คิงดราก้อน - บทที่ 111 แหวนเพชรที่นายไม่มีปัญญาซื้อ
เสิ่นเจียเจียสวมชุดแต่งงานเดินออกมา ถือว่าเป็นผู้หญิงที่สวยคนหนึ่ง แต่ยังไงก็เทียบเย่หยุนซูไม่ติดอยู่ดี!
ระหว่างเพื่อนรัก ต่อให้ความสัมพันธ์จะดีมากแค่ไหน ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงเรื่องการเปรียบเทียบกัน
เมื่อก่อนเสิ่นเจียเจียมักรู้สึกว่าตัวเองเทียบกับเย่หยุนซูไม่ได้เลยสักเรื่อง แต่หลังจากที่เย่หยุนซูแต่งงานไปก็เกิดการเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง
ต่อให้เสิ่นเจียเจียหาผู้ชายมาสักคนโดยไม่ได้เลือกอะไรมากมาย ก็ยังดีกว่าไอ้สวะของเย่หยุนซูไม่รู้ตั้งกี่เท่า!
“เป็นอะไรไป? หยุนซู ไอ้สวะนั่นจะมาเหรอ?” เสิ่นเจียเจียเบ้ปากเอ่ยถาม
เย่หยุนซูพยักหน้า สีหน้าดูซับซ้อน
เสิ่นเจียเจียเอามือกอดอก แล้วทำเสียงไม่พอใจออกมา “ผู้ชายแบบนี้ยังมีหน้าออกมาอีกเหรอ? พาเขาไปเลือกแหวนเพชรฉันยังรู้สึกขายหน้าเลย!”
“หยุนซู ฉันว่าเธอรีบหย่ากับเขาเถอะนะ เธอเพียบพร้อมขนาดนี้ สามารถหาผู้ชายได้ทุกรูปแบบ ถ้ายังใช้ชีวิตอยู่กับไอ้สวะนี่ต่อไปชีวิตนี้ทั้งชีวิตของเธอคงต้องแย่แน่!”
“ที่จริง เซียวหยางก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง” เย่หยุนซูเอ่ยพูด
ผ่านเรื่องราวเหล่านั้นที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ เย่หยุนซูพบว่าเซียวหยางไม่ได้ไร้ประโยชน์เหมือนอย่างที่เห็น เขาก็มีดีอยู่ในตัวเองเหมือนกัน
เสิ่นเจียเจียพูดอย่างหงุดหงิดว่า “หยุนซู ฉันไม่รู้หรือไงว่าไอ้สวะนั่นเป็นคนยังไง?”
เย่หยุนซูก้มหน้าลงและไม่ได้พูดอะไรอีก
เสิ่นเจียเจียพูดจบก็เดินบิดก้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องลองเสื้อผ้า จากนั้นทั้งสองคนก็ไปร้านเครื่องประดับลาวเฟิงเซียงที่อยู่ทางทิศตะวันออกของเมืองด้วยกัน
พวกเธอเพิ่งมาถึงร้าน เติ้งเจียเฉิงก็มาถึงพอดี
เมื่อเห็นเย่หยุนซู เติ้งเจียเฉิงก็จ้องตาไม่กระพริบ แล้วกลืนน้ำลายลงคอดังอึก
ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความเจ้าชู้ลามก จับจ้องอยู่แต่บริเวณหน้าอกและก้นของเย่หยุนซู
เดิมทีคิดว่าเสิ่นเจียเจียเป็นสาวสวยในบรรดาผู้หญิงสวยทั้งหลายแล้ว แต่เมื่อเทียบกับเย่หยุนซูกลับแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
ได้ยินเสิ่นเจียเจียเคยบอกว่าสามีของเย่หยุนซูเป็นแค่ไอ้สวะคนหนึ่ง ช่างน่าเสียดายผู้หญิงที่เพียบพร้อมขนาดนี้จริง ๆ!
ถ้าหากวันไหนเขาได้อิงแอบแนบชิด ก็ถือว่าชีวิตนี้คุ้มค่าแล้ว!
พวกเขาเดินดูของในร้านเครื่องประดับไปหนึ่งรอบ เซียวหยางก็มาถึงที่ร้าน
เติ้งเจียเฉิงมองเซียวหยางด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม ผู้ชายที่ให้ผู้หญิงคอยหาเลี้ยงมันน่าอายจริง ๆ!
ไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนที่ไม่มีอะไรเลยสักอย่างมีสิทธิ์อะไรได้แต่งงานกับผู้หญิงสวยขนาดนี้อย่างเย่หยุนซู?
เติ้งเจียเฉิงยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกยอมไม่ได้!
เสิ่นเจียเจียมองเซียวหยางแล้วกลอกตาใส่ “นายมาทำอะไรที่นี่? หรือว่านายก็จะมาซื้อแหวนเพชรด้วยเหมือนกัน?”
เติ้งเจียเฉิงขำพรืดออกมา “เจียเจีย พูดเป็นเล่นไปได้ อย่างเขาจะมีปัญญาซื้อแหวนเพชรได้ยังไง? เขาไม่ได้ทำงานจะเอาเงินมาจากไหน?”
“ใครบอกว่าเขาไม่มีงานทำ เขาทำงานที่บริษัทหยุนซูได้เงินเดือนพื้นฐานสองพันหยวนทุกเดือนนะ ก็ถือว่ายืนได้ด้วยลำแข้งตัวเองแล้วนะ” เสิ่นเจียเจียพูดจาเย้ยหยัน
เติ้งเจียเฉิงพูดเยาะเย้ย “สองพัน เงินเดือนสูงจริง ๆ! ผู้ชายอกสามศอกใช้ชีวิตอยู่แบบนี้ช่างไร้ประโยชน์เสียจริง”
“น้องชาย ฉันหางานให้นายเอาไหม บริษัทของพวกเราขาดคนทำความสะอาดห้องน้ำอยู่ เงินเดือนสองพันห้านายจะทำหรือเปล่า?”
เซียวหยางส่ายหน้า เขาชินกับคำพูดกระแทกกระทั้นส่อเสียดพวกนี้มานานแล้ว ในสายตาของเขามีเพียงเย่หยุนซูเท่านั้น
“หยุนซู ฉันเอาของมาให้เธอน่ะ”
เสิ่นเจียเจียเหลือบมองเซียวหยางแวบหนึ่ง แล้วดึงเย่หยุนซูเดินไปทางเคาน์เตอร์ “น้องจ๊ะ อันนี้ไม่เลวนะ หยิบออกมาให้ฉันดูหน่อย”
พนักงานร้านเครื่องประดับกิริยามารยาทดีมาก สวมถุงมือสีขาวหยิบเอาแหวนเพชรที่อยู่ในเคาน์เตอร์ออกมาให้เสิ่นเจียเจีย แล้วเอ่ยชื่นชม “คุณผู้หญิง คุณตาแหลมมากเลยค่ะ!”
“นี่เป็นคอลเลกชันใหม่ของร้านเรา มีชื่อว่า ตราบนานเท่านาน ลูกค้าหลายท่านได้สั่งจองสินค้านี้ไว้”
“คุณดูดีมีสกุลรุนชาติ แหวนวงนี้เหมาะสมกับคุณมากที่สุดเลยค่ะ!”
ปากของพนักงานเหมือนกับเคลือบน้ำผึ้งไว้ไม่มีผิด ทำเอาเสิ่นเจียเจียยิ้มไม่หุบเลยทีเดียว
“แหวนเพชรวงนี้ราคาเท่าไหร่?” เสิ่นเจียเจียเอ่ยถาม เธอตัดสินใจแล้วว่าจะซื้อแหวนวงนี้
พนักงานยิ้มแล้วเอ่ยพูด “คุณผู้หญิง ราคาของแหวนวงนี้อยู่ที่ 199,999 หยวนค่ะ สื่อถึงความหมายตราบนานเท่านาน คุณกับคุณผู้ชายท่านนั้นเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก สวมแหวนเพชรของร้านเราแล้วต่อไปชีวิตคู่ต้องยืนยาวตราบนานเท่านานแน่นอนค่ะ มีความสุขหวานชื่น”
“ตกลง เอาอันนี้แหละ! ฉันลองสวมดูหน่อย” เสิ่นเจียเจียเอ่ยพูด
เมื่อเห็นว่าจะขายได้แน่นอนแล้ว พนักงานก็สวมแหวนลงไปที่นิ้วของเสิ่นเจียเจียอย่างกระตือรืนร้น
ภายใต้แสงไฟในร้านเครื่องประดับที่ส่องลงมา ทำให้แหวนเพชรส่องประกายระยิบระยับ จนเสิ่นเจียเจียละสายตาไปไม่ได้เลย สวยงามมากจริง ๆ!
