คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1208
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1208
“โมนิก้าที่รัก!”
ในที่สุดทั้งสองคนก็สวมกอดกันเอาไว้แน่น!
โมนิก้ากลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป เธอสะอื้นไห้อย่างหนัก “แดร์ริล นั่นคุณจริง ๆ เหรอ? นั่นคุณจริง ๆ ใช่ไหม? ฉันคิดว่า…ฉันคงจะไม่ได้พบคุณอีกแล้ว คุณรู้ไหมว่าฉันคิดถึงคุณมาก!”
เป็นเวลาสิบปีแล้ว!
ตลอดสิบปีที่ผ่านมาโมนิก้าเฝ้าฝันถึงวันที่เธอจะ ได้กลับมาพบกับแดร์ริลอีกครั้ง
และในที่สุดโมนิก้าก็ได้พบกับแดร์ริล ดังนั้นความรู้สึกทั้งหมดที่ออกมาจึงกลายเป็นน้ำตาที่ไหลลงมาราวกับสายฝน!
“ผมเอง โมนิก้าที่รักของผม…” แดร์ริลกอดเธอเอาไว้แน่น หัวใจของเขาแตกสลายเมื่อได้เห็นใบหน้าที่แปดเปื้อนไปด้วยน้ำตา เขารู้สึกผิดต่อเธอยิ่งนัก
โมนิก้าถามเขาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “คุณไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมฉันถึงไม่เคยได้พบคุณเลย เมื่อตอนที่ฉันได้ยินว่าคุณตกลงไปในปล่องภูเขาไฟ ฉันแทบอยากจะตายไปพร้อมกับคุณ! แต่ฉันจะต้องอดทนเพื่อลูกของเรา…”
จากนั้นโมนิก้าก็กำมือแน่นและทุบลงบนหน้าอกของแดร์ริล “ลูกของเราชื่อแอมโบรส ดาร์บี้ ฉันต้องอาศัยอยู่กับเจ้าศักดินาเคนนี่ เบรดที่พระราชวังกวนเป๋งเพื่อให้แอมโบรสเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง เจ้าศักดินาเคนนี่ปฏิบัติต่อฉันเป็นอย่างดีแต่ฉันกลับเอาแต่คิดถึงคุณ เมื่อเจ้าศักดินาเคนนี่ถูกจักรพรรดิแห่งโลกใหม่ลงโทษ ฉันจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะต้องพาแอมโบรสออกมาจากที่นั่นและหนีไปให้ไกลที่สุด”
“แต่แล้วเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว ฉันก็ต้องพรากจากแอมโบรส ฉันได้ออกตามหาเขาไปทั่วทุกทวีปแต่ก็ยังไม่พบเขา และฉันก็เฝ้ารอวันที่ฉันจะได้พบคุณ จากนั้นเราจะได้ออกตามหาเขาด้วยกัน คุณไปอยู่ที่ไหนมา? แดร์ริลฉันเกลียดคุณ! ฉันเกลียดคุณ…”
แดร์ริลเสียใจที่ได้ยินเช่นนั้น
“ผมขอโทษ ผมขอโทษจริง ๆ…”
แดร์ริลดึงเธอเข้ามากอดเอาไว้แน่นพร้อมทั้งยกมือขึ้นปาดน้ำตาบนใบหน้าของเธอ จากนั้นเขาก็พูดว่า “โมนิก้าที่รัก ผมขอโทษ ผมเสียใจที่ปล่อยให้คุณต้องฝ่าฟันอุปสรรคในช่วง 10 ปีที่ผ่านมาเพียงลำพัง แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ได้เลิกตามหาคุณและลูกของเราเลย ขอบคุณสวรรค์ที่เมตตาให้เราได้กลับมาพบกันอีกครั้ง ไม่ต้องกังวลนะที่รัก ผมจะต้องตามหาลูกของเราให้พบ…”
แดร์ริลจูบลงบนแก้มของโมนิก้าเบา ๆ
เมื่อได้เห็นเช่นนั้น แอนดี้และลินด์เซย์ต่างก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ขอบคุณพระเจ้า!
โชคดีที่แดร์ริลมาถึงที่นี่ได้ทันเวลา ถ้าหากว่าเขาปรากฏตัวขึ้นช้ากว่านี้แม้แต่วินาทีเดียว โมนิก้าอาจจะถูกทหารฆ่าตายไปแล้ว และถ้าหากว่าสิ่งนั้นเกิดขึ้น มันจะกลายเป็นจุดจบของพวกเขาทันที!
มีเพียงความเงียบงันบนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ ทหารนับแสนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ พวกเขาได้ยินเพียงคำพูดปลอบโยนเบา ๆ ที่ออกมาจากปากของแดร์ริล
เมื่อโมนิก้ารู้สึกดีขึ้น เธอจึงโอบกอดแดร์ริลไว้แน่นราวกับว่าเธอกลัวว่าเขาจะหายไปอีก
โมนิก้าตัดสินใจละทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดของเธอไปโดยไม่สนใจว่าใครจะดูถูกการกระทำของเธอ
โมนิก้ารู้แค่ว่าเธอเอาแต่เฝ้าฝันถึงวันที่จะได้พบชายผู้นี้มาเป็นเวลา 10 ปี จนในที่สุดเธอก็ได้กลับมาพบกับเขาอีกครั้ง เธอจะไม่ยอมแยกจากเขาจนวันตาย
แดร์ริลกอดเธอเอาไว้แน่น เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของการกลับมาพบกันอีกครั้ง
“บราเธอร์แดร์ริล!”
เมื่อเห็นว่าเหตุการณ์คลี่คลายลง แอนดี้จึงรีบเดินเข้ามาหาแดร์ริลด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะบราเธอร์แดร์ริล”
พูดจบเขาก็เหลือบมองไปที่โมนิก้า
ทหารของทั้งสองทวีปเกือบจะโจมตีโมนิก้าโดยไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นเขาจึงต้องรีบเข้ามาแก้ไขสถานการณ์ที่อาจจะทำให้แดร์ริลเข้าใจผิด
ในขณะที่ลินด์เซย์เองก็เดินเข้ามาหาแดร์ริลเช่นกันเธอกัดริมฝีปากสีแดงแน่นและไม่กล้าสบตาเขา เธอก้มหน้าลงและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “นายท่าน”
แดร์ริลใช้โอสถจ้าวสวรรค์บังคับใช้ลินด์เซย์เป็นเวลาเจ็ดปี
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่เต็มใจอยู่ใต้บังคับบัญชาการของแดร์ริล แต่เธอก็ต้องยอมจำนนต่อเขา เพราะเธอจะต้องได้รับยาแก้พิษจากเขาในทุก ๆ ปี
ลินด์เซย์จึงไม่กล้าประมาทต่อหน้าแดร์ริล
น้ำเสียงของลินด์เซย์ ฟังดูนุ่มนวล ถึงแม้ว่าคนอื่นจะไม่ได้ยินแต่แอนดี้ก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน
‘อะไร? ผู้บัญชาการทหารสูงสุดของทวีปเวสท์ริงตันเรียกบราเธอร์แดร์ริลว่านายท่านงั้นเหรอ?’
