คิงดราก้อน - บทที่ 128 เจ้าของบ้านที่น่ารังเกียจ
จุดที่อ่อนนุ่มนั้น ก็คือใบหน้าสวย ๆ ของเสิ่นอ้าวจุนนั่นเอง
วินาทีนั้น ทั้งสองคนรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา และกระดาษทิชชูที่อยู่ในมือของเสิ่นอ้าวจุนก็ลอยค้างอยู่กลางอากาศ
เสิ่นอ้าวจุนอยากช่วยเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้กับเซียวหยาง ส่วนเซียวหยางเดิมทีตั้งใจจะหันกลับไปมองด้านหลังว่ามีอะไร
ก็เลย……
เสิ่นอ้าวจุนรีบลุกขึ้น แล้วยื่นกระดาษทิชชูให้เซียวหยาง
“คือว่า……นายเช็ดเหงื่อหน่อยเถอะ หน้าผากเปียกหมดแล้ว”
เซียวหยางหัวเราะแหะแหะ รีบเอากระดาษทิชชูมาเช็ดอย่างลวก ๆ และไม่ได้พูดอะไรต่อ ถ้าพูดมากไป ผู้หญิงจะยิ่งเขินอายมากขึ้น
นี่เป็นแค่เหตุการ์เล็กน้อยที่เกิดขึ้น ในระหว่างที่เสิ่นอ้าวจุนโน้มตัวช่วยยื่นอุปกรณ์ให้เซียวหยางนั้น เนินอกของเธอได้โผล่ออกมา ทำให้เซียวหยางรู้สึกเป็นบุญตาที่ได้เห็น
อย่าคิดว่าโต๊ะหนังสือกับเก้าอี้จะติดตั้งได้ง่าย แต่ทำขึ้นมาจริง ๆ ต้องใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมงถึงจะทำเสร็จ แน่นอนว่าเซียวหยางจงใจอู้งานทำช้า ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย
“ลำบากนายแย่เลย เซียวหยาง นายไปอาบน้ำหน่อยเถอะ อากาศร้อนขนาดนี้ เหงื่อออกทั้งตัวแล้ว”
เสิ่นอ้าวจุนไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแค่หวังดีเท่านั้น แต่เซียวหยางกลับรู้สึกเอะใจขึ้นมา
“สาวสวยชวนฉันอาบน้ำ แถมยังอยู่ในบ้านของเธออีกด้วย คงไม่ดีเท่าไหร่มั้ง”
อาบน้ำเสร็จต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าหรือเปล่า ตอนอาบน้ำไม่มีผ้าเช็ดตัวจะทำยังไง? ให้เธอยื่นเข้ามาให้จากหน้าประตูเหรอ? ถ้าเกิดเห็นเรือนร่างที่เปลือยเปล่าของตัวเอง เธอจะอดใจไม่ไหวหรือเปล่านะ……
โถโถ เซียวหยางมองหุ่นเร่าร้อนของเสิ่นอ้าวจุน รวมถึงรอบอกที่ใหญ่จนเด่นชัดนั่น ก็นึกวาดฝันขึ้นมาทันที
แต่เมื่อคิดถึงแม่เสือสาวที่บ้าน เซียวหยางก็พูดอะไรไม่ออกทันที แม่เจ้าโว้ย ขนาดแม่เสือสาวที่บ้านยังจัดการไม่ได้เลย คิดจะมาแอบกินนอกบ้านได้ยังไงเนี่ย
“ยุ่งมาครึ่งค่อนวันแล้ว ควรจะอาบน้ำหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นคงทำให้บ้านของเธอเหม็นฟุ้งแน่เลย”
“งั้นก็ได้ ฉันจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้”
มองร่างของเสิ่นอ้าวจุนที่เดินจากไป เซียวหยางก็รู้สึกหมดคำพูด ผู้หญิงคนนี้ช่างรอบคอบซะจริงเชียว ที่จริงสามารถเอาผ้าเช็ดตัวมาให้ตอนที่เขากำลังอาบน้ำอยู่ก็ได้
และในขณะนั้นเอง จู่ ๆ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น
แกร๊ก!
เสิ่นอ้าวจุนที่กำลังเดินเข้ามาหาฉัน ได้ยินเสียงนี้ ก็สะดุ้ง
เซียวหยางก็ขมวดคิ้ว เจ้าของบ้านยังอยู่ในบ้านนะ ทำไมถึงมีเสียงไขกุญแจมาจากด้านนอกล่ะ หรือว่าเสิ่นเอ้อเหอมาหา?
เชี้ย งั้นก็ไม่สะดวกที่จะอาบน้ำบ้านเธอแล้วสิ
“เกิดอะไรขึ้น พ่อเธอเหรอ?”
