ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 465 ของขวัญที่ฉันให้เขา
“ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ที่อพาร์ตเมนท์ อยู่ที่บ้านพ่อของฉัน” ยู่ยี่ลดเสียงลง
เขาพูดต่อว่า “ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ตอนนี้ ฟังผมนะ ลงมา……”
ยู่ยี่เลียริมฝีปาก แล้ววางสาย ลุกขึ้น และหยิบเสื้อคลุมจากไม้แขวน ในระหว่างนั้น เฟริส์เห็นมันเข้า จึงถามเธอว่ากำลังจะไปไหน
เธอบอกว่าไปที่ร้านชั้นล่าง ซื้อของบางอย่าง
เมื่อเดินลงมาถึงชั้นล่างในบ้านพักคอนโด ไฟถนนระยิบระยับไปรอบๆ แถมยังมีดอกไม้ไฟก็ปะทุขึ้นฟ้าเป็นระยะๆ สีสันสดใส และสวยงามมาก
ยู่ยี่ยืนอยู่ท่ามกลางลมหนาว หันกลับมา มองไปรอบๆ โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง เธอหยิบรับสาย เขาพูดอย่างอ่อนโยนว่า “มองไปที่ข้างหลัง”
เมื่อหันหลังกลับแล้ว ค่อจากนั้น นางก็ตะลึงอยู่กับที่ แข็งทื่อเหมือนตอไม้เช่นนั้น จมูกเริ่มแดงเล็กน้อย
ฉันทัชยืนอยู่ไม่ไกล
เขาถือโทรศัพท์ด้วยมือข้างหนึ่ง และวางมือขวาไว้ในกระเป๋ากางเกงสูทด้วยท่าทีสบายๆ พร้อมสวมเสื้อเชิ้ตสีแดงเข้ม ด้านนอกสวมใส่เสื้อโค้ทสีดำตัวยาว โดยท่าทียืนตระหง่าน จากยืดตัวตรง แต่เหมือนเหนื่อยเล็กน้อยจากการเดินทางไกล แต่สีหน้ากลับยังอ่อนโยนเช่นเดิม
เมื่อจ้องมองชายหนุ่มที่เป็นเช่นนี้ จู่ๆ ยู่ยี่ก็นึกถึงประโยคนั้น ทั้งร่างเต็มไปด้วยลมฝน คุณเดินทางมาจากเซี่ยงไฮ
“คุณเห็นผมยัง”ฉันทัชจ้องที่เธออย่างไม่ละสายตา พลางส่งพูดในโทรศัพท์
เธอพยักหน้า และจ้องมองไปยังที่เขาเช่นกัน โดยทั้งสองมองกันอย่างไม่กะพริบ
“ถ้าอย่างนั้น ยืนนิ่งอย่าขยับ ยืนอยู่ที่เดิมนะ……” เขาอ่อนโยนมากขึ้น จากนั้น ก็ก้าวขายาวทรงเสน่ห์ ค่อยๆเดินเข้าหาเธอทีละก้าว
เมื่อยืนนิ่ง ฝ่ามือใหญ่ก็วางบนเอวเรียวของเธอ กอดเธอไว้แน่ ยู่ยี่กอดเอวตอบกลับเขา พลางดมกลิ่นหอม ที่ทั้งสุขุมเป็นผู้ใหญ่ และเซ็กซี่จากชายหนุ่ม
“ทำไมจู่ๆคุณถึงกลับมาคะ” ซบหน้าลงบนอกบึกบึนอันอบอุ่นของเขา
ฉันทัชแนบหน้าอยู่ข้างหูเธอ “ผู้หญิง และลูกของผม อยู่ที่นี่กันหมด ผมอยากฉลองเทศกาลฤดูตรุษจีนนี้กับพวกเขา……”
ลำคอและตาถูกกั้นไว้หมดแล้ว หน้าอกยู่ยี่กระเพื่อมขึ้นลง ยกมือคว้าเสื้อคลุมเขาไว้ “แล้วพ่อและแม่ของคุณ……”
