คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 111
“อะไรนะ?” พนักงานขายโมโหมาก “นี่คุณมียางอายบ้างรึเปล่า? ถ้าไม่มีปัญญาซื้อก็อย่ามาที่ร้านชั้นสูงแบบนี้ พวกคุณที่ใส่เสื้อผ้าถูก ๆ แบบนี้ แต่ยังกล้าเข้ามาที่นี่ ถ้าพวกคุณทำชุดสกปรกตอนลองชุดจะเป็นยังไง? ต่อให้คุณไม่ได้ทำมันสกปรก คุณก็คงไปโดยที่ไม่ซื้ออยู่ดี เสียเวลาจริง”
“ใช่ ผู้หญิงคนนี้พูดถูก” หญิงที่ดูร่ำรวยกล่าว “การเป็นพนักงานขายไม่ใช่งานง่าย ๆ ถ้าพวกเธอไม่ต้องการจะซื้อก็อย่าลองมันสิ มีห้างสรรพสินค้าอยู่ เสื้อผ้าที่นั่นน่าจะเหมาะกับพวกเธอมากกว่า”
“แดร์ริล ไปกันเถอะ” ลิลี่ดึงแดร์ริลเบา ๆ พร้อมพูดเสียงเบา
ความจริงแล้ว ลิลี่เพียงแค่ต้องการแกล้งหยอกแดร์ริล เธอไม่ได้ต้องการให้แดร์ริลซื้อชุดให้เธอจริง ๆ
แดร์ริลส่งสัญญาณไม่ให้ลิลี่พูด จากนั้นเขาก็ตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ใช่แค่ฉันจะต้องการชุดนี้ แต่ฉันต้องการชุดทุกแบบในร้านนี้ด้วย ฉันต้องการมันทั้งหมดตราบใดที่มันเป็นไซส์ของภรรยาฉัน”
หลังจากที่เขากล่าวจบ เขาก็โยนบัตรธนาคารออกไป
พนักงานหยุดหัวเราะไม่ได้ในขณะที่เธอหยิบบัตรธนาคาร “ได้แน่นอน เราเพิ่งจะนับสินค้าในคลังสินค้าเมื่อกลางวันนี้เอง เรามีชุดทั้งหมดแปดสิบดีไซน์ ดีไซน์ละหนึ่งชุด รวมแล้วก็หนึ่งล้านเก้าแสนแปดหมื่นเหรียญ ถ้าวันนี้เงินในบัตรธนาคารของคุณมีไม่พอ ฉันจะแจ้งตำรวจ”
พนักงานขายไปที่โต๊ะแคชเชียร์ในขณะที่เธอกล่าว เธอไม่เคยเห็นบัตรธนาคารของบริษัทแพลทินัมมาก่อน!
หลังจากนั้น เสียงปิ๊บของการชำระเงินสำเร็จก็ดังขึ้น อะไรกัน? ชำระเงินได้?
หนึ่งล้านเก้าแสนแปดหมื่นเหรียญนั่น ถูกชำระเงินสำเร็จ?
ทุกคนตกตะลึง
สำหรับบัตรธนาคารทั่วไป เมื่อมันถูกรูด มันก็จะมีเพียงใบเสร็จเล็ก ๆ ที่ออกมา แต่สำหรับบัตรธนาคารของบริษัทแพลทินัม เมื่อมันถูกรูด คอมพิวเตอร์บนเคาน์เตอร์จะแสดงยอดเงินคงเหลือทันที
อย่างไรก็ตาม จากมุมของคอมพิวเตอร์ จึงมีเพียงพนักงานขายไม่กี่คนเท่านั้นที่เห็นมัน
มัน… มันมีเงิน… ห้าพันแปดร้อยล้าน
ด้วยเลขศูนย์ยาวเหยียดที่แสดงออกมา ส่งผลให้พนักงานขายทั้งหลายตะลึงจนปากอ้าค้างถึงพื้น!
