ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 575 คุณบ้าไปแล้วใช่ไหม

ทันใดนั้น ก็ถึงสองวันถัดไปแล้ว

เช้าตรู่ พนาวันแต่งตัวไปสถานราชการ

เธอตั้งใจไปสายมากๆ

เพราะว่า อาคิระไม่ใช่คนที่ตรงต่อเวลา

หรือพูดแบบนี้ได้ว่า เขาตรงต่อเวลากับคนอื่น ไม่เคยตรงต่อตัวเอง

ทว่า ตอนที่เธอรีบไปถึงสถานราชการ รถสีดำที่คุ้นเคยคันนั้นจอดอยู่ตรงข้างประตู

พนาวันตะลึงงันไปเลย

ที่แท้ ต่อหน้าตัวเอง เขาก็ตรงต่อเวลาเป็นด้วย

ความรู้สึกบางอย่างที่อธิบายไม่ออก ไม่ได้เจ็บปวด แค่รู้สึกเย็นยะเยือก

อาจจะเป็นเพราะว่าชาไปแล้ว

ทว่า ก็ยังรู้สึกปวดใจ

พอเห็นเธอ อาคิระก็พูดอย่างดูหมิ่น “ไม่ใช่ว่าหย่าหรือไง ตั้งใจยืดเยื้อมาสายขนาดนี้? จะมาไม้ไหนอีก?”

พนาวันขยับปาก “นัดสิบเอ็ดโมง ตอนนี้สิบโมงห้าสิบ ฉันไม่ได้สาย คุณมาเช้าต่างหาก”

ไม่ใช่ว่าเธอสาย

แต่เขารอไม่ไหว เลยมาเร็วเกินไป

แต่งงานกับเธอมาแปดปี หรือว่าเหมือนโดนขังไว้ในกรงจนจะขาดใจขนาดนั้นเลยเหรอ?

อาคิระหรี่ตาลง แล้วกวาดมองเธออย่างเย็นชาสองที

จากนั้น ขายาวของเขาก้าวเดิน แล้วเดินนำหน้าไปก่อน

พนาวันเดินอยู่ด้านหลัง มองร่างของเขา ในใจรู้สึกสับสนมาก

หัวใจคนก็เกิดจากเนื้อ

ทว่าอาคิระเหมือนรู้สึกว่าเธอเจ็บไม่เป็น

ไม่ได้เจรจาหรือต่อรองอะไรกันเลย เซ็นเสร็จปุ๊บปั๊บทันที

กระดาษแผ่นเดียวก็ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างสองคนขาดกัน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทั้งสองไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก

เธอก้มหน้าลง เส้นผมบดบังตาเล็กน้อย และมือสั่นเล็กน้อยเพียงแวบเดียวเท่านั้น

ทว่าตอนที่ได้เวลาเซ็น กลับเซ็นอย่างเด็ดขาด

อาคิระจับจ้องไปที่ร่างของเธอ มีความแปลกใจและน่าสงสัย

เขานึกว่าเธอจะมาไม้ไหนอีก จะโวยวายและจะทะเลาะ

ทว่าเธอกลับนิ่งเงียบเหนือการคาดเดา ก้มหน้าก้มลง ตั้งแต่ถ่ายรูปจนถึงเซ็นที่ซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้าย เธอไม่เอ่ยแม้แต่คำเดียว ให้ทำอะไรก็ทำแบบนั้น

สังเกตเห็นสายตาของเขา พนาวันจึงยืดหลังตรง แล้วยื่นไปให้เขา “ฉันเซ็นเสร็จแล้ว”

“พูดความต้องการของคุณมา ผ่านวันนี้ไป คุณจะไม่มีโอกาสตลอดไป” อาคิระรับหนังสือหย่ามาแล้วก้มหน้ามองหลายที พร้อมพูดด้วยเสียงเรียบ

“แค่มีความต้องการเดียว ให้คุณทำดีกับหมีพูล อย่าส่งเขาไปต่างประเทศ!”

