คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 10

บทที่ 10

“”ฮ่าฮ่า ลืมเอาบัตรธนาคารมาสินะ ช่างเป็นเหตุผลที่ฟังขึ้นจริง ๆ !” วิลเลียมหัวเราะลั่นและมองไปที่ซาแมนธา “คุณน้าซาแมนธา คุณเองก็ลืมเอามาด้วยเช่นกันรึเปล่า?”
“ใช่…”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ทุก ๆ คนไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้อีก เด็กสาวคนหนึ่งโพล่งออกมา “แดร์ริลต้องลืมเอาบัตรมาเหมือนกันแน่ ๆ บ้านนี้ตั้งใจมากินฟรีสินะ!”
ลิลี่กัดริมฝีปากของเธออย่างช่วยไม่ได้ ในตอนนั้นเองที่แดร์ริลเดินออกมา
“ฉันเอาบัตรมา แต่ว่ามัน…”
ก่อนที่แดร์ริลจะกล่าวจบ วิลเลียมก็ฉกบัตรของเขาไปจากมือแล้วส่งให้พนักงาน “มาเถอะ มาดูกันว่าบัตรใบนี้จะมีเงินถึง 300,000 เหรียญรึเปล่า!”
ลิลี่กระทืบเท้าด้วยความวิตกกังวล ในใจเธอคิดว่าบัตรของแดร์ริลจะมีเงินถึง 300,000 ยังไง ในเมื่อเธอให้เงินเขาใช้วันละ 200 เหรียญ
เขากำลังทำให้ตัวเองขายหน้า
ลิลี่เห็นว่าทุกคนรอบ ๆ พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ รอเวลาที่จะได้หัวเราะเขาราวกับเขาเป็นตัวตลก
ในตอนนั้นเอง ไม่มีใครทันสังเกตว่าอีวอนนั้นยืนขึ้นอย่างช้า ๆ ใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยความตกตะลึง!
“ฉันไม่ได้มองผิดไปใช่ไหม? แบล็คการ์ดของธนาคารอเมทิสต์?!” อีวอนอุทาน
เสียงหัวเราะด้วยความเยาะเย้ยดังอยู่โถงในตอนแรก แต่บัดนี้ทั้งห้องกลับเงียบสงัดราวกับป่าช้า
คำพูดของอีวอนดูจะทำให้ทุกคนแข็งทื่อเป็นหิน!
แบล็คการ์ดใบนี้สวยงามอย่างแท้จริง มันเป็นสีดำล้วน เคลือบด้วยทองและมีการฝังเพชรลงไป มีคำเพียงสองคำที่ถูกสลักลงไปอย่างงดงามที่ด้านล่างขวาของบัตรว่า: แดร์ริล ดาร์บี้
แบล็คการ์ดของธนาคารอเมทิสต์!
นี่มันเป็นไปได้ยังไง?! บัตรแพลทินัมของวิลเลียมยังต้องมีเงินอย่างน้อยสิบล้าน
สูงไปกว่านั้นคือบัตรเพชร ซึ่งต้องการเงินร้อยล้านในการเป็นเจ้าของ
สูงขึ้นไปอีกคือบัตรวีไอพี ผู้ที่ถือครองมันจำต้องมีเงินไม่น้อยไปกว่าห้าร้อยล้าน!
และระดับสูงที่สุด แบล็คการ์ดนั้นต้องมีเงินในบัญชีทั้งหมดพันล้าน!
บางทีทั้งเมืองตงไห่แห่งนี้ ไม่น่าจะมีบัตรชนิดนี้เกินสามใบด้วยซ้ำ! ไม่มีใครในงานนี้รวมถึงเวย์นที่มีสิทธิ์ครอบครองมัน!
ลิลี่และซาแมนธาถึงกับตะลึงงันไปทั้งคู่ พวกเธอไม่สามารถพูดอะไรได้สักคำ!
