คิงดราก้อน - บทที่ 76 ความบันยะบันยัง
จากเสียงอึกทึกที่ดังมาจากด้านนอกนั้นก็สามารถรู้ได้ว่า พวกอันธพาลไม่ได้มีแค่สิบกว่าคนที่บุกเข้ามานี้เท่านั้น ที่ด้านนอกยังมีเยอะกว่านี้ เพียงแค่เข้ามาไม่ได้จึงต้องเฝ้าอยู่ด้านนอก
หวางชิงหลงส่ายหัว และยิ้มเยาะ
“น้องชาย เมื่อวานปล่อยแกหหนีรอดไปได้ วันนี้ในเมื่อแกเข้ามาในถ้ำเสือเอง งั้นฉันก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ”
ไอ้หมอนี่คงไม่ได้คิดว่าตัวเองไร้น้ำยาเหมือนกับป๋ายจูนั่นหรอกนะ แค่สองคนก็กล้าบุกเข้ามาที่รังของตัวเองแล้ว คงเบื่อชีวิตแล้วสินะ
หวางชิงหลงโบกมือครั้งหนึ่ง“ลงมือ ฟันมันให้ตายไปเลย!”
เซียวหยางนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างไม่ขยับ ในมือถือแก้วน้ำชาอยู่ ชาซีหูหลงจิ่งที่พึ่งชงเสร็จใหม่ ๆ ยอดอ่อน ๆ ตั้งตรงเป็นยอด ๆ กลิ่นหอมของชาลอยกระจายไปทั่ว
“ชาชั้นยอด ชาชั้นยอด”
“แม่งเอ๊ย แสดงจังเลยนะ ถึงขนาดนี้แล้วยังมีเวลามาดื่มชาอีก!”
อันธพาลสองสามคนบุกเข้ามาก่อน ไม่จำเป็นต้องให้เซียวหยางลงมือ เงาร่างของกาเบรียลที่อยู่ด้านหลังของเซียวหยางแวบผ่านไป และได้หายไปจากที่เดิมแล้ว
แกร๊ก!
ปัง!
แสงลูกไฟแปลบปลาบ เร็วกว่าลูกธนูที่ยิงออกไปซะอีก!
ในระหว่างที่เงาร่างพุ่งไปมา เงาหมัด และเงาเท้าก็ได้ผสมผสานเข้าด้วยกัน!
ยังไม่ทันที่หวางชิงหลงจะรู้สึกตัวขึ้นมา พวกอันธพาลสิบกว่าคนที่บุกเข้าไปนั้นต่างก็ได้ลงไปกองบนพื้นแล้ว
พอดูอีกครั้ง สามารถพูดได้ว่าบนพื้นนั้นสลดหดหู่ น่าเวทนาเกินกว่าที่จะทนดูได้
แขนขาด ขาขาด ฟันล่วงเต็มพื้น พรมบนพื้นถูกย้อมด้วยเลือดจนกลายเป็นสีแดง
“พวกอ่อนหัด ยังกล้ามาเชิดหน้าชูคอต่อหน้าลูกพี่ของพวกเราอีก พวกไม่รู้จักที่ตาย!” กาเบรียลยิ้มเยาะ
หวางชิงหลงอ้าปากกว้าง กว้างจนสามารถยัดไข่ไก่เข้าไปได้เป็นลูก
นี่……นี่มันยังใช่คนอยู่ไหม?
นี่มันชักจะวิปริตเกินไปแล้วนะ!
ลูกน้องพวกนี้ของเขาได้คัดเลือกมาจากพวกฝีมือดีในแก๊งมังกรเขียว อีกอย่างนั่นมันสิบกว่าคนเชียวนะ กลับสูญเสียแรงในการต่อสู้ไปภายในเวลาสั้น ๆ ไม่กี่นาที!
