ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 585 เหมือนผู้หญิงคนนั้นจริงๆ
“เอาผมเป็นแบบอย่างหรอ”
ฉันทัชจ้องเธออย่างลึกซึ้ง
คำพูดที่เรียบง่ายของเธอสามารถแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของเขาได้
“ใช่ ตอนนี้รู้ยังว่าฉันมีความสุขแค่ไหนเมื่อได้พบคุณ หืม” รอยยิ้มที่มุมปากของเธอเริ่มขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ คนที่พูดเองอย่างเธอก็อดเขินไม่ได้
ผ่านไปนาน ทั้งสองก็กอดกันและจากไป เหลือเพียงดอกกุหลาบสีแดงที่พลิ้วไหวตามสายลม…
ใอีกด้านหนึ่ง
พนาวันไปที่บริษัท
สัมภาษณ์กับผู้จัดการทั่วไป
เมื่อเห็นขาที่พิการเล็กน้อยของเธอ ใบหน้าก็ประหลาดใจเล็กน้อย
พนาวันรู้สึกได้ถึงการจ้องมองแปลกๆจึงดึงขาของเธอขึ้น
ผู้จัดการทั่วไปยิ้ม “เชิญนั่งค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“แต่งงานหรือยังคะ”
หน้าอกของพนาวันกระเพื่อมขึ้นลง “หย่าแล้วค่ะ”
“ขอโทษค่ะ” คุณปราณีขอโทษและถาม “มีลูกไหม”
“มีค่ะ เด็กผู้ชาย ผู้กับพ่อ”
คุณปราณีพยักหน้า
ในสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่มีแผนที่จะมีลูกอย่างแน่นอน และเธอก็ยังพอใจมาก
“ฉันอ่านประวัติของคุณแล้ว มันดีมาก เป็นโรงเรียนที่มีชื่อเสียง และทักษะการวาดภาพของคุณก็ดีมาก คุณมีพรสวรรค์ที่หายาก ดังนั้นฉันจึงตัดสินใจจ้างคุณ”
พนาวันตกตะลึง
ไม่เคยคิดเลยว่าหลังเห็นขาของเธอแล้ว เธอยังได้รับจ้างงานด้วยความดีใจ
“ขอบคุณค่ะ แต่ฉันขอคิดดูอีกที”
คุณปราณียกมุมปากของเธอขึ้น “ทำไมล่ะ เธอไม่พอใจกับสภาพแวดล้อมของบริษัท หรือเรื่องเงินเดือน เราคุยกันได้”
พนาวันส่ายหัวและบอกความจริง “ฉันเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร และอาจต้องรับเคมีบำบัดในเร็วๆ นี้ ฉันกลัวว่าร่างกายของฉันจะไม่สามารถรับงานหนักได้”
คุณปราณีขมวดคิ้ว
หลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอก็กล่าวว่า “ฉันช่วยเธอยื่นเรื่องไปให้หัวหน้าได้ ถ้าสุขภาพของเธอเอื้ออำนวย ก็มาทำงานที่บริษัทได้ ถ้าสุขภาพของเธอไม่เอื้ออำนวย ก็พักรักษาตัวในโรงพยาบาล ฉันจะส่งแบบไปให้ และคำนวนเงินเป็นรายชิ้น”
พนาวันประหลาดใจอย่างมาก “ได้หรอคะ”
“ได้สิ”
“ขอบคุณค่ะ”
คุณปราณียกยิ้มเล็กน้อย “เธอเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่ง ฉันยินดีที่จะเปิดหน้าต่างให้เธอ”
……
อาคิระกลับมาที่คฤหาสน์อนันต์ธชัย
หมีพูลยังไม่นอน
เขานั่งอยู่บนโซฟา ร่างเล็กๆของเขาบิดเบี้ยวอย่างเชื่องช้า และเขายังคงทำการบ้านอยู่
เขาที่ขยับขายาว นั่งลงข้างๆ
แรกๆหมีพูลยังคงเขียนได้ดี แต่วินาทีต่อมาก็ผิดปกติ ปากกาในมือของเขาหยุดลง
“ทำไมไม่ทำ ทำไม่ได้หรอ” อาคิระสังเกตและถาม
หมีพูลรีบส่ายหัว ฝังหัวของเขาลงในหนังสืออีกครั้ง ก้มศีรษะลง และเริ่มทำ
“กำลังทำการบ้าน หรือกำลังจะกินหนังสือ นั่งตัวตรง นั่งตัวงอทำไม” ระหว่างพูด เขาก็จัดร่างกายของหมีพูล
หมีพูลกัดดินสอ
ไม่รู้ว่าคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับพ่อของเขา แต่ดูเหมือนมันจะต่างไปจากปกติเล็กน้อย
“หิวหรอ” อาคิระจ้องไปที่การกระทำของเขา
หมีพูลไม่ได้พูด
ลุงเจตตอบว่า “ไม่ได้กินข้าวมาทั้งวันครับ”
อาคิระหรี่ตาลงทันที “คิดจะอดอาหารอีกหรอ”
“เปล่า!” หมีพูลส่ายหัว “ผมสัญญากับแม่แล้วว่าจะเชื่อฟัง แต่ผมชินกับการทำอาหารของแม่แล้ว”
เขาหยุดชั่วครู่ และมองดูการแสดงออกของเขาอย่างระมัดระวัง
“ผมอยากไปกินที่บ้านของแม่ ตอนพ่อกินข้าวที่บ้านแม่ก็อร่อยกว่านี้ อาหารที่แม่ทำอร่อย”
ตอนยังไม่พูด อาคิระยังไม่โกรธขนาดนี้
ตอนนี้เขาอารมณ์เสียมาก ราวกับว่าหางของเขาถูกเหยียบ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “จะกินก็กิน ไม่กินก็ทนหิวไปซะ!”
