ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 72 เขาคิดว่าเขาคือใคร
เห็นได้ชัดว่าองค์ชายไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์สักเท่าไหร่ สายตามองไปที่ทั้งสองคนอย่างช้าๆ
ตั้งแต่ต้นจนจบ สายตาของเธอไม่ได้อยู่ที่ออกัส อยู่สักพัก และนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเงียบๆ พูดคุยกับฉัตรดาวด้วยเสียงต่ำๆเป็นครั้งคราว
สีหน้าดูเฉยเมย แก้มขาวเรียบเนียนเปล่งประกายอย่างแผ่วเบาภายใต้แสงไฟ ดุจดวงจันทร์ที่สว่างไสวบนท้องฟ้ายามค่ำคืน มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวในบรรดาผู้หญิงเหล่านั้น
ออกัสจ้องมองที่เธอ ตาขยับเล็กน้อย ถือแก้วไวน์ด้วยมือข้างหนึ่งแล้วเขย่าเบาๆ ทันใดนั้น อีกมือหนึ่งไถลลงไปอยู่ใต้โต๊ะ และจับมือเธอไว้
นิ่งอึ้งไป จากนั้นก็ตอบสนอง เชอร์รีนมองเขาอย่างเดือดดาล แต่ไม่กล้าทำอะไรที่เลยเถิดเกินไป กลัวที่จะดึงดูดความสนใจของคนอื่น
เขาเองไม่ยอมปล่อย นิ้วที่หยาบกร้านลูบฝ่ามืออันอ่อนโยนของเธอช้าๆ กดเสียงลง เสียงต่ำจนมีเพียงแค่สองคนเท่านั้นที่ได้ยิน: “ในที่สุดก็มองฉันแล้ว หืม คุณหญิงเชอร์รีน……”
“ปล่อย!” เธอกัดฟัน เสียงแทบจะบีบออกมาจากระหว่างฟัน
“คุณหญิงเชอร์รีนเก่งมากไม่ใช่เหรอ สามารถสลัดออกไปได้ด้วยตัวเอง จะต้องให้ผมปล่อยอีกเหรอ?”
ออกัส เสียงต่ำและเคร่งขรึม เสียงตอนจบสูงขึ้น ระหว่างที่พูด ก็วางมือไว้บนต้นขาของเธอ ปลายนิ้วแตะ ลูบไปมา
กระแสไฟฟ้าไหลผ่านร่างกาย ความโกรธของเชอร์รีน เพิ่มขึ้นเล็กน้อย แอบเอื้อมมือไปหยิกต้นขาเขา
ภายใต้แสงไฟหลากสี คนสองคนนั่งอยู่ตรงมุมห้อง ใบหน้าสงบ แต่ใต้โต๊ะเกิดการชุลมุน อย่างดุเดือด
“คุณจะปล่อยหรือไม่ปล่อย?” ความอดทนของเธอค่อยๆหมดไป
ออกัสเพ่งมองเธออย่างนิ่งสงบท่ามกลางความวุ่นวาย: “ปล่อยแล้วยังไง ไม่ปล่อยแล้วยังไง?”
เชอร์รีนไม่พูดมากกับเขาแล้ว ยกเท้าขึ้น เหยียบหลังเท้าของเขาอย่างแรง บดขยี้ไปมา ใช้แรงทั้งหมดที่มี
แต่ออกัสกลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด ถึงอย่างไรการกระทำของเธอ เลิกคิ้ว ริมฝีปากยกขึ้นเล็กน้อย มือซ้ายถือแก้วเบียร์ เขายังเขย่าแก้วเบาๆอย่างสบาย ๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาเผยใบหน้าที่ผ่อนคลาย
ยังไม่ทันหายโกรธ ร่างของเชอร์รีน เอี้ยวตัวอย่างรุนแรง ไม่ได้ระมัดระวัง ชนเข้ากับไหล่ของเขา ผลสุดท้าย แก้วสั่น เบียร์แก้วนั้นหกใส่กางเกงสูทของออกัส
ทุกคนอุทาน ฉัตรดาวตอบสนองก่อน ส่งกระดาษทิชชูให้เชอร์รีน: “รีบเช็ดให้คุณออกัสสิ”
เชอร์รีนไม่อยากสนใจ นั่งอยู่ตรงนั้นไม่ขยับ เขาสมควรได้รับมันอยู่แล้ว สมน้ำหน้า!
