ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 481 ทั้งคู่เริ่มทะเลาะกัน

สิบนาทีต่อมา อาหารกลางวันก็พร้อมแล้ว มีซุปปลาสำลี และซาลาเปาที่ย่างเรียบร้อยแล้ว

เพื่อนร่วมงานกินไปไม่น้อย ระหว่างกิน พวกเขาก็พูดชมไม่ขาดปาก “วันนี้บริษัทได้แสดงน้ำใจมากจริงๆ อาหารมื้อนี้พัฒนาได้อย่างก้าวกระโดด ไม่เลว ไม่เลวจริงๆ!”

ยู่ยี่ก็กินไม่น้อยเหมือนกัน เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าอาหารของบริษัทดีมาก

กินอิ่มแล้วก็กลับไปที่ตำแหน่งของตัวเองในบริษัทต่อ

ผู้บริหารระดับสูงเดินเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะเขาอ้วนมาก เมื่อยิ้มจึงไม่เห็นดวงตาเลย “รู้สึกยังไงกับมื้อเที่ยงนี้”

“ดีมาก เทียบชั้นห้าดาวได้เลยค่ะ” พนักงานตอบ และหัวเราะแบบติดตลกมากยิ่งขึ้น “ผู้อำนวยการ ท่านประธานถูกหวยหรอคะ”

ผู้อำนวยการยิ้ม และมองยู่ยี่ “คุณยู่ยี่ คุณว่าอาหารกลางวันเป็นยังไงบ้าง”

“ดีจริงๆค่ะ” ยู่ยี่ยิ้ม

“งั้นก็ดีครับ กินดื่มกันอิ่มแล้วก็เริ่มทำงานกันได้แล้ว ผมจะไม่รบกวนแล้ว”

ผู้บริหารอาวุโสจากไปพร้อมรอยยิ้ม อาหารกลางวันถูกเปลี่ยนชั่วขณะ ประธานบอกว่าคุณฉันทัชโทรมาขอให้เปลี่ยนอาหารกลางวันเป็นซุปปลาสำลี และเขาจะเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายเอง

ประสิทธิภาพการทำงานในตอนบ่ายสูงมาก ยู่ยี่ไม่ได้ให้โก๋มารับเธอ แต่ไปทานอาหารเย็นกับนาโน และไปดูหนัง

คิดถึงเขาอยู่บ้าง เธอจึงส่งข้อความ

ในเวลาเพียงสองหรือสามวินาที เขาก็ส่งข้อความกลับมา

เมื่อหมดความสนใจในการชมภาพยนตร์ เธอก็ทรุดตัวลงบนโซฟาและหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นาโนได้แต่พ่นลมหายใจออกอย่างหน่ายๆ ระงับความรู้สึกที่อยากจะเอาโทรศัพท์เธอไปทิ้ง

ผู้หญิงคนนี้เริ่มไม่ได้เรื่องมากขึ้นเรื่อยๆแล้วนะ ดูหนังแบบนี้ไปเพื่ออะไร

แต่เธอก็โล่งใจเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าเมื่อเธอได้พบกับฉันทัช เธอก็มีความสุขมากจริงๆ

นาโนกระตุกมุมปากของเธอและยิ้มอีกครั้ง จิบชานมแล้วจ้องไปที่หน้าจอต่อไป

เรื่องของเรนนี่และหัสดินยังคงถูกโพสต์โดยผู้สนใจในอินเทอร์เน็ต ในตอนบ่ายอัตราการคลิกเข้าไปดูข่าวเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ตามมาด้วยข้อความด้านล่างที่ยุ่งเหยิง มีทุกแบบ

เมื่อชฎารัตน์อยู่บ้านว่างๆ เธอจะท่องอินเทอร์เน็ต ท่องเว็บต่างๆ ดูทีวี ฉะนั้นข่าวพวกนั้นเธอก็เห็นเช่นกัน

พูดจาหยาบคาย ไม่มีการไม่ทะเลาะเบาะแว้งระหว่างสามีและภรรยา แต่มันก็ขึ้นอยู่กับวิธีการ หัสดินมีสถานะต่างกัน ถ้าทั้งสองอยากทะเลาะกันจริงๆ ก็ทะเลาะกันในบ้านของตัวเองเอาเป้นเอาตายเลยก็ได้ แต่นี่ดันไปทะเลาะกันในบริษัทของคนอื่นจนเป็นข่าว!

