ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 70 จู่ๆก็ไม่รับสายของเขา

“ไม่เป็นไร ฉันนั่งรถไปได้”

“ผมก็อยู่ในหมู่บ้านแถวละแวกนี้ ถึงอย่างไรก็ผ่านทาง ก็เอาตามนี้แหละ คืนมะรืนนี้ผมจะมารับคุณ แล้วพวกเราไปด้วยกัน แต่ว่า เบอร์โทรศัพท์ของคุณเบอร์อะไร？”

เชอร์รีนหยิบโทรศัพท์ออกมา แลกเปลี่ยนเบอร์โทรกับองค์ชาย แล้วก็คุยกันอีกครู่หนึ่ง แยกย้าย

ทับทิมยืนอยู่ข้างๆสงสัยสองคนนี้ตลอด เมื่อองค์ชายออกไปแล้ว เธอดึงแขนของเชอร์รีนไว้ : “เชอร์รีน เขาชอบคุณใช่ไหม？”

เมื่อได้ยิน เชอร์รีนมองไปที่เธอแวบหนึ่งอย่างไม่สบอารมณ์ : “พวกเราเป็นเพื่อนเก่ากัน ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว มีอารมณ์ตื่นเต้นมันก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงได้ คุณคิดมากไปแล้ว”

“งั้นเหรอ？” ทับทิมยักๆไหล่ : “ฉันดูแล้วความคิดของเขาไม่ได้ธรรมดานะ”

ไม่ได้สนใจเธออีก เชอร์รีนเดินไปข้างหน้าต่อ : “คุณจะไปเดินเล่นไม่ใช่เหรอ？งั้นยังไม่รีบไปอีกล่ะ อีกเดี๋ยวพระอาทิตย์ก็ขึ้นแล้วนะ”

กนกอรกลัวคนจะพูดนินทา จึงให้เชอร์รีนพักที่บ้านแค่หนึ่งคืน วันรุ่งขึ้น ก็รีบให้เธอกลับตระกูลสิริไพบูรณ์

เชอร์รีนไม่อยากไป : “แม่ เพื่อนเก่าของฉันพักอยู่ที่นี่ พวกเรานัดกันไว้แล้ววันมะรืนจะไปงานเลี้ยงศิษย์เก่าด้วยกัน แม่จะไล่ให้ไปตอนนี้ไม่ได้นะ”

จนใจ กนกอรก็ไม่สนใจแล้ว ปล่อยเธอไปแล้ว ถึงอย่างไรก็เป็นลูกสาวของตัวเอง จะทำอย่างไรกับเธอได้ล่ะ？

เพราะงั้น เธอก็อยู่ที่บ้าน นับจากวันที่ออกมาวันนั้น ก็ไม่ได้กลับบ้านตระกูลสิริไพบูรณ์เป็นเวลาสามวันติดต่อกันแล้ว

ณ บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์

ออกัสกวาดสายตาไปยังห้องรับแขก คนที่นั่งดูทีวีบนโซฟามีเพียงเลอแปงคนเดียว

มองดูชั้นบนก่อนแวบหนึ่ง เขาถึงได้มองไปยังเลอแปง ขยับริมฝีปากพูดกล่าวว่า : “พี่สะใภ้ของแกกลับมาแล้วยัง？”

“ยังนะ……” เลอแปงเงยหน้าขึ้นมาจากทีวี

คิ้วที่งดงามขมวดเข้าหากัน ออกัสไม่พูดไม่จา ขึ้นชั้นบน ใบหน้าค่อนข้างเย็นชา ภายในห้องเหน็บหนาว

รูปร่างสูงเรียวจมเข้าไปบนโซฟา เขาใช้มือดึงเนกไทออกจากคออย่างหงุดหงิดเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ออกมา ใช้นิ้วๆกดๆหมายเลขโทรศัพท์ ขมวดคิ้ว กดโทรออกไปแล้ว รอคอย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเสียงหวานๆของผู้หญิงของแผ่ซ่านเข้ามา ขอโทษค่ะ หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณากดโทรใหม่อีกครั้ง……

เขาควบคุมอารมณ์ ใบหน้าที่หล่อเหลาสุขุมลุ่มลึก ราวกับว่ามองไม่เห็นก้นลึกของนัยน์ตา ข้อนิ้วขยับเล็กน้อย กดโทรออกไปอีกครั้ง

และอีกทางฝั่งหนึ่ง

เชอร์รีนเพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น เธอก้มหน้า เห็นที่หน้าจอโทรศัพท์แสดงขึ้นมาว่าเป็นออกัส

ปลายนิ้วสั่นเล็กน้อย เส้นสายตาของเธอต่ำลง ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็กดวางสาย

