็กน้อยที่ดังออกมาจากทีวี
มือตกลงไปบนท้อง ใจเชอร์รีนมีการเปลี่ยนแปลงที่ซับซ้อนหลากหลาย
เขาเป็นหนึ่งเดียวกับตัวเอง ในร่างกายก็มีเลือดของตัวเองไหลเวียน ช่างน่าอัศจรรย์
หรือว่าเธอจะฆ่าเด็กในท้องนี่ด้วยมือตัวเอง
คำพูดของหมอโผล่เข้ามาในจิตใจอีกครั้ง มดลูกของเธอเอียงไปด้านหลัง ถ้าเด็กคนนี้แท้งไป เกรงว่า……
เกรงว่าชีวิตในภายภาคหน้าเธอจะไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้ว ไม่มีเด็กตัวเล็กๆ วนเวียนห้อมล้อมเธอ ส่งเสียงอ้อนร้องเรียกหม่าม้า กอดขาเธอขอทานขนมหวาน
สำหรับผู้หญิงแล้ว ชีวิตแบบนี้ถึงจะนับว่าสมบูรณ์ไม่ใช่เหรอ
ระหว่างคิดคำนึง ความคิดในสมองก็ยิ่งเติบโตเจิดจ้าและชัดเจน ความรู้สึกบีบคั้นที่ทำให้เธอฟุ้งซ่านสับสนและปวดศีรษะมาตลอด หายไปฉับพลัน
“คุณมีข้อความใหม่ โปรดตรวจเช็ก”
เสียงหวานของผู้หญิงดังขึ้น เธอเปิดมัน : พรุ่งนี้บ่ายสองโมง ร้านกาแฟบนถนนเจียงหนาน!
มีแค่ประโยคเดียว สั้นกระชับได้ใจความ เหมือนการออกคำสั่งกับลูกน้องทั่วไป
สไตล์แบบนี้เหมือนกลิ่นอายที่ออกมาจากกายผู้ชายคนนั้น ไม่ใส่ใจ สง่างาม ห้ามแข็งขืน
มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย เชอร์รีนแปลกใจที่พบว่าตัวเองยังหัวเราะออกมาได้ อาจเพราะตัดสินใจได้แล้ว จึงผ่อนคลายลงมากล่ะมั้ง
ปลายนิ้วแตะที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ เธอส่งข้อความไปหนึ่งคำ ได้!
หัวใจเธอราวกับกระจกสะท้อน แม้จะหลบเลี่ยงไม่เจอเขา มันก็เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้
ด้วยสิทธิของเขาในเมืองS เธอจะสามารถหนีไปไหนได้ หลบหนีไปไหนก็ไม่พ้นอยู่ดี!
สำหรับเรื่องการตั้งครรภ์ ยังต้องปกปิดพ่อกับแม่เอาไว้ รอจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย แล้วค่อยบอกพวกเขา……
เมื่อตัดสินใจได้แล้ว เชอร์รีนก็ถอนหายใจโล่งอก จากนั้นจึงเข้าห้องน้ำ ไปอาบน้ำและพักผ่อน
ไม่ว่าอย่างไร เธอก็จะต้องได้รับการนอนหลับที่ดีเยี่ยม……
วันต่อมา
ขอลากับครูใหญ่เรียบร้อย แล้วเธอก็มองดูเวลา บ่ายโมงครึ่ง เหลืออีกครึ่งชั่วโมงก่อนบ่ายสอง
เรียกแท็กซี่ให้จอด เชอร์รีนแจ้งสถานที่ ให้ไปยังร้านกาแฟบนถนนเจียงหนาน……
