คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 128
เขาหงุดหงิดกับการถูกดูหมิ่นจากชายหนุ่มตรงหน้าเขา
“อะไร? ฉันผิดตรงไหน? ปล่อยเด็กไปซะถ้าแกยังพอมีความรู้สึกผิด มีจิตสำนึกและความเป็นมนุษย์อยู่บ้าง” แดร์ริลยังคงหน้านิ่งและกล่าวออกมาพร้อมกับขยับเข้าหาพวกโจร
“ไอ้เ-ี้ย! หยุดซะ -ึงหยุดตรงนั้นเลย!” แลนซ์ตะโกน ความเคียดแค้นลุกโชนในดวงตา
‘แดร์ริลกำลังทำอะไร?’
เมแกนกังวล เธอคิดไม่ตกเลย เธอคิดว่าแดร์ริลต้องบ้าไปแล้ว ถ้าพวกโจรจนมุมจนพวกมันทำร้ายเด็กล่ะ?
แดร์ริลฉีกยิ้ม “ด้วยความสัตย์จริงนะ ฉันชื่นชมความกล้าของแกพอตัว แกกล้าปล้นธนาคารด้วยคนแค่นี้ แต่ทว่า มันน่าสมเพชมากที่ใช้เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เป็นตัวประกัน เป้าหมายพวกแกคือหนีใช่ไหม? ทำไมไม่เอาตัวฉันไปแล้วปล่อยเด็กหญิงคนนั้นไปแทนล่ะ?”
แลนซ์ไม่ตอบสนอง ดวงตาของเขาโชติช่วงด้วยโทสะ
แดร์ริลยังคงยิ้มไม่เปลี่ยนแปลง เขากล่าวต่อ “แกเกลียดฉันนี่ ใช่ไหม? เด็กน้อยคนนั้นไม่เกี่ยวอะไรด้วย แกไม่มีความแค้นหรือเกลียดเธอสักหน่อย”
“ดี ดี ดีมาก!”
ดวงตาของแลนซ์แดงก่ำ เขาเกลียดแดร์ริลมาก!
‘ในเมื่อแกอยากจะเป็นตัวประกันนักหนา ฉันก็จะสงเคราะห์แกให้!’
แลนซ์กำหมัดแน่น เขาส่งเสียงลอดไรฟันออกมา “อยากเป็นฮีโร่เหรอ? แกคิดว่าแกเท่มากสินะ? ฉันจะทำให้แกร้องไห้ในวันนี้! เข้ามาช้า ๆ อย่ามาเล่นแง่กับฉัน”
แดร์ริลยิ้มแล้วอ้าแขนของตัวเองออกเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีอาวุธ จากนั้น เขาก็เดินเข้าไปอย่างช้า ๆ
“แดร์ริล!”
ใบหน้าของเมแกนกลายเป็นปั้นยาก เธอตะโกนเสียงดัง
แดร์ริลถึงขนาดรับกระสุนแทนเด็กนักเรียนหญิงแปลกหน้าแล้ว
และเขายังจะพาตัวเองไปเสี่ยงเพื่อเด็กหญิงตัวเล็กอีก
‘นี่เขาไม่กลัวอะไรเลยเหรอ?’
เมแกนกัดริมฝีปากของเธอในขณะที่มองแผ่นหลังของแดร์ริล
เขาถูกรู้จักกันในนามลูกเขยไร้ค่า นั่นมันไม่จริงเลย เขาเป็นชายที่ดีต่างหาก…
แดร์ริลเดินเข้าไปทีละก้าว
สิบเมตร
ห้าเมตร
สามเมตร
ทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ขึ้น หัวใจของเมแกนก็เต้นเร็วขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน
เมื่อเขาอยู่ในระยะหนึ่งเมตร แลนซ์ก็ปล่อยตัวเด็กหญิงไป
เด็กหญิงกลัวมาก เธอวิ่งไปหาเมแกนอย่างรวดเร็ว
ในเวลาเดียวกัน แลนซ์ก็คว้าตัวแดร์ริลไว้ แล้วใช้มีดสั้นเหวี่ยงเข้าใส่คอของแดร์ริล!
ทว่าแดร์ริลกลับยิ้มเย็น เขาชักดาบกลืนโลหิตออกมาในเวลาเดียวกัน!
ฉับ!
ประกายแสงดาบถูกฉายออกมาจากดาบกลินโลหิต มันแทบบจะย้อมให้ภูเขาทั้งลูกกลายเป็นสีแดง!
“อ๊าก!”
แลนซ์ไม่สามารถเปิดตาได้เพราะแสงสว่างที่แสบตา ก่อนที่เขาจะตอบสนองได้ทัน เขาก็รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างสุดแสนที่ข้อมือ เขากรีดร้องเสียงดังลั่นในตอนที่เขาปล่อยมีดสั้นลงกับพื้น!
เลือดพุ่งออกมาจากข้อมือของเขาและเปรอะดาบ!
“อ๊าก! อ๊าก!”
แลนซ์กรีดร้องเหมือนหมู เขาวิ่งหนีเข้าป่าทึบอย่างรวดเร็ว!
“ฉันจะจำแกไว้! แกรอฉันอยู่ตรงนั้นเลย! ฉันจะตามล่าแก!” แลนซ์ตะโกนออกมาขณะที่วิ่งเอาชีวิตรอด ในพริบตาเดียว โจรเป็นโหลก็หายเข้าไปในป่า
แดร์ริลไม่ได้ต้องการจะไล่ตามพวกเขาไป เมื่อชักดาบกลืนโลหิตออกมาเมื่อครู่ แผลจากการถูกยิงก็เปิด ทำให้แขนของเขามีเลือดไหลไม่หยุด
‘เ-ี่ย!’
แดร์ริลกดรูกระสุนไว้อย่างแรงเพื่อห้ามเลือด เสียงปริศนาดังขึ้นในหัวเขาตอนนั้น!
“ดาบกลืนโลหิตได้ทำการพัฒนาเสร็จสิ้น ระดับปัจจุบันคือ ระดับสอง ลำดับชั้นสีแดง!”
‘อะไร? พัฒนา?’
‘เชี่ย! แม้แต่อาวุธยังอัพเกรดได้เหรอเนี่ย?’
