คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 11

บทที่ 11

ด้วยส้นสูงที่ประดับอยู่บนเท้าของเธอ เธอใช้มันกระทืบลงกับพื้นและกล่าว “ทำให้มันเรียกฉันว่ามัมมี่แล้วโยนมันออกไปซะ”
“แกไม่ได้ยินที่คุณเจดบอกหรือไง ไอ้หนู? เรียกเธอว่าหม่ามี๊ซะ ไม่งั้น…” แฮร์รี่คำราม
ทันทีที่เขากล่าวจบ ชายร่างกำยำกว่า 20 คนด้านหลังเขาก็หยิบกระบองแบบขยายได้จากหลังของพวกเขา
“ไม่งั้น ก็อย่าหาว่าพวกฉันไม่ปราณีล่ะ ฉันกำลังเสนอทางรอดให้แกอยู่นะ เป็นเด็กดีแล้วเรียกเธอว่ามัมมี่ซะ” แฮร์รี่กล่าวพร้อมแสยะยิ้ม “หลังจากนั้น ถ้าแกคุกเข่าลงกับพื้นแล้วยอมรับผิดกับเธอ ฉันจะปล่อยให้แกไปจากที่นี่แบบไร้รอยขีดข่วน ถ้าไม่งั้นล่ะก็ แกจะได้ถูกหามเปลออกไปแทน”
เจดห้ามใจให้หัวเราะไม่ได้ เธอเดินเข้าไปอีกสองก้าวด้วยส้นสูงของเธอก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า
ถ้าแดร์ริลคลานเข้ามาและเรียกเธอว่า ‘มัมมี่’ เธอจะถ่ายมันเก็บไว้แล้วส่งไปให้ลิลี่!
“แล้วถ้าฉันไม่ทำล่ะ?” แดร์ริลรู้สึกสนุกและเริ่มมองเจดตั้งแต่หัวจรดเท้า
เจดขมวดคิ้วลงหลังจากเห็นแดร์ริลต่อต้าน “คุณคร็อกเกอร์ ตีเขาแล้วทำให้เขาคุกเข่าลง!”
“ด้วยความยินดีครับ!” แฮร์รี่ยืดแขนทั้งสองข้าง มือข้างหนึ่งจับคอเสื้อของแเร์ริลไว้ ส่วนอีกข้างหนึ่งก็กำลังหวดเข้ามาที่หน้าอย่างรวดเร็ว!
“หยุดเดี๋ยวนี้ ไอ้โง่!”
เสียงคำรามดังก้อง แล้วประตูก็ถูกถีบออกโดยกลุ่มคนสี่ถึงห้าคน
ทุก ๆ คนถึงกับตกตะลึงหลังจากเห็นพวกเขา
แซมสัน เฟซี นายใหญ่ของธาราแสงจันทร์!
เวย์น วูดดอลล์ นายใหญ่ของโรงแรมโอเรียนทอล เพิร์ล!
เฟลิกซ์ เบลคลีย์ เจ้าของบริษัทอสังหาริมทรัพย์พยัคฆ์ดำ!
เอมิลี่ ดิกคินสัน เจ้าของโพเซีย เอเลแกนซา!
ซิกฟรีด เยตส์ ผู้จัดการทั่วไปของเซาธ์อีส ปิโตรเลียมประจำสาขาเมืองตงไห่!
พวกเขาแต่ละคนล้วนมีทรัพย์สินอย่างต่ำพันล้าน และคนที่พูดออกมาก่อนหน้านี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากแซมสัน!
ใบหน้าของแดร์ริลปรากฏรอยยิ้มขึ้นเมื่อเห็นพวกเขา
คนเหล่านี้ล้วนเป็นเพื่อนเก่าที่เคยยากจนแต่ได้รับความโปรดปรานจากเขาในสมัยก่อน ดูเหมือนปัจจุบันพวกเขาจะประสบความสำเร็จในโลกธุรกิจแล้ว
“ไอ้โง่เอ๊ย!” แซมสันเกือบตายจากความกลัว ไอ้บัดซบนี่กล้าดียังไงมาแตะต้องนายน้อยรอง? เขาพุ่งเข้าไปตบหน้าของแฮร์รี่ทันที!
เพี๊ยะ!
แซมสันตบหน้าของเขาด้วยแรงทั้งหมดที่มี แฮร์รี่กุมใบหน้าที่เริ่มบวมขึ้นมา
“พ่อเลี้ยงครับ!” แฮร์รี่ตะโกนออกมาขณะที่น้ำตาของเขาไหล “พ่อเลี้ยงครับ ไอ้กรรมกรนี่มันมาสร้างปัญหา มันกล้าเขามานั่งในห้อง 888!”พ่อทูนหัวพ่อทูนหัว
เพี๊ยะ!