หมีพูลไม่ยอมแพ้ “ถ้าแม่ไปต่างประเทศ ผมจะไม่ไปแล้ว โอเคมั้ย”
อาคิระปฏิเสธด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ใจของผู้คนมักโลภ ได้คืบจะเอาศอก”
ดังนั้นหมีพูลจึงเงียบอีกครั้ง
“ไม่ได้กินมานานแล้วก็หาอะไรให้เขากินด้วย ถ้ายังเอาแต่ใจ ก็ไม่ต้องไปสนใจ ฉันก็อยากจะรู้ว่ากระดูกสันหลังของเขาจะแข็งแค่ไหน!” อาคิระกวาดสายตามองเด็กบนเก้าอี้ และสั่งเสียงเข้ม
หมีพูลกลัวจนไม่กล้าพูด
เขากลัวอาคิระมาโดยตลอด ตอนนี้เขาอารมณ์เสียยิ่งน่ากลัวมากขึ้นไปอีก
แต่มุมริมฝีปากของอาคิระก็กระตุกอีกครั้ง
ฉันโทรหาลุงเจต เอ่ยชื่ออาหาร และให้พ่อครัวทำ
อาหารเหล่านั้นเป็นอาหารที่หมีพูลมักจะหยิบขึ้นมากินบ่อยๆที่บ้านของพนาวัน เขามักจะเห็น และจำมันได้ชัดเจนในตอนนี้…
คฤหาสน์ยังคงเงียบเหมือนเมื่อก่อน หมีพูลกำลังเขียน ดินสอถูกับกระดาษทำให้เกิดเสียง อาคิระไม่ส่งเสียง เพียงจ้องมองอย่างเงียบๆ
ลุงเจตเห็นฉากนั้นเมื่อเขาออกมา และเขาก็รู้สึกเีสียใจไม่น้อย
คุณชายไม่เคยใกล้ชิดกับลูกเลย มาได้ถึงตอนนี้ก็ดีมากแล้ว!
หลังทำการบ้านเสร็จ และกินข้าวก็เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หมีพูลก็พูดอย่างระมัดระวังว่า “อีกหนึ่งสัปดาห์จะถึงวันเกิดแม่แล้ว ผมขอไปได้ไหม”
วันเกิด
อาคิระขมวดคิ้วและไม่พูดอะไร เพียงจิบชาในมือ
หมีพูลเร่งเร้า “ผมจะฉลองวันเกิดกับแม่! ผมอยู่ฉลองวันเกิดกับเธอทุกปี ผมไม่อยากให้เธอฉลองวันเกิดคนเดียวปีนี้!”
เขาอยู่ฉลองวันเกิดกับแม่ทุกปี เขาซื้อเค้กชิ้นเล็กๆ และทำอาหารสองสามจาน
ถ้าไม่มีเขา แม่คงเหงามาก!
อาคิระไม่ตอบเขา เพียงยกมือขึ้นเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ แล้วพูดเบาๆว่า “ถึงเวลาที่ต้องนอนแล้ว”
หมีพูลกลัวเขา และเกรงเขามาโดยตลอด
“พ่อครับ ผมจะฟังคุณ แต่มันเป็นหน้าที่ของผมที่จะต้องฉลองวันเกิดกับแม่”
เขายืดหลังตรง พูดจริงจังและเคร่งขรึม
อาคิระพูดอย่างเย็นชา “นายเคยสัญญากับฉัน ว่าครั้งก่อนเป็นครั้งสุดท้าย ตอนนี้จะหาเหตุผลใหม่ แล้วคราวหน้าจะหาเหตุผลอะไรอีก”
หมีพูลไม่พูด เพียงยัดสมุดการบ้านลงในกระเป๋านักเรียนด้วยความโกรธ
มือเล็กๆคว้ากระเป๋านักเรียนและวิ่งไปที่บันได ก่อนจะเดินตึงตังส่งเสียงกระทบกัน เพราะความโกรธและความไม่พอใจ
ลุงเจตขมวดคิ้วมองด้วยความประหลาดใจ
ตะกี้พ่อลูกยังเข้ากันได้ดีมากอยู่เลย
ในชั่วพริบตา ทำไมคุณชายจึงโกรธมาก
อาคิระไม่ได้มีอารมณ์แปรปรวนมากนัก ยังคงดื่มชา แต่เขารู้สึกว่าอารมณ์ของหมีพูลคล้ายกับผู้หญิงคนนั้นมาก
เมื่อกลัวเขาก็จะระมัดระวัง และไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรสักคำ
เมื่อโกรธก็จะไม่แคร์อะไรเลย และจะโกรธไปทั้งตัว
……
มังงะต้องดำเนินต่อไปอย่างรวดเร็วโดยไม่มีการผ่อนปรน
พนาวันกำลังรีบวาดรูปในบริษัท เพราะเวลามีจำกัด
ยังมีเวลาอีกครึ่งเดือนก่อนวันเคมีบำบัดของเธอ
เธอไม่ได้เจอหมีพูลอีกแล้วในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา แต่เธอคิดเรื่องนี้อยู่ในใจเสมอ
เลี้ยงมาแปดปีแล้ว จะปล่อยมันไปในชั่วข้ามคืนได้ยังไง
แต่โดยส่วนใหญ่แล้ว เธอยุ่งมาก มีงานมากมายรอเธออยู่
นี่เป็นเรื่องที่ดีจริงๆ ทำให้ตัวเองยุ่ง อย่างน้อยความรู้สึกคิดถึงหมีพูลจะได้เบาบางลง