แน่นอน ไม่รอให้เธอจะพูดจบ ฉันทัชก็กุมใบหน้าเธอไว้ด้วยนิ้วยาว ดวงตาทั้งสองจ้องมองกัน ดวงตาเผยออกมาด้วยความคิดถึง นิ้วกลางกดลงที่ริมฝีปากเธอเบาๆ ไม่ให้มีคำพูดใดๆออกมา ริมฝีปากบางเผยเซ็กซี่ออกมา “พ่อแม่ผม ผมฉลองวันตรุษจีนกับพวกเขาสามสิบห้าครั้งแล้ว แต่คุณและลูกกลับเป็นวันตรุษจีนครั้งแรก ผมไม่อยากพลาด ……”
ความสุขเปี่ยมล้นออกมา ยู่ยี่รู้สึกอบอุ่นหัวใจ อุ่นจนดูเหมือนจะล้น สำหรับเขา เธอชอบมากขึ้นเรื่อยๆ……
ยู่ยี่ยืนเขย่งเท้าขึ้น ยื่นมือรอบคอเขา แล้วจูบลงไป
เขามีความสุขมากกับการกระทำแบบนี้ของเธอ จึงทำการจูบตอบ จูบอย่างร้อนแรง จนเธอรู้สึกว่ามือเท้าหดลง
หลังจากเวลาผ่านไปนาน ฉันทัชจึงปล่อยเธอ ความเหนื่อยล้าที่สะสมมานานหลายวัน ก็หายไปในพริบตา “เรากลับไปที่อพาร์ตเมนต์กันเถอะ……”
เมื่อมองไปที่ห้องแวบหนึ่ง ยู่ยี่คิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า
เพราะเป็นวันส่งท้ายปีเก่า จึงทำให้ผู้คนบนถนนน้อยมาก เพราะสังสรรค์กันภายในบ้านกันหมด เขาขับรถ พร้อมจับมือเธอ โดยสิบนิ้วประสานกัน
เมื่อกลับถึงที่อพาร์ตเมนต์ ฉันทัชก็ไปอาบน้ำ เพื่อรีบกลับ เขาไม่ได้อาบน้ำเป็นเวลาสองวันแล้ว และเขาก็ยังไม่ได้ทานอะไรทั้งวัน
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ยู่ยี่ก็ไปที่ห้องครัว ทำเกี๊ยวชามหนึ่ง และสลัดผัก ยำเห็ดหูหนู เห็ดเข็มทอง และยังมีก๋วยเตี๋ยวหม้อดินให้กับเขา
เมื่อฉันทัชออกมาอีกครั้ง เธอก็เตรียมอาหารเสร็จแล้ว ยิ้มพลางกวักมือเรียกเขา “รีบมาทานข้าวค่ะ”
เมื่อได้กลิ่นหอม เลือดในแขนขายาวทั้งสี่ของฉันทัชไหลเวียนไปด้วยความสบาย เดินเข้าไป นั่งลง โดยที่เขาทาน ส่วนเธอนั่งดู
มันเป็นเพราะทั้งวันไม่มีอาหารตกถึงท้องจริง แม้จะทานอย่างสง่า แต่ในพริบตา เกี๊ยวในจานก็หมดลงไปทันที และอาหารที่เธอทำ เหลือเพียงเล็กน้อย
ยู่ยี่แซว: “ถ้าคนอื่นเห็นแบบนี้ พวกเขาจะคิดว่าคุณเป็นผู้ลี้ภัยนะคะ”
“บางที คุณคงไม่รู้ ผมคิดถึงรสชาติเกี๊ยวที่คุณทำ มานานมากแล้ว…” เขารับแก้วน้ำอุ่น มาดื่ม
“มันเป็นความผิดของฉันเองค่ะ ฉันไม่ควรล่อคุณมาตั้งแต่แรกเลย”
“ใช่ และตอนนี้ผมมีอีกอย่างที่อยากทำ และเหมือนกัน ตรงที่ผมก็คิดถึงมานานแล้ว……”
ยู่ยี่ถามด้วยความสงสัย “อะไรคะ”
“กอดคุณหลับไปไง ให้ผมนอนสบายสักคืนนะ……” เขาตอบ พลางจ้องเธออย่างลึกล้ำ
ยู่ยี่รู้ถึงความอ่อนล้าและความเหนื่อยล้าของเขาดี ถอนหายใจเบา ๆ “คุณไม่จำเป็นต้องเหนื่อยมาก และรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้นะคะ”
“ผมต้องการฉลองเทศกาลตรุษจีนนี้กับคุณและลูก นี่เป็นความคิดที่ลึกที่สุดในใจของผม ตอนที่ปักกิ่ง ผมคิดแบบนี้เสมอ จนไม่สามารถควบคุมมันได้……”
ซาบซึ้งไหม นั่นเป็นเรื่องปกติ ยู่ยี่ไม่สามารถหยุดยิ้มที่มุมปากได้ ดึงเขามา ให้นอนบนเตียง จากนั้นเธอก็ถอดรองเท้า แล้วนั่งลงไป “งั้นคืนนี้ คนอื่นฉลองเทศกาลตรุษจีนไป ฉันจะนอนเป็นเพื่อนคุณแล้วกันนะคะ……”
ฉันทัชหรี่ตาลงเล็กน้อย ระหว่างคิ้วและดวงตา กับข้างริมฝีปากบาง ปรากฏเป็นรอยยิ้มเบาๆ
เขาโอบเธอไว้ในอ้อมแขน กอดไว้อย่างแน่น ด้วยความรู้สึกใกล้ชิดที่แน่นหนา ราวกับว่าเขาสัมผัสได้ถึงจิตวิญญาณของอีกฝ่าย
ความรู้สึกนี้ ความอบอุ่นแบบนี้ ยู่ยี่ชอบเป็นอย่างมาก สูดหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความเต็มเปี่ยม “ขอบคุณนะคะ ที่ทำให้ฉันซาบซึ้ง และเซอร์ไพรส์แบบนี้….”
ไม่ใช่ทุกคนที่จะให้ความรู้สึกนี้กับคุณได้ การเจอผู้ชายแบบนี้ เป็นเรื่องที่ยากมากนักมือที่ใหญ่และข้อกระดูกอย่างชัดเจนกำลังม้วนผมของเธอเล่นอย่างเพลิดเพลิน ฉันทัชลูบเส้นผมเธอ“ ถ้าอย่างนั้นผมก็ควรขอบคุณ ที่ทำให้ฉันมีความสุข และสบายใจเช่นนี้ ……”
“พวกเราเฉลิมฉลองเทศกาลตรุษจีนเช่นนี้จะดีเหรอคะ ” ยู่ยี่ซบลงที่อกของเขาอีกครั้ง
“ทำไมจะไม่ดีล่ะ ต่างฝ่าย ต่างเห็นด้วย นี่จะเป็นสิ่งที่สวยงามที่สุดในโลก……” เขาพูดอย่างค่อยๆและช้าๆ
ใช่ ต่างฝ่าย ต่างเห็นด้วย โลกของคนสอง แล้วมันไม่ดียังไง
เธอไม่เคยคิดมาก่อน ว่าเขาจะรีบกลับมาก่อนเที่ยงคืน เพื่อร่วมฉลองเทศกาลตรุษจีนกับเธอ
เวลาเที่ยงคืน เสียงระฆังนาฬิกาปีใหม่ดังขึ้น เขาจุมพิตที่ติ่งหูเธอ แล้วพูดว่า “สวัสดีปีใหม่”
ยู่ยี่ตอบเขา “สวัสดีปีใหม่ค่ะ และ สวัสดีปีใหม่นะ ลูกรัก”
นิ้วยาวอันอบอุ่นของชายดึงชุดนอนขึ้น เผยให้เห็นท้องของเธอ ริมฝีปากร้อนจุมพิตลงไป“ลูกครับ สวัสดีปีใหม่นะครับ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ยู่ยี่หยิบขึ้นมา เป็นเฟริส์โทรมา
เธอกระแอมเบาๆ แล้วรับสาย พูดว่า “อืม พี่ไม่ไปล่ะ บังเอิญเจอเพื่อนเลยชวนมาทานข้าวด้วยกันนะ ตอนนี้อยู่ในอพาร์ตเมนต์แล้ว”
