ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 58 คุณรีบร้อนขนาดนี้ คิดจะไปไหนเหรอ
มุมริมฝีปากขยับ และก้มหน้าผากเล็กน้อย เพื่อส่งสัญญาณให้เธอกินโจ๊ก รักษาความสงบ
ยักไหล่ เธอย่นจมูกอย่างไม่สบอารมณ์เล็กน้อย แล้วกินโจ๊ก
มาถึงอำเภอซีซ่าเป็นเวลาสองวันแล้ว ในช่วงนี้ถ้าไม่ใช่กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปก็คือกินขนมปัง ในขณะนี้เธอได้ดื่มโจ๊กอ่อนๆ ซึ่งทำให้เธอรู้สึกไม่อิ่มอยากกินอีก
พริบตาเดียวก็เห็นก้นชาม เธอยิ้ม และมองไป “ขอรบกวนคุณออกัส ขอโจ๊กอีกชามได้ไหม”
“ในเมื่อคุณหญิงเชอร์รีนเอ่ยปากขนาดนี้ ก็คงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ไป…”
ระหว่างคำพูด เขาลุกขึ้น หยิบชามของเธอแล้วเดินไปที่ห้องครัว โดยทิ้งหลังให้เธอมองตาม
ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะทำอะไร ก็ย่อมมีความงามที่อธิบายไม่ได้อยู่เสมอ ซึ่งทำให้ใจคนหวั่นไหว
ค่ำคืนนี้เงียบสงัดมาก แม้ว่าตอนนี้เธอจะหนาวจนตัวสั่น แต่ชีวิตแบบนี้มันช่างดีจริงๆ
มีเพียงเขากับเธอ… มื้อเย็นทานได้อิ่มมาก เธอกินโจ๊กไปตั้ง 2 ชาม ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตั้งท้อง หรือเพราะหิว หลายวันมานี้รู้สึกกินเก่งมากเป็นพิเศษ
ขึ้นเตียง ใต้ผ้าห่มที่เย็นเฉียบเชอร์รีนอดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งตัว
ผ้าห่มข้างๆเปิดออก ออกัสขึ้นเตียงและอีกด้านหนึ่งก็ทรุดตัวลงทันที
ทันทีที่เขาเข้านอน เธอรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ร้อนแรง
ตามสัญชาตญาณ เธอขยับสะโพกและขยับเข้าไปใกล้เขาทีละนิด
ท่าทีเหล่านี้ เขาตระหนักได้ มือกอดอกและจ้องไปที่เธออย่างช้าๆ “หนาวเหรอ?”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เชอร์รีนก็พยักหน้าตามความจริง ห้องใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีเครื่องทำความร้อน จะไม่หนาวได้ไง?
“เรียกปู่สิ ปู่จะให้ความอบอุ่นกับคุณ…” ออกัสพูดอย่างสบายๆ และดูเกียจคร้าน หายากที่จะขี้เล่นแบบนี้
คิ้วของเธอกระตุกเล็กน้อย และเธอมองเขาด้วยความไม่พอใจ “คุณออกัส ขอค่าชดเชยจากผู้บาดเจ็บ คุณไม่รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องผิดศีลธรรมหรือ?”
“ไม่รู้สึก…” คำตอบของเขาสมเหตุสมผลแน่นอน “ผมเสียสละร่างกายของผม ผมควรได้รับรางวัลบ้างไม่ใช่หรือ?
คำพูดนี้… ฟังแล้วทำไมดูแปลกๆนะ… “งั้นคุณออกัสก็เก็บร่างกายของตัวเองไว้เถอะ…” เธอกลอกตา
เสียงหัวเราะล้นออกมาจากลำคอ และ ออกัสขยับมือของเขา และวางลงบนเอวของเธอ ดึงขึ้นมา เชอร์รีนก็นอนทับบนหน้าอกของเขา
“สำหรับคุณหญิงเชอร์รีน แน่นอนผมเต็มใจอย่างยิ่งที่จะอุทิศร่างกาย และจะใช้ร่างกายยังไงก็สุดแล้วแต่คุณหญิงเชอร์รีน จนกว่าจะพอใจ…”
ใบหน้าของเขาลดต่ำลง ความร้อนที่พ่นออกมาจากริมฝีปากบางๆของเขาค่อยๆพ่นลงบนติ่งหูของเธอ
ร้อนๆ คันๆ และคำพูดที่สั่นเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก ทันใดนั้นติ่งหูที่บอบบางและไวต่อความรู้สึกของเธอทั้งร้อนทั้งแดง
แม้ว่าจะรู้สึกถึงความร้อน แต่ท่านี้ไม่ค่อยดีนัก… เธอเอามือแตะหน้าอกเขา เธอยกตัวขึ้น คิดอยากจะจากไป แต่เมื่อเธอขยับ เสียงที่ทั้งแหบและต่ำก็พูดออกมา” อย่าขยับ…”
เห็นได้ชัดว่า เชอร์รีนรู้สึกถึงปฏิกิริยาของเขา
จู่ๆ ใบหน้าเธอก็แดง เธอแข็งอยู่กับที่ ไม่กล้าขยับไปไหน
“นั่น…นั่น…เจ้านั่น…คุณรีบเอาออกไป…” เธอไอเบาๆ แก้มร้อนผ่าว ขยับก็ไม่ได้ ไม่ขยับก็ไม่ได้
เสียงของเขาแหบๆแห้งๆ พอที่จะจุดไฟแผดเผา “เอายังไง?”
