ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 48 นายไม่มีใจให้หล่อนเลยเหรอ
“รู้สิ เธอกับออกัสโตมากับมือฉัน ถ้าเธอสองคนอยู่ด้วยกันได้ ก็เป็นเรื่องที่ดีอย่างหนึ่ง สามปีที่ผ่านมานั้น ผ่านอะไรมาเยอะแล้ว ตอนนี้ฉันคิดได้แล้ว ตอนนี้พวกเธอยังเด็กอยู่ ฉันไม่ต้องการที่จะชีวิตพวกเธอมีเรื่องที่เสียดายทีหลัง และไม่ต้องการให้พวกเธอเกลียดฉัน ในตอนพวกเธอคิดย้อนกลับมา … ”
ยิ้มเล็กน้อย ในใจของหยาดฝนไม่มีความสุขเลย ร ในใจลึกๆ ของเธอนั้น ยังคงเกลียดแค้นอยู่
“ถ้าคำพูดเหล่านี้พูดตอนสามปีที่แล้ว ก็คงจะดี แต่ตอนนี้สายไปแล้ว”
เขาแต่งงานแล้ว และเธอก็หมั้นแล้ว ต่างคนต่างมีคนรักของตนเองแล้ว
“ถึงจะเป็นพ่อของเขา แต่ก็ไม่เคยรู้เลยว่าลูกชายเขานั้นคิดอย่างไร แต่มีสิ่งหนึ่งที่แน่นอนคือ เขาแต่งงานไม่ใช่เพราะเขารักผู้หญิงคนนั้น ตราบใดที่ทุกอย่างยังไม่ถึงขั้นสุดท้าย มันก็ยังไม่สายเกินไป ในใจของเขายังมีเธออยู่รึเปล่า เธอคงรู้กว่าใครๆ”
“เรื่องมันไม่ได้ง่ายเหมือนที่พูด แล้วพี่สะใภ้ล่ะ?”
หยาดฝน จะไม่มีวันลืมว่าสุนันท์นอนอยู่ตรงหน้าเธอ เอามือในมีดกีดลง เลือดไหลยาวเยอะ น่าทึ่งและตกใจอย่างมาก
เมื่อได้ยินเช่นนี้ สิงหาพูดว่า “พี่สะใภ้ของเธอมีนิสัยที่เอาใจยาก เธอเอาหล่อนไม่อยู่ไม่ได้หมายความว่า ออกัสจะเอาเธอไม่อยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นหล่อนก็จะไม่ขู่เธอในตอนนั้น และไม่ให้เธอบอกเรื่องพวกนั้นที่หล่อนทำและคำพูดพวกนั้นให้ออกัสรู้”
ดวงตาของเขานิ่งคิดอยู่สักพักหยาดฝนรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดไม่ผิด
“เธอเป็นคนที่ฉลาดหล่อแหล่ และเห็นครอบครัวสำคัญ แต่ยังเธอก็คือผู้หญิง ที่บางครั้งก็อ่อนแอลงได้ พึ่งพาผู้ชาย และเชื่อใจเขาได้ ถ้าตอนนั้นเธอเชื่อใจออกัสแต่แรก ปล่อยให้เขาไปจัดการเรื่องเหล่านั้นเอง ภาพในตอนนี้จะเป็นยังไงล่ะ?”