คนใช้มาเคาะประตู บอกว่าถึงเวลาอาหารค่ำแล้ว นายน้อยและนายหญิงกลับมาด้วยกัน ตอนนี้อยู่ในห้องนั่งเล่น

เมื่อชฎารัตน์ลงไปชั้นล่าง หัสดินกำลังจะขึ้นไปชั้นบน เธอจึงพูดอย่างเคร่งขรึม “หยุดเดี๋ยวนี้”

“แม่ ผมเหนื่อยมาก” หัสดินดึงเนคไทที่คอลวกๆ แสดงท่าทีว่าไม่อยากพูดอะไรตอนนี้

“เหนื่อยก็ต้องหยุด ทุกคนมาที่นี่ให้หมด” ชฎารัตน์ตบโต๊ะแล้วส่งเสียงดัง

สำหรับชฎารัตน์แล้ว หัสดินมักจะให้ความเคารพมากเสมอ ดังนั้นไม่ว่าจะไม่อยากทน หรืออยากปฏิเสธแค่ไหน เขาก็ได้แต่เดินไปนั่งพิงโซฟา

เรนนี่ก็เดินไปด้วย แต่เธอก็เข้าใจสิ่งที่ชฎารัตน์กำลังจะพูด

ชฎารัตน์พูด “เรื่องวันนี้ พวกเธออธิบายมาให้ชัดๆ อธิบายให้ฉันพอใจ!”

หัสดินไม่พูดอะไร เขาหยิบแก้วน้ำขึ้นจิบ และปลดกระดุมเสื้อของเขาออกด้วยความรู้สึกอึดอัด

“พูดมา!” ชฎารัตน์ไม่ได้มองหัสดิน แต่ชี้ไปที่เรนนี่ “เธอให้คำมั่นกับฉันมากมายไม่ใช่หรอ เธอดูสภาพเธอตอนนี้สิ เหมือนอะไร”

เธอพูดอ้อมค้อม ไม่ได้พูดคำพูดไม่น่าฟังออกมา แต่ก็ดูเจ้าเล่ห์!

สถานการณ์ที่น่าอับอายในตอนเที่ยงถูกเปิดเผยต่อเธอ และจนถึงขณะนี้เท้าของเธอยังคงเจ็บจนไม่กล้าขยับ เมื่อ ชฎารัตน์พูดเช่นนี้ เรนนี่ก็หงุดหงิด อยากจะโยนแก้วน้ำใส่ใบหน้าของชฎารัตน์ แต่เธอก็ได้แต่อดทน

“หนูไปรับเอกสารที่บริษัทของยู่ยี่ จากนั้นหนูก็เห็นเขาจับมือยู่ยี่อย่างสนิทสนมกันมากกลางล็อบบี้ของบริษัท” เรนนี่ที่อดทนแถมยังดูค่อนข้างสงบตอบ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ชฎารัตน์ก็พอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ลูกชายของเธอก็มีส่วนผิดในเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถพูดอะไรได้

“อยู่ในบริษัทของตัวเองไม่ทะเลาะ หรือรอกลับบ้านค่อยทะเลาะก็ได้ ต้องไปทะเลาะเป็นเรื่องเป็นราวในบริษัทคนอื่นขนาดนั้นเลยหรอ” ชฎารัตน์ถามทั้งสองคนไม่ใช่เรนนี่คนเดียว

ตราบใดที่หัสดินไม่หย่ากับเธอ เธอก็คือคนในตระกูลภูษาธร ยังต้องอยู่ด้วยกันต่อ ฉะนั้นเธอจะดุเกินไปไม่ได้

