คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 124



ทุกคนตะลึงเมื่อเห็นกระเป๋าเงินสดสองใบ

“ท่านคะ นี่เงินห้าล้านค่ะ” ชารอนเข้าหาแดร์ริลด้วยความระมัดระวัง เธอสุภาพแบบสุดขีดและไม่กล้าแม้แต่มองตาของแดร์ริล

“ทีนี้ฝากพวกมันแล้วเอาออกมาหนึ่งพัน” แดร์ริลกล่าวเสียงเรียบ

เขาไม่ได้ต้องการเงินสดมากขนาดนี้ เพียงหนึ่งพันก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา ชารอนไม่กล้าขัดขืน เธอรีบไปแล้วกลับมาพร้อมเงินหนึ่งพันอย่างรวดเร็ว

เมแกนปรากฏตัวในเวลาเดียวกัน “แดร์ริล คุณถอนแค่หนึ่งพัน ทำไมคุณถึงมาอยู่ในที่วีไอพีล่ะเนี่ย?” เธอถามอย่างสับสน

ที่วีไอพีเปิดให้เข้าอย่างสาธารณะแล้วเหรอ? มันเคยมีกฏเคร่งครัดว่าต้องทำธุรกรรมจำนวนไม่น้อยกว่าหนึ่งล้าน นี่ธนาคารอะลุ่มอล่วยต่อแนวทางปฏิบัติของพวกเขาเองเหรอ?

เมแกนไม่ได้สวมเครื่องแบบในวันนี้ เธอใส่เชิ้ตขาว และกระโปรงแบบแนบเนื้อ เธอดูน่าดึงดูดสุด ๆ คนที่ผ่านไปมาต่างจ้องเธออย่างสนใจ

“ธนาคารนี้บริการลูกค้ายอดเยี่ยมมาก พวกเขาทำเหมือนผมเป็นวีไอพี ถึงแม้ผมจะถอนแค่พันเหรียญ” แดร์ริลตอบ

เขาเสริม “ไม่เหมือนบางคนที่ดูถูกผมที่ไม่มีเงิน—คู่หมั้นคุณน่ะ ถ้าจะให้ยกตัวอย่าง เขาคิดว่าเขาจะเหยียดหยามใครก็ได้เพียงเพราะมีเงิน

เมแกนขมวดคิ้ว เธอกล่าวปกป้อง “แดร์ริล จริง ๆ แล้วเคนท์—”

“วิ่ง!” ใครบางคนร้องออกมากะทันหัน

ชายในหน้ากากหลายคนเข้ามาในธนาคาร

“แกทำอะไรน่ะ!” ยามรักษาความปลอดภัยตะโกน หนึ่งในคนพวกนั้นตียามด้วยท่อนไม่ เขาสลบลงไป

ตามมาด้วยเสียงร้องอื้ออึงไปทั้งฝูงชนในธนาคาร

“ทุกคนย่อตัวลงแล้ววางมือถือลง!” ตัวหัวหน้าร้องออกมา เขาใส่เสื้อกล้ามลายทหาร พร้อมกับรอยสักที่แขน และถือปืน—เขาดูน่ากลัว

ฝูงชนเชื่องฟังอย่างหวาดกลัว

เมแกนกำหมัด ในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจ เธอไม่สามารถยอมจำนนต่อเหตุการณ์เช่นนี้ได้ ยังไงก็ตาม จำนวนพวกมันมากกว่า มีคนเป็นโหล เธอบุ่มบ่ามไม่ได้ เธอจึงกัดปากแล้ววางมือถือลงกับพื้น

“คนพวกนี้มันเป็นสวะสังคม!” เมแกนโกรธเกรี้ยว

“เราควรหยุดพวกเขาไหม?” แดร์ริลเสนอด้วยรอยยิ้ม

“คุณบ้ารึไง? อยากตายเหรอ? ฉันจำพวกมันบางคนได้ พวกมันล้วนเป็นอาชญากรในหมายจับ พวกมันคือฝูงสัตย์เดรัจฉาน!” เมแกนตอบพร้อมจ้อง

แดร์ริลยักไหล่ ดูเหมือนเมแกนจะไม่ใช่คนโง่ ครึ่งหนึ่งเขาก็แอบกลัวว่าเธอจะยืนขึ้นมาแล้วพยายามจะจับพวกเขา

คนพวกนนี้มีประสบการณ์—สองคนเฝ้าหน้าทางเข้า ส่วนที่เหลือสั่งให้พนักงานใส่เงินสดที่ไม่มีซีเรียลนัมเบอร์ในกระเป๋า พวกนี้เคยทำมันมาก่อน รู้กระทั่งการเก็บเงินสดที่ไม่มีซีเรียลนัมเบอร์ เพื่อที่พวกตำรวจจะแกะรอยตามพวกเขาไม่ได้

“นังแพศยา! นี่แกอยากหาที่ตายใช่ไหม? หัวหน้าร้องใส่หญิงสาวก่อนที่เธอจะได้กดออดสัญญาณ เขาจี้ปืนไปที่เธออย่างข่มขุ่

“ฉันขอ… ขอโทษ ได้โปรดอย่าฆ่าฉันเลย” หญิงคนนั้นตัวสั่นด้วยความกลัว ร้องขอชีวิต

“เ-ี้ยเอ๊ย คิดว่าฉันล้อแกเล่นรึไงวะ? แกกล้าดียังไงจะกดสัญญาณเตือน!” หัวหน้าเย้ยหยัน

ทั้งธนาคารเงียบสนิท ไม่มีใครกล้าขยับตัว

หัวหน้าจ่อปืนไปที่หัวของหญิงคนนั้น ไม่สนใจการร้องขอ ทุกคนล้วนคิดว่าเธอต้องตายแน่ คนพวกนี้กล้าพอจะปล้นธนาคาร ใครบอกว่าพวกเขาจะไม่กล้าฆ่าคนด้วยล่ะ?

ในขณะที่เขากำลังเหนี่ยวไก เมแกนก็หยุดพวกเขา

“กล้าดียังไงปล้นธนาคารกลางวันแสก ๆ!” เธอเดินตึงตังเข้าหาพวกเขา

“เ-ี้ย นั่นคุณทำอะไรเนี่ย!” แดร์ริลกระซิบค่อนข้างดัง

เขาผงะ มันมีคำกล่าวที่ว่า ‘ผู้หญิงอกใหญ่มักไร้สมอง’—เธอไม่มีมันจริงด้วย! ทำไมเธอถึงบุ่มบ่ามแบบนี้นะ?