“…” เธอไม่มีคำพูดใดๆ
“ถึงในตอนนั้นจะมีฉันที่ไม่เห็นด้วย และมีพี่สะใภ้ที่ขัดขวาง แต่ตัวเองก็ไม่หาวิธีแก้ปัญหาหรืออธิบายเหตุผลที่สมเหตุสมผล ในทางกลับกันเอเลือกที่ยอมรับกับโชคชะตาของเธอ ดังนั้น ถึงได้เป็นแบบนี้ในตอนนี้ ไม่ใช่ความผิดของฉันคนเดียว เธอเองก็ผิดเช่นกัน…”
ขณะที่พูด สิงหามองลงไปที่นาฬิกา สี่ทุ่มแล้ว
ลุกขึ้นยืน ตบไปที่ไหล่ของหยาดฝนอย่างเบาๆ และพูดอย่างจริงจังว่า: “อันที่จริงแล้ว คนเราไม่ได้กลัวที่จะก้าวผิด แต่ที่กลัวคือก้าวไปในทางที่ผิดต่อไปเรื่อยๆ ไปจนถึงสุดทาง ไม่มีเส้นทางที่จะกลับมาได้ ฉันพูดเยอะขนาดนี้ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอนั้นจะคิดยังไง ดึกแล้ว พักผ่อนเถอะ…”
สิงหาเดินจากไปแล้ว แต่คำพูดที่เขาพูดก่อนที่จะจากไป เหมือนก้อนหินที่เข้ามากระแทกโดนหัวใจเธอ
ใจที่สงบของเธอไม่สงบอีกต่อไป เธอยืนอยู่ริมหน้าต่าง จ้องดูหิมะที่ตกลงบนพื้นเป็นอย่างงี้ทั้งคืน…
เกี่ยวกับอนาคต เกี่ยวกับความรัก เธอคิดเยอะมาก คิดจนหัวสมองของเธอเริ่มปวดเล็กน้อย
กลับมาถึงที่รับรองทหาร หญิงชราก็นั่งอยู่ที่ห้องรับแขก กำลังดูทีวี
เมื่อเห็นทั้งสองคนที่เดินมา คนหนึ่งเดินอยู่ด้านหน้าและอีกคนที่เดินอยู่ด้านหลัง เธอถาม: “วันนี้ไปไหนมา?”
“กำแพงเบอร์ลินค่ะ” เชอร์รีนยิ้มตอบ
“ได้อะไรกลับมาไหม?”
เธอหยิบรูปถ่ายจากกระเป๋าตังค์ของเธอแล้วยื่นให้หญิงชราดู อมยิ้มและถามว่า “สวยไหมคะ?”
หลังจากที่รับมา หญิงชราก็แซวว่า “ถามวิว หรือถามคนล่ะ” ?”
เชอร์รีนถูกขบขันและหัวเราะออกมา ‘แน่นอนว่าเป็นวิวอยู่แล้วค่ะ คุณหญิงมัทนา
เมื่อพูดจบ แม้ตัวเธอเองรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ที่เรียกออกมาได้ธรรมชาติ โดยที่ไม่ได้รู้สึกแปลกหรืออึดอัดอะไรเลย
แมวที่ขึ้นลงบนตัก หญิงชราสวมแว่นแล้วดู: “สวยหมด วิวสวย คนสวยกว่าเยอะเลย ออกัสว่าไง?”
ออกัสนั่งอยู่บนโซฟา ดวงตาสีขาว แก้มสีดอกกุหลาบยังคงอยู่บนหน้าเขา จากนั้นก็กลายเป็นนิ่งเย็น และพูดว่า: “ทั่วๆ ไป”
“ทั่วไปนิ หมายถึงวิวหรือคน?” ผู้เฒ่าถามต่อ
“เหมือนกันทั้งสอง” น้ำเสียงที่ต่ำ
เชอร์รีนก็ไม่ได้คิดมากอะไร เธอแค่จ้องมองไปที่เขา อย่างไรก็ตาม เธอก็ไม่ได้คาดหวังอยากจะได้ยินอะไรดีๆ จากเขา และถามว่า: “หัวหน้ามัทนาเดี๋ยวหนูไปเอาพุทราให้ค่ะ”
หญิงชราชอบกินพุทราอย่างมากจริงด้วย เธอหยิบออกมาสองกล่อง แป๊บเดียว เธอก็กินมันหมดแล้ว: “มีที่ไหนที่จะไปต่อไหม?”
“หัวหน้ามัทนามีที่แนะนำให้ไหมคะ?”
“ก่อนหน้านี้เคยมาเมืองบีเจไหม?”
เธอส่ายหัว
“สองสามวันนี้มีหิมะตก ดังนั้นเธอสามารถไปที่ เขาสกายลินเล่นสกีก่อน แล้วก็ค่อยไป พระราชวังลีลาวดีนั่งเรือเพื่อดูหิมะตก”
เชอร์รีน คิดว่าโอเค เธอเองก็อยากลองเล่นสกีดู คิดอะไรบางอย่าง แล้วก็หันไปถามออกัส: “นายเล่นสกีเป็นไหม?”