“อืม”

อาคิระไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ ตอบกลับแล้วเซ็นชื่อให้เสร็จ

ความอวดดีของเขา ความสวยงามของเธอ ก่อให้เกิดการเปรียบเทียบกันอย่างชัดเจน

ออกจากสถานราชการ มือถืออาคิระดังขึ้น บริษัทโทรมาเป็นสายด่วน เขาจึงรีบเร่งรถ จากนั้นทันที

พนาวันจ้องไปที่กระดาษแผ่นนั้น

หนังสือหย่าหนึ่งฉบับ สุดท้ายการแต่งงานของทั้งสองก็จบลง

ตั้งแต่วันนี้ไป ก็จะกลายเป็นคนแปลกหน้า

พนาวันกลับคอนโด เก็บข้าวของที่ควรเก็บให้เรียบร้อย

คอนโดหลังนี้ก็เป็นชื่อของอาคิระ

วันนี้ทั้งสองหย่ากัน แน่นอนว่าไม่มีทางอาศัยอยู่ที่นี่อีก

เธอหิ้วกระเป๋าเดินทางของตัวเอง เดินอยู่บนถนนอย่างไร้จุดหมาย

ที่จริงโลกใหญ่ขนาดนี้ ฮ่องกงใหญ่ขนาดนี้ เสียดายกลับไม่ใส่สถานที่สำหรับเธอพนาวัน ยิ่งไม่มีคนที่คอยรอเธอ

การเสียการแต่งงาน ไม่มีหมีพูลแล้ว ไม่มีอะไรสักอย่าง

แปดปีก่อนเธอเป็นใบไม้ใบหนึ่ง เป็นทุกข์ระทมและล่องลอยไป ทว่ามีหมีพูลคอยอยู่เคียงข้าง ต่อให้เธอลำบากแค่ไหนก็ไม่รู้สึกลำบากเลย เธอมีสิ่งที่ต้องฝากฝัง ฝากฝังของทางจิตวิญญาณ

เธอในตอนนี้ ยังคงเป็นใบไม้ที่ร่วงหล่นในฤดูใบไม้ร่วง

เมื่อเทียบกับแปดปีก่อนก็ยิ่งมีบาดแผลเต็มตัว ครั้งนี้ เธอไม่มีสิ่งที่ฝากฝังแล้ว จะตกต่ำดิ่งลงไป…

เธอเดินอย่างไร้เป้าหมายที่ฮ่องกงไปนานเกินไป รอถึงพระอาทิตย์ค่อยๆ เคลื่อนไปถึงทิศตะวันตกถึงจะรู้ตัวว่า ในฮ่องกง เธอไม่มีที่พักแม้แต่ที่เดียว

ถึงแม้จะพักรักษาตัวที่โรงพยาบาล แต่ยังไงก็ต้องมีที่พักของตัวเองสักแห่ง

ที่สำคัญที่สุดคือหาที่พักก่อน จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อน

ราคาบ้านในฮ่องกงแพงเป็นพิเศษ ที่ๆ สภาพแวดล้อมดี อยู่ตรงใจกลางเมือง เธอไม่มีปัญญาไปเช่าเลย

สุดท้ายก็แทบจะพลิกทั้งแผ่นดินฮ่องกงหาห้องๆ หนึ่งที่เล็กมากๆ ไม่มีห้องนอน มีเพียงห้องน้ำและห้องรับแขก แต่ราคาถูกมาก

เธอจึงตัดสินใจพักที่นี่

ก่อนที่เจ้าของห้องจะจากไปก็พูดคำๆ หนึ่ง “อย่าหาว่าฉันไม่เตือนเธอก่อนเลย ห้องๆ นี้เคยมีคนตาย แต่เป็นเรื่องเมื่อห้าหกปีก่อนแล้ว จะได้ไม่ต้องได้ยินเพื่อนบ้านซุบซิบนินทาเสร็จแล้วมาบอกว่าฉันหลอกเธอ!”

พนาวันเริ่มเก็บข้าวเก็บของแล้ว

ได้ยินคำพูดแบบนี้ เธอก็พูดอย่างชิวๆ “แม้แต่ตายยังไม่กลัว แล้วจะกลัวผีได้ยังไง?”

เธอในตอนนี้ ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น

เจ้าของบ้านขมวดคิ้ว ไม่เคยคิดเลยว่า ผู้หญิงคนนี้จะกล้าขนาดนี้

เจ้าของบ้านออกไป พนาวันก็เอาข้าวของออกมาให้หมด จากนั้นนั่งจัดไปสักพัก

ห้องรับแขกมีของใช้ในครัว เธอยังไม่ได้กินมื้อค่ำ ยังเหลือข้าวนิดหน่อย เธอเลยต้มเป็นข้าวต้ม หลังจากต้มแล้ว ก็ตักสองถ้วยวางไว้บนโต๊ะ แล้วพูดด้วยเสียงด้วยเบา “หมีพูล ล้างมือกินข้าวเถอะ”