“นี่…นี่มันก็แค่สติ๊กเกอร์สำหรับติดบัตรธนาคารเท่านั้นแหละ ใช่ไหม?” มีใครบางคนในฝูงชนโพล่งออกมากะทันหัน
ในตอนนั้นเอง ทุกๆคนพลันโล่งใจทันที มันต้องเป็นสติ๊กเกอร์แน่! คนที่ดูเงอะงะแบบเขาจะเป็นเจ้าของบัตรดำได้ยังไง
“ฮ่าฮ่า แดร์ริล แกนี่มันน่ารังเกียจจริง ๆ” วิลเลียมหัวเราะเสียงดัง “นอกจากแกจะจนแล้ว แกยังเสแสร้งทำตัวเป็นคนรวยด้วยอีกเหรอ”
แดร์ริลไม่ได้พูดอะไรตอบ เขาทำเพียงแค่ยิ้มออกมา
ลิลี่เดินออกมาและเห็นว่าพนักงานได้นำบัตรไปชำระค่าใช้จ่ายแล้ว “แดร์ริล เอาสติ๊กเกอร์นั่นออกซะหลังจากเรากลับบ้าน นายไม่อายเลยรึไง? อีกแล้วหนึ่ง…บัตรนั่น…บัตรของนายมีเงินพอจ่ายรึเปล่า?” ลิลี่อดไม่ได้ที่จะถามออกมาเบา ๆ
“มันเพียงพอ ผมเก็บเงินที่คุณให้ผมทุกวัน รวมกับเงินที่ผมเก็บไว้ก่อนหน้านี้ มันมีพอ” แดร์ริลกล่าว
ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!
แม้ว่าเสียงของแดร์ริลจะแผ่วเบา แต่ทุกคนก็ได้ยินเขาและพวกเขาก็หัวเราะอีกครั้ง
หลังจากจ่ายบิล ทุกคนในตระกูลลินดันจึงจากไป เวย์นจับแขนของแดร์ริลอย่างระมัดระวังและพาเขาขึ้นรถของตนไป
“นายน้อยรอง ในที่สุดผมก็เจอคุณจนได้…” เวยน์ตื่นเต้นมาก เขากล่าวกับแดร์ริลในขณะที่ขับรถไปด้วย
“นายจะพาฉันไปไหนเนี่ย?”
“ผมจะพาคุณไปพบใครบางคน พวกเขากระตือรือร้นที่จะเจอคุณมากเลย!” มือของเวย์นสั่นไหว “คุณต้องมากับผม…”
“ก็ได้ ก็ได้ ก็ได้ ฉันจะไปกับนาย ขับรถดี ๆ หน่อยเถอะ” แดร์ริลตอบรับ
ไอ้เ-ี้ยเอ๊ย หมอนี่จะตื่นเต้นไปไหนเนี่ย? เขาจับพวงมาลัยดี ๆ ยังไม่ได้เลย
รถแล่นไปอย่างรวดเร็วจนมาถึงทางเข้าของบาร์แห่งหนึ่ง
นี่คือบาร์ที่หรูที่สุดในเมืองตงไห่ บาร์ธาราแสงจันทร์!
มีการคาดการไว้ว่าค่าใช้จ่ายขั้นต่ำที่สุดสำหรับสองคนในบาร์นี้คือ 10,000 เหรียญ!
รถยนต์หรูมากมายจอดอยู่ที่หน้าบาร์ธาราแสงจันทร์ เหล่าผู้ที่มายังที่นี่ ไม่ว่าจะมากหรือน้อย ทุกคนก็ล้วนมีฐานะทางการเงินที่ดีทั้งนั้น
“เรามาทำอะไรในที่แบบนี้เนี่ย?” แดร์ริลถามออกมาในขฯะที่กำลังลงจากรถ
เขาไม่ชอบสถานที่แบบนี้นัก มันเสียงดังเกินไป
“เพื่อเซอร์ไพรส์คุณไง!” เวย์นยิ้มกว้าง “นายน้อยรอง บอสของบาร์ธาราแสงจันทร์คือคนรู้จักเก่าแก่ของคุณ แซมสัน เฟซี”
แซมสัน เฟซี?
โอ้! แดร์ริลจำได้แล้ว ในตอนแรกเขาเป็นเพียงพนักงานทั่วไปที่ถูกจ้างโดยตระกูลดาร์บี้ แต่แดร์ริลคิดว่าเขาฉลาดใช้ได้ จึงเลื่อนตำแหน่งเขาไปอยู่ฝ่ายการจัดการ หลังจากที่ทำงานอยู่สองปีจนได้เงินก้อนหนึ่ง เขาก็ลาออกไปเริ่มธุรกิจของตัวเอง

แดร์ริลไม่คิดว่าแซมสันจะมาเปิดบาร์ธาราแสงจันทร์ ชายคนนี้ไม่ได้ทำให้แดร์ริลผิดหวังเลยสักนิดเดียว
“นายน้อยรอง เชิญเข้าไปด้านในก่อนครับ โปรดรอผมที่ห้องหมายเลข 888” เวยน์กล่าวพร้อมกับก้มหัวให้ “แซมสันและผมเตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ และคุณจะต้องชอบมันแน่!”
