คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1157

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1157

หลังจากที่ใช้เวลากับเจ้าหญิงเอเวอร์กรีนได้ครึ่งชั่วโมง เจ้าหญิงเอเวอร์กรีนก็เล่นสนุกจนเหนื่อยและผล็อยหลับไปบนพื้น

แดร์ริลเองก็รู้สึกเหนื่อยเช่นกัน เขาจึงหลับตาลงชั่วขณะหนึ่ง

แดร์ริลแอบตามควินซีจากจักรวาลโลกมายังทวีปโลกใต้เมฆีโดยไม่ได้หยุดพักเลยเป็นเวลาสองวัน ดังนั้นเขาจึงรู้สึกเหนื่อยมาก

หลังจากงีบหลับไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง แดร์ริลก็ลืมตาขึ้น เขาเหลือบไปเห็นเจ้าหญิงเอเวอร์กรีนยังคงหลับสนิท แดร์ริลจึงยืนขึ้นเบา ๆ

แดร์ริลต้องการใช้โอกาสนี้ออกไปตรวจสอบที่พักของควินซี เขากำลังจะจากไปอย่างตื่นเต้น

“จักรพรรดินีเสด็จ!” ทันใดนั้นเสียงของราชองครักษ์ก็ดังขึ้นตามมาด้วยเสียงฝีเท้าของผู้คน

‘จักรพรรดินีมาที่นี่งั้นเหรอ?’ แดร์ริลตื่นตระหนก

แต่ก่อนที่แดร์ริลจะตั้งสติได้ เขาก็ได้เห็นร่างของผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างช้า ๆ โดยมีขันทีหลายคนติดตามเธอมาด้วย

‘ไม่นะ!’ แดร์ริลทำตัวไม่ถูก

ผู้หญิงคนนั้นสวมเสื้อคลุมมังกรทองและมีมงกุฎนกฟีนิกซ์อยู่บนศีรษะ เธอดูสง่างามด้วยรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเธอ ร่างที่งดงามนั้นกำลังเข้ามาใกล้เขามากขึ้น

นอกจากความงดงามและความมีเสน่ห์แล้ว ผู้หญิงคนนั้นยังได้เปร่งรังสีของความเป็นราชวงศ์ออกมาอีกด้วย!

เธอช่างงดงามจริง ๆ!

แดร์ริลมิอาจละสายตาจากเธอได้เลย เขามองดูเธออยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่าจักรพรรดินีแห่งโลกใต้เมฆีเป็นผู้หญิงที่งดงามเกินคำบรรยาย!

เจ้าหญิงเอเวอร์กรีนที่ตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงียเดินไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้มและพูดขึ้นว่า “สวัสดีค่ะท่านแม่!”

เจ้าหญิงเอเวอร์กรีนจับมือจักรพรรดินีอย่างร่าเริง “ท่านแม่คิดถึงลูกเหรอ?”

“ลูกสาวที่รักของฉัน!” จักรพรรดินีมองดูเจ้าหญิง เอเวอร์กรีนด้วยความรักก่อนจะตักเตือนเธอเบา ๆ ว่า “แม่บอกลูกกี่ครั้งแล้วว่าตอนนี้ลูกเป็นผู้ใหญ่แล้ว ดังนั้นลูกควรจะรู้จักโตและไม่ควรทำตัวเหมือนเด็ก ดูสิ! ทำไมเนื้อตัวถึงได้เปรอะเปื้อนเช่นนี้?”

จักรพรรดินีกล่าวขณะมองดูชุดยาวที่ยุ่งเหยิงของเจ้าหญิงเอเวอร์กรีน เธอไม่พอใจเมื่อได้เห็นเช่นนั้น

ก่อนหน้านี้เจ้าหญิงเล่นสนุกกับแดร์ริลจนเธอไม่ใส่ใจมารยาทและเสื้อผ้าที่ยับยู่ยี่ของเธอ และไม่ใช่แค่เสื้อผ้าของเจ้าหญิงเท่านั้นที่ยุ่งเหยิง แต่เสื้อผ้าของขันทีก็เลอะเทอะเปรอะเปื้อนด้วยเช่นกัน

เจ้าหญิงเอเวอร์กรีนยิ้มอย่างทะเล้นและพูดขึ้นว่า “ลูกรู้สึกเบื่อ ลูกก็เลยอยากเล่นสนุกก็เท่านั้นเอง”

จักรพรรดินีเหลือบมองแดร์ริลอย่างเย็นชาและต่อว่าเขาทันที “แกเป็นขันทีที่ไร้ประโยชน์! ทำไมแกถึงได้ยอมเล่นกับเจ้าหญิงจนเสื้อผ้าของเจ้าหญิงยับยู่ยี่เช่นนี้!”

เมื่อพูดจบจักรพรรดินีก็ตะโกนสั่งราชองครักษ์อย่างเย็นชาว่า “ทหาร! นำตัวขันทีผู้นี้ไปประหารชีวิต!”

จักรพรรดินีไม่สามารถเก็บซ่อนความโกรธที่แผดเผาอยู่ภายในใจของเธอได้

‘ขันทีโง่ผู้นี้ นอกจากจะเล่นกับเจ้าหญิงจนลืมเรื่องมารยาทแล้ว เมื่อฉันเข้ามาที่นี่ เขายังกล้าจ้องหน้าฉันและไม่ให้ความเคารพต่อฉันอีก! ถ้าฉันไม่สั่งประหารชีวิตเขา แล้วฉันจะรักษาเกียรติของราชวงศ์เอาไว้ได้ยังไง?’ จักรพรรดินีครุ่นคิด

เมื่อเธอพูดจบ ราชองครักษ์สองนายซึ่งประจำการอยู่ที่หน้าประตูก็รีบเดินเข้ามาทันที

‘เธอสั่งประหารชีวิตฉันงั้นเหรอ?!’ แดร์ริลตกตะลึง

จิตใจของเขาปั่นป่วนเมื่อราชองครักษ์เข้ามาใกล้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ ‘ฉันควรจะทำยังไง?’

ราชองครักษ์สองคนนั้นไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เหมาะสมของแดร์ริล พวกเขาเป็นเพียงปราชญ์ยุทธ์เท่านั้น ดังนั้นแดร์ริลจะสามารถเอาชนะพวกเขาได้อย่างง่ายดาย แต่ถ้าหากว่าเขาทำเช่นนั้น ตัวตนของเขาจะต้องถูกเปิดเผยทันที

“ท่านแม่!”