ครูเจ้าเสน่ห์คนนี้ประธานจอง - บทที่ 96 ไม่รับโทรศัพท์เขา
เมื่อได้ยินเช่นนี้ หยาดฝนก็วางตะเกียบในมือของเธอลง “ฉันก็อิ่มเหมือนกันเลอแปงล่ะ”
“อิ่มแล้ว” ระหว่างที่พูดนั้น เลอแปงหยิบไวน์แดงขึ้นมาบนโต๊ะแล้วดื่มอีกแก้ว ตาของเขาเหลือบไปที่ทางเข้าร้านอาหาร: “แต่ทำไมพี่สะใภ้ยังไม่กลับมาอีก? ”
“เธอไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ บอกแล้วก็กลับไปแล้ว……” เขาขยับริมฝีปากช้าๆ
พวกเขาทั้งสามคนกำลังจะกลับไปที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์ สุนันท์ก็จำเป็นต้องกลับไปพร้อมกับพวกเขา
แต่ว่า ความเกลียดชังของเธอที่มีต่อเชอร์รีนนั้นรุนแรงมากขึ้น วันเกิดของสามีของเธอ แต่ว่ากลับรับโทรศัพท์ในครึ่งชั่วโมงก่อนหน้า แล้วบอกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยสบาย เธอจึงออกไปก่อน
ในฐานะที่เป็นครู ไม่มีแววตาเลยแม้แต่นิดเดียว!
ที่ผับโซ่สวาท
เสียงเพลงดังก้อง และผู้ชายและผู้หญิงบนฟลอร์เต้นรำก็ขยับร่างกายของพวกเขา ปล่อยตัวอย่างป่าเถื่อน
ด้วยเสื้อคลุมที่ห่อหุ้มร่างกายของเธอไว้แน่น เชอร์รีนเดินเข้ามาและเห็น ยู่ยี่นั่งอยู่ที่บาร์และเมาแล้ว
เธอเดินเข้าไปและนั่งลงข้างยู่ยี่ คิ้วของเธอขมวดคิ้วทันทีด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์ที่ฉุนมาก “เธอดื่มไปกี่แก้ว? ”
“ไม่น้อยไม่เยอะ เจ็ดแปดแก้วเท่านั้นเอง คืนนี้ ฉันไม่เมาไม่กลับ” ยู่ยี่พูดอย่างเมามาย “เธอก็ดื่มสิ！”
มือเอื้อมไปแตะแก้วเหล้า แต่จู่ๆ ก็หยุดลง เชอร์รีนส่ายหัว: “ฉันท้อง ดื่มไม่ได้”
“ดื่มเหล้าขาวไม่ได้ ดื่มไวน์แดงได้ไม่เป็นไร พนักงานเสิร์ฟ เอาไวน์แดงที่กลมกล่อมที่สุดมา!”
แก้วไวน์แดงถูกวางต่อหน้าต่อตาของเธอ และของเหลวสีแดงสดก็สั่น เชอร์รีนมองไปที่แก้วไวน์ แต่มีความฝาดที่มุมปาก “อะไรคือความแตกต่างระหว่างการรักใครสักคน แล้วไม่รักใคร? ”
เสียงของเธอเบาและเบามาก ดูเหมือนเธอจะถามยู่ยี่ และก็ดูเหมือนเธอพึมพำกับตัวเองด้วย
แต่ยู่ยี่ยังคงได้ยินอย่างคลุมเครือ “แล้วเธอคิดว่าความแตกต่างอยู่ตรงไหนล่ะ? ”
“ความแตกต่างคือเมื่อเธอและคนที่เขารักเกลียดชังกัน ไม่ว่าเธอจะมีเหตุผลแค่ไหน ถูกต้องและชอบธรรมเพียงใด แต่เธอทนน้ำตา และใบหน้าที่อ่อนแอของอีกฝ่ายไม่ได้……”
ยิ่งเธอพูดมากเท่าไหร่ เสียงของเธอก็ยิ่งเบาลงเรื่อยๆ และเมื่อเธอไปถึงประโยคหลัง เธอก็สูญเสียเสียงของเธอไป ดูเหมือนว่าหัวใจของเธอจะถูกดึงออกมาและค่อยๆ เฉือนมันด้วยมีด
เป็นเพราะความรัก น้ำตานองหน้าและใบหน้าที่อ่อนแอก็เพียงพอที่จะทำให้เขายอมจำนนและรู้สึกอ่อนโยน
และคำพูดอันชอบธรรมของเธอจะทำให้เขารู้สึกขยะแขยงและรังเกียจเท่านั้น
