คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1057
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1057
เมื่อได้เห็นข้อสอบในกระดาษแดร์ริลก็แทบจะเป็นลม
หากเป็นวิชาอื่นแดร์ริลอาจจะยังพอรู้บ้าง แต่วิชาประวัติศาสตร์ เขาไม่รู้อะไรเลย
เขาจะไปรู้ประวัติศาสตร์ของทวีปมิสท์ลอเรนได้อย่างไร?
แดร์ริลเกาศีรษะอย่างงุนงง
‘บ้าจริง! ฉันคงจะต้องเขียนอะไรสักอย่างลงไปก็พอ!’
หลังจากที่คิดเช่นนั้น แดร์ริลก็หยิบปากกาออกมาและเริ่มเขียนเรื่องราวไร้สาระอย่างช่วยไม่ได้ เขาเขียนจนไปถึงข้อสุดท้าย จากนั้นเขาก็รู้สึกราวกับว่าภูเขาทั้งลูกถูกยกออกจากอก แดร์ริลเดินไปส่งข้อสอบและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
แดร์ริลไม่รู้ว่าเขาจะเอาชีวิตรอดในแต่ละวันในมหาวิทยาลัยได้อย่างไร
เมื่อเสียงกริ่งดังขึ้น แดร์ริลก็แทบจะหัวเราะด้วยความดีใจ ในที่สุดเขาก็เป็นอิสระ!
แดร์ริลเดินตามหลังนักเรียนคนอื่นลงไปยังชั้นล่าง จากนั้นเขาก็ได้เห็นบ็อบบี้เดินตามเขามา
“นายตามฉันมาทำไม?” แดร์ริลมองหน้าบ็อบบี้ด้วยความประหลาดใจ
บ็อบบี้เกาศีรษะอย่างงุ่มง่าม ใบหน้าอันอวบอิ่มของเขาดูวิตกกังวลเล็กน้อย “บราเธอร์แดร์ริล ต่อไปนี้ผมขอติดตามคุณนะ”
บ็อบบี้ตกตะลึงเมื่อเขาเห็นแดร์ริลสามารถต่อต้านเฟรดได้ เพราะในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่มีใครกล้าท้าทายเฟรด บ็อบบี้ได้เห็นว่าแดร์ริลดูแข็งแกร่งและกล้าหาญมาก
ดังนั้นบ็อบบี้จึงยกย่องให้แดร์ริลเป็นผู้นำของเขา
อะไรนะ?
แดร์ริลรู้สึกประหลาดใจก่อนจะพูดขึ้นว่า “อย่ามาคาดหวังอะไรจากฉันเลย นายตั้งใจเรียนไปเถอะ”
แดร์ริลมายังทวีปมิสท์ลอเรนเพื่อตามหาแก่นแท้ของมังกร เขาไม่ได้มาเพื่อตามหาลูกน้อง
แต่แดร์ริลก็ไม่รู้สึกว่ามันแปลกที่บ็อบบี้จะยกย่องเขาเช่นนั้น
แดร์ริลหันหลังกลับและเดินไปยังประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย เขามองเห็นสองสาวพี่น้องตระกูลบ๊อกซ์ยืนอยู่ที่นั่น
แต่ก่อนที่แดร์ริลจะเดินไปถึงพวกเธอ เสียงคำรามของใครบางคนก็ดังขึ้น!
อะไร!
มีชายฉกรรจ์มากกว่าหนึ่งโหลยืนอยู่ที่ประตูทางเข้า! ชายเหล่านั้นผลักนักเรียนออกไปให้พ้นทางและรีบมุ่งหน้ามาทางแดร์ริล
โดยมีเฟรดเดินนำคนเหล่านั้นมา!
“เฮ้ย!” ในมือของเฟรดมีไม้เบสบอล เขายกมันขึ้นมาและเล็งไปที่หน้าของแดร์ริล
ก่อนหน้านี้แดร์ริลกล้าท้าทายเฟรดในชั้นเรียน เขาจะไม่มีวันปล่อยแดร์ริลไปง่าย ๆ แน่นอน!