“ที่รัก สวยไหมคะ?” เสิ่นเจียเจียยกมือขวาขึ้นมาให้เติ้งเจียเฉิงดู
เติ้งเจียเฉิงพยักหน้า “ขอแค่คุณชอบพวกเราก็จะซื้อ แค่สองหมื่นหยวนเองไม่ใช่เหรอ?”
พนักงานยิ้มพลางเอ่ยเตือน “คุณผู้ชายคะ ไม่ใช่สองหมื่นหยวนค่ะ ขาดหนึ่งหยวนก็สองแสนแล้วค่ะ หนึ่งแสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าหยวน! สื่อความหมายว่าตราบนานเท่านาน!”
“อะไรนะ? ทำไมถึง……ถึงได้แพงขนาดนี้?”
เติ้งเจียเฉิงอึ้งไปทันที หน้าเริ่มซีด คิดไม่ถึงว่าแหวนเพชรเม็ดเล็ก ๆ จะแพงขนาดนี้!
ถึงแม้ครอบครัวพวกเขามีฐานะดี แต่ไม่ใช่ว่าจะซื้อแหวนเพชรวงหนึ่งราคาสองแสนได้ตามใจชอบ
เสิ่นเจียเจียไม่พอใจขึ้นมา แล้วทำปากมุ่ยพลางพูดว่า “ที่รัก คุณบอกว่าขอแค่ฉันชอบก็ซื้อไม่ใช่เหรอ ฉันชอบวงนี้มากจริง ๆ นะ!”
“วงนี้แพงไปหน่อยหรือเปล่า?” เติ้งเจียเฉิงเหงื่อตก
พนักงานอธิบายอย่างใจเย็น “คุณผู้ชายคะ แหวนเพชรคอลเลกชันนี้มีน้ำหนัก 1.19 กะรัต ไม่ว่าจะเรื่องความบริสุทธิ์ของเพชรที่หรือฝีมือการเจียระไนเพชรล้วนแต่เป็นระดับสุดยอดทั้งนั้น ฉะนั้นราคานี้ไม่ถือว่าแพงไปเลยค่ะ อีกอย่างแบรนด์ลาวเฟิงเซียงของร้านเราก็มีชื่อเสียงทั่วประเทศ เมื่อสวมแหวนเพชรของแบรนด์ลาวเฟิงเซียงก็เป็นการบ่งบอกถึงฐานะตัวตนเช่นกัน”
เติ้งเจียเฉิงสีหน้าลำบากใจ “เจียเจีย พวกเราดูแหวนแบบอื่นกันดีไหม ให้ผมซื้อแหวนราคาสองแสนมันแพงเกินไปจริง ๆ!”
“ที่รัก ไม่เอา ฉันจะเอาวงนี้!” เสิ่นเจียเจียทำท่าอ้อนโดยจับแขนของเติ้งเจียเฉิงแกว่งไปมา
เซียวหยางมองแหวนเพชรที่เสิ่นเจียเจียสวมอยู่แล้วจงใจพูดขึ้นว่า “ความบริสุทธิ์และความประณีตของแหวนเพชรวงนี้ถือว่าใช้ได้เลย งานฝีมือของลาวเฟิงเซียงไม่เลวนะ ราคาสองแสนถือว่าไม่แพงเลย!”
“คุณผู้ชายคะ คุณตาถึงจริง ๆ เลยค่ะ!” พนักงานยิ้มพลางเอ่ยพูด
เติ้งเจียเฉิงจ้องเขม็งเซียวหยางอย่างเคียดแค้น ไอ้หมอนี่จงใจให้ตัวเองดิ้นไม่หลุด มันไม่ได้เป็นคนจ่ายเงินมันก็ไม่ต้องแคร์อะไรน่ะสิ!
