คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 108
แดร์ริล—ผู้สังเกตความกังขาของซาคาเรียห์—ยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วตอบ “ผมพอรู้มาบ้าง ถ้าผมเดาไม่ผิด การจัดวางทั้งหมดในนี้มาจากปรมาจารย์ฮวงจุ้ยใช่ไหม?”
“ถูกต้อง!” ซาคาเรียห์พยักหน้า
แดร์ริลกล่าวต่อ “และตู้ปลานี่ มันมาหลังจากนั้นด้วย ใช่ไหม?”
ซาคาเรียห์ตอบ “ใช่ครับ คู่ค้าทางธุรกิจมอบมันให้ผมเมื่อสามปีก่อน”
“นั่นไงล่ะ ตู้ปลานี้มันทำลายรูปแบบของหอคอย เมื่อฮวงจุ้ยถูกก่อกวน พลังวิญญาณรอบ ๆ นี้จึงเบาบาง การฝึกฝนของคุณจึงไม่ได้ผลไปโดยปริยาย” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ซาคาเรียห์ประหลาดใจ เขาแม้กระทั่งคาดเดาได้ว่าตู้ปลานี้มาทีหลัง ชายหนุ่มคนนี้ช่างน่าทึ่ง!
แดร์ริลไม่ได้พูดจาไร้สาระ ตลอดเวลาที่ผ่านมา การอ่านคัมภีร์ “ศาสตร์พยากรณ์หยินหยาง” ถือว่าได้ผลดียิ่ง ความรู้ได้สลักลึกลงในสมองของแดร์ริล
“ถ้าอย่างนั้นคุณหมายความว่า ถ้าผมจัดการเจ้าตู้ปลานี้ ทุกอย่างจะกลับมาเป็นปกติเหรอครับ?” ซาคาเรียห์ถาม
แดร์ริลพยักหน้า “ใช่ เมื่อคุณนำตู้ปลาออกไป แล้วลองบ่มเพาะอีกครั้ง คุณจะเห็นว่ามันแตกต่างขนาดไหนกับก่อนหน้า”
ซาคาเรียห์รีบสั่งให้คนของเขานำตู้ปลาออกไปทันที จากนั้นเขาก็นั่งขัดสมาธิแล้วเริ่มการบ่มเพาะ เขาลองใช้พลังแท้จริงของเขา แล้วมันก็เป็นดั่งที่แดร์ริลกล่าว มันได้ผล!
“นี่มันยอดเยี่ยม! ผมคิดว่าปัญหาเป็นเพราะตัวผมเองเสียอีก ต้องขอบคุณคุณ คุณชี้จุดที่เป็นปัญหาจริง ๆ ให้ผม!” ซาคาเรียห์ชื่นชมแดร์ริล
เขาเดินไปยังห้องข้าง ๆ แล้วกลับมาพร้อมคัมภีร์
เขาส่งคัมภีร์นั้นให้แดร์ริล แล้วกล่าว “น้องชายแดร์ริล นับเป็นเกียรติอย่างสูงที่ผมได้รู้จักคนอย่างคุณ ได้โปรดรับคัมภีร์ “อัคคีฟาดฟัน” เป็นของขวัญแสดงความขอบคุณด้วย ผมไปพบมันเข้าไม่กี่ปีก่อน”
ในเวลาเดียวกัน มือถือของแดร์ริลก็ส่งเสียงเตือน เขาเห็นเงินถูกโอนเข้ามาแล้ว เขารับคัมภีร์จากซาคาเรียห์แล้วตอบ “มันเป็นเกียรติของผมเช่นกัน โชคไม่ดีนัก ผมมีธุระต้องไปจัดการ ผมคงต้องขอตัวไปก่อน”
…
กลางวัน อากาศกำลังร้อน คนหนุ่มสาวในเมืองกำลังซักถามหาที่พักร้อน
หญิงสาวหลายคนถ่ายรูปรถของแดร์ริลที่ขับผ่านไป
…
คฤหาสน์ดาร์บี้
แดร์ริลจอดรถ แล้วเดินอย่างรวดเร็วเข้าไปในคฤหาสน์
เหล่าดาร์บี้นั้นรวมตัวกันในวันนี้ บรรยากาศนั้นรื่นเริงและเสียงดัง แต่ทั้งหมดก็เงียบลงทันทีเมื่อแดร์ริลเข้ามา
“ไอ้สารเลว! กล้าดียังไงกลับมาที่นี่! พ่อของแกเลี้ยงแกมาห่วยแตกสิ้นดี!” ใครบางคนในคฤหาสน์ตะโกน
ยูมิกระแทกตะเกียบลงกับโต๊ะ เดินไปหาแดร์ริล แล้วตะโกนใส่ “แดร์ริล แกมันสัตว์เดรัจฉาน แกกล้าทำเรื่องเสื่อม ๆ แบบนี้ได้ยังไง! ตระกูลดาร์บี้ไม่ต้อนรับแก! ออกไป!”
“ใช่ ออกไปซะ!”
“ความจริงที่ว่าตระกูลดาร์บี้ผลิตความผิดพลาดอย่างแกออกมานี่มันช่างน่าเสื่อมเสียต่อพวกเราซะจริง!”
แดร์ริลกำหมัด เขามองไปที่คนเหล่านั้นแล้วกล่าว “ฉันแค่จะมาถามทุกคน ว่าทำไมพ่อฉันถึงหมดสติไป ทำไมเขาถึงเข้าโรงพยาบาล”
ยูมิเย้ยหยัน “แกยังกล้าถามอีกเหรอ? ทั้งหมดมันเพราะแกนั่นแหละ! ถือว่าเราใจดีมากแล้วที่ยังส่งเขาไปที่นั่น!”
แดร์ริลโมโหสุดขีด ดวงตาเขาแดงฉาน เขาตะโกน “เธอแค่โยนเขาที่โรงพยาบาล? พวกเขาเป็นพ่อแม่ฉัน! ถ้าเธอมีปัญหากับฉัน ก็มาลงกับฉัน พวกเขาไม่ได้เกี่ยวอะไรเลย!”
ยูมิตอบอย่างเย็นชา “แกแหกปากทำไม? แกกล้าดียังไงมาพูดกับเราเรื่องนี้? แล้วที่แกทำกับแจ็คสัน น้องชายของแกเองล่ะ มันดีรึไง? แกข่มขืนเมียน้องแก! แกมันไม่คู่ควรจะเป็นสัตว์เดรัจฉานด้วยซ้ำ!”
“โอเค เธอบอกฉันข่มขืนรีเบคก้าใช่ไหม ไหนหลักฐาน?”
“หลักฐาน?” ยูมิหัวเราะอย่างเย็นชา
“แดร์ริล อย่าขัดขืน ตอนที่รีเบคก้าอยู่ในห้องของเธอ มีกระจกแปดด้านอยู่ในนั้น” ฟลอเรียนเสริม
ทุกคนเริ่มผสมโรง
“ในงานแต่งของแจ็คสัน แกบอกว่ากระจกแปดด้านนั่นทำให้แอ๊บบี้เป็นลม”
“ใช่! มีแค่แกคนเดียวในตระกูลดาร์บี้ ที่รู้จักวิธีใช้กระจกแปดด้าน! ถ้ามันไม่ใช่แกที่ทำให้รีเบคก้าสลบไปด้วยกระจกแปดด้านั่น แล้วใครทำ?”
“ฟ้ามีตา แดร์ริล อย่าปฏิเสธอีก แกมันน่าขยะแขยง”
