คิงดราก้อน - บทที่ 110 ของตอบแทน
“เอี๊ยด…”
รถยนต์สีดำคันหนึ่งจอดอยู่ปากประตู จากนั้นก็มีคนแก่ผมหงอกหน้าคล้ำคนหนึ่งที่ถือกล่องยาลงมา
เมื่อผ่านไปครึ่งชั่วโมง การฝังเข็มของอู่เจี้ยนหวาก็เสร็จสิ้น ขณะที่เดินออกประตูมายืดเส้นยืดสายก็เห็นเซียวหยางกับอู่ส้วยยังอยู่ด้านนอก ครั้นแล้วก็หน้าเครียดตำหนิ “พวกแกทำไมยังไม่ไปอีก?”
“พ่อ พ่อก็เชื่อพี่เซียวสักครั้งเถอะ!” อู่ส้วยอ้อนวอน
อู่เจี้ยนหวาตำหนิเสียงกร้าว “ไอ้สารเลว! ที่ฉันพูดแกก็ไม่ฟังแล้วใช่ไหม!”
“คุณลุงครับ ถ้าผมเดาไม่ผิด ฝังเข็มแล้วโรคของคุณลุงไม่เพียงไม่ทุเลา หนำซ้ำยังหนักกว่าเดิมอีกใช่ไหมครับ?”
อู่เจี้ยนหวาตะลึง “รู้ได้ยังไง?”
เมื่อครู่อู่เจี้ยนหวาพูดคุยเรื่องโรคกับหมอหลี่อยู่ในห้อง หมอหลี่เป็นถึงผู้ชำนาญในโรงพยาบาลในเมืองแต่ก็จนปัญญาเหมือนกัน!
“คุณลุงครับ ที่เจ็บเอวปวดขาไม่ได้เป็นเพราะเหนื่อยเกินไปนะครับ ทั้งหมดนี้เกี่ยวกับกำแพงด้านนั้นทั้งนั้น” เซียวหยางชี้ไปที่มุมตะวันตกเฉียงเหนือพูด
“คุณลุงให้เวลาผมหน่อยนะครับ ผมจะช่วยจัดการโรคเจ็บเอวปวดขาเดี๋ยวนี้แหละ”
อู่เจี้ยนหวาไม่เชื่อคำพูดเซียวหยางสักนิด “ไม่จำเป็น หมอหลี่จะฝังเข็มให้ฉันเอง แกไปได้แล้ว!”
เมื่อนั้นเองหมอหลี่กหิ้วกล่องยาเดินออกมาจากลานบ้านสกุลอู่ กำลังจะบอกลาอู่เจี้ยนหวาและจากไป
แต่ทันใดนั้นก็เป็นร่างเงาที่คุ้นเคยจากในกลุ่มนั้น หมอหลี่เดินไปจับมือกับเซียวหยางทันที
“คุณคือ?” เซียวหยางงุนงงไปหมด
หมอหลี่ตื่นเต้นพูด “หมอเทวดา! ทักษะทางการแพทย์ของคุณในงานประมูลการแพทย์ครั้งที่แล้วเป็นที่ประจักษ์ทุกสายตา เข็มเงินฝังไม้เกิดมาชาตินี้ได้เห็นสักครั้ง ตายก็ไม่เสียดายแล้ว!”
เซียวหยางรีบค้อมตัว “ท่านผู้เฒ่าเกรงใจไปแล้วครับ!”
หมอหลี่มองอู่เจี้ยนหวาพูดอย่างตื่นเต้น “ประธานอู่ หมอเทวดาต้องรักษาโรคของคุณได้แน่!”
อู่ส้วยเดินไปหาอู่เจี้ยนหวาพูด “พ่อ หมอหลี่ยังพูดแบบนี้เลย พี่เซียวต้องมีอะไรเหนือคนแน่ ไม่สู้ให้เขารักษาพ่อดูหน่อยเถอะ!”
