คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1054

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1054

ทิฟฟานี่ตะโกนเรียกแดร์ริลอย่างหมดความอดทน บอดี้การ์ดของเธอไม่เพียงแต่จะอ่อนแอเท่านั้น แต่เขายังขี้เกียจจนน่ารำคาญอีกด้วย

“เดี๋ยวผมออกไป” แดร์ริลตื่นขึ้นมาอย่างงุนงงก่อนที่เขาจะตะโกนบอกเธอ

หลังจากที่โรเบิร์ตกลับไปเมื่อคืนนี้ แดร์ริลก็ย่องเข้าไปสำรวจคฤหาสน์ทั้งหลังของพวกเธอ แต่เขาก็ไม่พบร่องรอยของแก่นแท้ของมังกรเลย และเมื่อเขากลับมานอน ก็เป็นเวลาเกือบจะเช้าตรู่แล้ว

เมื่อแดร์ริลออกมาจากห้อง สองสาวพี่น้องก็อยู่ในรถแล้ว

แดร์ริลรีบเข้าไปหาพวกเธอ

เมื่อเขามาถึงและกำลังจะเปิดประตูรถ ทิฟฟานี่ก็ลดหน้าต่างลงและกลอกตาใส่เขาพร้อมพูดขึ้นว่า “นี่คุณคิดว่าฉันจะให้คุณขึ้นรถคันเดียวกันกับพวกฉันอย่างนั้นเหรอ? คุณรีบไปเรียกแท็กซี่แล้วตามมาเลย!”

ทิฟฟานี่พูดต่อ “อ้อ มีอีกอย่าง ห้ามบอกใครในมหาวิทยาลัยว่าคุณเป็นบอดี้การ์ดของพวกเรา แค่ดูแลความปลอดภัยของพวกเราอยู่ห่าง ๆ และห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกเราด้วย เข้าใจไหม?”

“ครับ!” แดร์ริลพยักหน้า

เมื่อพูดจบเธอก็เหยียบคันเร่งและออกรถไป

แดร์ริลพูดไม่ออก

‘นี่ฉันเป็นบอดี้การ์ดของพวกเธอหรือเปล่านะ? ทำไมพวกเธอถึงให้ฉันนั่งรถไปคนเดียว บ้าจริง!’ แดร์ริลพึมพำกับตัวเอง จากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเรียกรถแท็กซี่และตามพวกเธอไป

…

ณ มหาวิทยาลัยว่านไห่

มหาวิทยาลัยแห่งนี้เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเมืองว่านไห่! มีซุ้มที่หรูหราตระการตาตั้งอยู่ที่หน้าทางเข้าของมหาวิทยาลัย แดร์ริลกวาดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างไร้อารมณ์

แดร์ริลไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะต้องเข้าเรียนอีกครั้ง

โรเบิร์ตได้ให้คนของเขาจัดการเรื่องชั้นเรียนให้กับแดร์ริล โดยอยู่ร่วมชั้นเดียวกันกับสองสาวตระกูลบ๊อกซ์ในชั้นเรียนปีที่สามเทอมสอง

เมื่อแดร์ริลมาถึง กริ่งเพื่อบอกให้เข้าชั้นเรียนก็ดังขึ้นพอดี

แดร์ริลยืนอยู่ด้านนอกประตูห้องเรียนและมองผ่านหน้าต่างเข้าไป มีนักเรียนมากมายอยู่ภายในห้อง จากนั้นเขาก็มองเห็นสองสาวตระกูลบ๊อกซ์นั่งอยู่ในแถวที่สอง

ที่ในชั้นเรียนมีครูผู้หญิงยืนอยู่หน้าห้องเรียน เธอมีอายุราว ๆ 30 ต้น ๆ เธออยู่ในชุดทำงานที่ดูเป็นมืออาชีพและมีเสน่ห์ ในขณะที่ใบหน้าที่งดงามของเธอก็ดูเคร่งขรึมเล็กน้อย

ก๊อกก๊อก!

แดร์ริลเคาะประตูก่อนจะเข้าไปในห้องเรียน

พรึบ!

ทันใดนั้น ทุกสายตาต่างก็จับจ้องไปที่เขา

“นายคือแดร์ริล นักเรียนใหม่ใช่ไหม?”

ในขณะที่พูด ครูสาวก็ก้าวออกมาด้วยรองเท้าส้นสูงและมองไปที่แดร์ริลก่อนจะพูดต่อว่า “ฉันคือ เรนี เลาด์ ฉันเป็นครูประจำชั้นของนาย”

เมื่อคืนนี้ตระกูลบ๊อกซ์ได้ส่งรูปถ่ายและข้อมูลของเขาเพื่อใช้ในการเข้าเรียนให้กับเรนี ดังนั้นเธอจึงจำได้ว่าเขาคือแดร์ริล

แดร์ริลยิ้มอย่างสุภาพ “สวัสดีครับ”

ในขณะที่พูด สายตาขี้เล่นของแดร์ริลก็มองไปยังส่วนโค้งเว้าที่มีเสน่ห์ของเรนี

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากเข้าเรียนนัก แต่อย่างน้อยมันก็ไม่น่าเบื่อที่มีครูประจำชั้นคนสวยเช่นนี้

“เอาล่ะ ทุกคน” เรนีกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้องแล้วพูดขึ้นว่า “นี่คือเพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ของพวกเธอ ปรบมือต้อนรับเขากันหน่อย”

เมื่อพูดจบ เรนีก็ปรบมือนำนักเรียนของเธอ

ทว่านักเรียนของเธอ มีทั้งที่ให้ความร่วมมือและไม่ให้ความร่วมมือ ดังนั้นจึงมีเพียงแค่ไม่กี่คนที่ปรบมือเพื่อต้อนรับเขา

เรนีไม่ได้ใส่ใจเพราะเธอเคยชินกับพวกเขา เธอหันมาพูดกับแดร์ริลว่า “เพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ แนะนำตัวหน่อยสิ”

แดร์ริลยิ้มและพยักหน้า เขาเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัย ดังนั้นเขาจึงคุ้นชินกับการพูดต่อหน้าสาธารณชน “สวัสดีทุกคน ฉันชื่อแดร์ริล”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจบการแนะนำตัวเพียงเท่านั้น

วินาทีต่อมา เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทั่วทั้งชั้นเรียน ‘ฮ่าฮ่า! ล้อกันเล่นหรือเปล่า? ช่างเป็นการแนะนำตัวที่น่าอับอายเสียจริง! เขาพูดสั้น ๆ แค่นั้นเองเหรอ!’ เสียงหัวเราะเยาะเย้ยยังคงดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง