ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 504 เขาไม่เคยโทรหาตัวเองเลย

ฉันทัชรีบปล่อยทันที ยู่ยี่พอใจมาก พาเขาเข้าไป ให้เขาอาบน้ำ แล้วเตรียมยาแก้หวัดให้

พอเขาออกมาจากห้องน้ำเธอก็ยื่นยาให้เขา ฉันทัชดื่มยาแล้วกอดเธออย่างพอใจ อยู่ในคอนโดนี่สบายที่สุดจริงๆ

“ทำไมถึงเป็นไข้ได้ล่ะ?” ยู่ยี่ถามเขา

ฉันทัชส่ายหน้า รู้สึกสบายมากที่ได้กอดเธอ เขามีความสุขจนแม้แต่อาการหนักหัวและอาการปวดหัวที่เกิดจากการเป็นหวัดก็เบาลงมาก

ไม่ได้เจอเธอแค่วันเดียว เขาก็คิดถึงเธอมากขนาดนี้แล้ว อยากให้เธออยู่เคียงข้างเขาตลอดเวลาจริงๆ

ตอนกลางคืนฉันทัชยังคงกอดเธอนอนตลอด ยู่ยี่บ่นว่ามันแน่นเกินไป ให้เขาปล่อยเธอ เขาไม่ยอม มองเธอด้วยสายตาที่เร่าร้อน “ผมเป็นคนป่วย…”

“ดังนั้นคุณกำลังขอความสงสารและเห็นใจ?” ตั้งแต่ที่ท้องยู่ยี่โตขึ้นก็ไม่ชอบนอนติดเขา

“ใช่ นอนกอดผมสักคืนหนึ่ง อาการป่วยผมก็จะหายอย่างรวดเร็ว วันนี้ผมไม่ได้เจอคุณมาทั้งวัน ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน…”

ยู่ยี่หัวเราะออกมาเสียงดัง “โก๋ควรได้เห็นท่าทางแบบนี้ของคุณ เขาจะยิ่งรักคุณมากขึ้นเรื่อยๆ เชื่อฉันสิ!”

ฉันทัชกดเธอเข้าไปในอ้อมแขนแล้วจูบ “ซน…”

เธอหัวเราะไม่หยุด ความสัมพันธ์แบบนี้ไม่เลวเลย

สุดท้ายฉันทัชยังคงกอดเธอนอน ยู่ยี่ก็ตามใจเขา เธอแตะหน้าผากเขาเป็นครั้งคราวเพื่อวัดอุณหภูมิ

เพียงแค่มือเธอสัมผัส เขาก็จะขยับเข้าไปใกล้ชิดมือของเธอเอง แถมบางครั้งยังเอาหน้าผากถูมือเธอสองที เขาขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆอย่างเกียจคร้าน

ยู่ยี่ทำอะไรเขาไม่ได้จึงกอดเขานอน ทันใดนั้นเขาพอใจมาก ดวงตาเขายิ้มไม่หยุดอย่างอบอุ่นและน่าหลงใหล “กอดผมนอนทุกคืนเลยดีไหม?”

“ไม่ได้ ตอนนี้ฉันท้องอยู่ หลังจากคลอดลูกแล้ว ตอนกลางคืนฉันก็ต้องกอดลูกชายหรือลูกสาวของคุณนอน ไม่มีเวลาสนใจคุณ”

“ฟังดูแล้วผมดูกลายเป็นพ่อขี้อิจฉา ดังนั้นก่อนที่ลูกจะคลอด คุณต้องดูแลผมดีๆ รักผมให้มากขึ้นหลายเท่า…”

ยู่ยี่ “…”

ในอีกด้านหนึ่ง

ลิลลี่ถึงคอนโด เปิดไฟ เธอตกใจเมื่อเห็นเงาดำยืนอยู่หน้าหน้าต่าง

เมื่อหันกลับมา คนที่มาก็คืออาคิระ เขานั่งลงบนโซฟาแล้วพูดว่า “มานี่สิ”

ลิลลี่เดินเข้าไปนั่งข้างๆเขา อาคิระถาม “เจอเขารึยัง?”

“เจอแล้ว คุยกันสองสามครั้งแล้วก็ปฏิสัมพันธ์กันแล้ว”

“เขามีปฏิกิริยายังไง?”

“ไม่ยังไง ดูเรียบเฉยมาก” ลิลลี่ตอบ

อาคิระเลิกคิ้ว “ความรู้สึกประทับใจที่เจอเขาครั้งแรกเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ก็ดีนะ เป็นผู้ชายที่เก่ง” ลิลลี่กล่าว

“ก็ดีนะ?” อาคิระหรี่ตาลงและลดเสียงลงทันที มีความหมายแฝงที่บอกไม่ถูก “ถูกเขาดึงดูดเข้าให้แล้ว?”

