คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1076
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1076
เดนิสโบกมือให้สาวใช้เพื่อเป็นสัญญาณให้พาเด็กมาหาเธอ
จากนั้นเดนิสก็ยิ้มให้แอมโบรสและพูดว่า “มานี่สิแอมโบรส ฉันกำลังทำโทษแม่ของหนูเพราะแอบไปอยู่กับชายอื่นสองต่อสอง ดังนั้นหนูจะต้องอยู่เฉย ๆ และเป็นเด็กดีเข้าใจไหม?”
เดนิสยิ้มอย่างมีเลศนัยในขณะที่เธอพูดเช่นนั้น
แต่ภายในใจ เดนิสกลับมองว่าแอมโบรสเป็นเด็กเหลือขอ! เธอเพียงต้องแสร้งพูดจาอ่อนโยนต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น
“แม่ของหนูจะไม่ทำผิด!” แอมโบรสตัวน้อยกรีดร้องก่อนจะชี้หน้าเดนิสและพูดด้วยความโกรธว่า “เธอจะไม่ไปอยู่กับผู้ชายคนอื่น! คุณเป็นคนไม่ดี! คุณเป็นคนเลว…”
ทุกคนตกตะลึง!
ในเวลานั้น ดวงตาของเดนิสฉายแววความชั่วร้าย “แก! กล้าดียังไงมาตะโกนใส่ฉัน?”
เพี้ยะ!
เดนิสไม่สนใจสายตาของคนอื่นอีกต่อไป เธอตบเด็กชายอย่างแรง จนในไม่ช้าแอมโบรสก็คร่ำครวญออกมาด้วยเสียงอันดัง “ฮือ ฮือ คนเลว! คุณเป็นคนไม่ดี…”
สีหน้าของฝูงชนเปลี่ยนไปทันทีที่ได้เห็นฉากนั้น พวกเขาคิดว่ามันไม่เหมาะสมที่นายหญิงเดนิสจะทุบตีเด็กตัวเล็ก ๆ เช่นนั้น แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไร
ท้ายที่สุดแล้ว แม่ของเขาได้ทำลายชื่อเสียงของวงศ์ตระกูล ถึงแม้ว่าโมนิก้าจะปฏิบัติต่อคนรับใช้เป็นอย่างดี แต่พวกเขาก็เป็นคนของโลกใหม่ ดังนั้นพวกเขาจึงมีความคิดที่ค่อนข้างล้าสมัย พวกเขาเชื่อว่าผู้หญิงควรมีคุณธรรม และการอยู่ร่วมกับชายอื่นสองต่อสองก็เป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ
“นายหญิงเดนิส!” โมนิก้าใจสลายเมื่อได้เห็นลูกชายของเธอถูกเดนิสตบ เธอขมวดคิ้วและจ้องหน้าเดนิสอย่างเคียดแค้น “ถ้าคุณอยากจะทำร้ายฉันก็เชิญ! แต่อย่าทำร้ายเด็กที่ไร้เดียงสาและไม่มีทางสู้! คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า!”
ดวงตาของโมนิก้าเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ร่างกายของเธอสั่นเทาในขณะที่เธอพูดเช่นนั้น
เดนิสเย้ยหยัน “ลูกชายของเธอพูดจาหยาบคาย ฉันก็แค่ช่วยสั่งสอนเขาก็เท่านั้นเอง ฉันจะให้โอกาสเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอจะยอมรับผิดหรือไม่?”
“ถุย!” โมนิก้าบ่วนเลือดในปากใส่เดนิสอย่างแรง
ถึงแม้ว่าพวกเธอจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน แต่เลือดหลายหยดก็ยังกระเด็นใส่ชุดของเดนิส
“ดี! ดีมาก!” สีหน้าของเดนิสเปลี่ยนเป็นความชั่วร้าย “ไปเอาอุปกรณ์ทรมานมา! เอาที่หนีบนิ้วมาให้ฉัน!”
ฝูงชนอ้าปากค้าง!
