คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 127



รถตู้ของพวกโจรขับออกมานอกเมือง เหล่าโจรในรถได้นำโม่งดำออกจากหัวกันทีละคน

ดวงตาของพวกเขาฉายแววตื่นเต้นเมื่อเห็นถุงเงินถุงใหญ่ที่หลังรถ

“เรามีปัญหาแล้ว ลูกพี่วอลเตอร์ ไอ้หนูนั่นกับตำรวจหญิงกำลังตามเรามา”

โจรคนหนึ่งชำเลืองมองกลับไป และสังเกตเห็นรถข้างหลัง เขาจึงตะโกนบอกชายในเสื้อลายทหารด้วยความตื่นตระหนก

เหล่าโจรรีบมองไปรอบ ๆ เพื่อตรวจดู ท่าทางของพวกเขาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว พวกเขามีจำนวนมากที่ธนาคารนั่น แต่ก็ยังไม่สามารถจัดการเจ้าหนุ่มนั่นลงได้ ตรงกันข้าม แดร์ริลกลับสามารถสวนกลับพวกเขาได้หมด นอกจากนั้น แดร์ริลยังดูสบายดีแม้ว่าจะถูกลูกพี่วอลเตอร์ยิง!

“อะไร? อย่าบอกนะว่าพวกแกกลัวเจ้าเด็กนั่น! ขับไปที่ภูเขา ที่นั่นไม่ค่อยมีสัญญาณมือถือ ต่อให้พวกมันโทรหาตำรวจ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะระบุตำแหน่งของพวกเรา” ชายในเสื้อลายพรางที่ถูกเรียกว่าลูกพี่วอลเตอร์นั้นมีท่าทางมืดมนและโกรธ เมื่อเขาสังเกตเห็นว่าแดร์ริลและเมแกนได้ตามรถตู้พวกเขามาจริง ๆ

แม้ว่าเสียงของเขาจะฟังดูมั่นใจ แต่มันมีความกระวนกระวายและความโกรธในดวงตาของเขา

ชายในเสื้อลายพรางมีชื่อว่า แลนซ์ วอลเตอร์ เขาเป็นพวกสวะที่เคยทำความเลวทรามมาทุกรูปแบบ เขามาที่เมืองตงไห่และต้องการที่จะทำเงินก้อนใหญ่ แต่เขากลับโชคร้ายมาพบแดร์ริลเข้า อุปสรรคชิ้นโตนั่น

โชคดี แม้ว่าเรื่องจะผิดแผนไปหมด แต่เขาก็ยังได้เงินมา

มากกว่านั้น เขายังได้ตัวเด็กหญิงเป็นตัวประกัน เขาจึงรู้ว่าอีกฝ่ายต้องไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามแน่ เขาอาจจะกำจัดคนพวกนั้นได้ หากเขารอบคอบพอ ไม่แน่ เขาอาจจะได้ลิ้มรสสาวงามดด้วยซ้ำ

ฮ่าฮ่า! รอยยิ้มแสยะเผยบนในหน้าของแลนซ์ วอลเตอร์ เมื่อเขาคิดถึงความเป็นไปได้อันแสนหอมหวาน

ในรถ Audi R8 ข้างหลังรถตู้…

“แดร์ริล ขับให้เร็วกว่านี้ แล้วหาโอกาสหยุดพวกมันให้ได้” เมื่อเห็นแดร์ริลผู้ไม่ยินดียินร้ายหลังพวงมาลัย เมแกนก็เริ่มกระตุ้นเขาด้วยความกังวล

แดร์ริลยิ้มอ่อน “อย่ากังวลไปเลย พวกมันจะหยุดเมื่อถึงอีกฝั่งของภูเขา”

กลุ่มโจรนั้นกำลังมุ่งไปที่ ภูเขาอันแห้งแล้งทางตอนเหนือของเมืองตงไห่ ที่เดียวกับที่แดร์ริลได้พบกับพวกโจรปล้นสุสานเข้าครั้งก่อน

แดร์ริลจำได้อย่างชัดเจนว่าภูเขาน่าขนลุกนี่ยังไม่ได้ถูกพัฒนา เพราะฉะนั้นถนนจึงถูกสร้างแค่ครึ่งทางขึ้นภูเขา รถตู้นั่นต้องหยุดรถลงที่ปลายสุดของถนน

มากกว่านั้น เขามีความมั่นใจอย่างมากว่ารถสปอร์ตของเขามีสมรรถนะสูงกว่ารถตู้ หากเขาฝืนขับรถไปขวางรถตู้แล้วเกิดการชนขึ้น รถสปอร์ตของเขาจะได้รับความเสียหายรุนแรง แม้ว่าทั้งเขาและเมแกนจะเป็นผู้บ่มเพาะที่สามารถรอดจากเหตุรถชนได้อยู่แล้ว แต่เด็กหญิงในรถตู้อาจได้รับบาดเจ็บจากแรงชน

