คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1055
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1055
แม้แต่ทิฟฟานี่ก็ยังหัวเราะให้กับการแนะนำตัวที่น่าอึดอัดใจของแดร์ริล จากนั้นเธอก็จงใจทำให้แดร์ริลขายหน้า “เฮ้ เพื่อนร่วมชั้นคนใหม่ คุณมีความสามารถอะไรบ้าง? แสดงให้พวกเราดูหน่อยสิ”
ใบหน้าของทิฟฟานี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มอันเย้ยหยัน เธอมักจะชอบล้อเล่นกับคนอื่นเป็นปกติอยู่แล้ว แต่วันนี้เธอรู้สึกมีความสุขที่ได้ล้อเลียนแดร์ริล
“ใช่แล้ว แสดงความสามารถหน่อยสิ!”
“คุณจะบอกแค่ชื่อของคุณไม่ได้!”
เสียงของนักเรียนหลายคนดังขึ้น
ครูประจำชั้นของพวกเขายืนดูสถานการณ์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ถึงแม้ว่าเรนีจะเป็นครูที่เข้มงวดในชั้นเรียน แต่เธอก็ไม่ยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมชั้นของนักเรียน
เสียงเชียร์มากมายดังขึ้น แดร์ริลฉีกยิ้มอย่างขมขื่นก่อนจะเหลือบมองทิฟฟานี่อย่างเย็นชา
‘เธอจงใจพูดแบบนั้นเพื่อให้ฉันทำตัวโง่เขลาต่อหน้าทุกคนอย่างนั้นเหรอ? เธอเล่นผิดคนแล้วแม่สาวน้อย’
แดร์ริลยิ้มมีเลศนัยและมองไปที่ทิฟฟานี่ “เฮ้ เพื่อนร่วมชั้นของผม ผมมีความสามารถในการร้องเพลงแต่ผมต้องการแดนซ์เซอร์สำหรับเพลงของผม คุณจะออกมาเป็นแดนเซอร์ให้กับผมไหมล่ะ? ”
ว้าว!
ทั้งชั้นเรียนตกอยู่ในความโกลาหล
ผู้ชายทุกคนจ้องมองแดร์ริลด้วยความประหลาดใจ
‘เด็กใหม่คนนี้กล้าดียังไงมากลั่นแกล้งทิฟฟานี่ของพวกเขา? เธอเป็นผู้หญิงสวยที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัย และในแต่ละวันก็มีผู้ชายวิ่งไล่ตามเธอนับไม่ถ้วน!’
เมื่อพวกผู้ชายเห็นแดร์ริลล้อเลียนทิฟฟานี่ ใบหน้าของแต่ละคนก็เปลี่ยนเป็นไม่พอใจในทันที โดยเฉพาะผู้ชายที่แอบชอบเธอ
“คุณ…”
ทิฟฟานี่หน้าแดงเพราะความโกรธ “ฉันเต้นไม่เป็น!”
‘เขากล้าดียังไงมาล้อเลียนฉัน! เขาเป็นลูกจ้างของฉันแต่เขากลับบอกให้ฉันเป็นแดนเซอร์เพื่อเต้นเพลงประกอบให้กับเขาอย่างนั้นเหรอ? ตลกสิ้นดี!’
แดร์ริลยักไหล่ “ในเมื่อผมไม่มีแดนเซอร์ ผมก็ร้องเพลงไม่ได้”
แดร์ริลเหลือบมองทิฟฟานี่อย่างมีชัย
ทิฟฟานี่โกรธจนหน้าแดงแต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้ เนื่องจากครูประจำชั้นของเธออยู่ที่นั่น
“เอาล่ะ เอาล่ะ ทุกคนเงียบ!” เรนีบอกนักเรียนของเธอให้เงียบก่อนจะชี้ไปยังที่นั่งว่างที่อยู่ในแถวที่สองถัดจากแถวสุดท้าย “นายไปนั่งตรงนั้นนะแดร์ริล”
แดร์ริลพยักหน้าและเดินไปยังที่นั่งของเขา
คนที่นั่งถัดจากเขา คือผู้ชายอ้วน ตัวเล็ก ผมสั้น เขานั่งอยู่ที่นั่นเหมือนดั่งพระโพธิสัตว์ เขาดูน่ารักน่าชัง
“สวัสดี ฉันชื่อบ็อบบี้ คอนเนอร์”
ทันทีที่แดร์ริลนั่งลง ชายอ้วนก็ทักทายเขาด้วยเสียงอันแผ่วเบา เขาดูขี้อายเหมือนกับนักเรียนประเภทที่มักจะถูกรังแกในชั้นเรียน
แดร์ริลพยักหน้าให้บ็อบบี้ด้วยรอยยิ้ม
เนื่องจากแดร์ริลไม่พูดอะไร บ็อบบี้จึงเงียบลงไปอัตโนมัติ
ความคิดของแดร์ริลถูกต้อง บ็อบบี้เป็นกระสอบทรายของชั้นเรียน ทุกคนต่างก็ชอบรังแกและดูถูกเขา แม้แต่พวกผู้หญิงในชั้นเรียนเองก็ยังล้อเลียนและสั่งให้เขาซื้อน้ำและขนมมาให้พวกเธออยู่เสมอ
ในชั่วโมงพละก็ไม่มีใครอยากให้บ็อบบี้อยู่ในทีมเดียวกับพวกเขา และไม่มีใครอยากนั่งใกล้เขาเช่นกัน
แดร์ริลนั่งเหม่อลอย เขาไม่รู้เลยว่าเขาจะผ่านแต่ละวันในชั้นเรียนไปได้อย่างไร มันช่างน่าเบื่อจริง ๆ!