ใบหน้าของโมนิก้าเปลี่ยนไปทันที ในเวลานั้นร่างกายของเธอก็สั่นสะท้านอย่างช่วยไม่ได้
แม้ว่าการหนีบนิ้วจะไม่ใช่วิธีทรมานอย่างรุนแรง แต่ก็ยังถือว่าโหดร้ายอยู่ดี นิ้วมือทั้งสิบนิ้วจะถูกยึดอยู่ในระหว่างแท่งไม้ก่อนจะรัดตัวแน่นและถึงขั้นกระดูกหักได้!
ฝูงชนตกอยู่ในความเงียบ มีเพียงเสียงร้องไห้ของแอมโบรสเท่านั้น
ในไม่ช้าผู้คุมสองคนก็นำที่หนีบนิ้วเข้ามา จากนั้นผู้คุมคนหนึ่งก็เดินเข้ามาจับมือของโมนิก้าและสอดนิ้วของเธอเข้าไปในที่หนีบนิ้วอย่างรวดเร็ว
ทุกสายตาจับจ้องไปที่โมนิก้าอย่างไร้คำพูด!
เดนิสยิ้มอย่างโหดร้ายขณะจ้องหน้าโมนิก้า “ฉันจะถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย เธอจะยอมรับว่าเธอได้ร่วมหลับนอนกับเอียนหรือไม่?!”
โมนิก้ากัดฟันแน่นและจ้องมองเดนิสอย่างเย็นชา
เมื่อนิ้วทั้งสิบนิ้วของโมนิก้าถูกหนีบเอาไว้แน่น เหงื่อก็ไหลลงมาปกคลุมหน้าผากของเธออย่างตระหนก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็จะไม่ยอมรับในสิ่งที่เธอไม่ได้ทำ!
“ต่อให้คุณทุบตีฉันจนตายฉันก็จะไม่ยอมรับ เพราะว่าฉันไม่ได้ทำผิด! คุณต้องการใส่ร้ายฉันและบีบบังคับให้ฉันสารภาพในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำอย่างนั้นเหรอ?” โมนิก้ากัดริมฝีปากขณะจ้องหน้าเดนิสอย่างหนักแน่น
“คุณมันเลว!”
ในเวลานั้น เอพริลก็เดินเข้ามาตบหน้าโมนิก้าอย่างแรง “คุณทำเรื่องที่น่าอับอายแต่กลับไม่ยอมรับแล้วคุณยังกล้าขึ้นเสียงใส่คุณเดนิสอีก!”
เดนิสตะโกนขึ้นทันที “ทรมานเธอ!”
ในตอนแรกเดนิสคิดว่าโมนิก้าจะยอมสารภาพแต่โดยดีเมื่อตอนที่เธอโดนแส้เฆี่ยนตี แต่ใครจะไปรู้ว่าเธอจะอดทนได้เก่งเช่นนี้
เมื่อได้ยินคำสั่งของเดนิส ผู้คุมสองคนก็ดึงที่หนีบนิ้วอย่างแรง
“อ๊า…”
โมนิก้ากรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด
เส้นประสาทของนิ้วมือที่เชื่อมต่อกับหัวใจของเธอกำลังถูกบดขยี้!
โมนิก้ารู้สึกราวกับว่านิ้วมือทั้งสิบนิ้วของเธอกำลังจะแตกหัก น้ำตาของเธอไหลลงมาเพราะความเจ็บปวดแสนสาหัส!
‘แดร์ริล คุณอยู่ที่ไหน? คุณจะรู้หรือไม่ว่าฉันต้องผ่านอะไรมาบ้าง! แดร์ริล ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน! ฉันคิดถึงคุณจริง ๆ! คุณจะรู้บ้างไหมแดร์ริล?’
จิตใจของโมนิก้าเต็มไปด้วยภาพของแดร์ริล ความเจ็บปวดเหล่านั้นแสนสาหัสเกินกว่าที่เธอจะกรีดร้องออกมา ไม่นานโมนิก้าก็หลับตาลงและหมดสติไป