จากนั้นพูดอะไรต่ออีกไม่กี่คำ ก็วางสาย ชายหนุ่มดึงเธอมาอีกครั้ง ทั้งสองก็ปิดตา ผล็อยหลับไป
บางครั้ง ความสัมพันธ์ไม่จำเป็นต้องหวือหวา ความสัมพันธ์แบบนั้นมันลึกซึ้งมาก แต่หมดช่วงโปรโมชั่นอย่างง่ายดาย แต่ความสัมพันธ์ที่เรียบง่ายเรื่อยๆ คำพูดเดียว สายตาเดียว สามารถทำให้คนรู้สึกดีได้
นอกหน้าต่างมีดอกไม้ไฟ เสียงประทัดดังสนั่น ในห้องนั้นมันช่างอบอุ่น สวยงาม โดยเสียงหายใจทั้งสองประสานกันอย่างแผ่วเบา
เช้าวันรุ่งขึ้น ตอนยู่ยี่ตื่นขึ้น มีอั่งเปาซองแดงวางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง เธอแปลกใจเล็กน้อย ฉันทัชเดินเข้ามา พร้อมถือแก้วนมไว้
ยู่ยี่ถามเขา “คุณเป็นคนวางเหรอคะ”
ฉันทัชแตะค้างเบาๆ เพื่อให้เธอทำการดื่มนม โดยบอกว่าอั่งเปาเตรียมไว้ให้กับลูก
ยู่ยี่อดหัวเราะไม่ได้ และอ้าปากเล็กน้อย: “จะรีบร้อนเกินไปหรือเปล่าคะ ลูกยังไม่ทันได้คลอดออกมาเลยค่ะ จะให้อั่งเปาอะไรกันคะ”
ฉันทัชปิดตาลงเล็กน้อย และนวดขมับคิ้วเบาๆ “โปรดเข้าใจในความกระตือรือร้นและความตื่นเต้นของผมในการเป็นคุณพ่อด้วยนะคะ ตั้งแต่เช้าตรู่เมื่อคืนที่ผ่านมา ฉันเองก็อายุสามสิบหกแล้ว และเขาก็เป็นลูกคนแรกของผม อะไรที่ดีที่สุด ผมก็อยากให้เขาทั้งหมด…”
สามสิบหก ก็ต้อนรับโดยการมีลูกคนแรกในชีวิต ไม่ว่ายังไง เขาก็รู้สึกว่าวัยนี้แก่ไปสักนิด
เมื่อก่อน เขาผ่านประสบการณ์มามากมาย ไม่ว่าจะกดดัน ลำบาก หรือมีขวากหนาในชีวิต เขาก็จะมีเรี่ยวแรง ผ่านสิ่งเหล่านี้ได้ไป การปฏิบัติต่อความรู้สึก ญาติพี่น้อง และคู่รัก ถึงได้ยิ่งใส่ใจมากขึ้น เพราะมีประสบการณ์ ถึงยิ่งทะนุถนอมมันมากขึ้น …
นอกจากนี้ เขาอยากบอกว่า การได้พบเธอ คือความโชคดีที่สุดในชีวิตของเขา
“คุณคงทำให้เขาเสียคนได้นะคะ การรักและตามใจมากเกินไป สำหรับเด็กแล้ว มันก็ไม่เป็นผลดีนะคะ” ยู่ยี่บีบซองอั่งเปาเบาๆ เพราะอยากรู้ว่าเขาใส่เข้าไปมากแค่ไหน
“สำหรับการเป็นพ่อ ผมยังทำได้ไม่ดีนัก ผมพร้อมเรียนรู้ คุณสามารถสอนผมได้ ผมอยากเป็นพ่อที่ดี ในวัยนี้……”
สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าเสียงทุ้มลึกของฉันทัชมีความแน่วแน่ และจริงจังมาก คำพูดเหล่านี้ เต็มไปความจริงใจ และมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