เย่หยุนซูก็พยักหน้า แหวนเพชรวงนี้ไม่เลวจริง ๆ แต่ตอนนี้เธอกลับรู้สึกหดหู่เล็กน้อย
เห็นเพื่อนรักจะแต่งงาน แค่แหวนเพชรก็ราคาสองแสนแล้ว
เรื่องพวกนี้เธอไม่กล้าแม้แต่จะคิด เซียวหยางไม่มีทางมอบให้เธอหรอก
สีหน้าของเติ้งเจียเฉิงดูแย่มากถึงมากที่สุด เซียวหยางกับพนักงานเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย บวกกับเสิ่นเจียเจียที่ออดอ้อนอยู่ข้างกาย วันนี้ถึงไม่อยากซื้อยังไงก็คงต้องซื้อแหวนเพชรวงนี้แล้วล่ะ!
ยิ่งไปกว่านั้นคือเย่หยุนซูก็อยู่ด้วย ถ้าหากให้เธอเห็นว่าเขาใจไม่กว้างพอที่จะจ่ายเงินให้ผู้หญิงของตัวเอง ต่อไปจะจีบเธอยังไงล่ะ
เติ้งเจียเฉิงตัดสินใจอย่างจำใจ “ซื้อ! ฉันซื้อแหวนเพชรวงนี้แหละ!”
“ดีจังเลยค่ะ! ขอบคุณนะคะ ที่รัก!” เสิ่นเจียเจียกอดเติ้งเจียเฉิงแล้วจุ๊บแก้มเขาหนึ่งที
เติ้งเจียเฉิงจ้องเขม็งเซียวหยาง เมื่อครู่ถ้าหากไม่ใช่เพราะเขาพูดเสริม ตัวเองคงไม่มีทางต้องเสียเงินสองแสน
“น้องชาย นายไม่เคยมอบแหวนเพชรที่ดีแบบนี้ให้ภรรยามาก่อนล่ะสิ พยายามหน่อยนะ! เพื่อซื้อแหวนวงละสองหมื่น!”
เสิ่นเจียเจียจ้องแหวนเพชรที่อยู่บนมือแล้วพูดจาเยาะเย้ย “แหวนเพชรราคาสองหมื่นหยวนเขาต้องทำงานแบบไม่กินไม่ใช้สักหนึ่งปีถึงจะสามารถซื้อได้ แหวนเพชรราคาสองแสนแบบนี้ชาติหน้าเขาถึงจะได้ซื้อ!”
ที่ผ่านมามีแต่เย่หยุนซูที่อยู่เหนือตัวเองมาตลอด วันนี้ได้ซื้อแหวนเพชรราคาสองแสนแล้ว เสิ่นเจียเจียก็รู้สึกดีใจได้สักที!
เย่หยุนซูก้มหน้า ที่เสิ่นเจียเจียพูดนั้นไม่ผิด เงินเดือนน้อยนิดของเซียวหยางซื้อแหวนเพชรราคาสองแสนไม่ได้หรอก
ถึงแม้เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่เห็นแก่ของนอกกาย แต่ก็มีเกียรติในตัวเองเช่นกัน
เซียวหยางมองออกว่าเย่หยุนซูรู้สึกหดหู่ เขาเดินไปตรงหน้าเย่หยุนซูแล้วล้วงเอากล่องผ้าที่อู่เจี้ยนหวามอบให้เขาออกมาจากกระเป๋ายื่นไปตรงหน้าเย่หยุนซูแล้วเอ่ยว่า “วันนี้ฉันก็มีของมอบให้เธอเหมือนกัน”
เติ้งเจียเฉิงเห็นกล่องผ้าสีแดงสลักคำว่า “ลาวเฟิงเซียง” สามคำ ก็นึกถึงรายได้ของเซียวหยาง แล้วเขาก็พูดเยาะเย้ยว่า “นายคงไม่ได้เอาของปลอมมาหรอกใช่ไหม? ตอนนี้พวกเราอยู่ในร้านลาวเฟิงเซียงนะ เดี๋ยวถ้าถูกจับได้จะขายหน้าเปล่า ๆ!”
“เหอะ! ต่อให้เป็นของลาวเฟิงเซียง ก็คงเป็นแค่สินค้าราคาถูกไม่กี่ร้อยหยวนนั่นแหละ ไอ้สวะจะมีปัญญาซื้อของดีอะไรได้ล่ะ!” เสิ่นเจียเจียพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม
