คิงดราก้อน - บทที่ 90 เซียวหยาง ขอบคุณนายนะ

โชคดีที่ร้านชุดว่ายน้ำไม่มีชุดว่ายน้ำคลุมทั้งตัวอย่างที่เย่หยุนซูต้องการ ทั้งหมดล้วนเป็นชุดว่ายน้ำแนวเซ็กซี่ทั้งนั้น

เซียวหยางรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย แล้วเดินดูภายในร้านไปเรื่อย ๆ

ไม่นานโจวฉิงจวนก็ซื้อชุดว่ายน้ำชุดหนึ่งที่ดูไม่ค่อยโป๊สักเท่าไหร่

ถึงแม้ดูแล้วไม่ค่อยโป๊สักเท่าไหร่ แต่เมื่อเซียวหยางเห็น ก็ทำให้ดวงตาทั้งสองข้างของเขาก็เปล่งประกายออกมา

เป็นแบบเปิดหลัง ปกปิดทิวทัศน์ตรงหน้าอก ท่อนล่างก็เป็นทรงสามเหลี่ยมคว่ำชิ้นเล็ก ๆ แต่ขอบ ๆ มีระบายลูกไม้ปกปิดเอาไว้

สไตล์ที่คล้าย ๆ กันนี้ โจวฉิงจวนได้ซื้อตรงตามไซส์มาสามชุด

“สหายโจว เธอกลับไปก่อนนะ ฉันยังมีธุระที่ต้องจัดการสักหน่อย”

เมื่อทั้งสองคนออกมาจากร้านขายชุดว่ายน้ำ เซียวหยางก็โบกมือให้เธอ แล้วเดินออกไปคนเดียว

“เฮ้ นายจะไปไหนน่ะ ส่งฉันกลับไปด้วยสิ”

โจวฉิงจวนมองตามแผ่นหลังเซียวหยางไปแล้วตะโกนร้องเรียก ไม่รู้ว่าเซียวหยางไม่ได้ยินหรือว่ายังไง แต่เขาไม่สนใจเธอเลยสักนิด

โจวฉิงจวนกระทืบเท้าด้วยความโมโห “จริง ๆ เลย! คนบ้าอะไรเนี่ย”

เซียวหยางสองมือล้วงกระเป๋า แล้วเดินเล่นอยู่ภายในห้างฯ จู่ ๆ ก็หยุดลงที่ร้านขายชุดคู่รักโดยเฉพาะ

“เถ้าแก่ เข้ามาดูได้เลยค่ะ ร้านของพวกเรามีชุดคู่รักจำหน่ายทุกรูปแบบค่ะ”

เซียวหยางยิ้มกรุ้มกริ่มแล้วเดินเข้าไป ผ่านไปครู่หนึ่ง เซียวหยางก็เดินออกมาพร้อมกับถือถุงช้อปปิ้งอยู่ในมือ

ตลอดช่วงบ่าย เซียวหยางได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาคอยให้ฟ้ามืดเร็ว ๆ เมื่อค่ำแล้วเข้านอน ก็จะได้เดินทางไปฮันนีมูนกับหยุนซูสักที

กลับมาตอนค่ำ เย่หยุนซูเห็นใบหน้าของเซียวหยางที่ไม่ว่ายังไงก็ปกปิดความดีใจเอาไว้ไม่มิด จึงอดขำไม่ได้

“ไอ้หมอนี่คาดหวังที่จะได้ออกไปเที่ยวกับตัวเองขนาดนี้เลยเหรอ?”

วันเวลาที่รอคอยมักจะผ่านไปช้าเสมอ แต่ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง!