“ถ้าเขาไม่ทำแบบนั้น หนูก็จะไม่โมโห หนูเองก็อยากจะทนเหมือนกัน แต่หนูทนเห็นฉากนั้นไม่ไหวแล้ว! คำพูดที่คุณว่าหนู ช่วยว่าเขาหน่อยได้ไหม ทำไมหนูถึงรู้สึกว่าทุกอย่างมันลงที่หนูหมดเลย ตั้งแต่แต่งงานกับเขา เขาคิดถึงยู่ยี่มากี่ครั้งแล้ว หนูโมโหแค่ครั้งเดียวมันเป็นเรื่องใหญ่มากเลยหรอ จนถึงตอนที่ข้อเท้าของหนูเจ็บและบวม เขาก็ทิ้งหนูไว้แล้วจากไป หนูต้องมีแม่ผัวแบบนี้ มีผัวที่ทำแบบนี้หรอ หนูเป็นคนอ่อนโยนมาตลอด โมโหกี่ครั้งกันเชียว ถ้าไม่ใช่เพราะกดดันหนูเกินไป หนูจะเป็นแบบนี้ไหม”

เสียงของเรนนี่แหบแห้งเนื่องจากความโกรธมากเกินไป

“แล้วเธอคิดว่า เธอกับเขาจะไปกันต่อได้ไหม” ดวงตาของชฎารัตน์จ้องไปที่เรนนี่ แต่มือชี้หัสดิน

“จะให้หนูหย่ากับเขาหรอ ไม่มีทาง!” ความโกรธของเรนนี่ลุกฮือขึ้นมาทั้งตัว

หัสดินขมวดคิ้ว รองเท้าหนังยกขึ้นเล็กน้อย แตะพื้น และส่งเสียงดัง “รักษาท่าทางหน่อย!”

“โอเค งั้นก็อยู่บ้านช่วยฉันคิดว่าจะแก้ไขปัญหานี้ยังไง ถ้ายังไม่อยากหย่าก็ช่วยหาวิธีแก้ปัญหา ต่อไปถ้าให้ฉันเห็นข่าวอะไรแบบนี้อีกล่ะน่าดู!” เสียงชฎารัตน์ฉุนเฉียวมากขึ้น ก่อนจะขึ้นชั้นบนไป

เมื่อกลับมาถึงห้อง เรนนี่ยังคงโกรธ แต่หัสดินไม่สนใจเธอ เขาวางขาพาดไว้บนโต๊ะกาแฟพลางวางเอกสารไว้บนขาของเขา และตรวจสอบ

เรนนี่หาขวดยาขวดหนึ่งออกมา และเดินเอายาไปวางที่ขาของเขา พร้อมยกข้อเท้าขึ้น “ช่วยทายาให้หน่อย”

หัสดินเหลือบมอง “ทำเองหรือเรียกหมอก็ได้ ฉันไม่ว่าง”

ความโกรธไม่ได้หายไป เมื่อได้ยินเช่นนี้เรนนี่ก็ก้าวเท้าเหยียบเอกสารของเขา “ทายา!“

หัสดินก็โกรธเช่นกัน “ขยับเท้าออกไป!”

“ทายา!” เรนนี่ยืนกราน

“ผมเตือนคุณครั้งสุดท้าย เอาเท้าออกไป!”

เรนนี่ไม่เพียงแต่ไม่เอามันออก แต่ยังคงเหยียบหนักขึ้นไปอีก เธออยากจะคุยกับเขาดีๆ และจัดการกับปัญหานี้ แต่เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดเลย เธอจะไม่โกรธได้ยังไง

หัสดินโยนเอกสารทิ้งแล้วลุกขึ้นจากโซฟา พร้อมกับปรากฏร่องรอยของความอดทนบนใบหน้าของเขา

เรนนี่ยังไม่รู้สึกพอใจ เธอหยิบขวดยาขึ้นมาโยนใส่หน้าหัสดิน

“สภาพคุณตอนนี้เหมือนสุนัขจิ้งจอกไม่มีผิด หรือเจ้าเล่ห์กว่าสุนัขจิ้งจอกอีกล่ะ” หัสดินรู้สึกว่าเรนนี่ มีความสามารถในการทำลายความอดทน ชอบหาเรื่อง ต้องก่อเรื่อง ไม่เกรงใจเหมือนเมื่อก่อน!

เมื่อคำพูดจบลง เขาก็เดินตรงออกไป แต่เรนนี่ โกรธจัด หยิบขวดยาขึ้นจากพื้นทุบใส่หัสดิน และด่า “ไอ้เลว!”