บัดซบ!
แดร์ริลมายังทวีปมิสท์ลอเรนเพื่อตามหาแก่นแท้ของมังกร แต่เขาไม่คิดเลยว่าเขาจะต้องเสียเวลาทั้งหมดไปกับการเข้าเรียนแบบนี้!
เวลาของเทพธิดาตัวน้อยมีเพียงแค่สามเดือนเท่านั้น
แดร์ริลจึงไม่อยากเสียเวลาในแต่ละวันไปโดยเปล่าประโยชน์
แดร์ริลนั่งอยู่ในชั้นเรียนอย่างเบื่อหน่ายและไม่สนใจในสิ่งที่ครูกำลังสอนเลย เขานั่งอยู่ที่นั่นเพื่อจับตาดูสองสาวพี่น้องบ๊อกซ์เท่านั้น
แล้วเมื่อไหร่เขาถึงจะได้รู้สักทีว่าแก่นแท้ของมังกรอยู่ที่ไหน!
บ็อบบี้แอบมองแดร์ริลมาครู่หนึ่งแล้ว
“แดร์ริล นายชอบสองสาวพี่น้องบ๊อกซ์เหรอ?” บ็อบบี้กระซิบถามเขาเบา ๆ
เมื่อได้ยินคำถามเช่นนั้นแดร์ริลก็ฟื้นคืนสติและถามบ็อบบี้กลับอย่างงุนงงว่า “ทำไมเหรอ?”
“นายเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่ นายคงยังไม่รู้อะไรมาก ดังนั้นฉันขอแนะนำให้นายลืมความคิดนั้นไปเสียดีกว่า เพราะแอชลี่ย์กับทิฟฟานี่ เธอทั้งสองเป็นสาวสวยที่มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยของเรา มีผู้ชายมากหน้าหลายตาจากตระกูลที่ร่ำรวยหมายปองพวกเธอ แม้แต่ในชั้นเรียนของเราก็ยังมีเลย”
บ็อบบี้มองไปรอบ ๆ ก่อนที่เขาจะรีบหันกลับมาพูดต่ออย่างระมัดระวัง “นายเห็นผู้ชายผมสีบลอนด์ที่นั่งอยู่แถวสุดท้ายไหม? เขาชื่อเฟรด เฮย์ส เขาเป็นนายแบบหนุ่มที่ร่ำรวย เขามีผู้ติดตามในโซเชียลมีเดียตั้งมากมาย และเขาก็ชอบแอชลีย์กับทิฟฟานี่มานานแล้วด้วย แล้วถ้าหากเขารู้ว่านายแอบชอบพวกเธออยู่เหมือนกัน เขาก็คงจะไม่ปล่อยนายไปอย่างแน่นอน”
เมื่อเห็นสีหน้าที่จริงจังของบ็อบบี้ แดร์ริลก็แทบจะระเบิดหัวเราะออกมา
ตลกสิ้นดี!
เขาเป็นถึงประมุขสำนักประตูสุราลัย แล้วทำไมเขาถึงจะต้องกลัวคนธรรมดาที่ร่ำรวยพวกนั้นด้วย?
แดร์ริลเพียงแค่ต้องการได้แก่นแท้ของมังกรมาให้เร็วที่สุดก็เท่านั้น เขาไม่สนใจในตัวสองสาวพี่น้องบ๊อกซ์เลย
แต่ถึงอย่างนั้นแดร์ริลก็ไม่สามารถพูดตรง ๆ กับบ็อบบี้ได้
“ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะ” เมื่อพูดจบแดร์ริลก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเล่นเกม
เขายังคงเล่นเกมต่อไปจนกระทั่งเสียงระฆังดังขึ้น
จู่ ๆ ใครบางคนก็เดินมาตบไหล่แดร์ริลก่อนที่เสียงอันเย็นชาจะดังขึ้นจากด้านหลัง
“เฮ้ ไอ้หนู ลุกขึ้น!”
แดร์ริลขมวดคิ้ว เมื่อเขาหันไปเขาก็ได้เห็นผู้ชายที่ชื่อเฟรดยืนอยู่ข้างหลังด้วยใบหน้าที่เย่อหยิ่ง
เฟรดยืนอยู่กับนักเรียนชายอีกหลายคน
แดร์ริลพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย “นี่เป็นที่นั่งของฉัน ทำไมฉันจะต้องลุกขึ้นด้วย?”
“ฉันบอกให้ลุกก็ลุกสิ!” เฟรดตะคอกพร้อมกับกระชากแขนแดร์ริลให้ลุกขึ้นยืนและผลักเขาไปด้านหลัง จากนั้นเขาก็ยกเท้าขึ้นวางบนเก้าอี้ของแดร์ริลและจ้องมองบ็อบบี้ด้วยสายตาที่ดุเดือด “ไอ้อ้วน! ฉันบอกให้นายทำการบ้านให้ฉันเมื่อวานนี้ แล้วไหนล่ะการบ้านของฉัน?”
อะไร!
คนพวกนี้รังแกบ็อบบี้!
แดร์ริลขมวดคิ้วพร้อมสาปแช่งคนพวกนั้น ความโกรธก่อตัวขึ้นในทันใด!
