คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1058
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1058
พรึบ!
ทุกสายตากำลังจ้องมองและรอดูปฏิกิริยาของแดร์ริล
“คนของเฟรดเยอะขนาดนั้น เขาคงไม่กล้าตามเข้าไปหรอก”
“ไร้สาระ มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะตามเข้าไป”
“ถ้าฉันเป็นเขา ฉันจะรีบขอโทษเฟรดเดี๋ยวนี้เลย”
เมื่อได้ยินความคิดเห็นต่าง ๆ จากปากของผู้คน แดร์ริลก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย “ได้!”
เมื่อพูดจบแดร์ริลก็เดินตามเฟรดไปทันที
อะไรนะ?
‘เขาตามไปจริง ๆ เหรอ?’
‘เขาต้องเป็นบ้าไปแล้วแน่ ๆ’
นักเรียนหลายคนต่างก็ส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้
เด็กคนนั้นน่ากลัวจริง ๆ จะมีสักกี่คนที่กล้าท้าทายคนอย่างเฟรด ผู้มีชื่อเสียงในมหาวิทยาลัยว่านไห่!
“พี่สาว!”
ทิฟฟานี่กระซิบกับแอชลีย์เบา ๆ ว่า “พี่สาว แดร์ริลโง่หรือเปล่า? ทำไมเขาถึงตามเฟรดไปแบบนั้นนะ? เขาอาจจะถูกฆ่าตายได้ เราไปดูเขากันเถอะพี่สาว”
เพราะถึงยังไงแดร์ริลก็เป็นบอดี้การ์ดของพวกเธอ
แอชลีย์พูดอย่างเรียเฉย “แดร์ริลสร้างปัญหาเอง เราก็ควรปล่อยให้เขารับผิดชอบด้วยตัวเอง”
“เอ่อ…”
ทิฟฟานี่ลังเลและพูดว่า “ก็ได้ ถ้างั้นเรารอเขาอยู่ตรงนี้กัน เดี๋ยวอีกสักพักเขาอาจจะคลานออกมาจากซอยนั้น เราจะได้รอเรียกรถพยาบาลให้เขา”
นักเรียนจำนวนมากยืนอยู่ตรงปากซอยและไม่มีใครกล้าเดินเข้าไปดู
การต่อสู้จะต้องเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า ดังนั้นพวกเขาจึงไม่อยากเข้าไปโดนลูกหลง พวกเขาจึงรอฟังสถานการณ์อยู่ห่าง ๆ
ในขณะเดียวกัน ที่ท้ายในซอย…
เมื่อแดร์ริลเข้ามาภายในซอย เขาก็ได้เห็นคนของเฟรดจำนวนมากยืนรอเขาอยู่
เฟรดจ้องหน้าแดร์ริลอย่างเคียดแค้นและแทบจะไม่มีช่องว่างให้แดร์ริลได้พูดอะไร “เอาล่ะ ไอ้เด็กเหลือขอ ฉันเห็นว่าแกเรียนห้องเดียวกับฉัน ดังนั้นฉันจะไม่ทำเรื่องให้มันยุ่งยาก แกแค่จะต้องคุกเข่าลงและกราบขอโทษฉันอย่างงาม แล้วฉันจะปล่อยแกไปแต่โดยดี!”
หากมีผู้คนยืนดูสถานการณ์อยู่ตรงนั้น ทุกคนจะต้องพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าแดร์ริลไม่ควรจะท้าทายเฟรด
อย่างไรก็ตาม แดร์ริลยิ้มเยาะและเอ่ยเพียงถ้อยคำสั้น ๆ ว่า “ฉันไม่ขอโทษ”
“ไอ้เวรนี่! จัดการมันซะ!” เฟรดตะโกนสั่งบอดี้การ์ดของเขาด้วยน้ำเสียงอันเดือดดาล
จากนั้น บอดี้การ์ดของเฟรดก็พุ่งเข้าหาแดร์ริลทันที
แดร์ริลแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่ไหวเมื่อเขาได้เห็นบอดี้การ์ดเหล่านั้น
กองกำลังทหารนับพันคนยังไม่สามารถเอาชนะเขาได้ แล้วนับประสาอะไรกับบอดี้การ์ดธรรมดาที่อยู่ตรงหน้าของเขาในตอนนี้ แดร์ริลสามารถบีบให้พวกเขาตายได้ด้วยนิ้วมือของเขาเพียงนิ้วเดียว แต่ถึงอย่างนั้นแดร์ริลก็ยังแสร้งทำหน้าตาตื่นตระหนกและล้อเลียนพวกเขา “ไม่เอาน่าเฟรด! เราเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันนะ ถ้าหากว่านายรังแกฉันแล้วนายไม่กลัวว่าฉันจะไปฟ้องครูเรนีเหรอ?”
“ไปฟ้องครู?”
เฟรดหัวเราะลั่น “ไอ้เด็กนี่ แกคิดว่าแกเรียนอยู่ในโรงเรียนอนุบาลอย่างนั้นเหรอ? ปัญหาเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้แกถึงกับต้องไปฟ้องครูเลยหรือยังไง? ไร้สาระ! จัดการมันซะ!”
จากนั้นบอดี้การ์ดของเฟรดก็พุ่งเข้าหาแดร์ริลทันที
แดร์ริลหลบหลีกการโจมตีอย่างเย็นชา เขาคว้าคอเสื้อของชายสองคน แล้วนำร่างของพวกเขากระแทกเข้าด้วยกัน!
ตู๊ม!
ก่อนที่ชายสองคนนั้นจะทันได้ตอบโต้ พวกเขาก็ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นและส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวด
“พวกนายวิ่งชนกันทำไม?” แดร์ริลหัวเราะเยาะ เขาไม่ต้องการเปิดเผยความแข็งแกร่งของเขา ดังนั้นเขาจึงต่อสู้เหมือนกับคนธรรมดาทั่วไป เขาหยิบอิฐข้างทางขึ้นมาและทุบลงบนร่างของบอดี้การ์ดเหล่านั้น
ผ่านไปไม่ถึง 20 นาที บอดี้การ์ดเหล่านั้นก็ล้มลงไปกองอยู่บนพื้นและร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด!
“อะไรวะ! พวกแกมันไร้ประโยชน์! แค่คนคนเดียวพวกแกก็ยังจัดการมันไม่ได้!” เฟรดตะคอกคนของเขาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ
แดร์ริลยิ้ม “เฟรด คนของนายไม่ได้เรื่องเลย”
เมื่อพูดจบแดร์ริลก็พุ่งเข้าไปและปล่อยกำปั้นลงบนใบหน้าของเฟรดอย่างรวดเร็ว!
ถึงแม้ว่าแดร์ริลจะไม่ใช้พลังภายใน แต่หมัดของเขาก็ยังทรงพลังเกินต้านทาน!
“อ๊าก!”
เฟรดกระเด็นถอยหลังไปหลายก้าวและส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เลือดค่อย ๆ ไหลลงมาจากมุมปากของเขาทันที
ก่อนที่เฟรดจะลุกขึ้นยืนได้นั้น แดร์ริลก็เดินเข้าไปถอดเสื้อผ้าของพวกเขาออกและฉีกมันเป็นชิ้น ๆ จากนั้น เขาก็จับเฟรดและเหล่าบอดี้การ์ดมัดไว้กับต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้ ๆ
