ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 307 เขาไปทุกวันไหม

มุมปากดูเหมือนจะกระตุก แต่ดวงตาของออกัสกลับอ่อนโยนลงมาก “คุณคิดว่าผมมีน้องสาวกี่คน?”

“ฉันจะไปรู้ได้อย่างไรว่าคุณมีน้องสาวกี่คน ไม่แน่ว่าบางทีฟ้าอาจจะส่งน้องหลินลงมาเป็นนางฟ้าที่หล่นจากสวรรค์ก็ได้” เหงือกของเธอรู้สึกเปรี้ยว

องศาโค้งของริมฝีปากบางใหญ่มากขึ้น ทันใดนั้นสีหน้าของออกัสก็กลับกลายเป็นเย็นชาและห่างเหินเช่นเดิม “เชิญคุณเชอร์รีนทำธุระต่อครับ”

ชายหนุ่มยังคงไม่จากไป เขายังคิดอะไรกับเธออยู่ มักจะพูดเล่นอยู่เสมอ เธอทนฟังไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว จึงหาเหตุผลเพื่อเลี่ยงมัน

ที่มุมข้างหน้าต่าง หญิงสาวกำลังยิ้ม สีหน้าของออกัสนุ่มนวล ดูเหมือนทั้งคู่จะเข้ากันได้ดี

เธอเดินผ่านคนทั้งสองไป ฟังเสียงของพี่ออกัส เขาไม่เหลียวมามองเธออีก เขาไม่แม้แต่จะชายตามามองเธอด้วยซ้ำ

มันทำให้เธอรู้สึกแม้กระทั่งว่าบทสนทนาที่หน้าประตูห้องน้ำเมื่อกี้นั้นเป็นเพียงจินตนาการเท่านั้น เป็นภาพลวงตาเท่านั้น เขายังคงเย็นชาต่อเธอ

ตอนที่เดินผ่าน เล็บของเธอก็จิกลงไปบนเนื้อนุ่มในฝ่ามืออย่างลึกและรุนแรง…

กนกอรลุกขึ้นทันที เปรียบเทียบชายสองคนแล้วถอนหายใจในใจ

ทั้งสองจากไป ดวงตาของออกัสเงยหน้าขึ้นมองเธอก็หายตัวไปจากสายตา

ซารางยังคงร้องไห้ เธอกลัวว่าแด๊ดดี้จะไม่ต้องการเธอแล้ว เธอเอาแต่ร้องไห้ในช่วงเวลานี้ ดวงตาค่อนข้างแดงและบวม ดูน่าสงสารมาก

กนกอรเงียบมาก ถอนหายใจแล้วส่ายหน้า ไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล เชอร์รีนไม่ได้บอกเธอว่าค่ารักษาพยาบาลได้จ่ายไปแล้ว

เมื่อไปถึงที่นั่น พยาบาลกลับบอกว่าจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว คุณออกัสเป็นคนจ่ายตั้งแต่ตอนบ่ายที่เธอกรีดแขน

เธอนึกออกแล้ว วันนั้นเธอบังคับเชอร์รีน ดังนั้นเชอร์รีนจึงนัดเขาไปที่ร้านกาแฟในตอนเที่ยงเพื่ออธิบายเรื่องของทั้งสองคน แต่ตอนบ่ายเขากลับมาที่โรงพยาบาลเพื่อจัดการค่าธรรมเนียม และเปลี่ยนห้องพักผู้ป่วยให้เธอใหม่

ต้องบอกว่า คนอย่างออกัสนั้นไม่มีอะไรจะพูด

ในช่วงนี้เธอมองออกว่าเชอร์รีนเงียบผิดปกติเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน แต่กลับเชื่อฟัง ไม่ว่าให้เธอทำอะไรเธอก็ทำตาม

ดวงตาของซารางบวมแดงจากการร้องไห้ เธอยังคงเรียกหาแด๊ดดี้

สิ่งที่ทำให้เธอไม่มีความสุขมากที่สุดคือผู้หญิงคนนั้น เธอยังสาวมาก แต่กลับมาเกาะแกะออกัส เรียกกันอย่างหวานชื่น มันทำให้เธอรู้สึกขัดตา

พี่ออกัสคะ พี่ออกัสขา ตามติดออกัสทุกวัน หรือตัวเธอเองจะไม่มีอะไรทำเลยแม้แต่อย่างเดียว? ตอนนั้นเชอร์รีนไม่ได้เป็นแบบนี้!

