คิงดราก้อน - บทที่ 130 ฉันจะซื้อ บ้านหลังนี้
“มึง……มึงจะทำอะไร นี่มันฆ่าคนชัด ๆ มันผิดกฎหมายนะ ลุงกูไม่ปล่อยมึงไว้แน่!”
เซียวหยางแสยะยิ้มออกมา “ไม่ทำก็ไม่ตายหรอก ในเมื่อมึงอยากตาย งั้นกูจะจัดให้มึงสมใจอยาก!”
จากนั้น ตาอ้วนก็ถูกเซียวหยางลากขึ้นมา มืออีกข้างหยิบน้ำยาล้างห้องน้ำเทลงชักโครกจนหมดขวด
ทันใดนั้น ทั่วทั้งห้องน้ำก็ตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นฉุนจมูก
เซียวหยางกดปุ่มกดน้ำ น้ำยาสีน้ำเงินเข้มข้นพวยพุ่งเต็มชักโครกทันที
หัวของตาอ้วนถูกกดอยู่ที่ปากชักโครก ทั้งหัวแช่อยู่ในน้ำชักโครกที่เต็มไปด้วยน้ำยาล้างห้องน้ำหนึ่งขวด
ตอนแรกตาอ้วนดิ้นไปมาอย่างรุนแรง กลั้นหายใจอยู่นาน เขาคิดว่าครั้งนี้เซียวหยางต้องดึงเขาขึ้นมาแน่ แต่คิดไม่ถึงว่า เขากลั้นหายใจจนถึงขีดสุดแล้ว เซียวหยางกลับไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย
แฮ่กแฮ่ก!
กลั้นต่อไปไม่ไหวแล้ว เขาอ้าปากออกทันที น้ำชักโครกที่เต็มไปด้วยน้ำยาล้างห้องน้ำทะลักเข้าปากเขาทันที
สำลักครั้งนี้ ทำให้เขาได้สัมผัสแล้วจริง ๆ ว่าอะไรคือตายทั้งเป็น
คนที่ไม่มีประสบการณ์ไม่มีทางรับรู้ถึงรสชาติของมัน กลืนไปหนึ่งอึกเหมือนกับกินพริกขี้หนูไปสิบกิโลกรัมยังไงยังงั้น ความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงแบบนั้น แทบจะทำให้เขาอ้วกเอาปอดออกมา
เมื่อเซียวหยางคลายมือ ตาอ้วนก็ลุกพรวดออกจากชักโครกทันที จากนั้นก็ไออย่างรุนแรงอยู่ครู่หนึ่ง จนเสียงแหบเสียงแห้ง เหมือนเสียงรถแทรกเตอร์ไม่มีผิด
“เป็นไง สบายไหมล่ะ? ลุงแกเป็นผู้กำกับแล้วยังไง ฉันก็ทำให้แกทุกข์ทรมานได้เหมือนเดิมนั่นแหละ!”
นี่แค่ลงมือเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าไอ้อ้วนนี่ยังไม่รู้ผิดชอบชั่วดี เซียวหยางยังมีอีกเป็นพันเป็นหมื่นวิธี เพื่อทำให้เขาเสียใจที่ได้เกิดมาบนโลกใบนี้
เสิ่นอ้าวจุนระบายความโกรธไปพอสมควรแล้ว ก็พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า : “พอแล้ว ต่อไปฉันไม่อยู่ที่นี่แล้ว พรุ่งนี้ฉันจะย้ายบ้าน มาเจอเจ้าของบ้านแบบนี้ ฉันดวงซวยเองแหละ!”
เซียวหยางเอ่ยถามด้วยความสงสัย : “ทำไมต้องย้ายบ้าน?”
เสิ่นอ้าวจุนพูดอย่างจนใจ : “มันทำตัวอันธพาลขนาดนี้แล้ว ฉันยังจะกล้าอยู่ที่นี่อีกเหรอ?”
เซียวหยางไม่เห็นด้วยกับคำพูดของเธอ
“เธอย้ายออกเท่ากับว่ากลัวมัน คนเช่ารายต่อไปต้องถูกมันรังแกอีก เพราะมันทำตัวอันธพาลพวกเราเลยต้องย้ายบ้านงั้นเหรอ? ชิ คงยิ่งทำให้มันรู้สึกว่าตัวเองเจ๋งไปกันใหญ่!”
เซียวหยางกลับมาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ :
“ฉันดูออก ว่าเธอชอบที่นี่ งั้นก็ซื้อมันไว้เลยแล้วกัน ให้กลายเป็นบ้านของเธอเอง มันก็ไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายที่นี่อีก”
เสิ่นอ้าวจุนพูดด้วยความตกใจ : “นายบอกให้ฉันซื้อที่นี่เหรอ?”
