คุณสามีแห่งปาฏิหาริย์ - บทที่ 1346
คุณสามี แห่ง ปาฏิหาริย์ บทที่ 1346
ไม่เพียงแต่สาวกสำนักฮัวจะจ้องมองแดร์ริลอย่างดุเดือดเท่านั้น แต่นิกายต่าง ๆ จากจักรวาลโลกต่างก็จ้องมองไปที่เขาอย่างดุเดือดด้วยเช่นกัน
เหตุใดแดร์ริลถึงได้ไร้สามัญสำนึกเช่นนี้ เขาฆ่าผู้เฒ่าไวท์ บราวส์ได้อย่างเลือดเย็น แต่เขาก็ยังกล้าออกมาเผชิญหน้ากับผู้คน!
“แดร์ริล!” เสียงของนาโอมิดังขึ้นจากฝูงชนขณะที่สายตาของเธอจับจ้องไปที่เขาอย่างดุเดือด “นายยังกล้าออกมาเผชิญหน้ากับฝูงชนอีกเหรอ? ช่างไร้อย่างอายเสียจริง!”
‘บัดซบ! นี่มันเรื่องอะไรกัน?’
ใบหน้าของแดร์ริลเต็มไปด้วยความสับสน เขาพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
‘เพราะความเก่งกาจของฉันที่ทำให้ฉันได้รับคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศ แล้วทำไมพวกเขาถึงได้อิจฉาฉันขนาดนี้นะ?’
“แดร์ริล!” สาวกสำนักฮัวคนหนึ่งเดินออกมาด้วยใบหน้าที่เศร้าโศกและโกรธแค้น ก่อนจะยกมือขึ้นชี้ไปเขาและพูดว่า “คุณอ้างตัวเองว่าเป็นฮีโร่ของจักรวาลโลกและเป็นประมุขสำนักประตูสุราลัยผู้ผดุงความยุติธรรม แต่คุณกลับฆ่าเจ้าสำนักของพวกเรา เพียงเพื่อคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศได้อย่างเลือดเย็น! คุณสมควรตาย!”
สาวกสำนักฮัวคนอื่น ๆ ต่างก็จ้องมองเขาอย่างดุเดือดมากขึ้นด้วยเช่นกัน จากนั้นพวกเขาก็ต่อว่าแดร์ริลอย่างโกรธเกรี้ยว
“สำนักประตูสุราลัยชอบอ่างว่าตัวเองเป็นผู้ผดุงความยุติธรรม แต่ใครจะรู้ว่าคนที่ชั่วร้ายที่สุดกลับเป็นประมุขสำนักของพวกเขาเอง!”
“คุณฆ่าเจ้าสำนักของเราคุณจะต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”
“วันนี้คุณจะไม่มีทางหนีรอดไปได้! พวกเราจะแก้แค้นให้กับเจ้าสำนักของพวกเรา!”
‘อะไรนะ? ฉันไปฆ่าผู้เฒ่าไวท์ บราวส์ตั้งแต่เมื่อไหร่?‘
ดวงตาของแดร์ริลเบิกกว้างเพราะความตกตะลึง เขาไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เขาถึงได้กลายเป็นผู้ร้ายในสายตาทุกคนไปได้!
ฝูงชนที่ยังคงไม่รู้เรื่องต่างก็ตกตะลึงด้วยเช่นกัน
“เขาฆ่าผู้เฒ่าไวท์ บราวส์งั้นเหรอ?”
“เป็นไปได้ยังไง?”
“แดร์ริลสามารถทำร้ายทุกคนได้เพียงเพราะคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศจริง ๆ เหรอ?”
การถกเถียงกันอย่างเผ็ดร้อนยังคงดำเนินต่อไป
แดร์ริลกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ขณะสูดหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะพูดขึ้นว่า “พวกคุณกล่าวหาผมแบบนี้ได้ยังไง? ผมขอถามหน่อยว่าพวกคุณมีหลักฐานหรือเปล่าที่ว่าผมเป็นคนฆ่าเขา?”
“ใช่!” แด๊กซ์เดินไปข้างหน้าและตะโกนขึ้นด้วยความโกรธเกรี้ยวว่า “พวกคุณหยุดใส่ร้ายแดร์ริลเดี๋ยวนี้! เขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกับผู้เฒ่าไวท์ บราวส์ แล้วเขาจะฆ่าผู้เฒ่าไวท์ บราวส์ทำไม! ถ้าหากพวกคุณยังไม่หยุดใส่ร้ายแดร์ริล ผมจะหั่นพวกคุณเป็นชิ้น ๆ คอยดู!”
ขณะที่กล่าวเช่นนั้น แด๊กซ์ก็นำขวานออกมาทันที!
“หลักฐานงั้นเหรอ?” ปรมาจารย์ลีโอนาร์ด สูดหายใจเข้าขณะค่อย ๆ ก้าวเข้าไปหาแดร์ริล “ถ้าพวกเราไม่มีหลักฐานแล้วพวกเราจะกล้าสงสัยคุณได้ยังไง? ทุกคนรู้ว่าคุณได้รับไข่มุกแห่งจิตวิญญาณของลิโป้ และไข่มุกแห่งจิตวิญญาณก็ตกอยู่ที่ข้างศพของผู้เฒ่าคิ้วขาว!”
ขณะที่พูดเช่นนั้น ปรมาจารย์ลีโอนาร์ดก็โยนไข่มุกแห่งจิตวิญญาณลงตรงหน้าของแดร์ริลทันที
ในเวลานั้น แดร์ริลจ้องมองไปที่ไข่มุกแห่งจิตวิญญาณด้วยใบหน้าที่รู้สึกสับสนและครุ่นคิดว่า
‘เ-ี่ย! ฉันโยนไข่มุกแห่งจิตวิญญาณทิ้งลงบนพื้นหลังจากที่ฉันได้รับคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศแล้ว แล้วมันไปอยู่ข้างศพของผู้เฒ่าไวท์ บราวส์ได้ยังไง?’
แดร์ริลอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาและพูดขึ้นว่า “ปรมาจารย์ลีโอนาร์ด มันก็จริงที่ผมควรจะตกเป็นผู้ต้องสงสัยเพราะพวกคุณพบไข่มุกแห่งจิตวิญญาณอยู่ข้างศพของผู้เฒ่าไวท์ บราวส์ แต่ผมได้โยนมันทิ้งไปหลังจากที่ผมได้รับคัมภีร์ศึกโลหิตแปดทิศ!”
