ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 91 ของขวัญซ้ำกันอย่างไม่ทันตั้งตัว

มือของดนัยแตะที่หน้าอกอย่างเกินจริง พร้อมกับร้องคร่ำครวญว่า “ตอนนี้คุณรังเกียจผมแล้วเหรอ? ความจริงแล้ว ความสนุกสนานที่ได้อยู่กับผู้หญิง ผมก็มีให้ได้หมดเลยนะคุณชายใหญ่ออกัส อยากลองสักหน่อยไหมล่ะ？”

และละเลยสายตารังเกียจที่เขาส่งมาให้ คิ้วของออกัสกระตุก ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความรังเกียจ “รังเกียจ！”

“รังเกียจ？ ผมจะไปรังเกียจคุณได้ยังไงกันล่ะ？คุณชายใหญ่ออกัส สิ่งที่ผู้หญิงมี ผมไม่มีหรอก แต่ว่าสิ่งที่ผู้หญิงไม่มี ผมมีทุกอย่าง ไม่อยากลองดูหน่อยเหรอ? ”

พอเห็นใบหน้าที่รังเกียจและสะอิดสะเอียนของเขาแล้ว เขายังเอาน้ำหน้าไหนไปคิดแบบนั้นได้อีก?

ทำเสียงหึในลำคอเบาๆ ดนัยสงสัยทำร้ายเขา ยิ่งเขารังเกียจ เขาก็ยิ่งสนใจ เริ่มรู้สึกได้คืบจะเอาศอก ร่างที่เรียวยาวของเขาลงไปที่โต๊ะยาวในห้องประชุม ขาไขว้กัน ท่าทางดูมีเสน่ห์และร้อนแรง

“ทั้งรูปร่างและหน้าตาของผมต่างก็เป็นชั้นหนึ่ง ไม่อยากได้จริงๆ เหรอ？”

“ผมคิดว่า อาชีพที่สองของคุณไปเป็นแมงดาก็ได้นะ ใช่สิ แน่ใจนะว่าไม่ต้องให้ผมโทรหานาโน ให้เธอมากขึ้นคุณสักหน่อย จะได้ดับไฟให้คุณได้……”

พอได้ยินดังนั้น ดนัยก็กระแอม มือไหนกุญแจออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้วก็โยนให้กับเขา

พอได้รับไป ออกัสก็เลิกคิ้ว เขารู้สึกไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่

“ของขวัญวันเกิด คฤหาสน์ที่เพิ่งสร้างเสร็จสไตล์สวนในเมืองs มีภูเขาและลำน้ำ อากาศสดชื่น ผมคิดว่า เป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่จะให้คุณกับภรรยาได้พลอดรักกันอย่างเต็มที่！”

ระหว่างที่พูดอยู่นั้น ดนัยก็ลุกขึ้นมาจากโต๊ะทำงาน มือหนาจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย หลังจากนั้นก็เดินออกไปจากห้องประชุม

“ตอนนี้คุณจะไปไหน？”ออกัสเลือกมองดูแผ่นหลังของเขา

“ตัดสินใจว่าจะฟังคำแนะนำของคุณ กลับไปฟัดกับนาโนซัก 300 รอบ ใช้พลังกระดูกอ่อนสยบกรงเล็บกระดูกขาวเก้าอิมของเธอ ……”

“……”

รอยกรงเล็บสีแดงที่คอของเขา มุมปากก็ยกขึ้น มันคือ กรงเล็บกระดูกขาวเก้าอิมจริงๆ ……

ที่โรมแรมอิมพิเรียล

สุนันท์ เชอร์รีน หยาดฝน แล้วก็เลอแปงต่างก็มาถึงแล้ว

สำหรับเซอร์ไพรส์ที่พูดถึงในตอนแรก คือเชอร์รีนอยากจะตกแต่งร้านอาหารใหม่ แต่ว่าพอกลับมาย้อนคิดอีกครั้ง ผู้ชายร่างโตต้องไม่ชอบสิ่งนั้นอย่างแน่นอน และอีกอย่าง ทั้งสามคนก็เหมือนว่าจะไม่ได้คิดแบบนั้น ดังนั้นเธอก็เลยยอมแพ้ไป

