คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1088
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1088
‘อะไรนะ? เด็กจะถูกมัดและนำตัวออกสู่สาธารณะชนด้วยเหรอ?’
สีหน้าของผู้คุมขังตรึงเครียด เขาเอ่ยถามเดนิสอย่างระมัดระวัง “นายหญิงครับ มันเกินไปหน่อยหรอครับ? แอมโบรส ดาร์บี้ยังเด็กมาก”
เดนิสจองหน้าผู้คุมขังและพูดอย่างไร้ความปราณี “อะไรนะ? นายจะปฏิบัติกับไอ้เด็กนั่นเหมือนเขาเป็นลูกชายแท้ ๆ ของเจ้าศักดินาเคนนี่ เบรดจริง ๆ เหรอ?! ทำตามคำสั่งของฉันเดี๋ยวนี้!”
“เปล่าครับ! ผมจะจัดการทันที” เมื่อได้เห็นความโกรธในแววตาของเดนิส ผู้คุมขังก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกและปฏิบัติตามคำสั่งของเธออย่างรวดเร็ว
ไม่นานแอมโบรส ดาร์บี้ก็ถูกพาตัวออกมา
“แม่ครับ…”
แอมโบรสคร่ำครวญเมื่อได้เห็นแม่ของเขาถูกขังอยู่ในรถคุมขัง เด็กชายกำลังจะวิ่งไปข้างหน้าแต่เขาก็ถูกผู้คุมเข้ามาขวางเอาไว้
เด็กชายร้องไห้จนตาบวม เพราะว่าเขาไม่ได้เห็นหน้าแม่ของเขามาสามวันแล้ว
นอกจากองครักษ์และสาวใช้เพียงไม่กี่คนแล้ว คนอื่น ๆ ก็ไม่ได้สนใจแอมโบรสเลย
เมื่อเดนิสตั้งใจจะลงโทษสองแม่ลูกแล้ว ก็ไม่มีใครกล้าขัดขวางเธอได้
“จับเด็กนั่นมัดเอาไว้ท้ายรถคุมขัง!” เดนิสตะคอก
จากนั้นผู้คุมก็รีบทำตามคำสั่งของเดนิสทันที เขาจับมือเล็ก ๆ ของแอมโบรสขึ้นมาและมัดมือเขาไว้ที่ด้านหลังรถคุมขัง
จิตใจของโมนิก้าที่ว่างเปล่าในตอนแรกกลายเป็นความตื่นตระหนกเมื่อเธอได้ยินเสียงเรียกของลูกชายของเธอ
“ฮือ ฮือ…” หัวใจของโมนิก้าแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ เมื่อเธอหันมาและได้เห็นแอมโบรสถูกมัดเอาไว้ที่ด้านหลังของรถคุมขัง เธอพยายามดิ้นรนจนสุดกำลัง แต่มือและขาของเธอถูกล่ามเอาไว้อย่างแน่นหนาจนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้เลย
น้ำตาที่ผสมปนเปกับสายฝนที่เย็นฉ่ำยังคงไหลลงมาอย่างควบคุมไม่ได้
‘ลูก แม่ขอโทษที่ปกป้องลูกไม่ได้’
“เริ่มเคลื่อนขบวนได้!” ในเวลานั้น หัวหน้าผู้คุม ยกมือขึ้นเพื่อสั่งให้ขบวนรถคุมขังเคลื่อนที่ไปข้างหน้า
ผู้คุมสองคนยกป้ายไม้ขึ้นมาและเดินประกบข้าง ๆ รถผู้คุมขังไป ที่บนป้ายไม้ถูกเขียนเอาไว้ว่า ‘โมนิก้า วอนห์ล่อลวงคนเลี้ยงม้าให้หลับนอนด้วยอย่างไร้ยางอาย!’
ในเวลานี้ สองข้างทางของเมืองหลวงเต็มไปด้วยผู้คน
เมื่อผู้คนได้เห็นรถคุมขังเคลื่อนที่ไปอย่างช้า ๆ พวกเขาก็ชี้หน้าโมนิก้าและเริ่มด่าทอ
“เธอเป็นผู้หญิงของเจ้าศักดินาแคนนี่ เบรดเหรอ? ทำตัวต่ำตมเช่นนั้นได้ยังไง? ช่างไร้ยางอาย!”
“ใช่ เจ้าศักดินาเคนนี่ เบรดได้มอบชีวิตที่หรูหราให้กับเธอ กล้าดียังไงถึงได้ทำเรื่องเสื่อมเสียเช่นนั้น! ผู้หญิงเลว!”