“…”
เวลาผ่านไปอย่างช้า ๆ เช่นนี้ เชอร์รีน ยังคงอยู่ในท่าทางที่แข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อน
ผ่านไปนาน มือใหญ่ของเขาก็ถูกวางบนหลังของเธอ และกดเบาๆบนหน้าอกของเขาอีกครั้ง รู้สึกว่าหน้าอกของเขาขึ้นๆลงๆ และค่อยๆพูดออกมาสองคำ
“นอนเถอะ…”
โดยไม่เงยหน้าขึ้น แก้มของเธอก็แนบชิดอยู่ที่หน้าอกของเขาแบบนั้น สามารถได้ยินแม้กระทั่งการเต้นของหัวใจที่แน่วแน่และทรงพลังของเขาอย่างชัดเจน
ร่างกายของเขาร้อน และก็ไม่รู้สึกหนาวอีกต่อไป
เมื่อกี้เธอรู้สึกง่วงนิดหน่อย แต่ตอนนี้เธอกลับไม่ง่วงสักนิด หน้าแดงหัวใจเต้น เธออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย
จนผ่านไปนานมาก ความง่วงก็มาเยือน เชอร์รีนไม่สามารถต้านทานการหลับตาของเธอได้ และผล็อยหลับไปอย่างช้าๆ
การนอนนี้จนถึงเก้าโมงเช้าในเช้าวันถัดมา และนอนหลับสบายโดยไม่ฝันเลย
เธอลุกขึ้นจากเตียง ยืดเอวบิดตัวช้าๆ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง
สองสามวันนี้ท้องฟ้าที่มีเมฆในที่สุดก็สว่างขึ้น พระอาทิตย์ที่ไม่ได้เห็นมานานในที่สุดก็ออกมา ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย
เมื่อคำนวณอย่างรอบคอบแล้ว วันนี้เป็นวันที่ยี่สิบเดือนสิบสองเช่นกัน และห่างจากตรุษจีนอีก10วัน
ตรุษจีนปีนี้ ผู้คนในอำเภอซีซ่าต้องเจอเรื่องแย่ๆแน่ๆ เจอภัยพิบัติเช่นนี้ หลายคนต้องสูญเสียญาติพี่น้อง เพื่อนฝูง และคนรัก
ตรุษจีนปีนี้ จะมีความสุขได้ไง?
ในใจรู้สึกเศร้าเช่นกัน เมื่อเห็นคนเหล่านั้นเต็มไปด้วยแผลบาด ทุกข์ทรมานเธอก็รู้สึกเสียใจเป็นเรื่องธรรมดา
น้ำร้อนลวกที่หลังเท้าจำกัดเสรีภาพของเธอโดยสิ้นเชิง ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้แต่นอนอยู่บนเตียง ดูโทรศัพท์มือถือ และอ่านหนังสือพิมพ์เป็นครั้งคราว
แต่เธอไม่เคยหิวเลย ส่วนใหญ่ ตอนเที่ยง ออกัสจะนำอาหารกลางวันมาให้
ถ้าเขามีธุระไม่สามารถกลับมาได้ เขาก็จะให้ผู้ช่วยโก๋มา และในตอนกลางคืน เขาจะกลับมาเร็วมาก
วันแล้ววันเล่า เธอเคยชินกับชีวิตแบบนี้ ขอเพียงประตูเปิดตอนเจ็ดโมงเย็น เธอก็รู้ทันทีว่าเขากลับมาแล้ว
บางครั้ง เขาจะโยนหนังสือสองสามเล่มบนเตียงตามใจชอบ ยังไงก็ กลางวันนอนอยู่บนเตียงทุกวันเป็นสิ่งที่น่าเบื่อมาก เขาทิ้งหนังสือไว้ เธอก็อาศัยใช้ฆ่าเวลาพอดี
ชีวิตแบบนี้ธรรมดาและเรียบง่าย ราวกับสายน้ำไหล แต่กลับมีความหมาย และมั่งคงมาก…
โรงพยาบาล ห้องผู้ป่วย
ฟ้ายังไม่สว่าง และข้างนอกก็ยังมืดอยู่เป็นสีเทา แต่หยาดฝนกลับตื่นแล้ว
แก้มที่ซีดมาตลอดในที่สุดก็ย้อมด้วยสีแดงจางๆ และสีหน้าของเธอก็ดูดีขึ้นกว่าเมื่อสองสามวันก่อนมาก