เช้าวันถัดมา เซียวหยางเปิดหน้าต่างออก

เช้าตรู่ของเมืองหยินโจว แสงแดดที่ส่องสว่าง ท้องฟ้าสีคราม เหมาะกับการเดินทางเป็นอย่างยิ่ง

วันนี้เย่หยุนซูแต่งตัวไม่เหมือนกับวันปกติ ปกติเวลาเธอทำงาน มักจะสวมชุดประธาน บุคลิกดูสูงส่งเย็นชา

ถุงน่องสีดำแมทช์กับรองเท้าส้นสูง เสื้อสูทตัวเล็กเข้าคู่กับกระโปรงทรงดินสอ ผมยาวสยายคลุมไหล่ทั้งสองข้าง เป็นการแต่งตัวตามปกติของเธอ ทำให้เธอดูมีออร่าที่ทรงพลังอย่างเห็นได้ชัด

แต่ว่า เย่หยุนซูในวันนี้ เปลี่ยนไปสวมชุดสบาย ๆ

มัดผมไว้ด้านหลัง เป็นทรงหางม้าเรียบร้อยแบบสบาย ๆ เผยให้เห็นใบหน้ารูปไข่ที่สวยสดงดงาม คิ้วสวยได้รูป จมูกโด่งสวยงาม ริมฝีปากบางสวยราวกับกลีบดอกไม้สองกลีบ

เสื้อแขนสั้นสีชมพูดูสะอาดตา กางเกงวอร์มสีขาวแมทช์กับรองเท้ากีฬา ดูแล้วมีชีวิตชีวามากเลยทีเดียว

ที่จริงเสื้อแขนสั้นสีชมพูตัวนี้เซียวหยางให้เธอมาเมื่อวาน เตือนแล้วเตือนอีกกำชับว่าวันนี้ต้องสวมมันให้ได้

ด้านหน้าเสื้อเขียนคำว่า ผู้แข็งนอกอ่อนใน ด้านหลังเขียนคำว่า รับ

เย่หยุนซูรู้สึกว่าเสื้อแขนสั้นตัวนี้ค่อนข้างเหมือนเด็กที่ชอบโชว์เก๋า แต่ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เสื้อตัวนี้ก็พอดีตัวมาก ใส่สบายมากด้วย เธอจึงสวมใส่มัน

เย่วั่นเหนียนรู้ว่าเซียวหยางกับเย่หยุนซูจะไปเที่ยวกันสามวัน ก็ตั้งใจตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อเอาอาหารเช้ามาให้ทั้งสองคน แล้วอยู่ทานมื้อเช้าเป็นเพื่อนทั้งสองคน

“คุณปู่คะ งั้นหนูไปแล้วนะคะ” เย่หยุนซูโบกมือให้กับคุณปู่ คนขับรถมารออยู่ที่หน้าประตูแล้ว เซียวหยางยืนอยู่ที่หน้ารถกำลังเอากระเป๋าเดินทางของทั้งสองคนใส่ในรถ

“โอเค โอเค เดินทางอย่างระมัดระวังนะ” เย่วั่นเหนียนพยักหน้าพลางยิ้มเล็กน้อย แล้วเอ่ยพูด : “อยู่กับเซียวหยางให้ดี ๆ นะ ขอให้ฮันนีมูนกันอย่างมีความสุข”

เย่หยุนซูได้ยินอย่างนั้น ก็ยิ้มออกมาด้วยความกระอักกระอ่วน

ดูท่าทางไม่เพียงแต่เซียวหยางที่คิดอย่างนี้ แม้แต่คุณปู่ก็คิดว่าทั้งสองคนไปฮันนีมูนเหมือนกัน

เซียวหยางสวมเสื้อเชิ้ตของ Uniqlo ด้านในก็สวมเสื้อแขนสั้นตัวหนึ่งเช่นกัน เสื้อแขนสั้นของเขาเป็นชุดคู่กับเย่หยุนซู ด้านหน้าและด้านหลังต่างมีตัวอักษรอยู่ แต่ไม่เหมือนกับของเย่หยุนซู

“ซานย่า ฉันมาแล้ว!”

เซียวหยางบิดขี้เกียจ มองไปยังท้องฟ้าสีคราม ราวกับมองเห็นมหาสมุทรที่กว้างใหญ่ไพศาล

เที่ยวบินตอนสิบโมงตรง ออกเดินทางล่วงหน้าสองชั่วโมง

เย่หยุนซูก็อารมณ์ดี ยังไงซะสองสามวันนี้เธอก็สามารถปล่อยวางเรื่องงานที่บริษัททั้งหมดได้อย่างสนิทใจ

หลังจากขึ้นรถ เย่หยุนซูก็เปิดกระจกรถเล็กน้อย ลมประทะหน้าเบา ๆ แสงแดดที่อบอุ่นส่องกระทบใบหน้า ราวกับว่าได้มาถึงหาดทรายที่ซานย่าแล้ว

เมื่อขึ้นรถ เซียวหยางก็ถอดเสื้อเชิ้ตออก แล้วถือไว้ในมือด้วยท่าทางสบาย ๆ จนถึงตอนนี้ เย่หยุนซูถึงได้สังเกตเห็นว่าตรงหน้าอกเสื้อของเซียวหยาง มีตัวหนังสือด้วย

ตัวหนังสือตรงอกของเย่หยุนซูเขียนว่า ผู้แข็งนอกอ่อนใน ส่วนของเซียวหยางเขียนว่า ผู้แข็งแกร่ง

และดูเหมือนว่าด้านหลังเสื้อของเซียวหยางก็โผล่ออกมาให้เห็น เหมือนกับอยากให้ทุกคนได้เห็นยังไงยังงั้น

หลังจากที่ตัวหนังสือตัวใหญ่ ๆ ที่เขียนคำว่า รุก ปรากฏตรงหน้าเย่หยุนซู

รุกผู้แข็งแกร่ง รับผู้แข็งนอกอ่อนใน!

นี่เรื่องบ้าอะไรเนี่ย?

เย่หยุนซูแทบจะอกแตกตาย ไอ้หมอนี่ ไม่ต้องลามกขนาดนี้ได้หรือเปล่าห๊ะ!!

แค่คำว่าผู้แข็งแกร่งกับผู้แข็งนอกอ่อนในก็พอแล้วมั้ง แต่นี่มีรุกกับรับมันหมายความว่ายังไง ทันใดนั้น เย่หยุนซูก็นึกถึงฉาก 18+ ขึ้นมาทันที

เย่หยุนซูไม่รู้จริง ๆ ว่าควรจะพูดอะไรดี แต่ในเมื่อใส่ออกมาแล้ว ตอนนี้ก็เปลี่ยนเสื้อไม่ได้แล้ว จึงรีบรูดซิปเสื้อคลุมขึ้นทันที พยายามปิดบังตัวหนังสือที่อยู่บนเสื้อ

ถ้าหากคนอื่นเห็นเข้า ไม่รู้ว่าจะขายหน้าขนาดไหน

ไม่ต้องสงสัยเลยสักนิด นี่มันเสื้อคู่รักชัด ๆ

ถึงแม้ทั้งสองคนแต่งงานกันแล้ว แต่เย่หยุนซูกับเขาก็ไม่เคยสวมเสื้อคู่ออกนอกบ้านมาก่อน อีกอย่าง นายซื้อเสื้อคู่มาก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่ทำไมต้องซื้อที่ปัญญาอ่อนแบบนี้มาด้วย

“แหะแหะ หยุนซู ฉันว่าเสื้อของเราสองคนดูเข้ากันมากเลยนะ” เซียวหยางพุ่งเข้ามาแล้วเอ่ยพูด

เย่หยุนซูทำหน้าบึ้ง แล้วหันหน้าไปดูวิวนอกหน้าต่างรถ เธอตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้ว ว่าตลอดการเดินทางนี้จะไม่สนใจไอ้หมอนี่อีก

กล้าวางแผนล่อลวงตัวเอง ให้ตัวเองใส่เสื้อคู่รักเหมือนเด็กชอบโชว์เก๋า จะยอมไม่ได้เด็ดขาด

ตลอดทาง เย่หยุนซูไม่สนใจเซียวหยางเลยจริง ๆ เซียวหยางคิดไม่ได้เลยสักนิด เอาแต่ถามนั่นถามนี่ไม่หยุด ดูท่าทางตื่นเต้นดีใจมาก

ถึงแม้เย่หยุนซูไม่สนใจเซียวหยาง แต่ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ที่ผ่อนคลายของเธอ

ตอนที่เครื่องบินกำลังขึ้นบิน เธอรับรู้ได้ว่าเครื่องบินกำลังไร้น้ำหนักและเคลื่อนตัวพุ่งขึ้นไป ทำให้รู้สึกสนุกสุดเหวี่ยงขึ้นมา

เรื่องกลัดกลุ้มใจก็ทิ้งมันไว้ที่หยินโจวแล้วกัน ซานย่าที่สวยงาม ฉันมาแล้ว!

“หยุนซู ดีใจมากเลยใช่ไหม?” เซียวหยางเผยรอยยิ้มที่รู้สึกรักและเอ็นดูออกมา ขณะมองรอยยิ้มเล็กน้อยตรงมุมปากที่ยากจะปกปิดของเย่หยุนซู

สำหรับผู้หญิงคนนี้ เซียวหยางปกป้องดูแลสารพัด เขาไม่แยแสคำด่าทอและคำเยาะเย้ยพวกนั้นเลย ผู้แข็งแกร่งที่แท้จริง ไม่สนใจคำสบประมาทเหลวไหลพวกนั้นหรอก สิ่งที่เขาสนใจก็คือ ความรู้สึกที่ไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ของคนข้างกายเท่านั้นเอง

เซียวหยางยอมทุ่มเทกายทุ่มใจทั้งหมดที่มี เพื่อให้เธอคนดียิ้มได้

เรื่องการลอบฆ่าวนเวียนอยู่ในหัวเย่หยุนซูตลอด ที่จริงไม่ใช่เรื่องดีอะไร เซียวหยางจึงได้ตั้งใจจัดทริปครั้งนี้ขึ้น ไม่เพียงเพื่อตัวเองเท่านั้น แต่ทำเพื่อให้เย่หยุนซูได้ผ่อนคลายสบายใจให้มากกว่า

เย่หยุนซูมองเซียวหยาง นัยน์ตาดูอบอุ่น

เธอย้อนนึกถึงแต่ละเรื่องตั้งแต่ตอนที่ได้รู้จักกับเซียวหยางจนถึงตอนที่ทั้งสองคนแต่งงานกันจนมาถึงวันนี้

โดยเฉพาะสามปีที่แต่งงานกันมา เซียวหยางกลายเป็นเขยที่แต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิงที่มีชื่อเสียงฉาวโฉ่ของตระกูลเย่ ถูกญาติพี่น้องเยาะเย้ย ด่าทอ

ซึ่งแม้แต่เย่หยุนซูเองก็เคยคิดแบบนั้นเหมือนกัน ว่าเซียวหยางเป็นเพียงแค่พ่อบ้านคนหนึ่งเท่านั้น เป็นสวะที่ไม่มีประโยชน์อะไรเลยคนหนึ่ง

แต่ตั้งแต่ที่เซียวหยางรู้ว่าตัวเองไม่ได้รับความเป็นธรรมอะไรบ้าง เขาก็คอยอยู่เคียงข้างเธอเสมอ

ไม่ว่าจะเรื่องเดือดร้อน หรือมีอันตราย ผู้ชายคนนี้ก็มักจะมาช่วยในทันที

“เซียวหยาง ขอบคุณนายนะ”

เย่หยุนซูแอบพูดด้วยน้ำเสียงที่ตัวเองได้ยินคนเดียวเท่านั้น