ที่จริงเธอก็เคยคิดว่าจะซื้อบ้านหลังนี้ไว้ ยังไงที่นี่ก็มีสภาพแวดล้อมที่ดี อยู่อาศัยก็สบาย ใกล้กับตัวเมือง แต่เธอกลับลังเลมาตลอด
แต่โชคดีที่เซียวหยางเอาเงินที่พ่อแพ้พนันไปสองล้านกลับคืนมาได้ เรื่องการเงินถูไถอีกนิดหน่อยก็คงไม่มีปัญหาอะไร
“แต่มันคงไม่ขายหรอกมั้ง นายจัดการมันซะน่วมขนาดนั้นแล้ว ขายให้นายได้คงแปลกแล้วล่ะ”
เซียวหยางมองตาอ้วนด้วยสีหน้าจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม ไอ้อ้วนนี่ไออย่างรุนแรง ดูท่าฤทธิ์ของน้ำยาล้างห้องน้ำรุนแรงมาก
“เหอะ ถ้ามันกล้าดีไม่ขายให้ ฉันยังมีของเล่นที่สนุกกว่านี้รอมันอยู่”
เซียวหยางตบตาอ้วน แล้วเอ่ยพูด : “แม่งหยุดแสดงได้แล้ว ถ้ากูจะซื้อบ้านของมึง มึงจะขายไหม ถ้าขายก็พยักหน้า ไม่ขายก็ส่ายหน้า”
ตาอ้วนส่ายหัวทันที
พูดเป็นเล่นไปได้ บ้านหลังนี้ทำเลดีมากขนาดนี้ ต่อไปราคายังพุ่งสูงได้อีกมาก ปล่อยเช่าสิบกว่าปีก็ได้ทุนคืนแล้ว เขาจะยอมขายได้ยังไงล่ะ
“ไม่ขายใช่ไหม งั้นอย่าหาว่ากูใจดำแล้วกัน อ้าวจุน เอาผงซักฟอกกับน้ำยาซักผ้ามาให้หมด ฉันจะซักล้างลำไส้มันซะ”
ขณะที่พูด เซียวหยางก็ทำท่าจะลงมืออีกครั้ง ตาอ้วนตกใจจนร้องไห้ออกมาทันที รีบทำไม้ทำมืออ้อนวอน : “อย่านะ กูขาย กูขายก็ได้ พอใจยัง!”
เซียวหยางหัวเราะอย่างได้ใจ ถ้าฉลาดให้เร็วกว่านี้ก็คงไม่ต้องทุกข์ทรมานอย่างนี้หรอก ไอ้สวะชั้นต่ำเอ้ย
“บอกมา มึงคิดจะขายเท่าไหร่?”
ตาอ้วนกลอกตาไปมา แล้วเอ่ยพูดด้วยความลังเล : “สาม……สามล้าน?”
“สามล้าน? ทำไมมึงไม่ไปปล้นธนาคารเลยล่ะ?”
เซียวหยางตบหน้าเขาไปหนึ่งฉาดอย่างไม่ออมมือ
เดิมทีบ้านหลังนี้มีพื้นที่เจ็ดสิบกว่าตารางเมตร แม้ว่าราคาบ้านที่เมืองหยินโจวในช่วงสองปีนี้จะสูงขึ้นไม่น้อย แต่ราคาสามล้านไม่ต่างอะไรกับปล้นเงินเลย
“งั้น……งั้นสองล้านแปดแสน?” ตาอ้วนกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากลำบาก เขากลัวเซียวหยางแล้วจริง ๆ ตอนนี้คอของเขายังเหมือนถูกไฟเผาอยู่เลย
“สูงไป ยังสูงเกินไป กูจะให้โอกาสมึงเรียบเรียงคำพูดใหม่อีกครั้ง”
ตาอ้วนเป่าปาก มองสีหน้าเซียวหยาง แต่ไอ้เวรนี่ได้แต่ยิ้มกรุ้มกริ่ม ดูไม่ออกว่ากำลังดีใจหรือกำลังโมโห ตกลงต้องบอกราคาเท่าไหร่ถึงจะเหมาะสมล่ะ
แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังไม่ลืมที่จะคิดคำนวณดู สองล้านเหรอ?
ใช่ สองล้าน จะน้อยกว่านี้ไม่ได้เด็ดขาด
“แฮ่กแฮ่ก งั้นก็สองล้าน!”
“สองล้านแม่งมึงสิ มึงคิดว่าพวกกูโง่เหรอ?” เซียวหยางตบไปอีกหนึ่งฉาด
ตาอ้วนร้องไห้โดยไม่มีน้ำตาขึ้นมาจริง ๆ แล้ว “งั้นก็บอกมาเลยสิว่าต้องการซื้อเท่าไหร่ พูดมาเลยสิ คุณชาย”
“เอาล่ะ พวกกูตั้งใจจะซื้อบ้านของมึงในราคาหนึ่งแสน”
อะไรนะ หนึ่งแสน?