เวย์นหายไปก่อนที่แดร์ริลจะได้ทันตอบสนองอะไร
แดร์ริลถอนหายใจและเดินเข้าไปในบาร์ธาราแสงจันทร์
ไม่แปลกเลยว่าทำไมบาร์แห่งนี้ถึงได้มีชื่อเสียง แม้แต่คนนำทางที่หน้าทางเข้ายังเป็นสาวงาม
แดร์ริลยิ้มออกมาเมื่อเขาเดินเข้าไป และเสียงดนตรีที่ดังพอจะทำให้หูแตกก็ลอยเข้ามา
บาร์แห่งนี้ดูมีชีวิตชีวาสุด ๆ กลุ่มชายหญิงกำลังโยกร่างกายของพวกเขาไปพร้อม ๆ กับเสียงดนตรีบนฟลอร์เต้น…
แดร์ริลรู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนแก่ ที่แบบนี้ไม่เหมาะกับเขาเลย…
“โอ้? ถ้าฉันดูไม่ผิด นั่นมันเจ้าไร้ประโยชน์แดร์ริลไม่ใช่เหรอ?” ใครบางคนพูดมาจากด้านหลัง แดร์ริลหันหัวไปมองโดยอัตโนมัติแล้วเขาก็ต้องตะลึง
ข้างหลังของเขาคือหญิงสาวผู้งดงาม ใส่กางเกงยีนส์เข้ารูป เธอดูมีเสน่ห์ยั่วยวนสุดแสนเซ็กซี่ เธอคือเจดนั่นเอง
“เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ? ไม่ใช่ว่าเธอต้องเรียกฉันว่าแดดดี้เหรอ?” แดร์ริลยิ้มกว้างออกมา
“นาย!” เจดกัดริมฝีปาก วันนี้เธออารมณ์ดีมากเพราะเธอเพิ่งจะเจรจาธุรกิจกับลูกค้าสำคัญสำเร็จ! ถ้าเธอเซ็นสัญญากับลูกค้าคนนี้ เธอจะได้ค่าคอมมิชชั่นอย่างน้อยหนึ่งล้าน!
ดังนั้นเธอจึงเชิญลูกค้ามาที่นี่วันนี้ เพื่อเตรียมจะดื่มสักแก้วสองแก้วและเซ็นสัญญา
เธอไม่คาดคิดว่าจะเจอแดร์ริลที่นี่!
“แม้แต่นายที่มีสภาพห่วย ๆ นั่นยังเลือกที่จะมาที่นี่งั้นเหรอ?” เจดกล่าวขณะที่มองแดร์ริลตั้งแต่หัวจรดเท้า “เก็บเงิน 200 เหรียญทุกวันเป็นปี ๆ เพื่อจะเอามาละลายทิ้งที่นี่ในครั้งเดียว? คุ้มแล้วเหรอ?”
