ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 568 ยืนขึ้นมา
อีกด้านหนึ่ง
ที่ทำการอำเภอ
รถคันหรูสีดำจอดอยู่ข้างถนน อาคิระนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับพร้อมกับสูบบุหรี่
ทนายถมัตนั่งเบาะหลัง
“กี่โมงแล้ว” อาคิระถาม
ทนายถมัตยกมือขึ้นเหลือบมองดูเวลา “บ่ายสามโมงห้านาที”
จากนั้นสีหน้าของอาคิระก็เย็นชาลง และเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก “คุณทำงานแบบนี้หรอ ไม่อยากได้ใบอนุญาตทนายใช่ไหม”
ทนายถมัตตัวสั่นอย่างอดไม่ได้
เขาตัวสั่นและพยายามอธิบาย “ตอนเช้า ผมโทรหาคุณพนาวัน และแจ้งเวลาบ่ายสามโมงแล้ว และเธอก็ตอบตกลงด้วย”
“หึ……”
อาคิระเย้ยหยัน “คุณเชื่อคำพูดของเธอด้วยหรือ”
“หืม”
ทนายถมัตตกตะลึง
อาคิระดับก้นบุหรี่ ทั้งร่างก็ปกคลุมไปด้วยเมฆดำ ราวกับว่าพายุรุนแรงกำลังก่อตัว
ทนายถมัตไม่กล้าพูดออกมา ทำเพียงแค่หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาพนาวันด้วยความกลัว
เขาโทรไปสายแล้วสายเล่า แต่เธอก็ไม่รับสาย
เขาเช็ดเหงื่อเย็นๆออกจากหน้าผากอย่างเงียบๆ เขากลัวแทบตายอยู่แล้ว
ในที่สุด ใบหน้าของอาคิระก็เข้มขึ้นเรื่อยๆด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
…
โรงพยาบาล
เมื่อเธอลืมตาอีกครั้ง เธอก็พบกับเพดานสีขาว
ผ้าปูที่นอน ผนังล้วนเป็นสีขาว ขาวสะดุดตา
ทันใดนั้น หทัยก็ผลักประตูเข้ามา “ฟื้นแล้วเหรอ”
“ทำไมฉันถึงมาอยู่โรงพยาบาล”
“เมื่อวาน เธอเป็นลมอยู่ที่ชั้นล่างในอพาร์ทเมนต์ของฉัน หมีพูลกับฉันเลยโทร120แล้วพาเธอมาโรงพยาบาล”
พนาวันถาม “หมีพูลอยู่ไหน”
“เมื่อวานเขาเฝ้าเธอทั้งคืนเพิ่งจะหลับไป ฉันเลยอุ้มเขาออกไป”
“ทั้งคืน”
เธอขมวดคิ้ว และรีบหยิบโทรศัพท์ออกมา
มี108สายที่ไม่ได้รับปรากฏบนหน้าจอโทรศัพท์
90สายมาจากทนายถมัตและสายอื่นมาจากอาคิระ
พนาวันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากำลังจะโทรกลับแต่หมอก็เข้ามา
หมอดูสับสน และพูดตรงๆว่า “สภาพร่างกายของคุณแย่มาก เซลล์มะเร็งกระเพาะอาหารกำลังแพร่กระจาย ผมแนะนำให้คุณเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล”
หทัยอุทานด้วยความตกใจ “อะไรนะ มะเร็งกระเพาะอาหาร หมอ คุณเข้าใจผิดหรือเปล่า เธอแค่ผอมไป ขาดสารอาหาร ต้องวินิจฉัยผิดแน่!”
หมอไม่พูดอะไร แต่ยื่นเวชระเบียนให้
หทัยกวาดตาจากบนลงล่าง
วินาทีถัดมา เธอก็อ่อนแรงไปทั้งตัว
โชคดีที่เธอยึดผนังได้ทันจึงไม่ล้มลงกับพื้น
“พนาวันเกิดอะไรขึ้น เธอรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าเธอเป็นมะเร็ง” เสียงของหทัยสั่นเทา
พนาวันดึงแขนของเธอเบาๆ “เบาหน่อย อย่ารบกวนคนอื่น”
ดวงตาของหทัยเบิกกว้าง พูดเสียงลอดไรฟัน
“พนาวัน! เธอเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารแล้วยังจะมาสงบแบบนี้อยู่อีก ทำไมเธอถึงปิดบังฉัน เธอปิดบังฉันมานานแค่ไหนแล้ว”
“ฉันก็เพิ่งรู้เรื่องนี้ไม่นาน และฉันไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังเธอ แต่มันสายเกินไปที่จะบอก
“เธอ–”
หทัยโกรธจนพูดไม่ออก
วินาทีถัดมา น้ำตาเธอก็ร่วงเหมือนลูกปัดที่ด้ายขาด
พนาวันจับมือเธอ และลูบเบาๆ ขณะที่พูดกับหมอว่า “ไม่เป็นไรค่ะ คุณพูดต่อเลย”
หมอดันแว่น “ถ้าคุณไม่ได้รับการรักษาและปล่อยให้มันพัฒนา คุณอาจจะอยู่ได้ไม่นาน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หทัยก็ยึดผนังอย่างแน่นหนา “อยู่ได้นานแค่ไหน”
“ไม่กี่เดือน ไม่เกินครึ่งปี”
“พรึบ-”
เสียงดังขึ้น พร้อมกับหทัยทรุดตัวลงกับพื้นด้วยสติที่หลุดลอย
หมอถอนหายใจเบาๆ “คิดดูเถอะครับ”
“ค่ะ”
ทันทีที่หมอจากไป หทัยก็ร้องไห้ออกมา น้ำมูกน้ำตาปนกันไปหมด
พนาวันพูด “อย่าร้องไห้ ฉันไม่สบายใจเมื่อเห็นเธอร้องไห้”
หทัยพูด “ฉันก็ไม่อยากร้องไห้เหมือนกัน แต่ก็อดไม่ได้ เป็นมะเร็งได้ยังไง ตอนนี้จะทำยังไง ว่ากันว่าคนดีได้ดี นี่มันได้ดียังไง ยังจะรังแกคนดีอีก!
