ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 587 ฉลองวันเกิดกับคุณ
จู่ๆตรีก็หลุดปากพูด
พนาวันจึงเป็นคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเขาเป็นลูกชายของเจ้าของบริษัท
“เรื่องนี้เป็นความลับของฉัน” มนตรีส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้
“โอเค ฉันจะไม่พูด”
พนาวันยิ้มเบาๆ “ฉันไม่ใช่คนขี้คุย ไม่ต้องกังวล”“ผมเชื่อคุณ”
ตรีหัวเราะ
“ผมคบหากับเพื่อนร่วมงานคนอื่น ไม่เคยหลุดปากเลย อันที่จริงประสิทธิภาพของบริษัทในช่วงไม่กี่ปีมานี้ไม่ได้ดีเหมือนเมื่อก่อน และบางอย่างก็แสดงให้เห็นถึงแนวโน้มขาลง
ก่อนที่ฉันจะรับช่วงต่อ เป็นเรื่องปกติที่จะมีความเข้าใจในบริษัทเป็นอย่างดี แล้วเปลี่ยนโฉมหน้าใหม่ บริษัทถูกสร้างขึ้นโดยรุ่นพ่อ หลายคนก้าวเข้ามาได้โดยเส้นสาย พวกเขาได้รับเงินเดือนสูง แต่ไม่ทำอะไร ราวกับแมลงวัน มาแย่งตำแหน่งคนที่มีความสามารถไป”
“เหมือนกับที่คุณเชื่อว่าฉันจะไม่พูด และฉันก็เชื่อว่าคุณจะสามารถจัดการบริษัทได้ดี มีคนรุ่นที่สองที่ร่ำรวยเพียงไม่กี่คนที่จะมีความอดทนและความมุ่งมั่นเช่นคุณ พวกเขาล้วนแต่พูดเกินจริงแต่ทำไม่ได้ เรื่องใหญ่มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ นี่เป็นเรื่องจริง”
มุมปากของตรียิ้มมากขึ้น “ผมขอรับคำพูดของคุณแล้วกันนะ”
พอพูดจบก็หาที่จอด “อยู่แบบนี้ปลอดภัยดีไหม”
“ค่อนข้างดีเลย ที่สำคัญที่สุดคือค่าเช่าราคาถูก ฉันจะพิจารณาเปลี่ยนเมื่อฉันมีเงิน ขอบคุณที่มาส่งฉัน ขับรถระวังนะคะ”
“ปิดประตูและหน้าต่างดีๆ ขึ้นไปข้างบนได้แล้ว” ตรีสั่ง
มีซูเปอร์มาร์เก็ตอยู่แถวนั้น พนาวันให้เขารอก่อน
จากนั้นก็ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ และซื้อกาแฟให้เขา “ฉันคิดว่าคุณอาจจะกระหายน้ำนิดหน่อย”
“ผมกระหายน้ำมากๆ และปากก็แห้ง ขอบคุณสำหรับกาแฟ”
พนาวันส่ายหัว และเดินไปที่บันได
เธอเปิดประตู และตะลึงอยู่กับที่
เห็นหมีพูลนั่งอยู่หน้าโต๊ะ
มีร่างสูงยืนอยู่ข้างหน้าต่าง จ้องมองลงไปที่ชั้นล่าง จะเป็นใครถ้าไม่ใช่อาคิระ
เธอเดินไปอุ้มหมีพูล และวางเขาลงบนเตียง พลางถามร่างนั้นว่า “ทำไมคุณถึงมาอยู่ในห้องของฉัน”
เมื่อหันกลับมา ใบหน้าของอาคิระก็ดูไม่ค่อยดีนัก มันกดดัน และมืดมนเล็กน้อย “ตอนนี้คุณรู้จักอ่อยแล้วหรอ”
“ฉันถามว่าคุณเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง”
อาคิระนั่งลงบนโซฟา “ขอกุญแจเจ้าของบ้าน”
เมื่อได้ยินดังนั้น พนาวันก็ขมวดคิ้ว
เจ้าของบ้านนี่ก็ ให้กุญแจสุ่มสี่สุ่มห้าได้ไง
“กลับดึกจังเลย”
อาคิระจ้องมองเธอ
เมื่อหี้กำลังยิ้มกับผู้ชายคนอื่นที่ชั้นล่าง แต่เมื่อเดินเข้ามาในห้องก็เปลี่ยนหน้าทันทีเมื่อเห็นเขา
เรียนเล่นงิ้วเปลี่ยนหน้ามาหรือไง
พนาวันไม่สนใจเขา และดึงผ้าห่มมาคลุมหมีพูล
“อย่าเข้ามาในห้องของฉันอีก ฉันเชื่อว่าคุณไม่ใช่คนที่ไม่สุภาพ เมื่อมีคนแปลกหน้าเข้ามาในห้องของฉัน ฉันจะรู้สึกว่าความเป็นส่วนตัวของฉันถูกละเมิด และความปลอดภัยของฉันถูกคุกคาม!”