คนที่อยู่ด้านนอกได้ยินเสียงต่อสู้จากข้างใน ต่างร้องโหวกเหวกพลางบุกเข้ามาในห้อง แต่ทว่าพึ่งจะบุกเข้ามา กลับพบว่าพรรคพวกของตัวเองได้ลงไปกองอยู่บนพื้นแล้ว สภาพน่าเวทนาเป็นอย่างมาก!
ทุกคนได้แต่มองหน้ากันไปมา ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ
เหล่าแขกวีไอพีระดับสูงที่อยู่ในชั้นเดียวกันนั้นต่างชะโงกออกมาดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น อดไม่ได้ที่จะกลัวจนหน้าถอดสี อยู่ที่เขตเยว่หลินในเมืองหยินโจว ยังมีคนกล้าลงมือกับหวางชิงหลงอีก แถมยังบุกมาที่คลับเป่ยไห่รังของหวางชิงหลง อีกฝ่ายเป็นใครกันแน่
เซียวหยางลุกขึ้นมาอย่างช้า ๆ มาถึงที่ด้านหน้าของเขา และเทชาร้อน ๆ ในถ้วยราดลงบนหัวของหวางชิงหลง
โอ๊ย!
หวางชิงหลงรู้สึกว่าหนังหัวแทบจะถูกลวกจนสุกแล้ว แต่ก็ไม่กล้าขัดขืนใด ๆ เลยสักนิด และยิ่งไม่กล้าส่งเสียง
“จริง ๆ แล้ว ฉันคนนี้นะใจดีมากเลย ถ้าหากเมื่อกี้นายตอบคำถามของฉัน ฉันก็จะไม่ลงมือ แต่น่าเสียดาย ที่นายมันไม่รักดี”
หวังชิงหลงแทบอยากจะร้องไห้ นี่ยังเรียกว่าใจดีอีกเหรอ? ใจดีห่าอะไร!
“แกต้องการอะไรกันแน่?”
หวางชิงหลงทนรับกับความอัปยศที่เซียวหยางนำมาให้ แววอาฆาตลอยอยู่ภายใต้แววตาของเขา เขาเป็นถึงหัวหน้าแก๊งของแก๊งชิงหลง กลับถูกคนใช้ชาร้อน ๆ ราดหน้า
รอจนเรื่องนี้ผ่านไป เขาจะต้องรวบรวมแก๊งมังกรเขียวทั้งหมด แกแค้นกับสิ่งที่ต้องเจอในวันนี้!
เซียวหยางหรี่ตาทั้งสองข้างลง ธรรมดาที่เขาจะดูท่าทางไม่พอใจของหวางชิงหลงออก ทันใดนั้นเขาก็ได้ยื่นมือออกมาและฟาดลงไปบนใบหน้าของหวางชิงหลง
เพียะ!
“รนหาที่ตาย ยังคิดที่จะมาเอาคืนฉันอีก?”
เพียะ!
“แกคิดว่าแกเก่งนักหรือไง? คนเยอะฉันก็จะกลัวแกงั้นเหรอ?”
เพียะ ๆ ๆ !
ฝ่ามือฟาดออกไปติดต่อกัน หวางชิงหลงถูกตบจนหน้ามืดตามัว ทันใดนั้นเขาก็ถูกเซียวหยางคว้าเข้าไปที่หัว และลากพุ่งเข้าไปยังของประดับปลายแหลมที่วางอยู่บนโต๊ะ
หวางชิงหลงตกใจกลัวจนหน้าถอดสี เขาตาสว่างขึ้นมาทัน ถ้าหากโดนแทงเข้า ลูกตาคงต้องถูกทิ่มออกมาแน่ ชีวิตเล็ก ๆ ก็คงไม่เหลือแล้ว!
“ว๊าก ไม่นะ! ฉันพูด ฉันจะบอกหมดทุกอย่างเลย!”
“พูดมา ถังหมิ่นสั่งให้แกมาจัดการฉันใช่ไหม?”