“…”

จากนั้น ในห้องกลับตอบกลับด้วยความโดดเดี่ยวและเงียบสงบ ไม่มีแม้แต่เสียงใดๆ ยิ่งไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ

หลังจากเงียบงันไปสักพัก พนาวันก็เพิ่งจะได้สติกลับมา เธอได้แยกตัวออกจากหมีพูลแล้ว นั่งอยู่หน้าโต๊ะ ใช้ช้อนในมือค่อยๆ คนข้าวต้มในถ้วย ทันใดนั้นก็เกิดไม่อยากอาหาร

นี่ก็แปดปีแล้ว ความเคยชินแบบนั้นมันฝังลึกไปถึงกระดูกอ่อนแล้ว

วันนี้เอ่ยปากเรียก ก็ไม่มีคนตอบกลับอีกต่อไป

ยิ่งไม่มีน้ำเสียงเด็กและอ่อนโยนที่เรียกแม่…

ภายหลัง พนาวันไปซูเปอร์มาร์เก็ตซื้อของใช้ประจำวัน จากนั้นก็ซื้อผ้าลายดอกที่สวยงาม

ตอนนี้ต้องกั้นห้องก่อน ที่นอนและห้องนอน ต้องกั้นออกมา

เธอใช้กาวตราช้างติดทั้งสองฝั่งของห้อง แล้วใช้เชือกเส้นเล็กๆ เอาผ้าลายดอกที่เย็บเสร็จวางทาบลงไป

หันหน้าไปมองสภาพแวดล้อมที่พักตนเองสองสามแวบตา เธอก็ยิ้มเย้ยหยันตัวเอง ให้หมีพูลไปใช้ชีวิตอยู่กับเขาเป็นการเลือกที่ถูกต้อง ไม่อย่างงั้นจะให้มาใช้ชีวิตที่ยากลำบากกับเธอแบบนี้เหรอ?

เธอรู้ชีวิตไม่สามารถดำรงต่อไปได้อีกแล้ว

เธอไม่มีเงิน ตอนหย่าก็ยิ่งไม่เอาเงินแม้แต่แดงเดียว จึงต้องไปหางานทำ!

ค่าใช้จ่ายยาเคมีบำบัดในวันข้างหน้า นอนโรงพยาบาลก็ต้องใช้เงินอยู่แล้ว

ตอนนี้ยังไม่เริ่มยาเคมีบำบัด ส่วนที่ใช้เงินน้อย เธอยังสามารถรับไหว ภายหลังต้องลำบากมากแน่ๆ

เธอเดินไปสมัครงานอยู่หลายบริษัท แต่พอคนอื่นเห็นขาของเธอปุ๊บ ก็จะปฏิเสธโดยตรงทันที แม้แต่เวลาพิจารณาก็ยังไม่มี

พนาวันรู้โชคชะตาชีวิตของตัวเองว่าน่าเศร้าน่ารันทดแค่ไหนเป็นอย่างดี ทว่าความรันทดนั้นมาถึงขั้นนี้แล้ว หัวใจของเธอยังคงเจ็บปวดอย่างอดไม่ได้

ช่วยไม่ได้ เธอจึงกลับบ้านไปโดยไม่ได้อะไรกลับไป นั่งบนเก้าอี้ยาว มื้อเที่ยงกินแค่ขนมปังแผ่นเดียว แล้วมองท้องฟ้าที่สดใส รู้สึกแสบตาจนใกล้จะร้องไห้ออกมา

ทว่าเธอรู้ดี ร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์

ไม่มีคนคอยรักและเอ็นดูเธอ เธอมีตัวเองเท่านั้น

พอกลับถึงห้องผู้ป่วย ก็เห็นหทัยทันที เธอขมวดคิ้วเป็นปม “ไม่ใช่ว่าไปหย่าที่สถานราชการเหรอ ทำไมเพิ่งจะกลับมาตอนนี้?”

พนาวันยิ้มมุมปาก “ฉันไปหางานมา”

ได้ยินแบบนี้ หทัยก็คล้องแขนของเธอไว้ “เธอบ้าไปแล้วหรือเปล่า ร่างกายของเธอตอนนี้ จะทำงานได้ด้วยเหรอ เธอป่วยเป็นมะเร็ง ต้องใช้เคมีบำบัด ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือพักผ่อน บำรุงร่างกายให้ดี”