“แล้วยังไงล่ะ คุณหวังว่าหมีพูลกับผมจะไม่มาที่นี่อีกหรอ แล้วก็ห้ามก้าวเข้ามาสุ่มสี่สุ่มห้าอีกใช่ไหม” อาคิระมองตรงมาที่เธอและพูดช้าๆ
“ไม่ใช่หมีพูล แค่คุณเท่านั้น!”
เธอขมวดคิ้วและพูดอย่างเย็นชาอีกครั้ง “หมีพูล เป็นลูกชายของฉัน เขาสามารถเข้าและออกจากที่นี่ได้โดยปกติ
“แต่คุณก็แค่คนแปลกหน้า คุณอยากจะเคลียร์ความสัมพันธ์กับฉันมาตลอด แต่คุณยังไม่มีโอกาส ตอนนี้คุณกำจัดมันได้อย่างสมบูรณ์แล้ว จะเข้ามายุ่งกับมันอีกทำไม นี่ไม่ใช่สไตล์ของคุณ”
ลูกกระเดือกของเขากระตุกเล็กน้อย “คุณต้องการขีดเส้นความสัมพันธ์กับผมใช่มั้ย”
“เมื่อก่อนคุณต้องการขีดเส้นความสัมพันธ์กับฉัน แต่ตอนนี้เป็นฉันแล้ว แต่เป้าหมายของเราเหมือนกัน ฉันคิดว่ามันง่ายมากที่จะนำไปใช้”
ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมา และเสรีขนาดนี้
ตอนนี้เธอสงบลงได้แล้ว นี่คือความก้าวหน้า การเปลี่ยนแปลง เธอพอใจมาก
แต่เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ อาคิระนอกจากจะไม่รู้สึกดีขึ้น ยังโมโหขึ้นเป็นเท่าตัว
เขาพูดอย่างเย็นชา “ฟังสิ่งที่คุณพูดดูเหมือนว่าผมอยากจะมาที่นี่มากงั้นสิ ถ้าไม่ใช่เพราะหมีพูล ร้องไห้และดื้อจะมาหาคุณ คุณคิดว่าผมจะพาเขามาที่นี่ไหม”
“แล้วถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขาไม่สามารถยืนรอนานๆจน ผมจะขอกุญแจจากเจ้าของบ้านเพื่อพาเขาเข้ามาไหม”
“แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองทำเกินไป ฟังคำพูดของคุณ เหมือนจะไม่เต็มใจให้ผมพาหมีพูลมาที่นี่ คุณพนาวัน คุณสามารถมั่นใจได้เลยว่าผมจะไม่พาเขามาที่นี่อีก!”
อาคิระอารมณ์ไม่ดีมาก
เขาไม่ควรใจอ่อนเลย และเชื่อคำพูดของหมีพูลเลย!