ลิลลี่ยังไม่ทันตอบ อาคิระก็ตบหน้าเธอโดยที่ไม่ทันตั้งตัว

บนใบหน้ามีรอยฝ่ามือสีแดงสด หน้าอกลิลลี่กระเพื่อมขึ้นลง เธอไม่เคยมองความคิดเขาออกเลย

อาคิระดูเหมือนจะรู้สึกปวดใจอีกครั้ง มือของเขาลูบใบหน้าเธอเบาๆ การกระทำเขาแผ่วเบา นุ่มนวลมาก คำพูดของเขาดูเหมือนกำลังพูดกับเธอ แต่ก็ไม่เหมือนกำลังพูดกับเธอ “ตอนแรกที่ผมถามคุณว่ามีความประทับใจแรกต่อเขายังไง คุณก็ตอบผมทำนองนี้”

ลิลลี่นั่งลงไม่กล้าขยับ ท่าทีของเขาที่มีต่อเธอเป็นแบบนี้เสมอ บางครั้งก็ตบเธออย่างแรง และบางครั้งก็รู้สึกปวดใจกับเธอมาก

“นี่ วันนี้ผมซื้อเสื้อผ้ามาให้คุณเยอะแยะเลย ไปดูสิว่าคุณชอบไหม ลองทุกชุดให้ผมดูอย่างมีความสุขเลยนะ” เขาพูดอย่างอ่อนโยน

ลิลลี่ทำตาม เธอไปที่ห้อง ครอบครัวของเธอยากจน เขาเป็นคนอุปถัมภ์เธอเรียนต่อมหาวิทยาลัย ค่าเล่าเรียนต่อต่างประเทศเขาก็เป็นคนออกเงิน

นอกจากนี้เขายังพาเธอไปโรงพยาบาลศัลยกรรมเพื่อทำตา ปาก และจมูก

เวลาคุยกับเขา เขามักจะพูดว่าวิธีการพูดของเธอนั้นผิด วิธียิ้มก็ผิด จากนั้นก็ให้เทปวิดีโอกับเธอ เพื่อให้เธอเลียนแบบ ตั้งแต่การพูดไปจนถึงการยิ้มและกิริยา

เขาให้เธอเลียนแบบผู้หญิงคนอื่น ให้เธอใช้ชีวิตเหมือนผู้หญิงคนนั้น แต่เขาไม่เคยหลับนอนกับเธอเลย

แต่เขารักเธอมากสุดๆ อะไรที่ดีที่สุด สวยที่สุด ล้วนนำมาไว้ตรงหน้าเธอ ราวกับจะรักเธอเท่าท้องฟ้า

สำหรับอาคิระแล้ว นอกจากความรักอย่างลึกซึ้งที่มีให้ดาหวันแล้ว เขายังมีความรู้สึกผิดอีกด้วย

ในตอนแรกตอนที่ฉันทัชและดาหวันออกจากตระกูลยศณะราคินไปใช้ชีวิตอย่างยากลำบากข้างนอกเอง เขาเคยไปหาดาหวัน พูดสิ่งดีๆกับเธอมากมาย ขอเพียงแค่เธอไปจากเขา

จิตใจของดาหวันมั่นคงมาก ไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่เห็นด้วย

เขาโกรธมากแต่ทำอะไรกับดาหวันไม่ได้ เป้าหมายจึงเบนไปที่คุณพ่อธนพงษ์และคุณแม่ธันยวีษ์ ฉันทัชในเวลานั้นถูกพ่อแม่ปราบปราม ต้องออกไปทำงานในไซต์ก่อสร้าง ย้ายอิฐ ขนปูนซีเมนต์

เขาให้นักข่าวถ่ายรูปไว้จำนวนมาก จากนั้นก็เอาให้คุณพ่อธนพงษ์และคุณแม่ธันยวีษ์ดูว่า ฉันทัชที่เกิดมาพร้อมกับช้อนเงินช้อนทองตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้กลับเหมือนแรงงานต่างด้าวที่สวมเสื้อกล้ามตัวเต็มไปด้วยโคลน ดูจนตรอกมาก

คุณพ่อธนพงษ์โกรธ นอกจากฉันทัชจะกลับมาขอร้องและหย่ากับผู้หญิงคนนั้น มิฉะนั้นเขาจะไม่มีวันสนว่าฉันทัชจะเป็นตายร้ายดียังไง

แต่ผู้หญิงมักจะใจอ่อนเสมอ คุณแม่ธันยวีร์ทนเห็นลูกชายตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานเช่นนี้ไม่ได้ จึงนำเงินไปให้ที่บ้านที่พวกเขาเช่า

