คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1197
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1197
ลิลี่อ่อนแอจากการถูกควินซีโจมตี และในตอนนี้เธอก็รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมากจนแทบจะยืนไม่ไหวเมื่อได้ยินเสียงของแดร์ริลร้องเรียกหาเธอ
แดร์ริลอยากสวมกอดลิลี่เหลือเกิน แต่เธอไม่ต้องการให้เขาเห็นหน้าของเธออีกเพราะเธอรู้สึกว่าเธอไม่คู่ควรกับเขา!
“ลิลี่ มาให้ผมกอดคุณหน่อยได้ไหม?” แดร์ริล กล่าวอย่างขมขื่น
ลิลี่กัดริมฝีปากแน่น เธอรู้ดีว่าถ้าหากเธอยอมให้แดร์ริลกอดเธอจะต้องตกหลุมรักเขาอีกครั้ง เธอตั้งใจแน่วแน่ที่จะลืมเขา ดังนั้นเธอจะยอมให้ตัวเองตกหลุมรักเขาไม่ได้!
ลิลี่สายหน้าขณะที่เธออดทนต่อความเจ็บปวดและพูดขึ้นว่า “ฉันถูกโจมตีจนได้รับบาดเจ็บสาหัส และฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะมีชีวิตรอดหรือเปล่า แดร์ริล ฉันเคยได้ยินเกี่ยวกับอาถรรพ์เจ็ดปีแห่งการแต่งงาน ดังนั้นเรามาทำข้อตกลงกันเถอะ ในอีกเจ็ดปีข้างหน้า ถ้าหากว่าฉันยังไม่ตายและคุณยังรักฉันอยู่ เราจะกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง ตกลงไหม?”
ถ้าหากว่าในอีกเจ็ดปีข้างหน้าแดร์ริลยังคงไม่ลืมลิลี่ มันก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าเขารักเธออย่างสุดซึ้งโดยไม่สนใจรูปลักษณ์ที่น่าเกลียดของเธอจริง ๆ
“ไม่!” แดร์ริลตะโกนขึ้นด้วยเสียงที่แหบแห้งว่า “ผมไม่ต้องการข้อตกลงเจ็ดปีอะไรทั้งนั้น! ผมต้องการคุณเดี๋ยวนี้ ผมต้องการอยู่กับคุณเดี๋ยวนี้!”
ต่อให้แดร์ริลจะพูดอย่างไรลิลี่ก็ไม่ต้องการฟัง เธอกัดริมฝีปากแน่นก่อนจะพูดเบา ๆ ว่า “สามี ในอีกเจ็ดปีข้างหน้าฉันจะมารอคุณอยู่ที่ชายหาดแห่งนี้”
จากนั้นลิลี่ก็ยกมือขึ้นปิดปากก่อนจะรีบวิ่งหนีไปด้วยความทุกข์ทน ในขณะที่ใบหน้าของเธอมีน้ำตาไหลลงมาราวกับสายฝน
“ลิลี่! ลิลี่!”
แดร์ริลสะอื่นให้ขณะตะโกนร้องเรียกเธอ!
“ลิลี่ ผมไม่ต้องการข้อตกลงเจ็ดปี ผมไม่ต้องการ…” แดร์ริลคร่ำครวญ
ในเวลานั้น ลิลี่ได้วิ่งหนีออกไปไกลแล้ว
แดร์ริลยืนตัวแข็งทื่อและรู้สึกราวกับว่าหัวใจของเขาถูกกรีดด้วยมีด ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็ค่อย ๆ สงบสติอารมณ์ลงก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ และยอมรับในการตัดสินใจของลิลี่
‘ลิลี่ ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง ผมจะมาที่ชายหาดแห่งนี้และตามหาคุณในอีกเจ็ดปีข้างหน้า!’
แดร์ริลมองดูแผ่นหลังของลิลี่ที่ค่อย ๆ เลือนหายจากสายตาไปและเพิ่มพำเบา ๆ อยู่ภายในใจ จากนั้นเขาก็รีบมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์คาร์เตอร์ทันที
เรื่องที่สำคัญที่สุดอีกอย่างหนึ่งสำหรับเขา คือการช่วยชีวิตของเทพธิดาตัวน้อยด้วยแก่นแท้ของมังกรในมือของเขา
สามชั่วโมงต่อมา
แดร์ริลไปถึงคฤหาสน์คาร์เตอร์ด้วยร่างที่เต็มไปด้วยเหงื่อ
“นายน้อย!”
สาวกคาร์เตอร์ผู้หนึ่งที่มีหน้าที่เฝ้าเวรยามตะโกนขึ้นอย่างตื่นเต้นเมื่อเขาได้เห็นการกลับมาของแดร์ริล “นายน้อยกลับมาแล้ว! เขากลับมาแล้ว!”
ตระกูลคาร์เตอร์ที่เคยเงียบสงบกลับมีชีวิตชีวามากขึ้นทันที
สาวกและสาวใช้มากมายเข้ามายืนรอรับแดร์ริลด้วยความเคารพ
ความคิดของแดร์ริลอยู่ที่เทพธิดาตัวน้อย ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลากล่าวทักทายผู้ใดก่อนจะรีบวิ่งไปที่สวนหลังบ้านอย่างรวดเร็ว
แดร์ริลมองดูเทพธิดาตัวน้อยนอนหลับตาอยู่ในโลงศพคริสตัล เธอดูราวกับว่าเธอแค่นอนหลับไป ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวที่เขาสามารถสังเกตเห็นได้คือ ใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ
“ไอรีน!”
แดร์ริลรีบวิ่งเข้าไปและยกฝาโลงศพคริสตัลขึ้น จากนั้นเขาก็อุ้มเทพธิดาตัวน้อยออกมาอย่างระมัดระวัง
“เทพธิดาตัวน้อย ในที่สุดฉันก็ได้รับแก่นแท้ของมังกรมา! เธอจะฟื้นขึ้นมาในอีกไม่ช้า ฉันจะได้กอดเธอเอาไว้ตลอดไปในอีกไม่ช้า…”
ในขณะที่พูดเช่นนั้น แดร์ริลก็ใส่แก่นแท้ของมังกรลงในปากของเทพธิดาตัวน้อยช้า ๆ
แดร์ริลนั่งรอดูปฏิกิริยาของเธออย่างใจจดใจจ่อ
เทพธิดาตัวน้อยนอนอยู่ในโลงศพคริสตัลมาเป็นเวลาเกือบสองเดือนแล้ว ดังนั้นร่างกายของเธอจึงเย็นเยียบเพราะหยกเย็นพันปี แต่ถึงอย่างนั้นแดร์ริลก็ไม่ได้สนใจเลย เขายังคงกอดเธอเอาไว้อย่างมีความหวัง
“แดร์ริล!”
ทันใดนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็เดินเข้ามา!