แซมสันตบที่หน้าซ้ำเข้าไปอีกทีแล้วคำรามออกมา “เขาเป็นกรรมกรแล้วยังไง? เขาไปวุ่นวายกับแกรึเปล่า? นี่แกเริ่มดูถูกคนอื่นหลังจากได้รับชีวิตสะดวกสบายเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วหรือไง? ฉันเคยสอนแกว่ายังไง?!”
“พ่อเลี้ยง!”
แฮร์รี่ตะโกนด้วยความไม่พอใจและดวงตาของเขาก็แดงก่ำ “แต่พ่อทูนหัวครับ เด็กนี่ มันเป็นคนนอก ทำไมพ่อถึงตบผมเพื่อมัน…?”
แซมสั่นตัวสั่นเทิ้มไปด้วยโทสะก่อนที่เขาจะชี้ไปที่แดร์ริล แล้วกล่าว “คนนอก? -ึงรู้ไหมว่าถ้าไม่มีคน ๆ นี้ วันนี้ฉันคงมาไม่ถึงจุดนี้ได้! เขาคือนายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้! แกต้องทำงานเป็นสิบ ๆ ปี ถึงจะมีเงินเท่ากับเงินในกระเป๋าเงินเขาวันเดียว!”
อะไรนะ?!
ทั้งห้องพลันเงียบลงทันที!
แฮรี่ตะลึงงัน เขาเองก็เคยได้ยินเรื่องเล่าที่ว่าพ่อเลี้ยงของเขาเคยทำงานให้ตระกูลดาร์บี้มาก่อนที่จะก่อตั้งธาราแสงจันทร์ พ่อทูนหัวของเขาโชคดีที่ถูกนายน้อยรองมองเห็นความสามารถ! ไม่ว่าแฮร์รี่จะเพ้อเจ้อแค่ไหน เขาก็ไม่มีทางคาดคิดมาก่อนเลยว่าชายหนุ่มท่าทางจน ๆ คนนี้จะเป็นถึงนายน้อยรองของตระกูลดาร์บี้!
เจดเองก็ตะลึงสุด ๆ เช่นกัน!
ในตอนนี้ เธอรู้สึกว่าขาของเธอพลันอ่อนแรง ในขณะที่ร่างกายอันละเอียดอ่อนของเธอพลันถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว
เธอสังเกตเห็นความเคารพอย่างมากของเหล่ามหาเศรษฐีเหล่านี้ที่มีให้แก่แดร์ริล!
มันเป็นไปได้ยังไง เขาเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านคนอื่น!
ไอ้ขี้แพ้ที่มักจะทำงานบ้านอยู่ตลอดเวลาที่เธอไปบ้านลิลี่! แม้แต่งานซักรีด ที่เธอมักจะปฏิเสธที่จะทำเองเสมอ ยังถูกส่งไปที่บ้านของลิลี่เพื่อให้เจ้าขี้แพ้นี่ทำแทน
แต่…แต่…มันกลายเป็นว่าเขาคือนายน้อยรองแห่งตระกูลดาร์บี้?!
“คุณแดร์ริล คุณชายแดร์ริล ผมผิดไปแล้วครับ ผมทำพลาดไป…” แฮร์รี่กำลังใกล้จะร้องไห้ เขาก้มหัวให้แดร์ริลและขอโทษเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย
“คุณแดร์ริล ได้โปรดโทษผู้หญิงคนนี้ครับ!” แฮร์รี่พลันร้องขึ้นมาและชี้ไปที่เจด “มันเป็นเพราะเธอนั่นแหละ! มันเป็นเพราะเธอที่ทำให้ผมต้องคุกคามคุณชายแดร์ริล! ไสหัวไปซะ!”
เจดตัวสั่นเทิ้ม “แต่เรายังไม่ได้เซ็นสัญญาเลยนะ…”
เจดทำงานในบริษัทรับปรับปรุงสถานที่ และธาราแสงจัทร์แห่งนี้ก็กำลังต้องการการปรับปรุง มันเป็นโครงการใหญ่ที่จะโกยค่าคอมมิชชั่นมาให้เธออย่างน้อยหนึ่งล้านหากเธอเซ็นสัญญาสำเร็จ และด้วยความที่เธอไม่ได้เสนอข้อตกลงในฐานะบริษัท และเลือกที่จะรับงานด้วยตัวเอง ค่าคอมมิชชั่นที่ควรจะได้จากหนึ่งล้านเป็นอย่างต่ำอาจเพิ่มสูงขึ้นถึงสองล้าน! นี่จึงไม่ใช่การเจรจาธุรกิจที่เธอสามารถมองข้ามได้ มันมีเงินเดิมพันถึงหนึ่งถึงสองล้าน!