อู่เจี้ยนหวาก้มหัวไม่ลงเล็กน้อย แต่คำพูดของหมอหลี่ก็น่าจะจริง “ก็ได้ ให้เขาลองดูแล้วกัน!”
เซียวหยางพยักหน้ากับอู่ส้วย อู่ส้วยล้วงโทรศัพท์มือถือโทรหาบริษัทตกแต่ง
เซียวหยางพูดย้ำเตือน “เอาคนใหม่นะ อย่าเอาบริษัทที่ก่อกำแพงให้พวกนายครั้งก่อนเด็ดขาด”
อู่ส้วยพยักหน้า “ครับ!”
ไม่ถึงสิบนาที คนของบริษัทตกแต่งก็มาถึงพร้อมด้วยเครื่องมืออุปกรณ์ครบครัน มืออาชีพเป็นที่สุด
อู่ส้วยวาดมือไป ช่างสองสามคนของบริษัทตกแต่งก็เอาเครื่องมือเฉพาะทางเดินไปทางมุมกำแพงตะวันตกเฉียงเหนือ
“โครม!” เมื่อนั้นกำแพงด้านนั้นก็พังทลาย
อู่ส้วยวิ่งไปดูกำแพงที่พังลงมา และจู่ๆ ก็ร้องตกใจ “พี่เซียว! พี่พูดถูก ในนี้มีของอยู่จริงๆ!”
เมื่อได้ยินเสียงแตกตื่นของอู่ส้วยทุกคนก็เข้าไปดูด้วย
เห็นห่อกระดาษน้ำมันสีเหลืองแทรกอยู่ในกำแพง ส่งกลิ่นเหม็นน่าคลื่นไส้ออกมาเล็กน้อย
เซียวหยางยืมถุงมือจากมือช่างซ่อมมาคู่หนึ่ง ดึงห่อกระดาษน้ำมันออกมาจากกำแพง จากนั้นก็แกะออกต่อหน้าทุกคน
เมื่อเห็นวัตถุที่อยู่นั้นแล้วทุกคนก็ตกตะลึง
ในห่อกระดาษน้ำมันห่อมีดคมกริบอยู่เล่มหนึ่ง แม้จะเป็นอู่เจี้ยนหวาที่ไม่เชื่อเรื่องฮวงจุ้ยก็ยังหวาดอยู่เล็กน้อย ปกติใครจะเอามีดฝังไว้ในกำแพงเล่า!
เซียวหยางเอามีดวางลงแล้วหยิบกระดาษน้ำมันสำรวจดู “นี่ไม่ใช่กระดาษน้ำมันธรรมดา แต่แช่ไขมันศพมาแล้ว”
ถ้อยคำพูดจนคนสกุลอู่ขนลุกขนพองไปหมด คนที่เล่นตุกติกต้องมีความแค้นใหญ่หลวงกับสกุลอู่แน่ ไม่เช่นนั้นจะไม่ทำเรื่องแบบนี้เด็ดขาด
ด้วยความตกตะลึง อู่เจี้ยนหวาบิดเอวไปทีหนึ่ง ครั้งแล้วความเจ็บปวดก็อันตรธานหายไป สบายตัวเหลือแสน
เขามองเซียวหยาง ในใจแอบตะลึง พ่อหนุ่มคนนี้ร้ายกาจจริงๆ!
เซียวหยางยืมไฟจากช่างซ่อม จากนั้นก็เด็ดกิ่งต้นท้อจากบริเวณนั้น
เขาเอากิ่งต้นท้อกับกระดาษน้ำมันวางเผาด้วยกัน จากนั้นก็พูด “อู่ส้วย นายเอาข้าวเหนียวในบ้านมาให้ฉันหน่อยสิ”
“ครับ พี่เซียวผมจะไปเอามาเดี๋ยวนี้แหละ!”