หรือควรจะให้เชอร์รีนไปตามง้อออกัสกลับมา?

พอความคิดดังกล่าวออกลอยมาจากหัวเธอ กนกอรส่ายหน้า แต่แล้วความคิดก็ชัดเจนขึ้น ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

อันที่จริงออกัสนั้นดีมาก ไม่ว่าจะเป็นรูปลักษณ์หรือบุคลิกภาพ ทั้งหมดล้วนเป็นที่หนึ่ง

ไม่อย่างนั้น…

“เชอร์รีน ลูกกลับไปตามจีบออกัสเถอะ…” ในที่สุดกนกอรก็เอ่ยปากออกมา

เชอร์รีนหลับตาลง นัยน์ตาสั่นไหวเล็กน้อย หมากตานี้เธอเดินได้ดี

ตั้งแต่เย็นวันนั้นที่เธอเริ่มปล่อยให้กนกอรดูข่าวทางทีวี กนกอรก็มีท่าทีอ่อนลง เธอรู้สึกได้

“แม่คะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอแสร้งทำท่างุนงง เงยหน้าขึ้น “จู่ๆ แม่เป็นอะไรไปคะ?”

“ที่จริงเขาก็ไม่เลวเหมือนกันนะ…” สีหน้ากนกอรไม่สบอารมณ์นัก “ช่วงที่ลูกไม่อยู่บ้าน เขาไปที่บ้านยืนนอกประตูขอโทษทุกวัน หลังจากยืนติดต่อกันอยู่ที่นั่นหลายสัปดาห์ ไฟตรงโถงทางเดินเสีย ก็เป็นเขานั่นแหละที่เป็นคนเปลี่ยนเอง ท่อน้ำอุดตันเขาก็เป็นคนจัดการให้”

เชอร์รีนตกตะลึงครู่หนึ่ง น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย “ทุกวันหรอคะ?”

“ใช่ ทุกวัน” กนกอรถอนหายใจเบาๆแล้วพูดว่า “ยืนอยู่ตรงนั้นขอให้ฉันยกโทษให้ ไม่รู้ว่าไปเอาเวลามาจากไหน โดนปิดประตูใส่หลายครั้ง แววตาแม้แต่นิดก็ไม่มี”

เรื่องพวกนี้เธอไม่รู้อะไรเลย ยิ่งไม่รู้เรื่องแบบนั้นที่เขาทำลับหลังเธอ

“ตอนนี้ผู้ชายแบบเขามีไม่มาก ไปเถอะ”

เธอยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ขยับ ยังไม่ได้สติจากความตกใจและซาบซึ้ง ผ่านไปครู่หนึ่งเธอดึงอารมณ์ที่วิ่งไปไกล จงใจถามว่า “แม่คะ จะให้หนูไปหาเขาจริงๆหรอคะ?”

“ยัยเด็กนี่ บอกให้ไปก็ไปสิ พูดมากจริง!” กนกอรกล่าวอย่างโกรธเคือง

เมื่อเห็นดังนั้นปากของเชอร์รีนก็กระตุกยิ้ม หัวใจเต้นด้วยความตื่นเต้นที่ไม่สามารถบรรยายได้ เธอแทบรอไม่ไหวที่จะวิ่งเข้าหาเขาในทันทีราวกับนก

เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่หุนหันพลันแล่น แต่ในเวลานี้เธอไม่อยากควบคุมยับยั้งตัวเองอีกต่อไป

เธอพยักหน้า หันหลังเดินออกจากห้องพักผู้ป่วย ขณะที่เธอกำลังจะออกจากห้องพักผู้ป่วย เสียงของกนกอรก็ดังขึ้น “ถ้าหากเขารักผู้หญิงคนนั้นจริงๆ ก็หยุดมันไว้แค่นี้เถอะ เราไม่สามารถเป็นมือที่สามของความสัมพันธ์ได้ ลูกเข้าใจใช่ไหม?”

