คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 130
เมแกนกัดริมฝีปากของเธอแล้วหยุดพูดลงเมื่อสังเกตเห็นแดร์ริลกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้ม
‘นี่เราเป็นห่วงเขามากไปรึเปล่า?’
“มันไม่จำเป็นจริง ๆ นี่มันกลางดึกแล้ว ไม่มีหมอที่ไหนทำงานหรอก”
“งั้น…แผลของคุณ คุณจะทำยังไงกับมัน?” เมแกนขมวดคิ้ว เธอเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะกล่าวเบา ๆ “ทำไมคุณไม่ไปที่บ้านฉันล่ะ? ฉันจะช่วยคุณล้างแผลแล้วทายาให้”
แดร์ริลหัวเราะแล้วแกล้งเธอ “ทำไมคุณถึงเป็นห่วงผมนักล่ะ? กลัวผมจะตายเหรอ?”
“ฉัน…” เมแกนตื่นตระหนกอย่างไม่มีเหตุผล “ยังไงซะ แผลของคุณก็เกิดขึ้นเพราะฉัน…”
มันดึกมากแล้ว เมแกนรู้ว่ามันไม่สมควรที่จะเชิญชวนบุรุษเข้าบ้านในเวลาแบบนี้
อย่างไรก็ตาม เขากำลังบาดเจ็บ แผลของเขาจะถูกปล่อยไว้ไม่ดูแลได้ยังไง? และมันเป็นเพราะเธอ เขาถึงได้รับแผลนั้นมา…
แดร์ริลพยักหน้า “งั้น ก็ดีที่คุณจะให้ผมไปที่บ้านของคุณเพื่อรักษาแผล แต่คุณต้องสัญญาผมมาหนึ่งข้อ”
“อะไรเหรอ?” เมแกนถามอย่างรวดเร็ว
แดร์ริลยิ้มอ่อน “คุณต้องเรียกผม ‘พี่ชายแสนดี’”
เมแกนตะลึง ใบหน้าของเธอแดง เธอกระทืบเท้าด้วยความโกรธ “คุณ…”
ทำไมแดร์ริลถึงยังทำเป็นตลกหลังจากเกิดเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้น?
เป็นอีกครั้ง ที่เมแกนไม่มีทางเลือกนอกจากประนีประนอมให้ เธอกล่าว “พี่ชายแสนดี”
แดร์ริลตอบสนองอย่างดีใจ แล้วสตาร์ทรถ
เมแกนทั้งโกรธและยินดี
‘เขาอายุเท่าไหร่? แล้วเขายังเล่นมุกได้ยังไงหลังจากเจ็บปวดจากการถูกยิง?’
เมื่อพวกเขาไปถึงบ้านของเมแกน แดร์ริลก๋นั่งลงบนโซฟา และเมแกนก็รีบนำกล่องปฐมพยาบาลออกมา ก่อนที่เธอจะถอดส้นสูงออก
เธอเตรียมผ้ากอซ น้ำยาฆ่าเชื่อ และของจำเป็นอีกเล้กน้อย ก่อนจะโน้มตัวไปตรวจดูแผลของแดร์ริล
เมแกนเป็นหญิงสาวที่งดงาม
ด้วยระยะที่ใกล้ แดร์ริลถูกดึงดูดโดยร่างกายที่งดงามของเมแกน
เขาดูไม่ออกเลยว่าภายใต้ชุดเครื่องแบบตำรวจ ว่าร่างกายของเธอจะมีสัดส่วนดีขนาดนี้
เมแกนเริ่มหน้าแดงเมื่อเธอสังเกตเห็นแดร์ริลจ้องเธอ มือของเธอกดแผลของเขาทันที
โอ้ย!
แดร์ริลสูดหายใจอย่างแรงแล้วกล่าวด้วยใบหน้าบิดเบี้ยว “คุณทำอะไรเนี่ย? จะฆ่าผมรึไง?”
