คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1237
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1237
“ออโรร่าได้โปรดอย่าผลักใสไล่ส่งผมอีกเลย ให้ผมได้อยู่กับคุณในคืนนี้นะออโรร่า” มิสเตอร์เรดลีฟหยุดเดินและรอคำตอบจากปากเธออย่างมีความหวัง
เจ็ดปี!
เป็นเวลาเจ็ดปีที่ผู้คนในโลกยุทธภพต่างก็รู้สึกอิจฉาที่เขาได้แต่งงานกับเทพธิดาที่งดงามที่สุดในโลกยุทธภพ!
แต่ผู้คนเหล่านั้นกลับไม่เคยรู้เลยว่า มิสเตอร์เรดลีฟไม่สามารถแม้แต่จะแตะเนื้อต้องตัวภรรยาที่งดงามของเขาได้
ออโรร่าไม่เคยยอมให้เขาจับมือเธอด้วยซ้ำ
ไม่เคยมีใครรับรู้ถึงความเจ็บปวดของเขาเลย
“ฉันจะไม่พูดอีกครั้ง”
ออโรร่ากล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “กรุณาออกไปด้วยและอย่าเข้ามาหาฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต!”
เขารู้สึกทุกข์ใจและปวดร้าวราวกับว่าเขาถูกต่อยเข้าอย่างจัง จากนั้นเขาก็พยักหน้าอย่างขมขื่น “ก็ได้ ก็ได้! ผมจะออกไป…”
จากนั้นมิสเตอร์เรดลีฟก็หันหลังกลับและก้าวออกไปด้วยความรู้สึกเศร้าใจที่ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา
ในตอนกลางคืน…
ภายในศาลาที่อยู่ด้านหลังของภูเขาง้อไบ๊ มิสเตอร์เรดลีฟนั่งอยู่คนเดียวโดยมีไหสุราตั้งอยู่ตรงหน้า เขารินสุราและดื่มเพียงลำพังด้วยความรู้สึกที่เศร้าโศก หลังจากที่เขาออกจากห้องของออโรร่าไปแล้ว เขาก็ได้ไปหยิบไหสุราชั้นเลิศมาดื่มที่บนศาลาภายใต้แสงจันทร์เพียงผู้เดียว
หลังจากที่มิสเตอร์เรดลีฟดื่มสุราไปได้พักหนึ่งเขาก็รู้สึกมึนเมา
มิสเตอร์เรดลีฟหัวเราะเบา ๆ
วินาทีต่อมาเขาก็ระบายความรู้สึกที่อัดอั้นตันใจออกมาอย่างขมขื่น “ใครบอกว่าสุราจะช่วยกลบความโศกเศร้าได้ ไร้สาระสิ้นดี!” จากนั้นเขาก็หัวเราะอีกครั้ง
ในเวลานั้น ร่างที่เพรียวบางก็เดินผ่านทางเดินริมศาลาเข้ามา
ร่างที่สง่างามพร้อมกับใบหน้าที่บอบบางปรากฏขึ้นภายใต้แสงจันทร์ แววตาของเธอดูเศร้าสร้อยขณะที่เธอเดินต่อไปช้า ๆ
เธอคือเมแกน
เมแกนได้ทำสิ่งที่เลวร้ายไว้กับแดร์ริลจนเขาไม่ยอมให้อภัยเธอซึ่งเป็นเรื่องที่รบกวนจิตใจของเธอจนเธอสูญเสียสมาธิในการฝึกฝนไปเป็นอย่างมาก!
ในวันพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบ 2000 ปีของสำนักง้อไบ๊ แต่เมแกนกลับออกมาเดินเล่นรับลมบนภูเขาในยามค่ำคืนอย่างเหม่อลอย เธอต้องการครุ่นคิดบางอย่างกับตัวเอง แต่เธอไม่คาดคิดว่าเธอจะได้เห็นมิสเตอร์เรดลีฟนั่งอยู่ภายในศาลาเพียงลำพัง
เมแกนต้องการเข้าไปทักทายมิสเตอร์เรดลีฟ แต่เธอจะต้องวางตัวให้เหมาะสม เพราะว่าเขาเป็นสามีของเจ้าสำนักของเธอ
ดังนั้นเมแกนจึงหยุดเดินและกำลังจะหันหลังกลับ
อย่างไรก็ตาม เมแกนกลับได้ยินเสียงของมิสเตอร์เรดลีฟที่กำลังบ่นพึมพำกับตัวเองและถอนหายใจอย่างคร่ำครวญ
ชายคนนั้นไม่ได้สังเกตุเห็นเมแกนที่ยืนอยู่ที่นั่น
“ออโรร่า ออโรร่า ผมยอมอยู่เบื้องหลังความสำเร็จของคุณมาเป็นเวลาเจ็ดปี แต่คุณกลับไม่เคยสนใจผมเลย ทำไมคุณถึงใจร้ายกับผมเช่นนี้? ผมไม่สนหรอกว่าเอร่าจะเป็นลูกของคุณกับแดร์ริล! ผมยอมรับอดีตของคุณได้ ผมเพียงแค่หวังให้คุณเปิดใจยอมรับผมบ้าง แต่ทำไมคุณถึงไม่สนใจผมเลย”
เมื่อมิสเตอร์เรดลีฟพูดจบเขาก็ล้มตัวลงนอนและผล็อยหลับไป!
‘อะไรนะ? เอร่าเป็นลูกสาวของเจ้าสำนักงั้นเหรอ?’
เมแกนยืนตัวแข็งทื่อด้วยจิตใจที่ว่างเปล่าและใบหน้าที่สับสนขณะที่เธอจ้องมองไปที่มิสเตอร์เรดลีฟที่ผล็อยหลับไป!
‘เป็นเพราะแบบนี้นี่เอง!’
‘ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าสำนักออโรร่าจะดูแลเอร่าเป็นอย่างดี เพราะว่าพวกเธอเป็นแม่ลูกกัน!’