แต่ตอนนี้ สายตาของทุกคนมองมา ค่อยๆจับจ้องมาทางเธอ
ถูกบีบบังคับ เธอส่งทิชชูทีละเล็กละน้อย นั่งยอง ๆ เช็ดคราบเบียร์บนกางเกงสูทของเขา
ไม่รู้สึกว่าอึดอัดเลย ออกัสไม่สนใจว่ากางเกงของเขาเปียก แต่ริมฝีปากโค้ง ยิ้มและพูดว่า: “ขอโทษ ที่ทำให้ทุกคนหมดอารมณ์”
ทุกคนค่อยๆส่ายหัว แสดงให้เห็นว่าไม่เป็นไร แต่พูดอย่างเป็นห่วงว่า: “กางเกงของคุณออกัส–”
“ไม่เป็นไร แค่เปียกเท่านั้นเอง ไม่ใช่ปัญหาใหญ่” เขายังคงยิ้ม สายตาที่มองลงเล็กน้อยกลับว่ามองไปยัง เชอร์รีนที่นั่งยอง ๆ อยู่บนพื้น
เขาก้มลงตลอด ไม่ได้เงยหน้า เผยให้เห็นเฉพาะคอขาวที่บอบบาง เหมือนหงส์ขาวสง่า
จิตใจสั่นไหว เขาจ้องที่เธออย่างลึกซึ้ง แววตาไม่กะพริบ
แม้ว่ากระดาษทิชชูจะซับน้ำได้ แต่กางเกงชุดสูทเปียกอย่างเห็นได้ชัดเจนมาก เพราะอยู่ตรงต้นขาจึงสามารถเห็นได้อย่างทันที
ณ ตอนนี้ มีเสียงเท้าเดินเข้ามา จากนั้นผู้ช่วยเตโชก็มาที่นี่
สุดท้าย เขายืนอยู่ข้างหลังออกัส แนบหูของเขาและพูดด้วยเสียงต่ำว่า: “ประธาน พวกประธานครามได้รออยู่ในห้องส่วนตัวนานแล้ว”
กรามสั่นเล็กน้อย ร่างสูงของออกัสเอนตัวลงเล็กน้อย กดเสียงต่ำอย่างเคร่งขรึม ลมหายใจร้อนผ่าวเข้าหูของเชอร์รีนมีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยินมัน
“นั่งรอฉันอยู่ตรงนี้ครู่หนึ่ง คุยสัญญาเสร็จ เราจะไปด้วยกัน……”
เชอร์รีนเพียงแค่เหลือบมองเขาเบาๆ และไม่ได้พูดอะไร โยนทิชชูไว้ข้างๆ จากนั้นก็นั่งลง
ต่อมา เขานั่งตัวตรงและลุกขึ้น พยักหน้าให้ทุกคน กล่าวอย่างนิ่งและสุภาพ ： “ขอบคุณทุกท่านสำหรับการต้อนรับในคืนนี้ ยังมีธุระนิดหน่อย ก็เลยไม่สามารถอยู่ต่อจนจบ บิลของวันนี้ให้ลงที่ผมนะ ขอให้ทุกคนสนุกกันเต็มที่”
สายตามองไปที่เธออย่างจงใจอีกครั้ง ออกัส ถึงจะย่างก้าวขายาวๆเดินไปข้างหน้า
ผู้ช่วยเตโชตามหลังเขาไป ตะลึงงัน: “ประธาน กางเกงคุณ–”
“ไม่เป็นอุปสรรค……” ขัดจังหวะการพูดของเขา ร่างของออกัสหายไปบนชั้นสอง
ฉัตรดาว ชื่นชมว่า: “เชอร์รีน คุณไปรู้จักกับผู้ชายดีๆแบบนี้ยังไงกัน พูดให้ฟังหน่อยซิ!”