คนดีอยู่ได้ไม่นาน แต่โรคร้ายอยู่หลายพันปี!”
“พอแล้ว ไม่ต้องร้องแล้ว ถ้าหมีพูลเข้ามาจะทำยังไง”
เมื่อพูดอย่างนี้ หทัยถึงหยุดสะอื้น
“หมีพูล เขารู้หรือเปล่า”
พนาวันส่ายหัว “ไม่รู้ ฉันไม่ได้บอกเขา”
จิตใจหทัยยุ่งเหยิงมาก “อาคิระล่ะ เขารู้ไหม”
พนาวันไม่ได้พูด
เมื่อมองไปที่การแสดงออกของเธอ หทัยก็เดาคำตอบได้ “ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“อืม”
“บอกเขาสิ เขาเป็นสามีของเธอ แถมอาคิระก็เป็นคนมีอิทธิพลในฮ่องกง เขาสามารถช่วยให้เธอได้รับการรักษาที่ดีที่สุดได้”
พนาวันพูด “เขาเกลียดฉัน แม้ว่าฉันจะตายต่อหน้าเขา เขาก็ยังเฉยเมย”
หทัยไม่เชื่อ “เธอยังไม่ได้ลอง เธอแน่ใจได้ยังไง”
“ฉันแต่งงานกับเขามาแปดปีแล้ว หทัย ไม่มีใครรู้จักเขาดีไปกว่าฉัน”
หทัยพูดไม่ออก
“เมื่อวาน เขากับฉันกำลังจะไปหย่ากันที่อำเภอ เลยพาหมีพูลไปฝากให้เธอดูแล” พนาวันกล่าวเบาๆ
การกระตุ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้หทัยไม่อาจหลบเลี่ยงได้
เธอช้าลงเล็กน้อย และหลังจากฟื้นสติมาได้ เธอก็พูดอย่างโกรธเคือง “หย่าก็หย่า ไอ้สารเลวนั่นฉันไม่ชอบมานานแล้ว!”
พนาวันไม่ได้พูด
ใบหน้าของเธอมืดมิด ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่
นอกห้องคนไข้
เพราะเขาเป็นห่วงพนาวัน หมีพูลจึงนอนหลับเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้น
เขาขยี้ตาเบาๆ แล้วเดินไปที่ห้องคนไข้
ทันทีที่เขาเดินผ่านมุมห้อง เขาก็เห็นแผ่นหลังสูงที่คุ้นเคย
“พ่อ!” เขาอุทานด้วยความดีใจ
อาคิระหันกลับมา
หมีพูลเดินไปและเงยหน้าขึ้น “พ่อมาเยี่ยมแม่หรอ”
อาคิระเลิกคิ้ว และตอบอย่างเฉยเมย “อืม”
หมีพูลมีบุคลิกที่อ่อนไหวตั้งแต่ยังเด็ก เขาสามารถอ่านสายตาของคนอื่นได้
เขาสามารถเห็นท่าทางตอบส่งๆในสายตาของอาคิระ
ร่างเล็กตัวเกร็ง หมีพูลกัดริมฝีปาก และสอบสวนอย่างระมัดระวัง “พ่อ พ่อกำลังมาพาแม่ไปหย่าหรอ”
“เธอบอกเหรอ”
อาคิระถามกลับ
หมีพูลฉลาดมาก ทันทีที่เขาได้ยิน เขาก็รู้ว่าเขาเดาถูก
“พ่อ ไม่หย่ากับแม่ไม่ได้เหรอ” ดวงตาของเขาเป็นประกาย และน้ำตาก็ไหลออกมา
ยังไงก็เป็นลูกชายของเขา เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา
อาคิระเคลื่อนไหวแตะศีรษะของเขาอย่างผิดปกติ “เรื่องระหว่างผู้ใหญ่ เด็กไม่เข้าใจ”
หมีพูลรีบร้อน “พ่อ แม่อ่อนโยนมาก แแถมยังทำอาหารอร่อย เธอเป็นแม่ที่ดีที่สุดในโลก!”
“เธอเป็นของลูก ไม่ใช่ของฉัน เข้าใจไหม” อาคิระพูดอย่างไร้ความปราณี
หมีพูลปาดน้ำตา “พ่อ ผมต้องทำยังไงพ่อถึงจะไม่หย่ากับแม่”
อาคิระไม่ตอบ
วินาทีถัดมา
ก็ได้ยินเสียง “พรึบ”
ร่างเล็กของหมีพูลคุกเข่าอย่างจริงจังบนพื้น หลังเล็กๆของเขาเหยียดตรง
“พ่อ ผมขอร้อง อย่าหย่ากับแม่เลย แม่น่าสงสารมาก”
ในโถงทาง เดินผู้คนผ่านมาผ่านไป
เมื่อเห็นฉากนี้ ทุกคนก็หยุดและมองไป
“ไสหัวไป!”
อาคิระคำรามอย่างโกรธจัด
ฝูงชนที่เฝ้าดูกระจายออกไปยืนห่างๆ และไม่ลืมที่จะชี้นิ้วไป
ใบหน้าของอาคิระมืดมนอย่างถึงขีดสุด จ้องไปที่หมีพูล “ลุกขึ้น!”
