คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1165

คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1165

โยเอลถอนหายใจและมองไปที่จักรพรรดินีก่อนจะแสร้งทำเป็นรู้สึกสิ้นหวัง “ฝ่าบาท ก่อนที่ผมจะมาถึงที่นี่ ผมคิดว่าในทวีปโลกใต้เมฆีจะมีคนเก่งและเฉลียวฉลาดมากมายที่สามารถร้อยด้ายลงบนหยกชิ้นนี้ได้ แต่มันกลับไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคนทั่วไปที่จะทำเช่นนั้นได้เลย ได้โปรดฝ่าบาททรงอย่าโกรธเคือง”

เห็นได้ชัดว่าโยเอลกำลังบอกเป็นนัยถึงอะไร

‘ถึงแม้ว่าทวีปโลกใต้เมฆีจะแข็งแกร่ง แต่ผู้คนเหล่านั้นล้วนแต่มีพลังแต่กลับไร้สมอง! ไม่มีคนเก่งจริงเลยสักคน! ไม่มี!’

เมื่อจักรพรรดินีได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าที่งดงามของเธอก็มืดลงทันที แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังคงรักษาความสงบเอาไว้เนื่องจากว่าเธอเป็นถึงกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่

เฟลทเชอร์และเจ้าหน้าที่พลเรือนคนอื่น ๆ ต่างก็รู้สึกโกรธมากเช่นกัน

แต่มันก็เป็นความจริงที่ว่าไม่มีใครสามารถร้อยด้ายเข้าไปในรูเล็ก ๆ อันคดเคี้ยวบนหยกชิ้นนั้นได้ ดังนั้นทุกคนจึงทำได้เพียงจ้องมองโยเอลอย่างโกรธเกรี้ยว

แดร์ริลขมวดคิ้วขณะที่เขาเพ่งมองดูหยกชิ้นนั้นอยู่เงียบ ๆ

‘มันน่าสนใจมากที่ใครบางคนประดิษฐ์หยกชิ้นนี้ขึ้นมา’ แดร์ริลครุ่นคิด

แดร์ริลคิดค้นหาวิธีต่าง ๆ เพื่อลองแก้ปัญหาดู แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหาทางออกไม่ได้ ดังนั้นแดร์ริลจึงใช้กระแสจิตสื่อสารกับผางถ่งและหยวนเทียนกังที่อยู่ในเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติ

‘พวกคุณมีวิธีแก้ปัญหานี้หรือไม่?’ แดร์ริลถาม

แดร์ริลไม่ได้พยายามช่วยเหลือโลกใต้เมฆี แต่เขาเพียงแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น

ผางต่งและหยวนเทียนกังต่างก็เป็นนักปราชญ์ที่มีชื่อเสียงในประวัติศาสตร์ของจักรวาลโลก แดร์ริลจึงคิดว่าพวกเขาจะสามารถคิดหาวิธีแก้ปัญหานั้นได้

ผางถ่งและหยวนเทียงกังเริ่มคิดหาวิธีแก้ปัญหาอยู่ภายในเจดีย์เจ็ดมหาสมบัติอย่างเงียบ ๆ

“อืม…”

วินาทีต่อมาผางต่งก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นเขาก็พูดกับแดร์ริลว่า “นายท่าน ข้ามีวิธี…”

จากนั้นผางต่งก็เริ่มอธิบายวิธีการทุกขั้นตอนให้แดร์ริลฟัง

แดร์ริลไม่รู้สึกแปลกใจเลยที่ผางต่งจะได้รับการยกย่องว่าเป็นอัจฉริยะและเฉลียวฉลาดเฉกเช่นจูกัดเหลียง! ช่างเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!

เมื่อได้ยินวิธีการของผางต่ง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของแดร์ริลทันที

โยเอลมองไปรอบ ๆ จากนั้นเขาก็หันมายิ้มให้จักรพรรดินีและพูดขึ้นว่า “ฝ่าบาท ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสามารถร้อยด้ายลงบนหยกชิ้นนี้ได้ ท่านคงจะไม่มีโชคชะตาที่จะได้สวมใส่หยกเก้าเสี้ยวชิ้นนี้ แต่ท่านยังสามารถเก็บมันไว้ในห้องนอนเพื่อชื่นชมความงดงามของหยกชิ้นนี้แทนได้”

คำพูดที่ฟังดูเหน็บแนมจากปากของโยเอลเป็นความอัปยศอดสูที่แท้จริง

พวกเขาไม่ได้โง่ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้

เฟลทเชอร์ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้อีกต่อไป เขาเดินไปข้างหน้าและตะโกนใส่โยเอลอย่างเกรี้ยวโกรธว่า “ใครบอกว่าพวกเราทำไม่ได้? อย่าดูถูกทวีปโลกใต้เมฆีของเรา!”

โยเอลยิ้มและตอบอย่างเชื่องช้า “งั้นเหรอ? ดูเหมือนว่านายพลเฟลทเชอร์จะคิดออกแล้วสินะ?”