“ไม่ใช่ พ่อฉันไม่มีกุญแจ ฉันไม่เคยเอากุญแจบ้านให้คนอื่นมาก่อน”
เซียวหยางยืนยันอีกครั้ง งั้นก็น่าจะเป็นขโมยที่แอบงัดกุญแจ ดีจริง ๆ กลางวันแสก ๆ ยังกล้างัดกุญแจเพื่อลักขโมยของ กล้าเกินไปแล้วมั้ง
เซียวหยางทำมือ “ชู่ว~” เพื่อให้เงียบ แล้วย่องเบา ๆ ไปที่ประตู ตอนที่เดินผ่านห้องครัว เห็นมีดทำกับข้าวเล่มหนึ่งวางอยู่บนเขียง แต่คิดไปคิดมาก็ล้มเลิกความคิดไป
เซียวหยางเดินมือเปล่ามาถึงประตู เตรียมจะซัดหมัดหนัก ๆ ใส่หัวขโมยดวงซวยสักหมัด!
และทันใดนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก ชายอ้วนเตี้ยสวมเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงไซส์ใหญ่โผล่มาตรงหน้าประตู
หัวยุ่งเหมือนรังนก สิวหัวดำเม็ดใหญ่เท่าหัวกระเทียมที่อยู่บนจมูกสภาพเหมือนใกล้จะแตกออกมา ที่ท้องมีห่วงยางสามชั้นอย่างเห็นได้ชัด เดินแต่ละทีกระเพื่อมไปทั้งท้อง
เซียวหยางกำลังจะใช้ท่าลิงขโมยลูกท้อจัดการเขา แต่ได้ยินเสียงเสิ่นอ้าวจุนร้องออกมาด้วยความประหลาดใจ : “เจ้าของบ้าน คุณมาได้ยังไงเนี่ย?”
ตาอ้วนเห็นเสิ่นอ้าวจุน กลับไม่ตื่นตระหนกตกใจ ซ้ำยังหัวเราะแหะแหะออกมา
“อ้อ ฉันว่างไม่มีอะไรทำ เลยมาดูห้องเช่าของฉันว่ายังสภาพดีอยู่ไหม คนเช่าคนก่อนทำห้องฉันเละเทะไปหมด ฉันต้องจ่ายเงินถึงหนึ่งแสนเพื่อรีโนเวทห้องใหม่”
มาสำรวจห้อง?
เสิ่นอ้าวจุนขมวดคิ้วเรียวสวย และพูดอย่างไม่พอใจขึ้นมาทันที : “ต่อให้มาตรวจสอบห้อง อย่างน้อยคุณก็ต้องบอกฉันก่อนสักคำ ฉันอยู่กับลูกที่นี่ คุณนึกอยากมาก็มาตามใจชอบ ความปลอดภัยในชีวิตฉันอยู่ที่ไหน?”
“อีกอย่าง ฉันเช่าห้องนี้แล้ว คุณไม่ควรถือกุญแจห้องนี้ไว้อีก เป็นเจ้าของบ้านอย่างน้อยก็ควรเคารพผู้เช่าไม่ใช่หรือไง?”
ใครอยากให้ที่พักอาศัยของตัวเองมีคนแปลกหน้ามาเป็นแขกไม่ได้รับเชิญกันล่ะ ละเมิดสิทธิส่วนบุคคลชัด ๆ
ครั้งนี้ถูกพบเข้าก่อน แต่เมื่อก่อนไม่รู้แอบเข้ามากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว เมื่อคิดว่าตาอ้วนนี่ฉวยโอกาสตอนตัวเองไม่อยู่บ้าน แอบเข้ามาในที่พักของตัวเอง ไม่แน่อาจหยิบเสื้อผ้าของใช้ของตัวเองไปทำเรื่องน่ารังเกียจ เธอก็รู้สึกขยะแขยงคลื่นไส้ขึ้นมาทันที
ตาอ้วนกลับไม่แยแสเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังพูดอย่างจองหองว่า :
“นี่มันบ้านของฉัน ฉันอยากมาเมื่อไหร่ก็ได้ เธอก็แค่คนเช่า อยู่ที่นี่แค่ชั่วคราวเท่านั้น รู้ไหม?”
พูดจบ ตาทั้งสองข้างของตาอ้วนก็มองไปที่เนินอกของเสิ่นอ้าวจุน ต้องบอกว่าเนินอกของเสิ่นอ้าวจุนนั้นสง่าผ่าเผยมาก ไอ้หมอนี่มองจนกลืนน้ำลายไม่หยุด ท่าทางลามกสกปรกมาก
เซียวหยางยืนกอดอก จนถึงตอนนี้ตาอ้วนนี่ก็ยังไม่เห็นว่าเขายืนอยู่ที่ข้างประตู
“คุณละเมิดสิทธิส่วนบุคคลของฉัน รู้หรือเปล่าว่าฉันสามารถไปฟ้องร้องคุณได้!”