*************************************
“ไม่อะ” แดร์ริลหัวเราะ “ฉันแค่อยากรู้ว่าเมื่อไหร่เธอจะเรียกฉันว่าแดดสักที่?” ในตอนนั้นเอง ชายร่างกายคนหนึ่งก็ยืนขึ้นแล้วเดินไปหาเจดก่อนจะเอ่ยปากถาม “คุณเจดครับ เขาเป็นใคร? ทําไมมันถึงกล้าพูดอะไรบ้า ๆ แบบนั้นออกมา? คุณต้องการให้ผมสั่งสอนมันไหมครับ?” เจดหัวเราะและกล่าว “แดร์ริล นายรู้ไหมว่าคนข้าง ๆ ฉันคือใคร? เขาคือหัวหน้าของพนักงานรักษาความปลอดภัยของบาร์ธาราแสงจันทร์แห่งนี้ ถ้าฉันขอให้เขาโยนนายออกไปข้างนอก นายจะร้องไห้รึเปล่า?” นี้ไม่ใช่เรื่องผิดพลาด ชายร่างกําลังคนนี้คือลูกค้าของเธอ แฮร์รี คร็อกเกอร์! หัวหน้าพนักงานรักษาความปลอดภัยเป็นเพียงแค่ชื่อ หากใครเข้าใจความหมายคงเข้าใจดีว่าเขาก็คือคนเฝ้าหน้าร้านดี ๆ นี่เอง เพราะว่ายังไงก็ตาม สถานที่แบบนี้ย่อมดึงดูดตัวปัญหาได้มากมาย แฮร์รีนั้นโด่งดังในเมืองตงไห่แห่งนี้ เขามีลูกน้องกว่ายี่สิบถึงสามสิบคนไว้เพื่อดูแลที่นี้โดยเฉพาะ “ไอ้หยองกรอด แกไม่ได้ยินรึไงวะ? ไสหัวของดึงออกไปสิวะ” แฮรรีกล่าวด้วยความดูหมิ่นพร้อมกับขยับเข้ามาใกล้เขาไปด้วย พวกคนเฝ้าประตูเป็นบ้าอะไร? ทําไมถึงปล่อยให้คนห่วยๆแบบนี้เข้ามาได้ หมอนีแต่งตัวอย่างกับขอทาน ดูแล้วไม่น่ามีเงินเดือนเกินสองพันด้วยซ้ํา แต่เขาก็ยังกล้าเข้ามาที่นี้เนี่ยนะ? แดร์ริลเพียงแค่ยิ้มออกมา เขาไม่ได้สนใจคําพูดของแฮร์รีเลยสักนิดและเดินตรงไปยังห้อง 888 ห้องทั้งหมดนั้นเป็นห้องกระจก ห้อง 888 นั้นถูกตั้งอยู่ตรงกลาง และมันสามารถมองจากข้างนอกได้อย่างชัดเจนว่าห้อง 888 นั้นระยิบระยับราวกับวัง “หยุดเดียวนี้” แฮร์รี่ตะโกนเมื่อเขาเห็นแดร์ริลเดินเข้าไปที่ห้อง 888 เขาสรุปแล้วว่าแคร์ริลต้องมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา! ของทุกชิ้นในห้อง 888 นั้นเป็นทองชุบ ค่าจองและใช้ห้องนั้นคือ 800,000 ต่อชั่วโมง! แคร์ริลนั่งลงในห้องเรียบร้อยแล้ว เขาถือแก้วชาเตรียมจะดื่มมัน ฮ่าฮ่าฮ่า! รอบนี้แดร์ริลจบเห่แล้ว! เจดรู้สึกสนุกสนานอยู่ในใจ แดร์ริลโง่รึเปล่า? ห้องไพรเวทแบบนั้นไม่ใช่ที่ที่ลูกเขยไร้ประโยชน์แบบเขาจะเข้าไปนั่งได้ เจดและแฮร์รีได้คุยกันก่อนหน้านี้ และแฮร์รีก็กล่าวไว้ว่าห้องนั้นไม่ได้ถูกใช้มากว่าครึ่งปีแล้ว! แฮร์รีนั้นมีความสนิทสนมกับบอสของที่นี่เหมือน พ่อทูนหัวและลูกชาย และแม้จะเป็นเช่นนั้น เขาก็ยังไม่กล้าที่จะเข้าไปในห้อง 888 “นี่แกหูหนวกรึไง? ไม่ได้ยินฉันเรอะ?” แฮร์รีตะโกนและพุ่งเข้ามากระชากคอเสื้อของแดร์ริล “ฮ่าฮ่า เทพธิดาเจดอยู่ที่นี่ด้วย ถ้าฉันกระทุบหมอนีซะ ฉันต้องดูเท่มากแน่ ใช่ไหม? แฮร์รีคิดพร้อมกับเรียกคนมา ทันใดนั้น ชายร่างกํายํากว่ายีสอบคนก็รีบเข้ามาในห้อง 888 พวกเขาทั้งหมดคือคนเฝ้าประตูของบาร์ธาราแสงจันทร์ “แฮร์รี มีอะไรเหรอ?” ชายร่างกํายําถาม แฮร์รีหันหลังไปมองเจดแล้วหัวเราะ “คุณเจดครับ ผมควรทํายังไงกับหมอนีดี?” เจดมองแคร์ริล เขายังคงนึ่งไม่เปลี่ยนแม้แต่สีหน้า เห็นเขาเป็นแบบนี้ทําให้เธอแทบคลัง! เธอกระทืบเท้าด้วยรองเท้าส้นสูงของเธอและกล่าว “ทําให้มันเรียกฉันว่าหม่ามีให้ได้ หลังจากนั้นก็โยนมันออกไป”