ไม่มีอะไรที่ชัดเจนและเด่นชัด เชอร์รีนหัวเราะเยาะตัวเอง ดวงตาของเธอเจ็บและหัวใจของเธอเจ็บปวด เธอหยิบไวน์แดงขึ้นมาบนโต๊ะแล้วดื่มให้หมดในครั้งเดียว
บางครั้งผู้คนก็ต้องการความผ่อนคลายที่เหมาะสมเพื่อบรรเทาความหดหู่ใจและความเจ็บปวด
ในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมา จำนวนครั้งที่เธอดื่มสามารถนับได้ด้วยมือเดียว แต่วันนี้เป็นการดื่มที่เจ็บปวดและผ่อนคลายที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัย
ยู่ยี่นั้นดื่มไปเยอะมาก ตอนนี้เธอดื่มแบบเติมไม่หยุดเลย
เชอร์รีนข้างๆ เธอกำลังดื่มแก้วไวน์แดงทีละแก้ว และสักพักหนึ่งบาร์ก็เต็มไปด้วยแก้วไวน์
ยู่ยี่มาแล้วลุกจากเก้าอี้และเดินโซเซไปที่นอกบาร์ ลืมเชอร์รีนไปเป็นเวลานาน
แม้ว่าจะเป็นไวน์แดงแต่คอของ เชอร์รีนไม่ค่อยแข็งเท่าไหร่นัก หลังจากดื่มไปสองสามแก้ว เธอก็หมดสติและฟุบลงบนบาร์
ในขณะนี้ โทรศัพท์มือถือของเชอร์รีนที่บาร์ดังขึ้น พนักงานเสิร์ฟก็เรียกเธอเบาๆ แต่เธอไม่ตอบสนองเลย
ดูจากรูปลักษณ์แล้ว เธอดูเป็นคนอ่อนโยนมาก ไม่เหมือนคนเซ้าซี้แบบนั้น เธอกลัวว่าอีกฝ่ายจะโทรมาก็ต่อเมื่อมีสิ่งที่สำคัญมากเท่านั้น พนักงานเสิร์ฟก็รับสายด้วยความหวังดี “ฮัลโหล”
“นี่ไม่ใช่โทรศัพท์ของเชอร์เหรอ? ” เป็นเบอร์ขององค์ชาย
เชอร์ น่าจะหมายถึงคุณผู้หญิงที่ดื่มจนเมาอยู่ตรงนี้ พนักงานเหลือบมองเธอและตอบว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้หมดสติและไม่มีเพื่อนอยู่ใกล้ๆ คุณช่วยพาเธอไปได้ไหมครับ”
ผ่านทางโทรศัพท์ องค์ชายก็ได้ยินเสียงที่ดังและหนวกหู ก็ตกลงในทันที
สี่ทุ่มแล้ว ผู้หญิงขี้เมาอยู่คนเดียวในบาร์ มันไม่ปลอดภัยเท่าไหร่นัก
หลังจากนั้นไม่นาน องค์ชายก็รีบไปที่ผับโซ่สวาท เพราะเขารีบร้อนจนเกินไป เขาจึงสวมรองเท้าแตะผ้าฝ้ายออกมา
อย่างแรก เขาเช็กบิล จากนั้นเขาก็ยกเธอขึ้นอย่างระมัดระวังและเดินออกไปพร้อมกับเขา
ในขณะที่ตัวส่ายไปมา เชอร์รีนก็ตื่น จ้องมองที่ องค์ชาย เป็นเวลานานและกล่าวอย่างเวียนหัว: “ทำไมนายถึงมาที่นี่? ”
“ฉันโทรหาเธอ พนักงานรับโทรศัพท์และเขาบอกฉันว่าเธออยู่ที่นี่ ”
“โทรมางั้นเหรอ? ” องค์ชายตรงหน้าของเธอกลายเป็นมีทั้งหมดสามคน แล้วก็เป็นสี่คน เธอส่ายหน้า “เป็นไปไม่ได้……โทรศัพท์ฉันปิดไปแล้วนี่……เป็นไปได้ยังไง……”
เมื่อ ออกัสโทรมา เธอไม่แม้แต่จะมองและปิดเครื่อง แต่เธอลืมไป
เมื่อสักครู่นี้ โทรศัพท์มือถือของ ยู่ยี่แบตหมด และเธอขอโทรศัพท์มือถือของเธอ ก็เลยต้องเปิดเครื่อง
เมื่อได้ยินเช่นนั้น องค์ชายก็ยื่นโทรศัพท์ให้เธอ: “ดูสิ”