ฟังจากที่คุณแม่ธันยวีร์พูด เมื่อเห็นฉันทัชในสภาพเช่นนั้น ดาหวันก็หวั่นไหว ไม่สามารถทนเห็นผู้ชายอย่างเขาไปทำงานหนักเช่นนั้นได้จึงร้องไห้ทันที

เขามีความสุขมาก หลังจากได้ฟังคำพูดดังกล่าวจากคุณแม่ธันยวีร์ แต่สิ่งที่เขาไม่คิดก็คือเงินที่เขาส่งกลับไปล่อตาล่อใจผู้อื่นเข้า

คืนนั้นโจรบุกเข้ามาขโมยเงิน ข่มขืนดาหวัน เอาศพโยนเข้าไปในป่า

สุดท้ายโจรคนนั้นก็ถูกจับได้ เขาเป็นคนรับใช้ในบ้านที่ไปกับคุณแม่ธันยวีร์ เห็นเงินก็เกิดความคิดชั่วร้ายเข้ามาในหัวและเห็นว่าสถานที่แห่งนั้นขาดการพัฒนา เปลี่ยว ไม่มีกล้องวงจรปิดจึงก่ออาชญากรรม

อาคิระคิดว่าเขาเป็นคนฆ่าดาหวันในทางอ้อม ถ้าคุณแม่ธันยวีร์ไม่ไปส่งเงิน เรื่องเหล่านี้ก็จะไม่เกิดขึ้น

แต่ฉันทัชแบกรับความรับผิดชอบที่มากกว่า คิดไม่ถึงว่าเอาผู้หญิงมาปลอมตัวตบตา เขากลับไม่กลับบ้าน

ดังนั้นเขาจึงรักลิลลี่มาก เทความรู้สึกผิดและความรักทั้งหมดให้เธอ

โทรศัพท์ดังขึ้น ลูกชายเขาเป็นคนโทรมา เสียงของอาคิระอ่อนโยนมาก เห็นได้ชัดว่าเขารักลูกชายมากๆ

แต่พอลูกชายบอกว่าจะเอาโทรศัพท์ให้หม่ามี๊ อาคิระก็กดวางสาย

การแต่งงานของอะคิระเกิดจากความผิดพลาดเช่นกัน หลังจากที่ดาหวันเสียชีวิต เขาดื่มจนเมามาย หม่ามี๊ของลูกชายซึ่งเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเอวา แอบรักเขามานานแล้ว หลังจากได้ข่าวก็รีบมาปลอบเขา

เขาไม่ไปทำยังไงถึงนอนด้วย ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มาปรากฏอีก ตอนมาปรากฏอีกครั้งคือที่โรงพยาบาล เขาเห็นเธอกับเอวาออกจากโรงพยาบาลโดยในอ้อมแขนอุ้มเด็กแรกเกิดไว้

ลืมบอกไปว่าขาเธอพิการ เดินไม่ค่อยคล่อง

เด็กชายวางสายหันหน้ามองผู้หญิงที่กำลังวาดภาพภายใต้แสงไฟ แล้วพูดว่า “แม่ครับ พ่อบอกว่าพ่อยุ่งมาก เดี๋ยวมีเวลาจะโทรกลับมาหาครับ”

เห็นได้ชัดว่านี่เป็นข้ออ้างของเด็กชาย เขาเป็นคนมีไหวพริบ กลัวว่าแม่จะเสียใจ

หญิงสาวหน้าตาน่าเอ็นดู ขณะที่ยืนขึ้น เท้าข้างหนึ่งสูงอีกข้างหนึ่งต่ำ เธอเป็นพิการจริงๆ เธอพยักหน้าแล้วถามว่า “ดื่มนมไหม?”

เด็กชายพยักหน้า หญิงสาวค่อยๆเดินช้าไปที่โต๊ะแล้วรินนม เธอชินแล้ว เขาจะโทรหาแค่ลูกชายเท่านั้น ไม่มีทางโทรหาเธอแน่นอน เธอชินกับมันแล้วจริงๆ

…

ฉันทัชไม่ไปบริษัทบ่อยนัก เขาไปแค่ครั้งหรือสองครั้งในบางครั้ง หากมีการประชุมใหญ่ที่สำคัญเขาถึงจะไป

ในระหว่างนั้นลิลลี่โทรไปหา คนรับคือเลขา จากนั้นเลขาก็ให้เบอร์โก๋แก่เธออีกครั้ง

ตั้งแต่นั้นมา เธอไม่เคยเจอฉันทัชอีกเลย

เมื่อท้องเธอโตขึ้นเรื่อยๆ ไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็ไม่คล่องแคล่ว ฉันทัชให้เธอไปทำเรื่องลาคลอด เธอตกลงแล้วไปทำเรื่อง