“ดิฉันขออภัยค่ะ ดิฉันต้องขออภัยท่านเป็นอย่างสูง ขอโทษค่ะ” พนักงานขายขอโทษด้วยน้ำตา แม้แต่ผู้จัดการร้านยังต้องออกมาช่วยจัดชุดนับร้อยใส่ถุง
“เธอไม่ต้องขอโทษฉันหรอก” แดร์ริลกล่าวด้วยรอยยิ้ม เขาชี้ไปที่พนักงานขายคนอื่น “ค่าคอมมิชชั่นให้มอบให้พวกเธอ และช่วยส่งเสื้อผ้าพวกนี้ไปที่คฤหาสน์ตระกูลลินดันด้วย”
หลัวจากนั้น แดร์ริลก็จากไป พร้อมจับมือลิลี่ไปด้วย
หลังจากพวกเขาจากไป กลุ่มคนก็มองหน้ากันไปมา
ลินดัน… ตระกูลลินดัน? ไม่แปลกใจเลยทำไมพวกเขาถึงร่ำรวยนัก พวกเขามาจากตระกูลลินดันนี่เอง
“ทำไมนายถึงได้ซื้อชุดเยอะแยะขนาดนั้นล่ะ?” ลิลี่ถามขณะที่พวกเขาออกจากร้าน
แดร์ริลยิ้มแล้วมองไปที่เธอ “นี่เป็นครั้งแรกที่ผมซื้อเสื้อผ้าให้ภรรยา ภรรยาของผมต้องมีชุดใหม่ใส่ทุกวันนะครับ”
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้” ลิลี่กรอกตาไปมา แต่ในหัวใจของเธอนั้นหวานหยาดเยิ้ม “โอ้ ใช่ นายมีเงินเยอะขนาดนั้นได้ยังไง? อย่าบอกว่านายไปกู้เงินเพื่อมาอีกแล้วนะ”
สองล้านเหรียญ เพื่อนที่ไหนกันจะใจดีกับแดร์ริลขนาดนั้น
ในเวลาเดียวกัน ก็มีเสียงดังออกมาไม่ไกลจากพวกเขานัก
ที่มุมด้านหน้า มีฝูงคนจำนวนมากอยู่
ท่ามกลางพวกเขา หญิงสาวผู้มีรูปร่างงดงาม และดูน่าดึงดูดยืนอยู่ นั่นมัน อีวอน ยัง ไม่ใช่รึยังไง?
“ประธานยัง เธอมาทำอะไรที่นี่?” ลิลี่เองก็เห็นอีวอน เธอห้ามความสงสัยไม่ได้ “มาเถอะ เราไปดูกัน”
เมื่อพวกเขาแทรกผ่านฝูงชนไปได้ พวกเขาก็เห็นคนขายของโบราณถือดาบขึ้นสนิมอยู่ เขากำลังพูด “ผมจะบอกให้คุณรู้ นี่คือสมบัติของตระกูลผม มันถูกส่งผ่านมาหลายรุ่น จากที่คุณปู่ผมบอกมา นี่คือสมบัติจากสมัยราชวงศ์ฮั่น ดูที่รอยสนิมนี่…”
ผู้คนรอบ ๆ หัวเราะออกมา
“มาจากราชวงศ์ฮั่นเชียวเหรอ? อย่ามาโม้ไปหน่อยเลย”
“ถูกต้อง มันเป็นของปลอมต่างหาก”
ใบหน้าของคนขายวัตถุโบราณแดงขึ้น เขาเริ่มทะเลาะกับคนพวกนั้น
แดร์ริลดูรอบ ๆ ไม่ใช่แค่อีวอนเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ แต่เจ้าของร้านวัตรถุโบราณบางคนที่อยู่ใกล้ ๆ ตำหนักไข่มุกเองก็อยู่ด้วย แม้กระทั่งนักธุรกิจบางคนที่แดร์ริลเองก็ยังไม่เคยพบมาก่อนก็มา พวกเขาดูเหมือนนักซื้อวัตถุโบราณเหมือนกัน
ในตอนนั้น อีวอนเห็นแดร์ริลเข้า เธอจึงยิ้มและพยักหน้า
ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่มาพบกันในที่นี้ แต่ลิลี่ ผู้ไม่เคยออกมากับเขาเลยสักครั้ง อยู่ที่นี่ด้วย
แดร์ริลยิ้มให้อีวอน ก่อนจะหันเหความสนใจไปที่ดาบที่คนขายวัตถุโบราณถืออยู่
โอ้ รอยแกะสลักบนดาบโบราณนั่นพิเศษจริง ๆ สิ่งที่เหลืออยู่บนดาบที่ยังไม่ถูกสนิมปกคลุม มันเปล่งประกายมาก
ดาบนั่นน่าสนใจ
“เถ้าแก่ ดาบนั่นราคาเท่าไหร่?” หลังจากพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง แดร์ริลก็ถาม
คนขายวัตถุโบราณชูมือออกมา “แปดแสนเหรียญ ไม่มีต่อรอง”
ดวงตาของคนขายวัตถุโบราณกะพริบตอนที่เขาพูด มันดูน่าสงสัย