แต่ไม่กี่วินาทีต่อมา หน้าจอมือถือก็สว่างขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้ เธอปิดเครื่องไปเลย

อันดับแรกคือเป็นผู้หญิง รองลงมา เธอก็ไม่ถือว่าเป็นผู้หญิงที่เจ้าอารมณ์

เพราะงั้น ในใจของเธอถือโกรธ ขมขื่น และก็เจ็บปวด

ทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ไม่สนใจไปเลย ขึ้นเตียง เธอหยิบหนังสือ 《แดงและดำ》ที่วางไว้บนหัวเตียง

หนังสือเล่มหนามาก อ่านมาเกือบจะครึ่งปีแล้ว ยังมีส่วนน้อยๆที่อ่านจบหมดแล้ว

แต่ในตอนนี้ จุดสนใจของเธอกลับว่าไม่ได้จดจ่อไปที่หนังสือเลย แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไรอยู่

อารมณ์แปรปรวน ไม่สงบสุข เธอนอนพิงกับหัวเตียง หายใจเข้าลึกๆ ให้ร่างกายกับอารมณ์ได้ผ่อนคลาย หลับตา นอนหลับ

ได้ยินเสียงผู้หญิงที่พูดอัตโนมัติและเย็นชาแผ่ซ่านออกมาจากโทรศัพท์ ความหงุดหงิดที่อยู่ในใจของออกัสก็อดไม่ได้ที่จะเพิ่มทวีคูณขึ้นอีก

ดึงเนกไทออก เขาทิ้งลงบนโซฟาตามอำเภอใจ เอนกายพิงกับพนักพิงของโซฟา ขายาวๆวางทับซ้อนกัน วางบนโต๊ะกาแฟ มุมปากยิ้มยกอย่างเย็นชา

คุณหญิงเชอร์รีนเก่งมากเลยจริงๆ ไม่เพียงแค่เรียนรู้ที่จะไม่กลับบ้านกลับช่องแล้ว ยังเรียนรู้ที่จะวางสายโทรศัพท์ ช่างกล้าหาญมากจริงๆ……

ฮึ……

＊

ตอนเช้า เชอร์รีนเป็นเพื่อนทับทิมไปซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้จะปีใหม่แล้ว ทับทิมต้องการซื้อเสื้อผ้าใหม่ในวันปีใหม่

ในที่สุด เธอก็เลือกเสื้อคลุมไหมพรมสีแดงตัวหนึ่งแล้ว คอลเลกชันฤดูใบไม้ผลิ เพราะงั้นเห็นได้ชัดว่ามีความบางเบา กลับว่าหลวมอย่างมาก เธอบอกว่ารอให้ลูกสี่ห้าเดือน ก็ยังสามารถสวมใส่ได้

แต่เชอร์รีนกลับว่าไร้จุดหมาย เพียงแค่ดูเพลินๆ ปีใหม่จะซื้อเสือ้ผ้าใหม่หรือไม่นั้น สำหรับเธอแล้ว ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องมากเท่าไหร่

เมื่อได้ยิน ทับทิมกลับว่าพูดเหอะออกมาแล้ว ไม่เห็นด้วย พูดสั่งสอนเชอร์รีน

“ความคิดของแกเช่นนี้มันผิดหมดเลยนะ ก็เป็นเพราะว่าแต่งงาน เพราะงั้นแกจะต้องซื้อเสื้อผ้าดีๆสวมใส่ ด้วยนิสัยนั่นของแม่ยายแก ถ้าหากรับมือด้วยกันซื้อเสื้อตัวหนึ่งอย่างชิวๆสบายๆ เธอจะต้องรู้สึกว่าทำให้เธอขายขี้หน้าแน่นอน ถึงอย่างไร ตระกูลสิริไพบูรณ์ก็เป็นตระกูลที่มีหน้ามีตาในเมืองs แกจะให้เธอดูถูกแกไม่ได้หรอกนะ！”

เชอร์รีนรู้สิ่งที่เธอพูดทั้งหมดนั้นล้วนมีเหตุผล และก็ล้วนแต่เป็นความจริง แต่ มีความจำเป็นเหรอ？

สุนันท์เกลียด ไม่ชอบเธอ นี่คือเรื่องจริงที่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เธอมีความจำเป็นอะไรต้องไปพะเน้าพะนอเธอ เอาอกเอาใจเธอ？

อีกอย่าง เธอรู้สึกว่าสุนันท์ไม่เห็นใครอยู่ในสายตาเช่นนี้ เธอจะให้ความสำคัญได้สักกี่คนกันเชียว？