สายตาเหลือบมองออกไปนอกหน้าต่างก่อน แล้วจึงหันไปที่ประตูห้องผู้ป่วย สายตาไม่กะพริบ ราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง
มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น จากนั้นประตูผู้ป่วยถูกผลักออกจากด้านนอก ดวงตาของหยาดฝนเป็นประกาย สีหน้าเต็มไปด้วยความสุข
จากนั้น ประตูก็ถูกผลักเปิดออกจนหมด พยาบาลก็เดินเข้าไปทักทายด้วยรอยยิ้ม “อรุณสวัสดิ์ ผู้ช่วยหยาดฝนตื่นเช้าจัง”
แก้มของเธอทื่อเล็กน้อย แต่ก็ไม่กี่วินาทีเธอก็หายเป็นปกติ และยิ้มเล็กน้อย “นอนไม่หลับแล้ว ก็เลยตื่นเองตามธรรมชาติ วันนี้อากาศดีมากนะ”
“ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ดูไม่ออก แต่เมื่อวานพยากรณ์อากาศบอกว่า วันนี้จะมีแดด ตามหลักแล้วถ้าผู้ช่วยหยาดฝนลงจากเตียงได้ รอพระอาทิตย์ออกมา สามารถออกไปเดินเล่น อาบแดด ทำกิจกรรมเล็กๆน้อย”
“ได้ ฉันรู้แล้ว…” เธอตอบ แต่ความคิดของหล่อนฟุ้งซ่านเล็กน้อย เสียสติไป…
ไม่มีใครรู้ความในใจของเธอว่า ตอนนี้เธอคิดอะไรอยู่…
พยาบาลเปลี่ยนขวดน้ำเกลือเรียบร้อย และปรับความเร็ว “วันนี้เติมแค่ขวดเดียว ดังนั้นจะใช้เวลาไม่นานก็เสร็จแล้ว”
“ดี” หยาดฝนถอนสายตาเหม่อลอยคืนกลับ แล้วพยักหน้าให้พยาบาล
การหยอดของน้ำเกลือช้ามาก เธอเหลือบมองขวดน้ำเกลือ จากนั้นก็หลับตา อยากจะนอน แต่เธอพลิกไปพลิกมาก็นอนไม่หลับ
ดังนั้น เธอเลยไม่นอนดีกว่า เอนกายพิงหัวเตียง มองออกไปนอกหน้าต่าง
เกือบเก้านาฬิกา เลอแปงเดินเข้ามา ถือกระเป๋าเก็บความร้อนไว้ในมือ บรรจุโจ๊กสีขาวที่ซื้อมาจากโรงพยาบาล
หยาดฝนกินโจ๊กไปหนึ่งถ้วย และมองเลอแปงที่ล้มลงบนเก้าอี้และเล่นโทรศัพท์มือถืออย่างสบาย “บาดแผลที่เท้าของพี่สะใภ้คุณเป็นอย่างไรบ้าง?”
มือที่เล่นโทรศัพท์ไม่ได้หยุด และเลอแปงก้มหน้าตอบ “ยังไม่ค่อยดี กำลังพักฟื้น ไม่สามารถลงพื้นได้”
“งั้นเธอกินข้าวยังไง?”
“พี่ชายจัดการให้พร้อม และมีผู้ช่วยโก๋ด้วย”
ได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของหยาดฝนขยับเล็กน้อย เปิดปากพูด พร้อมกับหลอกถาม “พี่ชายของคุณช่วงนี้ทำอะไรบ้าง?”
“สิริไพบูรณ์กรุ๊ปได้บริจาคสิ่งของมากมาย พี่ชายกำลังจัดการอยู่”
“ทุกวันก็ยุ่งมากใช่มั้ย? ในเมื่อคุณมีเวลาว่าง ก็ไปช่วยพี่ชายของคุณดีกว่า ตามหลักอาการของคุณอาหญิงก็ดีขึ้นแล้ว สามารถอยู่คนเดียวได้” หยาดฝนยิ้ม
เลอแปงยักไหล่ อย่างไม่ใส่ใจ “อันที่จริงก็ดีนะ ตอนผมกลับไป พี่ชายมักจะกลับไปถึงห้องก่อนผมเสมอ เขาจัดการเองได้ ผมไปแล้ว เกรงว่าผมไปจะยิ่งสร้างความยุ่งยากให้เขา”
“ปกติคุณกลับไปกี่โมง?” หยาดฝนขมวดคิ้ว “ไปเที่ยวสนุกอีกแล้วเหรอ?”