ฟังจบ เพื่อนร่วมชั้นสาวๆจอมยุ่งที่หลงเสน่ห์เหล่านั้นที่นั่งอยู่ทั้งหมดก็มองมา และรอคอย
เชอร์รีนพูดตัดบท: “เขาเป็นนักเรียนรุ่นพี่ของฉัน รู้จักกันตอนประชุมผู้ปกครอง ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”
องค์ชายมองดูเวลา: “4 ทุ่ม ทำไม จะไปแล้วเหรอ?”
“อืม ง่วงนิดหน่อย” ขณะที่พูด เธอยิ้ม ลุกขึ้นยืนจากบนโซฟา และบิดขี้เกียจ
“งั้นฉันกลับกับคุณ” องค์ชายก็ลุกขึ้นมา
ฉัตรดาวที่อยู่ข้างๆก็หัวเราะออกมา: “ที่แท้ก็ผัวหาบเมียคอนสินะ!”
เชอร์รีนตบไหล่ของเธอเบาๆ ให้เธอหยุดพูด จากนั้นก็มององค์ชาย: “ไม่เป็นไร ฉันไปคนเดียวได้ ดึกแล้ว คุณไปสังสรรค์ต่อเถอะ”
หยิบกุญแจรถที่วางไว้บนโต๊ะ องค์ชายยิ้มและกล่าวว่า: “เราไปทางเดียวกัน มีเรื่องหนึ่งที่ต้องรีบจัดการด่วนในตอนกลางคืน ก็เลยไม่ไปสังสรรค์แล้ว ไปกันเถอะ”
“ใช่เนอะ ไปสิ พวกคุณไปทางเดียวกัน นั่งรถคันเดียวกันเลย ดีจะตาย!” ฉัตรดาวผลักทั้งสองคนออกจากบาร์
จากนั้น องค์ชายไปสตาร์ทรถ เชอร์รีนยืนรออยู่บนถนน บังเอิญเหลือบมอง Land Rover สีดำ และไม่คุ้นเคยกับเลขทะเบียนรถเลย คำพูดตอนที่เขาจากไป ผุดขึ้นมาในใจโดยไม่ได้ตั้งใจ
–นั่งรอฉันอยู่ตรงนี้ครู่หนึ่ง คุยสัญญาเสร็จ เราจะไปด้วยกัน……
ริมฝีปากของเธอโค้ง ความประชดประชันในสายตาชัดเจนมาก เขาคิดว่าเขาเป็นใคร เขาให้เธอรอ เธอก็ต้องเชื่อฟังและนั่งอยู่ตรงนั้นน่ะเหรอ?
องค์ชายขับรถเข้ามา เปิดประตูรถ เธอเข้าไปนั่ง รถก็ค่อยๆเข้าไปอยู่ในการจราจรแล้ว
＊
สักพัก ออกัสเดินลงมาจากข้างบน ก้าวขาดั่งสายลม เหมือนจะรีบเร่งนิดหน่อย ผู้ช่วยเตโชและประธานครามต่างก็ยังอยู่ในห้องส่วนตัว
รายละเอียดของสัญญาและเรื่องที่ต้องให้ความสนใจ เขามอบหมายให้ผู้ช่วยเตโชดูแล ผู้ช่วยเตโชจัดการส่วนที่เหลือของสัญญา
เดินมาถึงโต๊ะ เขาเหลือบมองทุกคนทีละคน แต่เขาไม่เห็นผู้หญิงคนนั้นคนเดียว
“คุณออกัส” ฉัตรดาวจับตามองเขาและพูดว่า: “คุณหาเชอร์รีนอยู่เหรอ?”
ออกัสกรามสั่นเล็กน้อย ขมวดคิ้วแน่น: “เธอไปไหนแล้ว?”
“เธอกลับบ้านไปแล้ว ไปกับนายตำรวจองค์ชาย ทั้งสองคนไปทางเดียวกัน ก็เลยนั่งรถไป” ”ฉัตรดาวอธิบาย
นัยน์ตาดำมืดหม่นหมองลงทันทีออกัสระงับอารมณ์ที่โกรธจัด ลูกกระเดือกม้วนเล็กน้อย เสียงเคร่งขรึมอย่างอุกอาจ: “นายตำรวจองค์ชายเหรอ?”