เซียวหยางทำอะไรอย่างเด็ดขาด แถมยังโหดเหี้ยม ไม่มีความปรานีใด ๆ กาเบรียลแสยะยิ้ม ไอ้หมอนี่รนหาที่ตายจริง ๆ ลูกพี่ทรมานคนได้อย่างโหดเหี้ยมมากเชียวนะ
“ใช่ ใช่! เป็นถังหมิ่นสั่งให้ฉันทำ ฉันยอมสารภาพแล้ว!”
“แกได้ล่วงเกินถังหมิ่น เขาจะไม่ปล่อยแกไปแน่ แกรู้ไหมว่าแกทำแบบนี้จะมีจุดจบยังไง!?”
หวางชิงหลงสั่นสะท้านพร้อมตะโกนขึ้นมาด้วยความหวาดกลัว
“ฉันไม่รู้หรอกนะว่าฉันจะมีจุดจบยังไง แต่ฉันรู้จุดจบของแก ถ้าหากไม่ใช่เพราะไม่อยากฆ่าชีวิตที่เมืองหยินโจวมากเกินไป แกคงตายไปนาน! คนบางคน ชาตินี้ทั้งชาติแกก็ไม่อาจร่วงเกินได้!”
ปัง!
เท้าข้างหนึ่งของเซียวหยางเตะออกไป เสียงกระดูกหักดังขึ้นหลายครั้ง หวางชิงหลงรู้สึกหน้ามืด และเป็นลมสลบไป
ถึงแม้จะยังไม่ตาย แต่กระดูกซี่โครงได้หักไปอย่างน้อยหกเจ็ดซี่ ยังมีสองซี่ที่ทิ่มแทงเข้าไปใน อวัยวะภายใน มากพอให้เขาต้องพักรักษาตัวเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่งปี
จากนั้น เซียวหยางก็ได้ตบปัดมือเบา ๆ และเดินตามกันออกไปติด ๆ พร้อมกับกาเบรียล
อันธพาลที่อยู่หน้าประตูต่างเปิดทางให้อย่างประมาณตน พวกเขาไม่กล้าหาเรื่องเทพเจ้าทั้งองค์นี่เลยสักนิด
“ฝากบอกหวางชิงลงหลังจากที่มันฟื้นขึ้นมาด้วยว่า ถ้าหากมันยังกล้าเป็นปรปักษ์กับฉันอีก เจอกันครั้งหน้า ก็คือเวลาตายของมัน”
คำพูดประโยคนี้ เป็นคำพูดที่เซียวหยางพูดกับลูกน้องของหวางชิงหลง ทั้งยังเป็นคำพูดที่พูดกับกาเบรียลอีกด้วย
กาเบรียลพยักหน้าเบา ๆ จนแทบมองไม่ออก ที่เขามาที่เมืองหยินโจวของประเทศจีนในครั้งนี้ ก็เพื่อทำงานให้กับเซียวหยาง
มีบางเรื่อง เซียวหยางไม่จำเป็นต้องลงมือด้วยตัวเอง เขาสามารถเป็นคนลงมือได้ มีบางคน เซียวหยางไม่ต้องฆ่าด้วยตัวเอง เขาสามารถช่วยเซียวหยางฆ่าได้
นับจากที่ทั้งสองคนเข้ามาในคลับเป่ยไห่ตลอดจนออกไปนั้น เป็นเวลาสั้น ๆ เพียงยี่สิบสามสิบนาทีเท่านั้นเอง บรรยากาศสไตล์ฝรั่งเศสที่ชั้นสองยังคงได้บรรยากาศมากเหมือนเดิม ผับที่อยู่ชั้นหนึ่งก็ยังคงครึกครื้นอยู่เหมือนเดิม
และในเวลานี้ เซียวหยางและกาเบรียลได้กำลังเดินผ่านผับอยู่พอดี หญิงวัยกลางคนคนเมื่อกี้ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมาครั้ง หล่อนอดไม่ได้ที่จะกล่าวขึ้นมาอย่างเหยียดหยาม
“เย็xเข้ พ่อหนุ่มหล่อคนนั้นชอบผู้ชายเหรอเนี่ย ช่างน่าเสียดายจริง ๆ เลย”
ความสามารถในการฟังของเซียวหยางนั้นดีมาก แน่นอนว่าเขาได้ยินคำพูดประโยคนี้ เขาเดินโซเซแทบสะดุดขาของตัวเองล้มลงไปกองกับพื้น เย็xเข้ ผู้หญิงแก่คนนี้ หน้าไม่อายเลยจริง ๆ
ระหว่างทางที่เดินกลับไป เซียวหยางก็ได้เอ่ยถามกาเบรียลขึ้นมา“กาเบรียล ระยะนี้นายยุ่งอะไรอยู่?”