“อ๊ะ หน้าจอยังสว่างอยู่เลย…” เธอกะพริบตาด้วยความประหลาดใจ จากนั้นจึงโยนโทรศัพท์เข้าไปในกระเป๋าโดยตรง แล้วยิ้มให้องค์ชาย: “มันไม่สว่างแล้ว…”
แก้มของเธอเป็นสีแดง รอยยิ้มของเธอไร้เดียงสา หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น และเธอก็ไออย่างผิดปกติเล็กน้อย หันหน้าที่แข็งแกร่งและเด็ดขาดของเธอไปทางอื่น
มันดึกแล้ว และเธอไม่สามารถแม้แต่จะเดินไปตามถนนหลังจากดื่มเหล้า องค์ชายต้องการส่งเธอกลับบ้าน แต่เธอส่งเสียงดังและปฏิเสธที่จะกลับไป เธอยังต้องการที่จะนั่งบนถนนเหมือนคนเหลวไหล
องค์ชายไม่มีทางเลือกเลย จะพาเธอไปที่โรงแรม แต่เธอกลัวว่าเธอจะไม่สบายในตอนกลางคืนและไม่มีใครดูแลเธอ
หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พาเธอขึ้นรถ รัดเข็มขัดนิรภัย แล้วขับรถไปที่บ้าน
ที่บ้านตระกูลสิริไพบูรณ์
ควันจากห้องในห้องทำให้คนหายใจไม่ออกเมื่อได้กลิ่น
ที่เขี่ยบุหรี่ตรงหน้าเขาเต็มไปด้วยก้นบุหรี่แล้ว ออกัสยังมีบุหรี่อยู่ในริมฝีปากบางๆ ของเขา และเขายังคงสวมชุดสูทยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่าง พร้อมกับจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง
หลังจากยืนอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง ริมฝีปากบางของเขาก็เม้มแน่น และลมหายใจที่ออกมาจากร่างกายของเขาก็ทั้งเย็นและร้อน
เมื่อหันหลังกลับและลงไปข้างล่าง เขาต้องการจะเทน้ำหนึ่งแก้วดื่ม แต่เห็นว่าเลอแปงยังไม่หลับ นั่งอยู่บนโซฟา
ออกัสขยับริมฝีปากบางๆ แล้วพูดว่า: “โทรหาพี่สะใภ้ของแกหน่อย ดูว่าจะกลับมาเมื่อไหร่”
เขาคิดว่า บางที เธอแค่ไม่รับโทรศัพท์ ถ้าคนอื่นโทรไป เธออาจจะรับสาย…
“แล้วทำไมพี่ไม่โทรเอง? ” เลอแปงเงยหน้าขึ้นมามองเขา
ออกัสขมวดคิ้ว “โทรศัพท์แบตหมด……”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เลอแปงก็ร้องออกมา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วกดโทรศัพท์ต่อหน้าเขา
ครั้งนี้ไม่ใช่การปิดเครื่อง แต่เป็นเสียงเรียกเข้าเป็นเวลานาน แต่ไม่มีคนรับสาย
เลอแปงยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ และส่ายหัว: “ไม่มีคนรับสาย”
ร่างที่เรียวบางของออกัสเทน้ำอุ่นให้ตัวเองดื่ม แล้วก็จิบเข้าไป
กลิ่นบุหรี่ที่รุนแรงลอยออกมา และเลอแปงก็สำลักเล็กน้อย จากนั้นจึงขมวดคิ้ว “พี่ สูบบุหรี่ไปกี่มวนแล้ว? ”
“ไม่เท่าไหร่……”
“…….”เลอแปงรู้สึกพูดไม่ออกอย่างแปลกประหลาด นี่เหรอไม่มาก เขาขาดแค่ควันออกมาจากกระดูกเขาแล้วเนี่ย!
ออกัสไม่ได้อยู่ที่ห้องนั่งเล่นนาน เขากลับไปที่ห้อง หลังจากที่เขาจากไป หยาดฝนก็เดินออกมาจากห้องครัว “