ว่าแล้วอู่ส้วยก็รีบวิ่งกลับเข้าบ้านยกถังข้าวเหนียวออกมา
เมื่อเห็นท่าทางอู่ส้วยออกแรงยกถังข้าวเหนียวออกมาแล้ว เซียวหยางก็หัวเราะพูด “นิดหน่อยก็พอแล้ว!”
อู่ส้วยชะงัก ยิ้มแหยพูด “พี่เซียว ไม่เป็นไรครับ สาดเยอะหน่อย เอาให้ของสกปรกพวกนั้นไม่ได้ผุดได้เกิดไปเลย!”
เซียวหยางหยิบข้าวเหนียววางไว้บนมีดกำหนึ่ง จากนั้นก็บริกรรมคาถาไปสองสามประโยค ครั้งแล้วก็หยิบมีดโยนลงกับพื้น
ข้าวเหนียวบนพื้นกลายเป็นสีดำทันที อู่ส้วยกับอู่เจี้ยนหวาที่ไม่เชื่อเรื่องฮวงจุ้ยพากันตะลึงตาค้าง นี่มันอยู่นอกเหนือจากที่พวกเขาเคยพบเคยเห็นแล้ว
“เรียบร้อย หมดเรื่องแล้วล่ะ! มีดเล่มนี้ไม่เลวเลย ชี่พิฆาตในนั้นก็จัดการเรียบร้อยแล้ว” เซียวหยางพูด
อู่ส้วยล้วงธนบัตรปึ้งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าให้ช่างซ่อม ให้พวกเราเอาผงเถ้ากระดาษน้ำมัน ข้าวเหนียวที่เป็นสีดำกับมีดออกไปทิ้งเสีย ยิ่งไกลยิ่งดี
เซียวหยางมองอู่เจี้ยนหวาที่สบายตัวแล้วยิ้มพูด “คุณลุงครับ ตอนนี้รู้สึกเป็นยังไงบ้างครับ?”
อู่เจี้ยนหวาขวยใจเล็กน้อย “พ่อหนุ่ม เรื่องวันนี้ฉันผิดเอง อย่าถือสาเลยนะ”
“คุณลุง ทุกสรรพสิ่งล้วนมีจิตวิญญาณ ในนั้นยังมีความเกี่ยวข้องเชื่อมโยงกันอีก พวกเราใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางสิ่งเหล่านี้ แล้วจะไม่ถูกกฎเกณฑ์พวกนี้ชักนำได้ยังไงล่ะครับ” เซียวหยางยิ้มพูด
หมอหลี่ระทึกใจมาก เดิมคิดว่าทักษะทางการแพทย์ของเซียวหยางอยู่ขั้นสุดยอดแล้ว คิดไม่ถึงว่าพรสวรรค์เรื่องฮวงจุ้ยก็น่าทึ่งมากเหมือนกัน!
อาการเจ็บเอวปวดขาไม่เพียงหายดี ทั้งยังมีกำลังวังชาเต็มเปี่ยมอีก ท่าทางไม่เหมือนคนป่วยปวกเปียกก่อนหน้านั้นเลย
เรื่องเมื่อครู่เป็นเขาที่วู่วามไปจริงๆ เขาเชิญเซียวหยางเข้าห้องรับแขก “พ่อหนุ่ม วันนี้โชคดีที่ได้เธอนะ!”
“คุณลุงเกรงใจไปแล้วครับ เล็กน้อยเท่านั้น อย่าใส่ใจเลยครับ” เซียวหยางพูด
เมื่อรู้ว่าเซียวหยางแต่งงานแล้ว อู่เจี้ยนหวาจึงหยิบกล่องผ้าแพรออกมาจากตู้เซฟ “พ่อหนุ่ม นี่เป็นลายใหม่ของลาวเฟิงเซียงเรา ของเพิ่งถึงเมื่อวาน ถือเป็นของตอบแทนเรื่องที่เธอช่วยชีวิตแล้วกัน หวังว่าเธอจะไม่รังเกียจนะ”
เซียวหยางก็ไม่เกรงใจ รับกล่องผ้าแพรมา บนกล่องเป็นตราทองหงส์ ด้านล่างพิมพ์ตัวหนังสือสีทองคำว่า ‘ลาวเฟิงเซียง’
“ขอบคุณครับคุณลุง งั้นผมขอรับไว้นะครับ!