“ออกัสยังไม่มาอีกเหรอ？”สุนันท์ขมวดคิ้วและถาม

เชอร์รีนเหลือบมองเวลา “ 6โมง50 ยังไม่ถึงเวลาเลย เขาน่าจะมาหลังหนึ่งทุ่มนะ”

สุนันท์พยักหน้าแล้วก็หันไปมองเลอแปง “พ่อลูกได้โทรหาลูกไหม？”

“ทำไมต้องโทรหาผมด้วยล่ะ คนที่จะฉลองวันเกิดคือพี่ใหญ่ ถ้าจะโทรหาก็ต้องโทรหาพี่ใหญ่สิ” เลอแปงต่อ

“ปีหนึ่งตั้งแต่หัวปียันท้ายปีจะยุ่งได้อะไรขนาดนั้น 1 ปีมี 365 วัน เขายังอยู่ที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ได้ถึง 2 วันหรือยังเถอะ? เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ แต่ว่าแม้แต่โทรศัพท์ก็จะโทรมาหน่อยไม่ได้เลยเหรอ？”

พอพูดถึงสิงหาขึ้นมา สุนันท์ก็รู้สึกไฟลุกขึ้นมาในทันที

เขาเหมือนกับว่าไม่ใช่คนตระกูลสิริไพบูรณ์ยังไงอย่างนั้น ปกติถ้าเกิดว่าโทรไป ถ้าไม่มีคนรับสายก็เป็นเลขารับสายแทน การที่อยากจะคุยกับเขาถือว่าเป็นเรื่องที่ยากแล้วยากอีก

พอได้ยินดังนั้น เลอแปงก็ขมวดคิ้วเข้าหากัน “อา วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ใหญ่ จะพูดอะไรที่มีความสุขหน่อยได้ไหม ทำไมทำตัวเหมือนคุณอาวัยทองแล้วล่ะ”

สีหน้าของหยาดฝนเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่ได้ใหญ่โตเท่าไหร่นัก

“เลอแปง สองวันนี้ลูกต้องอยากจะแข่งกับอาใช่ไหม? ” สุนันท์รู้สึกว่า ความโกรธในหัวใจของตัวเองนั้นไม่สบายลงเลย

ไม่ตอบอะไร เลอแปงเอาแต่เงียบ เขารู้สึกว่าถ้าเธออยู่ในวัยหมดประจำเดือนรึเปล่า เธอมีปัญหาไม่รู้จบทุกวัน และดูเหมือนจะคอยจับผิดอยู่ตลอดเวลา

ทั้งสามคนเอาแต่นั่งรออยู่ที่นั่น และเวลาหนึ่งทุ่มสิบนาที ออกัสก็ปรากฏตัวขึ้นที่ประตูร้านอาหาร

ดวงตาของเขากวาดมองไปที่เชอร์รีนก่อน แล้วค่อยมองไปที่สามคนที่เหลือ หรี่ตาเล็กน้อย แล้วค่อยนั่งลง

“พ่อของลูกได้โทรหารึเปล่า? ”สุนันท์ถามออกัสอย่างไม่ยอมแพ้

พอได้ยินดังนั้น เลอแปงก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมาในทันที เธอจะหยุดสักพักหนึ่งไม่ได้เลยเหรอ?

“ไม่นะครับ ช่วงนี้พ่อน่าจะยุ่งมาก……”ออกัสตอบแบบนิ่งเรียบ

“ยุ่งๆๆๆ หนึ่งวันมันจะสามารถยุ่งได้มากแค่ไหนกันเชียว งานวันเกิดลูกชายของตัวเอง แต่ว่าเขากลับไม่โทรมาแม้แต่นิดเดียว!”

หยาดฝนดึงชายเสื้อเธอเบาๆ และเอ่ยปากเตือนเธอ “พี่สะใภ้ วันนี้เป็นวันเกิดของออกัสนะ”

เธอถึงได้เก็บอาการ สูดหายใจเข้าลึกๆ และหายใจอย่างมั่นคง

เลอแปงหยิบปากกาออกมาและยื่นให้ “อะ พี่ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้มียี่ห้อะไร แต่ว่าผมก็ใช้เงินของผมซื้อมาเองเลย”

หลังจากทำงานพาร์ทไทม์ที่ปั๊มน้ำมันมาเป็นเวลานาน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาสามารถหาเงินได้จากมือทั้งสองข้างของตัวเองจริงๆ