” เป็น… ” เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอ: “ถามทำไม?”
“ก็สอนฉันเล่นสกีไงล่ะ” เธอตอบอย่างมั่นใจ
เมื่อได้ยินเช่นนั้น ดวงตาที่ยาวและแคบของ ออกัส ก็หรี่ลงเล็กน้อย มองเธอ: “ฉันบอกว่าฉันจะไปเหรอ?”
“นายไม่ได้พูดก็จริง แต่ทริปฮันนีมูนคือนายเองที่เสนอ หรือว่าฉันมาฮันนีมูนคนเดียว?” เชอร์รีนตอบด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก
ไม่มีคำพูดอะไร หญิงชราเพียงแค่มองไปมาระหว่างสองคน
เขาขมวดคิ้ว ริมฝีปากที่อวบอิ่ม และเหลือบมองที่ท้องของเธอ “คุณหญิงเชอร์รีน เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเธอกำลังท้อง?”
“เกือบ…เกือบลืมไปแล้ว…” เธอทำท่าไอเล็กน้อย รู้สึกผิดหน้าแตก: “งั้นก็ไม่ไปเล่นสกีที่เขาสกายลินแล้ว ไปพระราชวังลีลาวดีดูหิมะตกเลย”
หญิงชราตบต้นขาของตนเอง: “ดูสิความจำของฉันไม่ได้เรื่องเลย ฉันเกือบลืมลูกน้อยของฉันเลยอย่าไปเล่นสกีแล้ว ห้ามไปเด็ดขาด”
ออกัส แสดงออกท่าทางที่ทำอะไรไม่ได้ นิ้วเรียวยาวระหว่างคิ้วของเขา
หลังจากนั้น เชอร์รีนขึ้นชั้นบนเพื่อไปอาบน้ำ เหลือเพียงหญิงชราและ ออกัส อยู่ในห้องรับแขก
“สำหรับเด็กคนนั้น หนูมีความรู้สึกอย่างไรในหัวใจ” หญิงชราพูดขึ้น
ดวงตาของเขาขยับเล็กน้อย ออกัส ไม่ได้พูดอะไรออกมา แค่จิบชาของเขา
หญิงชราหยิบหมอนที่อยู่บนโซฟาแล้วทุบอย่างไม่ลังเล: “ต่อหน้าหัวหน้ามัทนา ยังจะมาทำแบบนี้ใส่ฉัน？”
หมอนทุบโดนที่หน้าผากของเขาพอดี มือที่ใหญ่ของเขาจับหมอนไว้ และพูดเบา ๆ ว่า: “หัวหน้ามัทนาเจ็บครับ…”
เขาจะแสดงท่าทีแบบนี้ออกมาก็ต่อเมื่ออยู่กับหญิงชรา
“เจ็บจนตายเลยก็ดี อย่าคิดที่จะหนีคำถามของฉัน หนูทำไมถึงแต่งงานกับเธอ?”
หญิงชราไม่ปล่อยผ่านอย่างแน่นอน : “หนูมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอไหม？มีแม้แต่แค่นิดน้อยไหม?”
เอาหมอนวางไว้ หรี่ตาแล้วเล็กน้อยแล้วขดริมฝีปากบางของเขา พูดว่า: “คุณหญิงมัทนา นี่คุณคิดจะเป็นจิตเวชเหรอครับ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หญิงชราทีบไปอย่างแรง กินความเจ็บปวดเข้าไป ออกัสร้องดัง
“นายยังจะมาเล่นอีก คำถามนี้มันยากไปเหรอ?”
“ในโลกความรักของคนอื่น หัวหน้ามัทนาอยากรู้มากขนาดนั้นเลยเหรอครับ…” เขาขมวดคิ้ว ไม่ควรปะทะกับความแข็งแกร่งของคุณหญิงมัทนาจริงๆ
“ถ้านายไม่ใช่หลานชายของฉัน ฉันจะไม่สนใจเลย ผู้หญิงคนนั้นฉันชอบมาก ดูสะอาดตา และสง่างาม เธอเหมาะสมกับนายดี”