“เซ็นกับเท้าฉันนี่!” ดวงตาของแฮร์รี่แดงก่ำ เขาชี้ไปที่เจดแล้วสาปแช่งเธอเสียงดัง “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันคงไม่ต้องข่มขู่คุณชายแดร์ริล! ช่างหัวสัญญาสิวะ มั่นใจได้เลยว่าฉันจะเข้าไปที่บริษัทของเธอแล้วบอกหัวหน้าเธอเรื่องที่เธอทำธุรกิจลับหลังพวกเขา! บริษัทเธอห้ามทำการติดต่องานเป็นการส่วนตัวนี่ งั้นก็นั่งรอการถูกฟ้องร้องได้เลย!”
ใบหน้าอันงดงามของเจดถึงกับซึดจนไร้สีบนหน้า!
เธอกัดริมฝีปากแน่น ถ้าบริษัทของเธอรู้เรื่องการติดต่องานส่วนตัวแล้วทำให้เธอขึ้นศาลล่ะก็ อย่างโชคดีที่สุดก็ต้องจ่ายค่าชดใช้ และในกรณีที่ร้ายที่สุดคือเธออาจต้องเข้าคุก!
“คุณแดร์ริล…” ในตอนนั้นเอง เจดกัดริมฝีปากก่อนจะเดินเข้าไปหาแดร์ริล เธอดึงแขนของเขาแล้วส่ายมันอย่างเขินอาย
“คุณแดร์ริล ฉันผิดไปแล้ว…” เสียงของเธอเบามาก มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะได้ยินมันหากไม่ฟังให้ดี
เธอไม่เคยนึกฝันมาก่อนว่าวันหนึ่งต้องมาขอโทษคนไม่มีอะไรดีแบบเขา! มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เธอจะมาก้มหัวและออดอ้อนเจ้าขี้แพ้น่าสิ้นหวังนี่!
แดร์ริลยังคงไร้การสนองใด ๆ เขายิ้มและมองไปที่เธอ “เธอไม่ได้เพิ่งบอกให้ฉันคุกเข่าลงแล้วเรียกเธอว่ามัมมี่หรอกเหรอ?”
“ฉันทำพลาดไป ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันผิด” เจดกัดริมฝีแน่นจนแทบจะเลือดไหล
“ฉันจะคุกเข่า” เธอประสานมือของเธอแน่น ศักดิ์ศรีและความภาคภูมิใจของเธอไร้ค่าในสถานการณ์นี้ เธองอเข่าลงช้า ๆ เพื่อที่จะคุกเข่าลงต่อหน้าแดร์ริล
“คุณแดร์ริล ฉันขอร้อง ได้โปรดอภัยให้ฉันด้วยค่ะ” เจดจับขากางเกงของแด์ริลไว้และกล่าวเสียงอ่อน “คุณแดร์ริล ถ้าหากบริษัทของฉันรู้ว่าฉันติดต่อธุรกิจเองเป็นการส่วนตัว ผลที่ฉันจะได้รับนั้นร้ายแรงมาก ฉันขอร้อง ได้โปรดช่วยฉันด้วย เห็นแก่ลิลี่เถอะ…”
“ได้สิ” แดร์ริลตอบเสียงห้วน “แต่เธอควรจะเรียกฉันว่าอะไรนะ?”
ในขณะที่แดร์ริลพูด เขาก็ใช้มือป้องไปที่หูแล้วโน้มตัวลงเพื่อฟังเจด
เธอหนาวไปถึงกระดูกแม้ว่าจะกำลังคุกเข่าอยู่ ทำไมเธอถึงจะไม่เข้าใจว่าแดร์ริลหมายความว่าอะไร?
“แด…แด…แดดดี้” เจดกัดริมฝีปากแน่นแล้วกระซิบออกมา
ใบหน้าของเธอพลันเปลี่ยนเป็นสีแดง แดร์ริลคือคนที่เจดดูหมิ่นที่สุด แค่เธอเห็นเข้าก็ทำให้เธอรู้สึกป่วยแล้ว! แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่ในตอนนี้ เธอจำเป็นต้องโยนทุกความทะนงตนที่มีทิ้งไปเมื่ออยู่ต่อหน้าแดร์ริล
“ต่อไปเธอก็ต้องเรียกฉันแบบนั้นเหมือนกัน เข้าใจไหม?” แดร์ริลถามพร้อมกับแสยะยิ้ม
เจดพยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา
“แล้วก็ ฉันไม่อยากให้ลิลี่รู้ตัวตนที่แท้จริงของฉัน” แดร์ริลหยิบบุหรี่ออกมา เขาจุดมัน และสูบเข้าไปเต็มปอด “เธอรู้ว่าต้องทำอะไร ใช่ไหม?”