เห็นได้ชัดว่าปากของออกัสยกขึ้น มือหนาตบที่ไหล่ของเขาเบาๆ “ขอบคุณนะ”

พอเห็นดังนั้น เชอร์รีนก็ก้มหน้าลง เปิดกระเป๋าใบเล็กๆ ของตัวเอง เตรียมจะหยิบของขวัญวันเกิดออกมาให้

แต่ว่า เธอยังไม่ทันจะหยิบของขวัญวันเกิดออกมา หยาดฝนก็ยิ้มแล้วก็ส่งของขวัญให้เขาก่อน “นี่ฉันเลือกเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าออกัสจะชอบหรือไม่ชอบ ลองเปิดดูสิ”

“ยังไงของที่อาเตรียมให้กับมือ ผมก็ต้องชอบอยู่แล้ว”

กล่องที่ดูสวยงามและประณีตอยู่ในมือหนาของเขา ระหว่างที่พูดอยู่นั้นมือของออกัสก็ขยับ แล้วเขาก็เปิดกล่องออก ข้างในนั้นเป็นกระเป๋าตังค์ลายสีดำเข้ม

เมื่อเห็นสีหน้าของเขา ในใจของหยาดฝนรู้สึกพึงพอใจ อ่อนนุ่ม และดีใจอย่างบอกไม่ถูก

เชอร์รีนที่เงยหน้าขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ ก็ได้เห็นกับกระเป๋าตังค์นั้นพอดี

เธออึ้งไป นิ่งค้างอยู่แบบนั้น มือของเธอที่กำลังจะหยิบกล่องของขวัญออกมานั้นชะงักไปในทันที สถานการณ์แบบนี้มันเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงเลย ทำให้เธอรู้สึกไม่คาดคิด

คิดไม่ถึงเลยว่า ของขวัญที่หยาดฝนเลือกมาจะเหมือนกับเธอเป๊ะๆ มันคืออันเดียวกันเลย

ในเวลานี้ หยาดฝนได้แย่งนำเธอไปก้าวหนึ่งแล้ว ของขวัญได้ถูกมอบให้เขาไปแล้ว แล้วเธอจะหยิบออกมาได้ยังไงกัน?

ถ้าบอกว่าสไตล์หรือรูปทรงของกระเป๋าสตางค์ต่างกันก็อีกเรื่องหนึ่ง แต่ตอนนี้ กระเป๋าสตางค์ทั้งสองใบนี้เหมือนกันทุกประการ ถ้าเอาออกมาก็มีแต่ความเก้อเขินและน่าอาย

มือที่จับกล่องของขวัญอยู่นั้นก็ค่อยๆ ปล่อยออก และเธอไม่มีแผนที่จะเอาให้เขาอีก

ข้อแรกเพราะว่าบังเอิญชนกัน

อีกข้อหนึ่งก็เป็นเพราะว่า ตอนที่คุณเห็นของขวัญที่คุณชอบ และเลือกมาอย่างตั้งใจ กลับถูกคนอื่นแย่งโอกาสไปก่อน ความรู้สึกลึกลับ ดีใจและตื้นตันนั้น มันก็หายไปในทันที

เมื่อของขวัญนั้นสูญเสียความหมายดั้งเดิมไป มันไม่มีประโยชน์ และเมื่อเธอเห็นของขวัญแบบเดียวกันนั้น เธอรู้สึกอึดอัดมาก

ออกัสหรี่ตาลงและมองไปที่ออกัส เขายื่นมือหนาออกไปและทำท่าขอ “แล้วของขวัญที่คุณหญิงเชอร์รีนเตรียมมาล่ะ? ”

รอยยิ้มเขินอายเล็กน้อยปรากฏขึ้นที่มุมปากของเชอร์รีน เธอเขินอายเล็กน้อยและพูดว่า “ฉันรีบออกมาก็เลยลืมหยิบมาด้วยน่ะ”

ทันใดนั้น ดวงตาของออกัสก็มืดลง เขาหรี่ตา จ้องมองเธออย่างลึกซึ้งและดุร้ายราวกับจะแทงเธอ

“มีอะไรที่เธอไม่ลืมอีกไหม หืม? ” เสียงที่ทุ้มต่ำของเขานั้นเย็นชามาก