ถนนเจียงหนานเป็นถนนที่มีชื่อเสียงของเมืองS เป็นถนนซึ่งเต็มไปด้วยร้านกาแฟตั้งแต่หัวยันท้าย กาแฟหลากหลายชนิด แต่ล้วนมีชื่อเสียงมาก ในทางตรงกันข้าม ราคาก็สูงจนน่าเหลือเชื่อ
ก้าวเข้าไปในร้านกาแฟที่นัดไว้ล่วงหน้า ออกัสยังมาไม่ถึง เธอก้มมองดูเวลา บ่ายโมงห้าสิบห้านาที
นั่งลงตรงริมหน้าต่าง พนักงานเสิร์ฟหญิงหน้าตาน่ารักเข้ามาต้อนรับ “คุณผู้หญิงคะ นี่เมนูกาแฟค่ะ”
“ขอโทษนะคะ ฉันขอรอคนมาก่อน” ระหว่างที่พูด สายตาของเชอร์รีนก็กวาดมองเมนูกาแฟโดยไม่ตั้งใจ
ไม่มีกาแฟราคาหลักสิบเลย ทั้งหมดหลักร้อยขึ้น ถึงขั้นหลักพันก็มี เธอดูดลิ้น เห็นได้ชัดว่านี่เป็นอะไรที่ฟุ่มเฟือยเกินไป
จากนั้นไม่นาน ร่างของออกัสก็ปรากฏสู่สายตา เชอร์รีนมองโทรศัพท์มือถือ บ่ายโมงห้าสิบเก้านาที ผู้ชายคนนี้เมเนจเวลาได้ดีมาก
นั่งฝั่งตรงข้าม ร่างสูงของเขาเอนพิงพนักโซฟา หรี่ตามองเธออย่างแน่วแน่ เน้นทุกคำพูด “คุณครูเชอร์รีน เรามีบางเรื่องที่ต้องคุยกัน”
เชอร์รีนใจเต้นรัวเร็ว นั่งตัวตรงโดยไม่รู้ตัว “ใบผลตรวจเหรอ”
“วันนั้นในเมื่อดื่มยาคุมกำเนิดที่เลขานำมาให้ต่อหน้าผมแล้ว สถานการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้ คุณครูเชอร์รีนจะอธิบายยังไง”
ดวงตาดำเข้มของออกัสราวกับลูกศร จ้องมองเธออยู่แบบนั้น เหมือนกับจับสังเกตเธอ ลึกลับและระมัดระวัง
เชอร์รีนไม่หลบสายตา เธอมองเขาอย่างใจเย็น ดวงตาใสราวกับน้ำ
“วันนั้นคุณพ่อของฉันกลับมาจากทริปยูนนานต้าหลี่พอดี เขานำชาผูเอ่อร์กลับมาเยอะ ตอนที่ฉันกลับไปเขาทำไว้หลายหม้อ ลืมไปว่าชาเข้มข้นจะข่มตัวยา ดื่มไปไม่น้อย ฤทธิ์ยาคุมกำเนิดจึงเจือจาง อีกอย่าง ฉันไม่ชอบทัศนคติของประธานออกัสที่มีต่อฉันในเวลานี้เลย!”
สายตาชัดเจนเห็นถึงก้นบึ้ง ส่องสว่างราวคลื่นน้ำ แวบเดียวก็เห็นได้ทันที เขาดูผู้คนมานับไม่ถ้วน สามารถจำแนกความแตกต่างระหว่างจริงเท็จได้
เหตุผลของเธอ เขาเชื่อ เพียงแต่ประโยคหลัง ทำให้เขารู้สึกสนใจพอสมควร……
ออกัสเลิกคิ้ว เปลี่ยนท่านั่งเป็นแบบสบายๆ “ทัศนคติของผมตอนนี้เป็นยังไงเหรอ”
“ทัศนคติของการตั้งคำถาม” สองมือของเชอร์รีนเกาะกุมกันอยู่ใต้โต๊ะ พูดต่อไป “คืนนั้นดื่มจนเมา เดินเข้าผิดห้อง คนที่ทำผิดในเรื่องนี้คือประธานออกัส ส่วนฉันเป็นเหยื่อ คุณมีสิทธิ์อะไรมาตั้งคำถามกับเหยื่อ!”