“ใช่ค่ะ ใช่” เจดตอบและเหลือบมองแดร์ริล “ไม่ต้องห่วงเลยค่ะ แดดดี้ ฉันจะไม่ปริปากพูดอะไรสักคำเกี่ยวกับเรื่องในวันนี้”
แดร์ริลพยักหน้าด้วยความพึงพอใจก่อนจะโบกมือเป็นสัญลักษณ์ว่าเธอควรออกไปได้แล้ว
“นายน้อยรอง ผมผิดพลาดในการสั่งสอนลูกบุญธรรม…” แซมสันก้มหัวให้แคร์ริลหลงจากที่ทุกคนออกจากห้องไปแล้ว ในเวลาเดียวกันเวยน, เฟลิกซ์, เอมิลี, และซิกฟลีด ทั้งหมดเดินเข้ามาและก้มหัวให้เขา “นายน้อยรอง เมื่อหลายปีก่อนพวกเราไม่มีอะไรเลย เอมิลีเดินเข้ามาอีกก้าว “ถ้ามันไม่ใช่เพราะคุณ พวกเราคงไม่มีวันนี้ เมื่อเรารู้ว่าคุณอยู่ที่นีวันนี้ เราจึงเตรียมของขวัญไว้ให้ค่ะ” เธอหญิงกล่องออกมาในขณะที่พูด โพเซีย เอเลแกนซาของเอมิลีนั้นมีความเชี่ยวชาญด้านผลิตภัณฑ์เสริมความงาม โพเซีย เอเลแกนซาเป็นแบรนด์ที่ประสบความสําเร็จและเป็นที่รู้จักในตลาดดี สามปีก่อน เธอเป็นแค่คนแจกใบปลิวตามถนน วันหนึ่ง เธอเกิดไปทําให้รถของแดร์ริลเป็นรอยเข้าโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่แทนที่เธอจะหนีไป เธอกลับรออยู่ทั้งคืนเพื่อคอยแดร์ริลกลับมา ในเหตุการณ์ครั้งนั้น แดร์ริลจึงรู้ว่าเธอเป็นคนที่ดี และให้เงินเธอ 300,000 เหรียญเพื่อนําไปสร้างธุรกิจของตัวเอง เวลาผ่านไปไวเหมือนพริบตา มันก็ผ่านมาแล้วกว่าห้าปีตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น เอมิลีเปิดกล่องออก ซึ่งข้างในกล่องบรรจุม้วนกระดาษเอาไว้ ทันทีที่เธอคลีมันออก แดร์ริลพลันสูดหายใจด้วยความตะลึง! มันคืองานอักษรวิจิตรที่ดูค่อนข้างเก่าแก่ มีข้อความจารึกเขียนไว้ว่า: วัง ซีจือ!* นั้นมัน..นั้นมัน…งานเขียนพู่กันของวัง ซีจือ?! ม้วนงานเขียนที่เป็นข่าวดังหลังจากการถูกประมูลไปโดยเศรษฐีชาวจีนนิรนาม! “พวกเรารู้ว่านายน้อยรองโปรดปรานในวัตถุโบราณ งานภาพวาด และงานวิจิตรอักษร พวกเราจึงร่วมเงินกันแล้วซื้อมันมาจากนักสะสม” เฟลิกซ์อธิบายด้วยความขบขัน ฟันขาว ๆ ที่ตัดกับผิวสีแทนของเขานั้นค่อนข้างดูเตะตาที่เดียว “นายน้อยรองครับ อีกสามวันจะถึงวันเกิดของคุณแล้วใช่ไหม? นี่คือของขวัญวันเกิดจากพวกเราที่มอบให้คุณครับ?” วันเกิด? แดร์ริลเอามือก่ายหน้าผาก เขาลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท วันเกิดของเขาเป็นวันเดียวกับของคุณย่าลินกัน ซึ่งกําลังจะถึงในอีกสามวัน ไม่มีใครจําวันเกิดของเขาได้เลยในสามปีที่ผ่านมา ทุก ๆ คนล้วนเฉลิมฉลองในวันเกิดของคุณย่าลินดัน และแคร์ริลเพียงได้รับประโยชน์จากการเกิดวันเดียวกับเธอ มันค่อนข้างน่าประหลาดใจที่มีคนยังจําวันเกิดของเขาได้
…
คาเฟแห่งหนึ่งในเมืองตงไห่ แอชตันนั่งอยู่ต่อหน้าลิลี เขายังไม่ได้เปิดเผยเรื่องที่เขาล้มละลายต่อลิลี “ผมตัดสินใจแล้ว หนูน้อยลิลี ผมจะประกาศเรื่องการขอแต่งงานกับเหล่าลินดันในงานวันเกิดของคุณย่าลินดัน!” แอชตันมองไปที่ลิลีผู้น่ารัก *วัง ซีจือ เป็นศิลปินนักเขียนอักษรวิจิตรชื่อดังของจีนในสมัยราชวงศ์จีน (265-420)