คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1128
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1128
เมื่อได้เห็นความสูงของหน้าผา แอมโบรสก็น้ำตาไหลพราก เด็กชายกลัวมากจนร้องไห้ดังลั่น แม้แต่ผู้ใหญ่ก็ยังเข่าแทบทรุดเมื่อได้เห็นความสูงอันน่าสะพรึงกลัวที่อยู่ด้านล่าง
ซอว์เยอร์รำคาญเสียงร้องไห้ของแอมโบรส เขาจึงเอื้อมมือไปตีเด็กชายเพื่อต้องการให้เขาหยุดร้องไห้ ทว่าการเคลื่อนไหวของเขากลับทำให้ก้อนหินที่อยู่ใต้เท้าของเขาเคลื่อนตัวและแตกออกจนเกิดเสียงดังสนั่น วินาทีต่อมา ซอว์เยอร์ อีเวตต์และแอมโบรสก็ตกลงมาจากหน้าผาทันที!
“กรี๊ด!”
อีเวตต์กรีดร้องด้วยความหวาดกลัว
หวืด! หวืด!
ใบหน้าของอีเวตต์ซีดเซียวลงเมื่อได้ยินเสียงลมที่พัดผ่านเข้าหู ไม่เพียงแต่เธอจะรังเกียจซอว์เยอร์เท่านั้น แต่เธอยังรู้สึกรำคาญพฤติกรรมของเขาอีกด้วย
เขาไม่สามารถทำภารกิจกวาดล้างนิกายจ้าวสวรรค์ให้สำเร็จได้ เขาอยากทำตัวเป็นฮีโร่แต่กลับล้มเหลว!
อีเวตต์เคียดแค้นที่เธอและแอมโบรสจะต้องมาจบชีวิตลงร่วมกับซอว์เยอร์
อีเวตต์สิ้นหวัง! เธอคิดว่าเธอจะไม่มีชีวิตรอดแล้วเพราะว่าร่างของเธอกำลังจะกระแทกลงบนพื้น
ทว่าพวกเขาทั้งสามคนกลับตกลงบนต้นไม้ก่อนที่จะถึงพื้นดิน ต้นไม้ใหญ่ที่มีกิ่งก้านมากมายหักโค่นลงไปพร้อมกับพวกเขา
ฟึบ ฟึบ ฟึบ…
จากนั้นพวกเขาทั้งสามก็ร่วงไปบนพื้นดินทันที
“เรายังไม่ตาย!” ซอว์เยอร์หัวเราะ เขารู้สึกตื่นเต้นจนอธิบายไม่ถูก
“ฮือ! ฮือ!”
แอมโบรสส่งเสียงร้องไห้อีกครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะปลอดภัยแต่เขาก็ยังเป็นเด็ก ด้งนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมชาติที่เด็กจะกลัวเมื่อตกจากความสูงเช่นนั้น “แม่…ผมอยากไปหาแม่!”
ซอว์เยอร์ดึงมือแอมโบรสเข้ามาอย่างหงุดหงิดและต่อว่าเขาด้วยสีหน้าจริงจัง “หุบปากซะ!”
เมื่อถูกซอว์เยอร์ต่อว่า แอมโบรสก็ร้องไห้หนักขึ้น “ปล่อยนะ! แม่ ผมอยากไปหาแม่…”
“อยากตายหรือยังไง?”
ซอว์เยอร์โกรธจัด เขายกมือขึ้นและกำลังจะตีแอมโบรส
อีเวตต์ก้าวออกไปและคว้าแอมโบรสเอาไว้ จากนั้นเธอก็ดึงเขาเข้ามาไว้ในอ้อมแขนของเธอ “หยุดนะซอว์เยอร์! คุณไม่ละอายใจบ้างเหรอที่รังแกเด็กเช่นนี้?”
อีเวตต์ตะคอกใส่ซอว์เยอร์
เธอรู้สึกรำคาญเขามากขึ้นเรื่อย ๆ
“เจ้าหญิง ผม…” ซอว์เยอร์มีสีหน้าไม่พอใจนัก ‘ทำไมเจ้าหญิงอีเวตต์ถึงใจร้ายกับฉันเช่นนี้…’
อีเวตต์ไม่ได้สนใจว่าซอว์เยอร์จะคิดเช่นไร เธอหมอบลงและปลอบโยนแอมโบรสด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบาว่า “แอมโบรส เธอจำฉันได้ไหม? ก่อนหน้านี้แม่ของเธอเคยพาเธอไปงานเลี้ยงกับฉัน ไม่ต้องร้องนะ อีกไม่นานฉันจะพาเธอกลับไปหาแม่ของเธอเอง”
อีเวตต์มีท่าทีที่อ่อนโยนกับแอมโบรสมาก เธอปฏิบัติต่อแอมโบรสและซอว์เยอร์แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ซอว์เยอร์ทำตัวไม่ถูก แต่เขาก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “เจ้าหญิง คุณรู้จักเด็กคนนี้เหรอ?”
“ถามทำไม? มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
คิ้วของอีเวตต์ขมวดแน่นขณะที่เธอตอบซอว์เยอร์อย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นเธอก็กวาดสายตามองไปรอบ ๆ และพูดอย่างเย็นชาว่า “รีบไปสำรวจดูว่ามีทางออกไปจากที่นี่หรือเปล่า!”
อีเวตต์ตระหนักได้ว่าพวกเขาตกลงมาในหุบเขาที่ล้อมรอบไปด้วยหน้าผาสูงตระหง่าน และไม่มีทางออกไปจากที่นี่ได้เลย
ฟึบ!
ทันใดนั้น รังสีอันทรงพลังก็แผ่ซ่านออกมาจากที่ใดที่หนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล!
“ผู้ใดมารบกวนฉัน!” น้ำเสียงอันหนักแน่นดังขึ้น
รังสีของเขาช่างทรงพลัง!
สีหน้าของอีเวตต์และซอว์เยอร์เปลี่ยนไปทันที
แอมโบรสซ่อนตัวอยู่ข้างหลังอีเว็ตต์ด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว ร่างเล็ก ๆ ของเขาสั่นเทาด้วยความกวาดกลัว
ทันใดนั้น ร่างที่บึกบึนก็ปรากฏขึ้นราวกับยักษ์ที่บินร่อนลงมาตรงหน้าพวกเขา
ชายผู้นั้นสวมเสื้อคลุมขาดรุ่งริ่ง ผมของเขาหงอกและยาวประบ่า เขาดูเหมือนขอทานแต่กลับมีรังสีที่ทรงพลังจนน่าตกใจ
พวกเขารู้สึกประหลาดใจเมื่อรู้ว่าขาข้างหนึ่งของชายคนนั้นหัก เพราะเขาใช้กระบี่ยาวเล่มสีดำในการประคองตัวเอง
ชายผู้นั้นคือ ฟอร์ด เซาธ์!
ครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นมารกระบี่ผู้ยิ่งใหญ่จากทวีปตะวันออกอันยิ่งใหญ่! และเขาก็ยังเป็นอาจารย์สอนวิชากระบี่สวรรค์ให้แดร์ริลอีกด้วย!