ว่าแล้วเซียวหยางก็เปิดออกมาดู ข้างในเป็นแหวนเพชรต้องตาวงหนึ่ง ดูแล้วน่าจะสามกะรัต ระดับความใสกับการเจียระไนก็เป็นเลิศทั้งนั้น ราคาต้องไม่ธรรมดาแน่!
แถมเป็นยี่ห้อของลาวเฟิงเซียง เกรงว่าราคายังต้องสูงไปอีกเท่า!
คิดไม่ถึงว่าอู่เจี้ยนหวาจะมือเติบ มอบของขวัญราคาแพงขนาดนี้
ทว่าเซียวหยางกลับรับมาด้วยเห็นสมควรและสงบ เพราะตนได้ช่วยชีวิตพวกเขาทั้งสกุลอู่ไว้ ให้ของสิ่งนี้มาก็เล็กน้อยเท่านั้น
ตั้งแต่แต่งงานมาเซียวหยางก็ไม่เคยให้ของขวัญอะไรกับเย่หยุนซู แหวนเพชรทองคำขาววงนี้เหมาะจะให้เธอพอดี
เมื่ออู่ส้วยจากไปแล้วเซียวหยางก็เรียกรถไปบริษัทเย่หยุนซู แหวนเพชรเม็ดโตวงนี้เธอน่าจะชอบมั้ง!
เมื่อถึงบริษัท แผนกต้อนรับบอกเขาว่าเย่หยุนซูไม่อยู่ที่นั่น ออกไปตั้งแต่กลางวันแล้ว
ครั้นแล้วเซียวหยางก็ล้วงโทรศัพท์มือถือโทรหาเย่หยุนซู “ฮัลโหล คุณอยู่ไหนน่ะ?”
“ฉันกำลังช่วยเพื่อนสนิทเลือกชุดแต่งงานร้านชุดแต่งงานนะค่ะ มีอะไรเหรอคะ?” เย่หยุนซูถาม
เพื่อนสนิท?
เช่นนั้นต้องเป็นเสิ่นเจียเจียแน่ เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเย่หยุนซูที่หยินโจว
เซียวหยางร้อนใจอยากมอบแหวนเพชรให้มือเย่หยุนซู “ตอนนี้คุณสะดวกไหมครับ? ผมจะเอาของให้คุณหน่อย”
เย่หยุนซูตะลึง แต่งงานมานานขนาดนี้เซียวหยางไม่เคยให้ของขวัญตนมาก่อน วันนี้เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?
อีกอย่าง ถึงเซียวหยางจะให้ของขวัญก็คงเป็นของธรรมดา ไม่มีราคาอะไร คงเป็นของจากแผงลอยเท่านั้นเอง
เย่หยุนซูอดเสียใจเป็นไม่ได้
“เดี๋ยวพวกเราจะไปร้านเครื่องประดับลาวเฟิงเซียงทางทิศตะวันออกของเมือง คุณไปรอพวกเราที่นั่นแล้วกันค่ะ” เย่หยุนซูพูดอย่างอ่อนแรง
ลาวเฟิงเซียง?
เซียวหยางหัวเราะ ดูท่าจะมีวาสนากับอู่ส้วยจริงๆ!
“ได้ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” ว่าแล้วเซียวหยางก็เรียกรถรีบไปทางทิศตะวันออกของเมือง
เมื่อเย่หยุนซูวางสายแล้วก็หงอยเหงาเศร้าซึม