‘ผู้หญิงคนนี้โหดร้ายชะมัด!’
“ถ้าคุณมองฉันอีกที ฉันจะควักลูกตาคุณออก” เมแกนหน้าแดงและจ้องอย่างร้ายกาจ
แดร์ริลหมดหนทาง “ถ้าคุณกำลังพันแผลให้ผม แน่นอนสิ ผมต้องมองคุณอยู่แล้ว ไม่งั้นคุณจะให้ผมมองอะไร?”
“คุณรู้ว่าคุณมองอะไรอยู่!” เมแกนกล่าวอย่างน่ากลัว
ยังไงซะแดร์ริลก็เป็นผู้บ่มเพาะ หลังจากที่แผลของเขาได้รับการดูแล เขาน่าจะไม่น่าเป็นห่วงแล้ว เมแกนย่อตัวกับพื้นแล้วพันผ้ากอซรอบแขนของแดร์ริล เธอกล่าวกับแดร์ริลอย่างเคร่งขรึม “คุณคิดอะไรอยู่? ทำไมคุณถึงไม่หลบกระสุนนั่น?”
แดร์ริลตอบด้วยรอยยิ้ม “ถ้าผมหลบ คนบริสุทธิ์จะถูกทำร้ายแทน”
ในความจริง เมแกนเองก็เห็นเด็กนักเรียนหญิงคนนั้นในเวลาเดียวกัน เธอแค่ถามเพราะอยากรู้ว่าแดร์ริลกำลังคิดอะไร
เมแกนรู้สึกประทับใจเมื่อได้ยินคำตอบของแดร์ริล
‘เขาไม่กลัวที่จะเอาตัวไปรับกระสุนเพื่อคนแปลกหน้าเลย! ต้องมีความกล้ามากมายขนาดไหนถึงจะทำแบบนั้นได้?’
เธอเห็นแดร์ริลถูกกลั่นแกล้งและเหยียดหยันมาตลอด แม้แต่ชื่อของเขา แดร์ริลนั้นเป็นตัวตลกของเมืองตงไห่
“คุณมองผมทำไม?” แดร์ริลยิ้มอย่างไม่ใส่ใจเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงในสายตาของเมแกน “ความจริงแล้ว ผมก็เป็นคนธรรมดาทั่วไป หากให้หาอะไรสักอย่างที่พิเศษในตัวผม บางที ผมคงรู้สึกพิเศษที่ตัวเองเป็นผู้บ่มเพาะ”
เมแกนส่ายหัวแล้วกล่าว “ไม่ คุณน่ะกล้าหาญ มาก… มาก… มากเลยในวันนี้”
“จริงเหรอ? อย่าหลงผมมากไปสิ ผมแต่งงานแล้วนะ” แดร์ริลเล่นมุก
และอีกครั้ง ที่เมแกนหน้าแดง เธอจ้องแดร์ริลอย่างท้าทาย
‘แดร์ริลเป็นพวกหลงตัวเอง ใช่ไหม?’
“มันดึกแล้ว ฉันจะไปอาบน้ำแล้วนอน คุณพักที่นี่คืนนี้ก็ได้ถ้าคุณต้องการ” เมแกนยืนขึ้นแล้วกล่าวเสียงเบา
เธอไม่ได้หมายความว่าจะให้เขานอนที่บ้านเธอคืนนี้ เธอคิดว่าเธอแค่บอกเขาเป็นมารยาทเท่านั้น
แต่โดยไม่คาดคิด แดร์ริลกลับพนักหน้าตกลง “โอเค งั้นผมนอนที่โซฟา”
‘อะไรนะ?’
เมแกนกระทืบเท้าด้วยความโมโห!
‘นี่เขาจะนอนที่นี่จริง? ถ้าฉันปล่อยให้ผู้ชายคนนี้นอนที่นี่คืนนี้ แล้วฉันจะอธิบายกับเคนท์ ฮูห์ ยังไงถ้าเขารู้เข้า?”