หัสดินก็อยู่ที่นั่นด้วยพอดี เธอก็ไม่ได้เลี่ยง พูดเจตนาออกมาตรงๆ

ผู้จัดการหมดวิธีที่จะรั้งไว้ จึงเซ็นชื่อตกลง

ตอนที่เธอเดินออกไป หัสดินก็เดินออกไป เขายืนอยู่ข้างหลังเธออยู่นาน ระหว่างทั้งสองไม่เคยเงียบต่อกันเช่นนี้มาก่อน

เขาทำอะไรไม่ถูกและไม่รู้จะพูดอย่างไร หลังจากเงียบไปอยู่นานก็พูดว่า “คุณสบายดีไหม?”

“ดีมาก?” ยู่ยี่ตอบด้วยท่าทีสบายๆ เธอยกข้อมือขึ้นดูเวลา พูดแบบผ่านๆ “เธอก็ท้องได้เดือนกว่าแล้วสินะ?”

หัสดินรู้สึกจุกที่อก อึดอัดที่หัวใจ เส้นที่หัวเต้นตุบๆ

ตอนนี้เขาไม่อยากพูดถึงเรนนี่มากๆ เพราะมันเป็นการย้ำเตือนว่าเขาเคยเป็นสามีที่ล้มเหลวเพียงใด และเด็กในท้องของเรนนี่ก็อาจไม่ใช่ลูกเขา เรื่องพวกนี้มันพูดออกมายาก?

“แฟนฉันมารับแล้ว ไปก่อนนะ” เธอพูดออกมาสั้นๆ ไม่หันกลับมามอง แล้วเดินออกไปนอกบริษัทอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าแฝงไปด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย

อยากจะพูดเพื่อรั้งเธอ แต่กลับหาคำพูดไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาหาเหตุผลไม่ได้ ทำได้แค่มองตาปริบๆเท่านั้น

เมื่อเห็นเธอแนบเข้าในอ้อมแขนฉันทัชอย่างน่ารัก ดูฉันทัชปฏิบัติต่อเธออย่างอ่อนโยน สามีภรรยาต่างรักใคร่กัน เปี่ยมด้วยรักอย่างสุดซึ้ง

หน้าอกเขาอึดอัด เจ็บ ปวด ตอนนี้แม้ว่าเขาเจ็บตาย ปวดตาย เธอก็ไม่หันมองกลับมา

เส้นเอ็นกระตุกทีละเส้น หัสดินพิงกำแพง

ตอนที่ได้รับความรัก จะไม่มีวันปิดบังความสามารถการทำให้เจ็บปวด เพราะไม่มีอะไรต้องกลัว รู้สึกว่าไม่ว่าจะทำร้ายยังไง คนที่รักคุณจะไม่มีวันจากไป จนกระทั่งวันหนึ่ง คนๆนั้นเดินจากไปอย่างกะทันหัน ทั้งคู่ทะเลาะกันรุนแรง ชั่วพริบตาที่ต่อสู้ดิ้นรน เนื้อที่ถูกแทงอย่างต่อเนื่องจนเลือดอาบ ตอนที่เจ็บจนตัวสั่นถึงเข้าใจว่าอะไรคือคำว่าสูญเสียทั้งสองฝ่าย

ถ้าหากในตอนแรกเขาไม่ทำแบบนั้น ตอนนี้ลูกของเขากับเธอคงจะคลอดแล้ว เขาคงอวดกับทุกคนว่าเป็นพ่อคนแล้ว

แต่สุดท้ายแล้วมันคือความฝันที่สวยงาม ที่ไม่มีวันเป็นจริงได้ สิ่งที่ต้องสูญเสียมันได้สูญเสียไปตลอดกาล

ยู่ยี่ไม่อาจเปลี่ยนใจฉันทัชได้ จึงไปเที่ยวพักผ่อนที่ซานไบล์ บอกว่าไปผ่อนคลาย ให้อารมณ์ดี เธอก็รู้สึกว่าไม่เลว

ทั้งสองออกเดินทางไปซานไบล์ในคืนนั้น อากาศทั้งสี่ฤดูเหมือนฤดูใบไม้ผลิ อากาศกำลังเหมาะ เหมาะสำหรับการพักผ่อนอย่างยิ่ง

เมื่อเทียบกับความผ่อนคลายของทั้งสองคนแล้ว เรนนี่กลับรู้สึกเครียดตลอดเวลา

ได้แต่มองวันเวลาที่ผ่านไป ความกังวลของเธอก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ เธอจำเป็นต้องตรวจแน่นอน