“ลูกพี่ ระยะนี้ผมกำลังจับตาดูการเคลื่อนไหวของพวกมือสังหารที่มาที่เมืองหยินโจวพวกนั้น พวกมันได้เตรียมที่จะลงมือแล้ว ลูกพี่จะต้องระวังให้มาก” กาเบรียลมีท่าทางตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย
เพราะจะว่ายังไงมือสังหารพวกนี้ ก็ไม่ใช่แก๊งพวกอันธพาลเล็ก ๆ จะสามารถเทียบได้
เซียวหยางพลันนึกขึ้นมาได้ว่าพรุ่งนี้เขาต้องไปงานประมูลกับเย่หยุนซู บางทีพวกมือสังหารอาจจะลงมือในตอนนั้นก็ได้
เพราะถึงยังไงในแต่ละวันเย่หยุนซูก็อยู่เพียงแค่สองที่เท่านั้น นอกจากอยู่ที่บ้านแล้วก็เป็นที่บริษัท และมีตัวเองคอยปกป้องตลอดทาง
และพรุ่งนี้ถือเป็นโอกาสที่ดีที่สุดในการซุ่มโจมตี ถ้าหากเขาเป็นมือสังหาร เขาเองก็จะเลือกลงมือพรุ่งนี้
“ฉันรู้แล้ว งั้นการเคลื่อนไหวของพวกแก๊งมังกรเขียวนายเองก็ใส่ใจให้มากหน่อย อย่าชะล่าใจจนทำให้เกิดเรื่องขึ้นมาได้”
“ลูกพี่ พวกมันก็แค่กลุ่มผีน้อยเท่านั้นเอง ผมแค่ลงมือนิดหน้อยก็สามารถจัดการพวกมันได้แล้ว”
“อย่าลืมที่ฉันเคยเตือนนายล่ะ ที่นี่คือประเทศจีน จะฆ่ามากเกินไปไม่ได้ ไม่อย่างนั้นสำนักดราก้อนเองก็ไม่สามารถอธิบายกับทางจีนได้” เซียวหยางกล่าวตักเตือน
เขาเข้าใจความหมายของกาเบรียล จึงอดไม่ได้ที่จะปวดหัวขึ้นมาเล็กน้อย เผชิญหน้ากับเหตุการณ์เช่นนี้ในต่างประเทศ คงทำลายล้างแก๊งนั้นไปนานแล้ว แต่ว่าที่นี่คือประเทศจีน วิธีในการดำเนินงานนั้นจะต้องเปลี่ยนแปลงหน่อย
กาเบรียลหัวเราะแหะ ๆ “ลูกพี่ ผมรู้จักบันยะบันยัง เรื่องถังเทียนหวานั้นผมคิดว่าสมควรฆ่า”
“อืม ฉันไม่โทษนาย นายทำถูกแล้ว!” เซียวหยางตบไหล่ของกาเบรียลเบา ๆ
เซียวหยางไม่ได้พูดมากอะไรอีก กาเบรียลเป็นพี่น้องของเขา ไม่ว่าจะเลือกยังไง เขาก็เลือกที่จะสนับสนุนทั้งนั้น
เดินมาได้สักพัก เซียวหยางก็ได้เรียกแท็กซี่คันหนึ่งแล้วจากไป กาเบรียลก็ได้ซ่อนตัวกลับเข้าไปในความมืดอีกครั้ง……