นี่เป็นการให้วัคซีนป้องกันแก่เธอล่วงหน้า และเตือนเธอด้วย เชอร์รีนหยุดฝีเท้าเล็กน้อยแล้วตอบเบาๆ แสดงว่าเธอเข้าใจ

ในห้องพักผู้ป่วย กนกอรกอดซาราง เหตุผลที่เธอใจอ่อนเป็นเพราะสองสามวันที่ผ่านมาซารางร้องไห้ เด็กหญิงตัวน้อยผอมลงไปมาก และเพราะว่าเธอทนเห็นผู้หญิงคนนั้นมักจะตามออกัสต้อยๆพลางเรียกพี่ออกัสไม่ไหว

เชอร์รีนไปที่คอนโด โชคดีที่รหัสคอนโดยังไม่เปลี่ยน เธอเข้าไปในคอนโดได้อย่างราบรื่น

หญิงสาวกำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ผมสีดำสรวยพาดบ่ามาอย่างนุ่มนวล นุ่มนวลสวยงาม ไร้เดียงสา ขี้อายเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเสียง เธอหันมาเห็นเชอร์รีน ก็ยิ้มอย่างสุภาพ “พี่เชอร์รีนมาแล้ว”

ภาพตรงหน้าทำให้ลำคอเธอติดขัดอย่างห้ามไม่อยู่ เธอรู้สึกไม่สบายใจ เธอพยักหน้า สายตามองไปรอบๆห้องนั่งเล่น

เด็กสาวอธิบายพร้อมกับหัวเราะเบาๆราวกับคาดเดาความตั้งใจของเธอได้ “พี่ออกัสอยู่ในห้องหนังสือค่ะ เดี๋ยวก็ออกมาแล้ว พี่เชอร์รีนนั่งรออยู่ตรงนี้สักครู่นะคะ”

เธอถอนสายตา คางเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย “ไม่ล่ะ ฉันจะเข้าไปหาเขา”

“ใช่ โรงเรียนคุณยังเหลือที่เรียนอีกที่หนึ่งที่ อืม พรุ่งนี้ผมจะพาเธอไป…” ออกัสเดินออกมาจากห้องหนังสือ มือซ้ายถือโทรศัพท์คุยกับปลายสายด้วยเสียงทุ้ม

เมื่อมองเห็นเชอร์รีนที่อยู่ข้างๆ คิ้วเรียวยาวของเขาเลิกขึ้นอย่างแปลกใจ เขาวางสายแล้วพูดกับหญิงสาวว่า “พรุ่งนี้ฉันจะส่งเธอไปโรงเรียน”

“ได้…ไปได้จริงๆใช่ไหมคะ?” หญิงสาวตื่นเต้นดีใจ ปลายเท้าเขย่งขึ้น นัยน์ตาเป็นประกายดุจดวงดาวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน

“แน่นอน…” ริมฝีปากบางของออกัสขยับ สายตาของเขาย้ายจากหญิงสาวไปที่เชอร์รีน ทักทายอย่างห่างเหินเย็นชา “คุณเชอร์รีน ไม่ทราบว่าคุณเชอร์รีนมาที่นี่ทำไมครับ?”

เชอร์รีนเงยหน้าขึ้นสบตาเขา “ฉันมีอะไรจะบอกคุณ”

ออกัสหยิบชาบนโต๊ะขึ้นมาจิบ “เชิญนั่ง”

“ที่นี่ไม่ค่อยสะดวก” เธอไม่ได้นั่งลง สายตามองเขาอย่างแน่วแน่

“ผมว่าสะดวกนะ พูดมาเถอะ…” เขาไม่มีท่าทีจะออกไป คางขยับเล็กน้อยไปทางโซฟาฝั่งตรงข้าม ส่งสัญญาณให้เธอนั่ง

“ฉันว่าที่นี่ไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่” เธอยืนกราน

ตอนนั้นเองเสียงที่ไพเราะและนุ่มนวลของหญิงสาวแทรกขึ้นมาระหว่างทั้งสองคน “พี่เชอร์รีนคะ อาหารเย็นพร้อมแล้ว ทานอาหารเย็นเสร็จแล้วค่อยคุยได้ไหมคะ? ไม่อย่างนั้นอาหารจะเย็นหมด”

เชอร์รีนไม่ได้พูดอะไร ในขณะที่ร่างสูงของออกัสเดินไปที่โต๊ะอาหาร แล้วดึงเก้าอี้