กลางวันก็แล้วไป ถ้าเป็นกลางคืนล่ะ เจ้าของบ้านพาลูกน้องร่างกำยำมาสักสองสามคน นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ คิด ๆ แล้วก็น่ากลัว
เธอไม่ได้เห็นแก่ของราคาถูกไปเช่าอยู่ในเขตที่มีสภาพแวดล้อมวุ่นวาย อุตส่าห์มาเช่าห้องเช่าราคาแพง อยู่ในหมู่บ้านที่มีความเป็นส่วนตัวสูง แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ก็ยังไม่วายถูกคนตามรังควาน
ตาอ้วนทำเสียงจิ๊จิ๊ “เสิ่นอ้าวจุน ฉันแนะนำให้เธอวางตัวดี ๆ หน่อยนะ ไม่อย่างนั้น เหอะเหอะ ตอนกลางคืนอาจมีคนแปลกหน้ามาเคาะห้องก็ได้นะ ยังไงซะฉันก็แค่บอกว่าฉันทำกุญแจหาย เธอก็ทำอะไรฉันไม่ได้แล้ว”
“แก……แกทำแบบนี้ได้ยังไง?” เสิ่นอ้าวจุนปรี๊ดแตกขึ้นมาทันที “แกเชื่อไหมว่าฉันจะแจ้งความเดี๋ยวนี้เลย!”
ตาอ้วนส่ายหน้า “แจ้งความทำไม ตอนนี้ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยนะ ตำรวจมาก็แค่ไกล่เกลี่ย เรื่องเล็กแบบนี้ไม่ต้องไปรบกวนลุงตำรวจเขาหรอกน่า”
ขณะที่พูด ตาอ้วนก็เดินไปนั่งที่โซฟา “ที่ฉันมาคราวนี้ ยังมีเรื่องอื่นด้วย คุณเสิ่น คุณพักอยู่ที่นี่โอเคดีใช่ไหม?”
เสิ่นอ้าวจุนทำเสียงไม่พอใจออกมา “ถ้าขืนแกยังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันจะคืนบ้านเช่าซะ ไม่อยู่ที่นี่ต่อแล้ว”
ตาอ้วนพูดอย่างประหลาดใจ : “คืนบ้านเช่าทำไมกัน ไม่ต้องถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง เธอวางใจเถอะ ต่อไปฉันจะไม่เข้ามาตามอำเภอใจแล้ว ครั้งนี้เป็นข้อยกเว้น เพราะฉันมีเรื่องด่วนต้องแจ้งให้เธอสักหน่อย”
“เรื่องด่วน เรื่องด่วนอะไร?”
“เดือนหน้าต้องขึ้นค่าเช่าแล้วนะ จ่ายเพิ่มอีกหนึ่งพันห้าร้อย”
“หนึ่งพันห้าร้อย? ทำไมถึงได้ขึ้นค่าเช่ามากขนาดนั้น?” เสิ่นอ้าวจุนพูดอย่างตกใจ
“เดือนที่แล้วฉันเพิ่งเซ็นสัญญาเช่าบ้านหนึ่งปีกับแกไป ในสัญญาเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าภายในหนึ่งปีจะไม่ขึ้นค่าเช่าบ้าน ถ้าหากแกยังทำแบบนี้ ฉันสามารถฟ้องร้องแกได้!”
ไอ้เวรนี่ทำเกินไปแล้ว ตอนแรกยิ้มตาหยี ดูค่อนข้างเคร่งขรึมจริงจัง ท่าทีดูดี เสิ่นอ้าวจุนถึงได้ตกลงย้ายมาอยู่ที่นี่
แต่ผ่านไปไม่ทันไร ไอ้เวรนี่กลับเผยธาตุแท้ออกมา ไม่เพียงแต่แอบลอบเข้าบ้าน ยังจะขึ้นค่าเช่าอีกด้วย ทำเกินไปแล้ว!
“คุณเสิ่น ฉันจะทำธุรกิจที่ขาดทุนได้ยังไงล่ะ เธอดูบ้านรอบ ๆ สิ มีหลังไหนค่าเช่าถูกกว่าของฉันบ้าง อีกอย่าง ตอนนี้อะไร ๆ ก็ราคาพุ่งสูง เนื้อหมูครึ่งกิโลกรัม 30 กว่าหยวน แม้แต่เนื้อหมูฉันยังซื้อไม่ไหวเลย!”
“ส่วนเรื่องสัญญาน่ะทำอะไรไม่ได้หรอกนะ นี่มันบ้านของฉัน ฉันอยากจะทำยังไงก็ได้ ถ้าเธอไม่เช่าต่อ ฉันก็สามารถปล่อยเช่าให้คนอื่นได้ทุกเมื่อ!”