ต่อให้พวกเขาไม่ขวางพวกโจรไว้ พวกเขาก็จะไม่ทำอันตรายเด็กน้อยอยู่ดี เพราะเธอเป็นเครื่องรางคุ้มภัยให้พวกโจร จนกว่าพวกเขาจะหนีรอดไปได้

เมแกนจะสงบใจได้ยังไง? สิ่งที่เธอต้องการมีเพียงช่วยเหลือตัวประกันโดยเร็วจากนั้นจึงจับกุมพวกโจร

ยังไงซะ มันก็เป็นความรับผิดชอบของเธอในฐานะเจ้าหน้าที่ตำรวจ

ในขณะที่เธอกำลังจะกระตุ้นแดร์ริลอีกครั้ง เธอก็หันหัวไปเห็นไหล่ของแดร์ริลที่อาบไปด้วยเลือด เธอลดความร้ายกาจลง กัดริมฝีปาก แล้วกล่าว “แผลของคุณเป็นอะไรไหม?”

เธอรู้สึกอับอายที่เพิ่งรู้สึกตัวว่าแดร์ริลเองก็ได้รับบาดเจ็บ

‘ทำไมฉันถึงลืมว่าเขาบาดเจ็บแล้วตั้งหน้าตั้งตาจะจับโจรอย่างเดียวกัน?’

อีกอย่าง…

เขาเองก็บาดเจ็บเพราะช่วยเด็กนักศึกษาที่เป็นคนแปลกหน้าด้วยซ้ำ

“ไม่เป็นไรหรอก” แดร์ริลฝืนยิ้มออกมาและตอบสนองอย่างผ่อนคลาย

รถทั้งสองคันมุ่งหน้าขึ้นภูเขาตามกันไปติด ๆ และไม่นานถนนที่พาขึ้นภูเขาก็มาถึงจุดสิ้นสุด

กลุ่มโจรลงมาจากรถ จับตัวเด็กน้อยไว้

เมแกนรีบเปิดประตูรถลงมาพร้อมส้นสูงของเธอ

แดร์ริลเหลือบมองที่เบาะหลัง ซึ่งเขาซ่อนดาบกลืนโลหิตไว้ใต้เสื้อ แม้ว่าดาบนี้จะมีพลังต่ำ แต่มันก็ยังเป็นอาวุธอยู่ดี

“พวกแกสองคนมันไร้เดียงสา ไม่ยอมแพ้ใช่ไหม? ถ้าพวกแกกล้าก้าวมาแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะฆ่าเด็กนี่ซะ” ดวงตาของแลนซ์ฉายแววโกรธ เขาข่มขู่อย่างเย็นชา ดันตัวเด็กหญิงไปด้านหน้าอีกครั้ง แล้วชูมีดสั้นขึ้นมา

เด็กหญิงดูกลัวมาก เธอไม่ได้ร้องไห้ แต่ใบหน้าของเธอขาวจนไม่มีเลือด

แลนซ์ตะโกนแล้วมองไปรอบด้านก่อนจะสังเกตเห็นว่าพวกเขาอยู่ท่ามกลางป่ารกที่ใหญ่โต

มันเป็นเพราะคู่ชายหญิงนี่ ที่บังคับให้พวกเขาต้องมาที่ภูเขาโดดเดี่ยวนี่ ไม่งั้น เขาและลูกน้องคงนอนนับเงินสบายใจและหนีออกจากเมืองตงไห่สำเร็จไปแล้ว

“รีบวางอาวุธลงซะ ปล่อยเด็กไป แกยังมีโอกาสปรับปรุงตัว อย่าขุดหลุมฝังตัวเอง” เมแกนกล่าวอย่างเคร่งขรึม

แลนซ์หัวเราะอย่างเย็นชา “อย่ามาพูดไร้สาระ ฉันไม่กลัวแกหรอก นังตำรวจ ไม่งั้นฉันคงไม่กล้าทำมันตั้งแต่แรก!”

ร่างของเมแกนสั่นเทิ้มเมื่อได้ยิน

มีพวกสารเลวบัดซบในสังคมเสมอ คอยสร้างความวุ่นวายให้สังคมแบบนี้

แดร์ริลเองก็ทำหน้าไม่พอใจ เขาเดินออกมาแล้วจ้องแลนซ์ “แกใช้เด็กเป็นโล่ แต่กลับบอกว่าไม่กลัวตำรวจ ในฐานะลูกผู้ชาย แกยังกล้าพูดอะไรแบบนั้นอีกเหรอ?”

“แกต้องการอะไรกันแน่?”

แลนซ์โกรธ เขาต้องการจะฆ่าคน

มากกว่าปี ที่เขาก่ออาชญากรรมเป็นสิบ ๆ คดี ทั้งเล็กและใหญ่ ด้วยกันกับกลุ่มของเขา ทุกอย่างง่ายดายภายใต้การวางแผนและควบคุมของเขา

ในสายตาของลูกน้องเขา เขาคือยอดนักวางแผนและเป็นพี่ใหญ่ของกลุ่ม พวกเขาให้ความเคารพและชื่นชมเขาเสมอ