ยู่ยี่ลุกขึ้น นั่งเอนไปข้างหน้า กอดคอฉันทัชไว้ สูดกลิ่นอันน่าหลงใหลของชายหนุ่ม และสูดหายใจเข้าลึกๆ “ฉันเชื่อในตัวคุณ ว่าต้องเป็นพ่อที่ดีอย่างแน่นอนนะคะ”
เขาจะเป็นพ่อที่ดี เรื่องแบบนี้ เธอก็ไม่เคยสงสัยเลย
“ขอบคุณสำหรับความไว้วางใจของคุณนะ……” อ้อมกอดที่อ่อนโยนนั้น เต็มไปด้วยความหวานที่นับไม่ถ้วน ฉันทัชสีหน้า และกระทำอย่างอ่อนโยน นำเธอมากอดไว้ในอ้อมแขน
หลังจากดื่มนมแล้ว ที่จริงแล้วยู่ยี่ก็สงสัยเบาๆนั้นว่ามีอะไรอยู่ในซองอั่งเปา จึงใช้นิ้วบีบดูเบาๆ ซึ่งมีความสงสัยอยากรู้จริงๆ
ฉันทัชไปที่ห้องโถง ไม่รู้ว่าไปทำอะไรกันแน่ ยู่ยี่เอียงศีรษะเล็กน้อย เหลือบตาไปมองที่ประตูแวบหนึ่งก่อน จึงทำการเปิดอั่งเปาอย่างรวดเร็ว
ยู่ยี่คิดว่า การกระทำเธอไม่ได้ถือว่าเป็นการแอบดู
ผลเหตุนั้น เป็นเพราะเขาเป็นคนให้ลูกเอง และตอนนี้ลูกยังอยู่ในท้องเธอ ไม่ว่าจะเกิดหรือไม่ ลูกจะเรียกว่าเธอว่าแม่อยู่ดี
ในฐานะแม่ เปิดดูของขวัญของลูกของตัวเอง เธอคิดว่า มันเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล ไม่ใช่ทำเกินไปจริงๆ
หลังจากเปิดดู ยู่ยี่ถึงกับขมวดคิ้ว ของที่ใส่ในซองไม่ได้เยอะมากนัก พูดได้ว่า ข้างในมีเพียงนามบัตรเปล่าใบหนึ่งเท่านั้น
นามบัตร แถมยังว่างเปล่า นี่หมายความว่าอย่างไร
แต่ว่า ความคิดของฉันทัชนั้นลึกลับอยู่เสมอ เธอ ไม่สามารถคาดเดาจุดประสงค์ของของเขาได้เลย
ตอนฉันทัชเดินเข้ามา ยู่ยี่ไม่ทันได้จัดเก็บให้เรียบร้อย เธอก็ถูกจับได้ซึ่งๆหน้า
“นี่หมายความว่าอย่างไรคะ” ยู่ยี่อยากรู้จริงๆ
“แม้เวลาที่อาศัยอยู่ในเมืองSนั้นไม่นานมาก ก่อนหน้านี้กำลังคุยกันถึงแผนโครงการ ที่จะเปิดสาขาย่อยที่นี่ ทีแรกฉันไม่ได้คิดเกี่ยวกับเครือธุรกิจที่จะพัฒนา แต่ในตอนนี้ ฉันคิดอย่างถี่ถ้วนแล้ว ว่าสินค้าในเครือที่ผลิตเป็นผลิตภัณฑ์สำหรับเด็กทั้งหมด ชื่อบริษัท ฉันจะตั้งชื่อตามเขา นี่ถือว่าคือของขวัญ ที่ฉันมอบให้เขา……”
ฉันทัชยืนอยู่หน้าเตียง ด้วยที่มือทั้งสองข้างล้วงเข้าในกระเป๋ากางเกงสูท จากนั้นเอนตัวลงมา โดยมีแขนที่แข็งแรงพยุงไว้ ดวงตาของเขาอยู่ในระดับเดียวกับเธอ
ยู่ยี่ไม่รู้ว่าเลย ว่าเพื่อของขวัญชิ้นนี้ ตอนอยู่ที่ปักกิ่ง ฉันทัชคิดนานมากแค่ไหน
ยู่ยี่ตกใจเล็กน้อย แม้ในมือเธอจะถือกระดาษแผ่นบางๆไว้ แต่มันกลับซ่อนความรู้สึกที่แท้จริงของเขาไว้มากมาย