“ฉัน…” เฟลทเชอร์โกรธมากแต่เขาก็พูดไม่ออก

หากเป็นเรื่องการต่อสู้โดยใช้พละกำลัง เฟลทเชอร์จะต้องไม่พ่ายแพ้อย่างแน่นอน แต่โยเอลกลับใช้หยกเก้าเสี้ยวเพื่อโจมตีเขา ดังนั้นเขาจึงรู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างยิ่ง

“ไม่มีใครทำได้เลยเหรอ?”

ในเวลานั้น จักรพรรดินี้ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอมองไปรอบ ๆ ด้วยใบหน้าที่เย็นชาก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “นี่เป็นคำสั่ง! ฉันจะให้รางวัลใหญ่แก่ใครก็ตามที่สามารถร้อยด้ายผ่านหยกเก้าเสี้ยวชิ้นนี้ได้!”

‘ทวีปโลกใต้เมฆีจะต้องอับอายเพียงเพราะหยกเก้าเสี้ยวไม่ได้! เราจะทำให้นักการทูตเวสต์ริงตันทำให้พวกเรากลายเป็นตัวตลกไม่ได้!’

เสียงที่ดังและชัดเจนของจักรพรรดินีดังก้องไปทั่วทั้งห้องโถง

แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครตอบสนอง ข้าราชการทุกคนรู้สึกละอายใจและไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง

ถึงแม้ว่าตอนนี้จะเป็นเวลาที่เหมาะสมสำหรับการแสดงความสามารถต่อหน้าจักรพรรดินี แต่กลับไม่มีใครมีความสามารถเลย

“ฝ่าบาท ข้าขอลองดู!” ทันใดนั้น เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น จากนั้นชายคนหนึ่งก็ก้าวออกมา

เขาคือแดร์ริล!

แดร์ริลที่อยู่ในชุดขันที มีความมั่นใจตรงกันข้ามกับชุดที่เขาสวมใส่

เมื่อเห็นแดร์ริลเดินออกไป เจ้าหญิงเอเวอร์กรีนก็รู้สึกวิตกกังวลทันที

“แดร์ริลนายกำลังจะทำอะไร? กลับมาเดี๋ยวนี้!” เจ้าหญิงกระซิบเบา ๆ

‘เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือเปล่า? แม้แต่บรรดาข้าราชการก็ยังไม่สามารถแก้ปัญหานี้ได้ แต่เขาเป็นเพียงขันที ถ้าหากเขาไม่สามารถทำได้ ไม่เพียงแต่นักการทูตเวสต์ริงตันจะหัวเราะเยาะเขาเท่านั้น แต่ราชวงศ์ของทวีปโลกใต้เมฆีเองก็จะต้องอับอายขายหน้าด้วยเช่นกัน และที่สำคัญไปกว่านั้น ถ้าหากว่าแม่ของฉันโกรธเกรี้ยวขึ้นมา เขาจะต้องถูกตัดสินประหารชีวิตอย่างแน่นอน! แล้วต่อไปใครจะไปเที่ยวกับฉันล่ะ?’

เจ้าหญิงเอเวอร์กรีนรู้สึกว้าวุ่นใจ

ในทางตรงกันข้าม แดร์ริลกลับดูสงบนิ่งในขณะที่เขามองดูเจ้าหญิงเอเวอร์กรีนด้วยสายตาที่แน่วแน่

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่แดร์ริลด้วยความประหลาดใจ

“ขันทีผู้นั้นกำลังพยายามทำตัวโอ้อวดอยู่หรือยังไง?”

“เขาเพียงต้องการโอ้อวดเมื่อได้ยินถึงรางวัลใหญ่ แต่เขากลับไม่รู้ว่าตัวเองกำลังร้องขอความตาย!”

“พวกเราทุกคนยังทำไม่ได้ แล้วนายจะทำได้ยังไง!”

‘ขันทีงั้นเหรอ?’ โยเอลตกตะลึง

จากนั้นเขาก็เหลือบมองแดร์ริลก่อนจะหัวเราะออกมา “ไม่มีข้าราชการคนใดในทวีปโลกใต้เมฆีทำได้ พวกคุณก็เลยส่งขันทีมาแทนงั้นเหรอ?”

ทุกคนตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดที่ฟังดูประชดประชันของโยเอล แต่มันคือความจริง พวกเขาจะปล่อยให้ขันทีเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ได้อย่างไร?

‘ขันทีผู้นี้อีกแล้วเหรอ!’ เมื่อจักรพรรดินีจำแดร์ริลได้ เธอจึงตะโกนใส่เขาทันที “ออกไป!”

‘ขันทีผู้นี้เล่นเกเรกับลูกสาวของฉัน เขากล้าดียังไงมาทำให้ฉันอับอายที่นี่ เขาอยากตายมากงั้นเหรอ?’ จักรพรรดินีครุ่นคิด

แดร์ริลไม่ตกใจที่ได้เห็นจักรพรรดินีโกรธเกรี้ยว

“ฝ่าบาท ผมมีวิธีร้อยด้ายผ่านรูเล็ก ๆ อันคดเคี้ยวบนหยกชิ้นนั้น” แดร์ริลพูดด้วยท่าทางที่ดูสงบและมั่นใจ

แน่นอนว่าวิธีนั้นคือวิธีการของผางต่ง!