“ต่อไปซิ” ออกัสมองเธอ เหมือนต้องการมองเธอให้ทะลุปรุโปร่ง ข้อนิ้วมือเคาะโต๊ะ เสียงคมชัดสม่ำเสมอ ทีละครั้งทีละครั้ง
เสียงรบกวนทำให้เพิ่มความตึงเครียดในบรรยากาศขึ้นมาหลายส่วน เธอรวบรวมความกล้า “เหตุผลที่ฉันตกลงมาพบ เพราะต้องการแสดงความคิดของฉันต่อประธานออกัส เด็กคนนี้ ฉันต้องการ!”
เหมือนได้ยินเรื่องตลกอะไรสักอย่าง เขาหัวเราะเสียงต่ำครู่หนึ่ง ก่อนจะเหยียดริมฝีปากบาง “คุณครูเชอร์รีนมีสิทธิ์อะไรตัดสินใจเองคนเดียว”
“เพราะเขาเติบโตในท้องของฉัน ดังนั้นฉันมีสิทธิ์ตัดสินใจเกี่ยวกับอนาคตของเขา”
ขายาวยกไขว่ห้างอย่างสง่า ออกัสหรี่ตาลงเล็กน้อย และเอ่ยปากพูดว่า
“คุณครูเชอร์รีนเป็นเหยื่อผมไม่ปฏิเสธ ที่ผมผิดพลาดไปแน่นอนว่าผมก็จะไม่ปฏิเสธ แต่ถ้าไม่มีการกระทำของผม คุณจะได้รับผลในปัจจุบันได้ยังไง ในเมื่อความผิดพลาดเกิดขึ้นจากผม ถ้าเช่นนั้นแน่นอนว่าก็ควรขึ้นอยู่กับผมที่จะจบมัน ค่าเสียหายสำหรับการบาดเจ็บของคุณครูเชอร์รีนผมจะชดเชยให้ สำหรับเด็ก เอาออก!”
แม้ในใจจะคาดเดาเอาไว้แล้ว แต่เมื่อมาได้ยินกับหูมันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง ใจเธอเต้นรัวแรงขึ้นโดยพลัน มีอาการเจ็บเล็กน้อย แต่ยังยืดหลังตั้งตรงอยู่ได้
“เพราะนี่เป็นการตัดสินใจของตัวฉันเอง ดังนั้นฉันจะรับผมที่ตามมา ฉันไม่ต้องการค่าชดเชยจากคุณ คุณไม่ต้องห่วงว่าฉันจะใช้เด็กมาขู่คุณ ฉันจะไม่บอกอะไรกับเขาเกี่ยวกับเรื่องของคุณเลย นิดเดียวก็จะไม่มี ถ้าคุณยังไม่สบายใจ คุณสามารถเขียนข้อตกลงได้เลย ฉันจะเซ็น ถ้าฉันไม่ทำตามข้อตกลงตามที่คุณระบุไม่ว่ากรณีใดๆ ก็ตามแต่คุณจะจัดการ!”
ใบหน้าสง่างามและหล่อเหลาไม่มีปฏิกิริยา ออกัสลุกขึ้นและส่งเสียงกดต่ำ เคลียร์ชัดและไม่อนุญาตให้ตั้งข้อสงสัย
“นี่ไม่ได้เปลี่ยนการตัดสินใจของผม พรุ่งนี้ช่วงบ่าย ผมจะรับคุณไปโรงพยาบาล……”
“หรือว่าประธานออกัสไม่นึกแปลกใจว่าเพราะเหตุใดฉันถึงต้องการให้กำเนิดเด็กคนนี้ให้ได้”
เห็นเขากำลังจะไป เธอจึงค่อนข้างร้อนรน ลุกขึ้นพรวด จ้องแผ่นหลังของเขาเขม็ง พูดเน้นทีละคำ “หมอบอกฉันว่าต่อไปเกรงว่าจะมีลูกไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉะนั้น เด็กคนนี้ฉันจะเก็บไว้!”