ก่อนโรงเรียนเลิก เฟรดได้โทรหาบอดี้การ์ดชั้นยอดของตระกูลที่ผ่านการฝึกฝนมาอย่างเข้มงวด เพื่อให้มาสมทบเขาที่มหาวิทยาลัย
“ล้อมไอ้เด็กนั่นไว้!” เฟรดสั่งบอดี้การ์ดของเขาและชี้ไปทางแดร์ริลด้วยดวงตาที่แดงก่ำ!
บอดี้การ์ดของเฟรดวิ่งเข้าไปล้อมแดร์ริลอย่างรวดเร็ว!
ว้าว!
เวลานี้เป็นเวลาเลิกเรียน ดังนั้นที่หน้าประตู มหาวิทยาลัย จึงมีนักเรียนหลายร้อยคนมารวมตัวกันอยู่ พวกเขามองดูสถานการณ์จากระยะไกลด้วยความตื่นเต้น นักเรียนบางคนถึงกับล้อเล่นแดร์ริล
“ตอนนี้เด็กคนนั้นคงจะรู้สึกเสียใจแล้ว ที่เขากล้าท้าทายเฟรดในชั้นเรียน”
“ใช่แล้ว! เขาเพิ่งจะย้ายมาเรียนที่นี่วันแรกแต่กลับทำตัวเย่อหยิ่งแบบนั้นได้ยังไง?”
“ดูเหมือนว่าวันนี้เราจะมีการแสดงดี ๆ ให้ดู!”
เมื่อได้เห็นความโกลาหลที่เกิดขึ้นตรงหน้า แอชลีย์และทิฟฟานี่ก็เดินเข้ามาด้วยความอยากรู้อยากเห็น เมื่อเห็นว่าแดร์ริลถูกชายเหล่านั้นล้อมเอาไว้ สองสาวพี่น้องก็แลกเปลี่ยนสายตากันด้วยความประหลาดใจ
เฟรดจ้องเขม็งไปที่แดร์ริลพร้อมพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย้ยหยันว่า “ไอ้เด็กเหลือขอ! แกรู้ไหมว่าในมหาวิทยาลัยว่านไห่แห่งนี้ไม่มีใครกล้าลองดีกับฉัน! วันนี้ฉันจะทำให้แกต้องชดใช้!”
เมื่อพูดจบเฟรดก็ยกไม่เบสบอลขึ้นมาและเล็งไปที่แดร์ริล!
“หยุดนะ! พวกนายอย่าสร้างปัญหาในโรงเรียนสิ!”
แต่ก่อนที่เขาจะได้จู่โจมแดร์ริล เสียงของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็ดังขึ้นเสียก่อน
บัดซบ!
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฟรดก็ยกมือขึ้นเพื่อสั่งให้บอดี้การ์ดของเขาเดินออกมา
เฟรดไม่ได้กลัวผู้รักษาความปลอดภัย เขาเพียงแค่ไม่ต้องการให้เจ้าหน้าที่ของมหาวิทยาลัยเข้ามาเกี่ยวข้อง
“ตามฉันมาไอ้เด็กเหลือขอ! ฉันจะรอแกอยู่ที่ซอยตรงข้ามของโรงเรียน” เฟรดจ้องหน้าแดร์ริลและชี้ไปยังซอยตรงข้ามของมหาวิทยาลัย
เฟรดหัวเราะเยาะเพราะเขาคิดว่าทางฝั่งของเขามีคนเยอะขนาดนี้ ดังนั้นแดร์ริลจะไม่กล้าตามเขาไปที่ซอยตรงข้ามอย่างแน่นอน
แต่ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะกล้าตามเขาไป เฟรดก็จะทำให้แดร์ริลต้องยอมคุกเข่าลงต่อหน้าเขา และมันก็จะเป็นวิธีคลายความโกรธที่ดีกว่าการเอาชนะแดร์ริล