ได้ยินเช่นนี้ เลอแปงก็จับหน้าผากอย่างช่วยไม่ได้ “คุณอาหญิง ผมอายุยี่สิบปีแล้ว และเป็นผู้ชาย คุณคิดว่าควรใช้คำพูดเที่ยวเล่นกับผมเหมาะสมมั้ย?”
“มีอะไรที่ไม่เหมาะสม คุณเที่ยวเล่นมาตลอด นี่ยังต้องให้ฉันพูดอีกเหรอ?”
“คุณอาหญิง จากนี้ไป หวังว่าคุณจะมองผมด้วยสายตาที่เป็นผู้ชายและเป็นผู้ใหญ่ ผมไม่ใช่เลอแปงคนเดิมอีกต่อไป
น้ำเสียงของเขายยังคงจริงจังและเด็ดขาด และใบหน้าที่สง่าไม่มีความเป็นวัยรุ่นหลงเหลืออีกต่อไป
หยาดฝนยิ้ม “ช่วงนี้คุณเป็นอะไร? ทำไมฉันรู้สึกว่าคุณผิดปกติเล็กน้อย หรือว่ามีผู้หญิงที่คุณรักแล้ว?”
ประโยคนี้ จี้จุดของเลอแปง ทันที เขาหันหน้ามา แสร้งทำเป็นว่าเล่นโทรศัพท์ต่อไป และพูดว่า “คุณอาหญิงคิดมากเกินไปแล้ว”
“จริงเหรอ? คุณแน่ใจนะว่าฉันคิดมากไป? แต่ไม่ใช่คุณตั้งใจที่จะหลีกเลี่ยง?”
แต่เธอเห็นเลอแปงเติบโตมาตั้งแต่เด็ก ความในใจเล็กน้อยของเขาแค่นี้ จะสามารถหลบสายตาของคุณอาหญิงคนนี้ได้ไงล่ะ?
มองดูขวดน้ำเกลือ เลอแปงจงใจเปลี่ยนเรื่องคุย “น้ำเกลือหมดแล้ว วันนี้อากาศดีนะ ผมจะเข็นคุณอาหญิงออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างนอก”
เห็นได้ชัดว่าเป็นความรู้สึกผิด เลยรีบแกล้งเปลี่ยนเรื่องคุย หยาดฝนก็ไม่ลดละและยังคงถามต่อไปว่า “หน้าตาผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงบ้าง? เมื่อไหร่จะพามาให้คุณอาหญิงดูหน่อย จะได้ช่วยพิจารณาให้”
“นี่เป็นเรื่องของผม ผมจัดการเองได้ คุณอาหญิงแค่ดูแลอาการบาดเจ็บของตัวเองให้หายเร็วๆก็พอ”
เลอแปงไม่ได้หลีกเลี่ยงอีกต่อไป แต่เผชิญหน้าโดยตรง ยิ่งเขาหลีกเลี่ยง เธอก็ยิ่งอยากรู้อยากเห็นมากขึ้นเท่านั้น
ขณะพูด เขาโน้มตัว อุ้มหยาดฝนจากด้านข้าง แล้ววางเธอบนรถเข็น จากนั้นก็เข็นเธอออกจากห้องผู้ป่วย
แม้จะเกิดแผ่นดินไหว แต่ในโรงพยาบาลก็ไม่มีปัญหาใหญ่อะไร ในโรงพยาบาลมีทะเลสาบเทียม ข้างๆมีสนามหญ้า และยังมีต้นไม้
หลายวันแล้วที่ไม่ได้สูดอากาศแห่งความสุข ในขณะนี้รู้สึกสดชื่นมาก แม้แต่ความน่าเบื่อที่สะสมมาหลายวันก็หายไปหมดสิ้น
อ้อมผ่านทะเลเทียม เลอแปงมองเห็นร่างที่คุ้นเคยที่อยู่ต่อหน้าอย่างคุ้นเคย ดวงตาของเขาหรี่ลง หลังจากเหลือบมองหลายครั้ง เขาจำได้ โก๋”
ผู้ช่วยโก๋หยุดฝีเท้า แล้วเดินมา “คุณชายรอง ผู้ช่วยหยาดฝน”
“คุณรีบร้อนขนาดนี้จะไปไหน” เลอแปงเหลือบมองใบที่เขาถืออยู่ในมือ