เขาควรจะทำตัวเย็นชา และไม่เป็นมิตรแบบเดิมต่อไป
ยังไงเขาก็ไม่ต้องการให้หมีพูลพนาวันอยู่ใกล้กันเกินไปอยู่แล้ว เพราะมันไม่เอื้อต่อการพัฒนาตัวของหมีพูล
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ พนาวันก็ขมวดคิ้วโดยไม่ตั้งใจและกล่าวว่า “คุณให้คนใช้หรือคนขับรถพาหมีพูลมาก็ได้”
จุดประสงค์ของเธอคือไม่ต้องการเจอเขาอีไ
การได้เจอหมีพูลเป็นสิ่งที่มีความสุขที่สุดสำหรับเธอ!
“ลูกชายของฉันแต่จะฝากให้กับคนรับใช้ดูแลหรอ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับหมีพูล ใครจะรับผิดชอย คุณ ผม หรือคนใช้ที่รับผิดชอบ” อาคิระกล่าวอย่างชอบธรรม แล้วค่อยๆพูดล้อม
ประโยคนี้ทำพนาวันพูดไม่ออก
แต่ด้วยท่าทางของเขา เขาจะเป็นห่วงหมีพูลได้อย่างไร
เธอไม่เชื่อ
ทั้งสองตัวสั่นไม่หยุด
ทันใดนั้นหมีพูลที่หลับอยู่ก็ยกผ้าห่มขึ้น และลุกขึ้นนั่ง “แม่กลับมาแล้วหรอ”
พนาวันถอนสายตา และตอบรับเบาๆ
“อย่าโทษพ่อเลย ผมขอร้องพ่อให้พาผมมาฉลองวันเกิดกับแม่ นี่อาจเป็นการฉลองวันเกิดครั้งสุดท้ายของผมกับแม่ ดังนั้นมีความสุขมากๆ อย่าโกรธเลย ตกลงไหม”
พนาวันพยักหน้า “ตกลง”
อย่างไรก็ตาม ยังมีเรื่องน่าประหลาดใจอยู่บ้าง
อาคิระฟังคำพูดของหมีพูล และยอมรับคำขอของเขา
นอกจากจะตกใจแล้ว หัวใจที่ห้อยอยู่ครึ่งดวงหล่นลงไปบนพื้น
ตราบใดที่เข้ากันได้ดี แม้ว่าเธอจะตาย เธอก็สามารถหลับตาได้
“ทำไมแม่กลับมาช้าจัง ผมรอมานานแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดของแม่ เราซื้อเค้กมาฉลองวันเกิดกับแม่”
เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ คำพูดอ่อนโยนของเด็กราวกับลมพัด พัดความหนาวเย็นในหัวใจของเธอออกไป เธอพูดว่า “ลูกรอนานแค่ไหน”
“นานมาก ผมกับพ่อก็มาถึงที่นี่ตอนเจ็ดโมง แต่แม่ไม่กลับมาเลย ผมรู้สึกหนาว พ่อก็เลยขอกุญแจเพื่อพาผมเข้ามา แม่ไปไหนมา”
“เพื่อนร่วมงานพาแม่ไปฉลองวันเกิด” เธอพูดและเอื้อมมือไปปัดด้ายที่เปื้อนออกจากใบหน้าของเขา
ดวงตาสีเข้มของหมีพูลเบิกกว้าง “แม่มีเพื่อนร่วมงานฉลองวันเกิดด้วยหรอ”
“อืม”
“เยี่ยมมาก! แต่ผมหวงนิดหน่อย พวกเขาแย่งแม่ไปฉลองวันเกิดก่อนผม” หมีพูลมีความสุขมาก แต่ก็รู้สึกหวง
พนาวันหัวเราะเสียงดัง “แต่แม่ชอบใช้เวลากับลูกมากที่สุด แม่กินเค้กที่ลูกซื้อทุกปี”
ความหวงในใจของหมีพูลจึงหานไป
เขายกผ้าห่มขึ้นนั่ง สวมรองเท้าแตะเดินไปที่ห้องครัว และนำเค้กออกมา
วางมันลงบนโต๊ะแล้วใส่เทียนทีละเล่ม
เขาจริงจังมาก ปีนี้แม่ของเขาอายุสามสิบปี
