คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1032
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1032
ลิลี่?
เมื่อได้ยินชื่อนั้นแด๊กซ์ก็หัวเราะอย่างเย็นชา “ภรรยาของแดร์ริลตายไปนานแล้ว เธอเป็นใครกล้าดียังไงมาแอบอ้างชื่อลิลี่ ไม่รักชีวิตแล้วรึไง!”
แด็กซ์ไม่รีรอและพุ่งเข้าไปกระชากหน้ากากของเธอออกทันที!
แด๊กซ์เป็นจักรพรรดิยุทธขั้นหนึ่ง จึงไม่มีทางที่ลิลี่จะไหวตัวทัน
เมื่อหน้ากากหลุดออกแด๊กซ์ก็ตกใจมาก
ทำไมหน้าตาของเธอถึงได้ขี้เหร่แบบนั้น!
แด๊กซ์จมอยู่ในความคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะถามเธอว่า “คุณบอกว่าคุณคือลิลี่เหรอ?”
ถึงแม้ว่าใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอจะดูอัปลักษณ์แต่ใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งนั้นขาวเนียนจนเกือบจะดูสมบูรณ์แบบ ทันใดนั้นแด๊กซ์ก็จำเธอได้!
ลิลี่ยังคงตกใจที่หน้ากากของเธอหลุดออก แต่เธอก็พยักหน้าอย่างไม่ปฏิเสธ
“ลิลี่เธอยังไม่ตาย! เกิดอะไรขึ้นกับใบหน้าของเธอ?” แด็กซ์ถามด้วยความตื่นตระหนก คำถามมากมายเกิดขึ้นในใจเขาทันที
ลิลี่ไม่ต้องการอธิบายอะไรเพิ่มเติม เธอรีบถามขึ้นอย่างเป็นกังวลว่า “อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้กันเลยนะ ตอบฉันก่อนได้ไหมว่าตอนนี้อาการของแดร์ริลเป็นยังไงบ้าง? เขาจะหายดีใช่ไหม?”
เมื่อเป็นเช่นนั้นแด๊กซ์จริงรีบตอบคำถามของลิลี่ “ตอนนี้แดร์ริลฟื้นแล้ว”
จากนั้นเขาก็พูดต่ออย่างตื่นเต้นว่า “ตามมาสิ ฉันจะพาเธอไปหาเขา แดร์ริลจะต้องดีใจมากแน่ ๆ ถ้าหากเขารู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่”
ลิลี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก ในที่สุดความกังวล ภายในใจของเธอก็คลายลง
แด๊กซ์มองเธอด้วยความคาดหวัง
ลิลี่ส่ายหน้า “ฉันไม่อยากไปเจอเขาด้วยใบหน้าที่อัปลักษณ์แบบนี้ แค่ฉันรู้ว่าเขาปลอดภัยดีฉันก็มีความสุขแล้ว ขอร้องนะแด๊กซ์ นายอย่าบอกเขาว่าฉันมาที่นี่”
หลังจากที่พูดเช่นนั้น ลิลี่ก็หยิบของบางสิ่งออกมาและส่งมันให้แด๊กซ์
มันคือศิลาบูรณะสวรรค์ เธอพบมันในสำนักวายุทมิฬเมื่อตอนที่เธอถูกจับตัวไปขังเอาไว้
ลิลี่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับศิลาก้อนนั้น แต่เธอรับรู้ได้ถึงพลังบางอย่างจากศิลาก้อนนั้น ดังนั้นมันอาจจะมีประโยชน์กับแดร์ริลในอนาคต
“ฉันพบสิ่งนี้ที่ในโลกใหม่ นายช่วยมอบมันให้กับแดร์ริลด้วย” ลิลี่กล่าว
แด๊กซ์ยื่นมือออกไปเพื่อรับศิลามาจากลิลี่
ลิลี่รู้สึกว่าหัวใจของเธอหนักอึ้งเมื่อเธอมองเข้าไปภายในคฤหาสน์คาร์เตอร์ ก่อนที่เธอจะรีบจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง
“เดี๋ยวก่อนลิลี่!”
แด๊กซ์ตะโกนเรียกเธอ แต่เธอก็ไม่ยอมฟังเขาก่อนที่เธอจะหายไปจากบริเวณนั้น
ในขณะเดียวกัน…
แดร์ริลโอบกอดเทพธิดาตัวน้อยเอาไว้แน่น พวกเขายังคงอยู่ด้วยกันสองคนภายในห้อง ทุกวินาทีที่พวกเขาอยู่ด้วยกันนั้นช่างผ่านไปอย่างรวดเร็ว เวลาหนึ่งวันผ่านไปอย่างเงียบงัน
ในตอนเย็น แดร์ริลยังคงรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจราวกับมีดที่ปักคาอกของเขา เทพธิดาตัวน้อยได้เล่าความทรงจำในวัยเด็กมากมายให้เขาฟัง
แดร์ริลรู้ดีว่าเทพธิดาตัวน้อยพยายามทำให้เขา รู้สึกดี เพราะเธอไม่ต้องการให้เขารู้สึกโศกเศร้ามากเกินไป
“ภรรยาตัวน้อย เธอเคยมีความปรารถนาในวัยเด็กหรือเปล่า?” แดร์ริลถามออกไปอย่างขมขื่นขณะที่เขายกมือขึ้นลูบผมของเธอด้วยความรัก
เทพธิดาตัวน้อยยิ้มก่อนจะพยักหน้าและตอบว่าเบา ๆ “คือการไม่ต้องรู้สึกกังวลอะไรทั้งสิ้น”
หัวใจของแดร์ริลเจ็บปวดมากยิ่งขึ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น
‘เธอช่างเป็นผู้หญิงที่วิเศษจริง ๆ เธอเสียสละเพื่อฉันตั้งมากมาย…’
เทพธิดาตัวน้อยรู้ดีว่าแดร์ริลกำลังมีอารมณ์อ่อนไหว เธอจึงยิ้มก่อนจะมองออกไปภายนอกหน้าต่าง “ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว เราไปดูดาวกันเถอะแดร์ริล! ฉันชอบดูดาวตั้งแต่เด็ก ฉันมักจะขึ้นไปบนยอดเขาของพระราชวังฟูเหยาเพื่อดูดาวบ่อย ๆ คืนนี้นายพาฉันไปดูดาวได้ไหม?”
“แน่นอน!”
แดร์ริลพยักหน้าก่อนจะลุกขึ้นและอุ้มเทพธิดาตัวน้อยขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน จากนั้นพวกเขาก็ออกจากห้องไป
‘ดูดาวเหรอ? ต่อให้เธอบอกฉันว่าเธออยากให้ฉันปีนภูเขาหรือดำดิ่งลงไปในมหาสมุทร ฉันก็จะทำเพื่อเธอโดยไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว’