ตาอ้วนแทบจะกัดลิ้นตัวเองจนขาด ไม่ได้เข้าใจอะไรผิดไปใช่ไหม ราคาเดิมของบ้านหลังนี้ก็ไม่น้อยกว่าหนึ่งล้านแล้วนะ นี่มึงคิดจะซื้อในราคาหนึ่งแสน?
ไอ้เวรนี่ดูหน้าตายิ้มแย้ม แต่ทำไมโหดยิ่งกว่าผีดูดเลือดเสียอีก
สามล้าน กลายเป็นหนึ่งแสนในพริบตาเดียว!
“เกินไปแล้วมั้ง ค่าต่อเติมตกแต่งฉันก็จ่ายไปหนึ่งแสนแล้ว งั้นเท่ากับฉันยกบ้านหลังนี้ให้แกฟรี ๆ เลยน่ะสิ”
เพียงแต่ว่า เมื่อพูดประโยคนี้จบ เท้าใหญ่ ๆ ของเซียวหยางก็เตะเข้ามา เตะเข้าที่หน้าของเขาเต็ม ๆ
จมูกของตาอ้วนยุบลงไปทันที ใบหน้าเหมือนกลายเป็นถังย้อมสีขนาดใหญ่ เจ็บปวดเจียนตายเลยทีเดียว
โอ๊ย โอ๊ย! จมูกของฉัน โอ๊ย!
ตาอ้วนโกรธจริง ๆ แล้ว จึงพูดออกมาด้วยความโกรธพลางร้องไห้ : “ยังมีเหตุผลอยู่ไหม คิดจะซื้อบ้านในราคาหนึ่งแสน มึงตลกหรือไง มึงเจ๋งแล้วจะรังแกคนยังไงก็ได้เหรอ? มึงเก่งกาจแล้วจะบังคับซื้อขายได้งั้นเหรอ?”
“กูบอกมึงเลยนะ กูไม่ยอม กูไม่ขาย ฮือฮือฮือ……มึงมันรังแกคนอื่น!”
เซียวหยางหัวเราะอย่างเหยียดหยาม แล้วเอ่ยพูด : “ขอโทษนะ ใช้เหตุผลต้องดูด้วยว่าใช้กับใคร กับคนสารเลวแบบมึงกูไม่เคยใช้เหตุผลมาก่อน กูสนแค่ว่าหมัดใครหนักกว่ากัน”
“ตอนที่มึงรังแกแม่หม้ายลูกติด มึงใช้เหตุผลหรือเปล่า? มึงเคยคิดว่าตัวเองรังแกคนไม่มีทางสู้ไหม?”
“แบบกูเขาเรียกว่าตาต่อตา ฟันต่อฟัน”
ตาอ้วนล้มลงกับพื้น แล้วใช้น้ำในชักโครกล้างจมูกตัวเอง ไม่กล้าปริปากพูดอะไรสักคำ
เขาไม่กล้าตอบโต้อีกแล้ว หากตอบโต้อีกแม้แต่คำเดียว สิ่งที่รอเขาอยู่คือความรุนแรง ความรุนแรงที่ไม่มีอะไรมาปิดกั้น!
“หนึ่งแสนหยวน ถ้ามึงตอบตกลงกูก็จะให้เงิน ถ้าไม่ตอบตกลง ก็ขอโทษ แม้แต่หนึ่งแสนมึงก็จะไม่ได้มัน บ้านหลังนี้กูสามารถเอามาฟรี ๆ ได้เลย มึงเชื่อไหม?”
ตาอ้วนมองเซียวหยางด้วยความเกลียดแค้น ทันใดนั้นก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ แอบด่าตัวเองว่าโง่เหลือเกิน ทำไมต้องไปแข็งข้อใส่มันด้วยนะ
เขาเลยรีบพูดอย่างยอมจำนน : “ตกลงตกลง ฉันเชื่อ แต่วันนี้สภาพฉันเป็นแบบนี้แล้ว งั้นพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันค่อยมาเซ็นสัญญากับพวกนายแล้วกัน?”
ไม่ว่ายังไง ต้องหาทางหนีไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน เขาไม่อยากอยู่ที่นี่แม้แต่นาทีเดียว
ไว้รอให้เขากลับไปพักหายใจหายคอก่อน ไอ้ชายหญิงคู่นี้มันต้องตายแน่นอน!
เซียวหยางมองความคิดไอ้อ้วนนี่ออกอย่างทะลุปรุโปร่ง จึงโบกมือแล้วเอ่ยพูด :
“ไม่ กูคนนี้ทำงานยึดถือเรื่องประสิทธิภาพเป็นอย่างมาก มึงต้องเซ็นสัญญาตอนนี้ อ้าวจุน ไปดาวน์โหลดสัญญาซื้อขายบ้านจากบนเว็บไซต์มา คืนนี้จะทำธุรกรรมอสังหาริมทรัพย์กัน มีผลทันที!”