“ดูสิ มีเด็กถูกมัดอยู่ด้านหลังของรถด้วย ฉันเดาว่านั่นต้องเป็นลูกติดของเธอ…”
ผู้คนยังคงด่าทอเธออย่างต่อเนื่อง แต่โมนิก้าไม่สนใจสายตาของคนเหล่านั้นเลย
สิ่งเดียวที่โมนิก้าสนใจคือแอมโบรส เด็กชายตัวเล็ก ๆ ที่กำลังเดินโซซัดโซเซตามรถคุมขังมา เด็กชายล้มลงบนพื้นหลายครั้งจนทำให้ร่างกายของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน และใบหน้าของเด็กชายก็ซีดเซียวลงอย่างเห็นได้ชัดเจน
“แม่…แม่…” แอมโบรสยังเด็กเกินกว่าที่จะต้องพบเจอกับเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ สายฝนที่โปรยลงมาทำให้เสื้อผ้าของเด็กชายเปียกโชก และความเหน็บหนาวก็ทำให้เขาร้องไห้ออกมาตลอดทาง
โมนิก้ารู้สึกราวกับว่าหัวใจของเธอถูกกรีดด้วยใบมีด
‘พระเจ้า! ฉันทำอะไรผิด? ลงโทษฉันคนเดียวก็พอ! ได้โปรดสงสารเด็กตัวเล็ก ๆ ตาดำ ๆ ด้วยเถิด…’ โมนิก้ากรีดร้องอยู่ภายในใจ เนื่องจากว่าเธอถูกปิดปากเอาไว้ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถคร่ำครวญออกมาได้
ผู้คนมากมายหลั่งไหลเข้ามาดูขบวนรถคุมขังอย่างต่อเนื่อง
“นังสารเลว!” ใครบางคนในฝูงชนตะโกนขึ้นด่าทอโมนิก้า
จากนั้นเสียงด่าของผู้คนก็เริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ
“นังผู้หญิงเลว!”
“ไร้อย่างอาย! ทำตัวสำส่อนเช่นนั้นได้ยังไง!”
ทันใดนั้น ฝูงชนก็เริ่มเขวี้ยงปาข้าวของใส่โมนิก้าทันที
โมนิก้าไม่สามารถหลบลีกสิ่งของเหล่านั้นได้ ร่างกายของเธอจึงเปรอะเปื้อนไปด้วยไข่และผักเน่า!
เดนิสยิ้มอย่างภาคภูมิใจในขณะที่เธอมองดูสถานการณ์จากบนเสลี่ยง
‘แกแย่งเจ้าศักดินาเคนนี่ เบรดคนรักของฉันไป! และนี่คือสิ่งที่แกจะต้องชดใช้!’
“แม่…”
แอมโบรสกรีดร้องเมื่อได้เห็นแม่ของเขาถูกทำร้าย “คนเลว! คนเลว! หยุดทำร้ายแม่ของฉันเดี๋ยวนี้!”
พรึบ!
ทันใดนั้นฝูงชนก็หันไปมองแอมโบรส
“ไอ้เด็กนี่กล้าดียังไงมาด่าพวกเรา ปาใส่มัน!”
“ใช่ ปาใส่มันเลย!”
จากนั้นผู้คนก็เริ่มปาข้าวของใส่แอมโบรส
แอมโบรสยังเด็กและอ่อนแอเกินไป เมื่อถูกข้าวของเขวี้ยงใส่ ไม่นานเด็กชายก็สลบไปทันที
อย่างไรก็ตาม ขบวนรถคุมขังยังคงเคลื่อนที่ต่อไปถึงแม้ว่าแอมโบรสจะล้มลงไปบนพื้นและหมดสติไปแล้ว แต่แอมโบรสก็ยังโดนรถคุมขังลากร่างเล็ก ๆ ต่อไปจนเนื้อตัวของเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลน
โมนิก้าแทบจะเป็นลมเมื่อได้เห็นฉากนี้
“หยุด! หยุด!”
หัวหน้าผู้คุมทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาจึงตะโกนให้หยุดขบวนรถคุมขัง จากนั้นเขาก็เดินเข้าไปหาเดนิสที่นั่งอยู่บนเสลี่ยง
“นายหญิงเดนิส เด็กชายสลบไปแล้ว ถ้าหากเราทำแบบนี้ต่อไปเขาอาจจะตายได้” หัวหน้าผู้คุมกล่าวอย่างระมัดระวัง
“แกเลิกพูดมากเสียที!” เดนิสจ้องหน้าเขาอย่างเย็นชา “ไม่ต้องไปสนใจไอ้เด็กนั่น!”
“นายหญิงเดนิส…” หัวหน้าผู้คุมเหลือบมองแอมโบรสด้วยความรู้สึกเสียใจ “นายหญิงเดนิสครับ ไม่ว่านายหญิงโมนิก้าจะทำผิดอะไร แต่แอมโบรสก็เป็นผู้บริสุทธิ์…”
“ไอ้บ้า!” เดนิสตบหน้าเขาด้วยความเดือดดาลและพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือก “ไอ้เด็กนั่นผิดที่มันเกิดมาบนโลกนี้!”