อีกอย่าง เชอร์รีนเธอก็ไม่ใช่คนที่มีนิสัยเช่นนั้นเลย เพราะงั้น แล้วแต่เลย

และสิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้สึกถึงความปลาบปลื้มก็คือ ตอนนี้ทับทิมก็ถือว่ากลับมาเป็นปกติแล้ว ไม่ต้องให้เธอเป็นกังวลอีก พ่อแม่ก็สามารถใช้ชีวิตในวัยชราได้อย่างสงบสุข

เดินช้อปปิ้งมาทั้งวัน สุดท้าย เชอร์รีนยังคงซื้อแค่เสื้อคลุมสีแดงตัวเดียว หลวมๆ แถมยังทันสมัย ไม่เลวเลยจริงๆ

กลับถึงบ้านก็เป็นเวลาหกโมงแล้ว เก็บของอย่างเร่งรีบ เธอหยิบกระเป๋าใบน้อยลงไปล่างตึก

รถฮอนด้าสีดำทันสมัยจอดอยู่ที่ด้านล่างหมู่บ้านแล้ว เห็นเธอเดินลงมา ลดกระจกรถลง องค์ชายเรียกทักทายเชอร์รีน : “เชอร์รีน ทางนี้”

ขึ้นรถ เชอร์รีนรัดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย องค์ชายถึงจะสตาร์ทรถ ออกไป

“หลายปีมานี้ชีวิตได้ดีเลยทีเดียวนะ” เชอร์รีนยิ้ม เอ่ยปากพูด

“อะไรใช้ชีวิตได้ดี บ้านรถก็มีหมดแล้ว ขาดแค่ภรรยาคนเดียว” องค์ชายก็ยิ้มด้วยเช่นกัน

เมื่อได้ยิน เธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มและเอ่ยพูดว่า : “งั้นก็ขยันๆหน่อยสิ คุณมีเงื่อนไขดีขนาดนี้ มีบ้านมีรถมีงานทำ เป็นชายหนุ่มที่มีคุณภาพดีมากแค่ไหน ยังกังวลที่จะไม่มีภรรยาเหรอ？ ”

ตามด้วยหัวเราะ องค์ชายมองมาที่ตัวเธอสามสี่ครั้งโดยเฉพาะ แล้วใบหน้าที่เด็ดเดี่ยว ค่อยๆแดงก่ำขึ้นมาบ้างแล้ว เพียงแค่ว่าเป็นตอนกลางคืน ไม่ได้เห็นชัดเจนขนาดนั้น

ทั้งสองคนพูดคุยตลอดทาง บรรยากาศเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข เพียงพริบตาเดียวก็มาถึงหน้าประตูผับโซ่สวาทแล้ว จอดรถเรียบร้อยแล้ว ทั้งสองคนก็เดินเข้าไปแล้ว

หลักๆก็คือเพื่อหาความครึกครื้น เพราะงั้นงานเลี้ยงศิษย์เก่าก็ไม่ได้เลือกห้องเหมาวีไอพี ก็เต้นอยู่ริมสระ ประมาณ 30กว่าคน มีความยิ่งใหญ่สง่างามมาก

แม้ว่าจะไม่ได้ติดต่อกันนานมากขนาดนี้ แต่รูปร่างหน้าตาก็ไม่ได้เปลี่ยนไปมากนะ แค่มองหน้า ก็ยังสามารถเรียกชื่อออกมาได้ สอดคล้องกัน

มิตรภาพตอนมัธยมล้วนแต่เป็นความบริสุทธิ์ที่สุด เยาว์วัยและมีชีวิตชีวา ช่วงเวลาพอดิบพอดี

ตอนนี้นั่งอยู่ด้วยกัน พูดคุยกันอย่างมีความสุขมาก กลับว่าไม่มีความรู้สึกห่างเหินแล้วแปลกประหลาด

และสายตาของทุกคนต่างก็ตกมาที่เชอร์รีนและองค์ชายแล้ว สองคนเดินเข้ามาด้วยกัน ทุกคนต่างก็คิดว่าพวกเขาสองคนคบหากัน

“เพื่อนสมัยมัธยมเยอะมากขนาดนี้ แต่ไม่มีใครคิดถึงเลยว่าพวกแกสองคนจะคบหากัน！” ฉัตรดาวมองที่คนสองคน เพียงแค่รู้สึกเหลือเชื่อ

เชอร์รีนรู้ว่ากลุ่มเพื่อนๆจะต้องเข้าใจผิดแน่ รีบอธิบายทันที : “พวกเราไม่ได้คบกันนะ พวกแกเข้าใจผิดแล้ว ฉันได้–”